Moeders mogen niet ziek worden. Wie heeft dat ooit bedacht? Een feminist of gewoon een eikel van een vent die bij thuiskomst zijn sloffen aangereikt wil krijgen? Inclusief biertje en de krant. Of zijn het toch de moeders zelf, die denken dat het thuisfront niet zonder ze kan? Stiekem behoor ik ook tot die laatste categorie. Ik denk dat ik onmisbaar ben.
Dus sleep ik me al 2 weken op mijn werk door de deadlines heen. Mijn collega is aansluitend aan haar vakantie ziek geworden en the show must go on. Dus zit ik gewoon braaf op tijd op mijn werk met bloeddoorlopen ogen, die ik dichtsmeer met foundation, om er nog iets van te maken. Je kunt namelijk een bad nemen in mijn wallen. Ik kuch, zucht en steun (dat dan weer wel), maar ik laat me er niet onder krijgen. Ik eet kiwi’s alsof het chocoladekoekjes zijn en doe ienemienemutte met alle zuigtabletten die ik kan vinden. Ik ga in bad, vroeg naar bed, maar vervul al mijn verplichtingen thuis en op mijn werk. Ik zeg niet dat ik er heel gezellig van word, maar dat stond ook niet in mijn taakomschrijving.
Misschien is iedereen wel blij met mijn verminderde mate van spraakzaamheid, eindelijk rust. Elke keer dat ik mijn mond alleen al opendoe, slaat de kriebel toe. En komt er zo’n slappe, droge kuch uit. Klinkt gewoon als het toppunt van aanstelleritis. Nou ben ik wel een hypochonder, maar dat ben ik liever als ik niks mankeer. Ziek, zwak en misselijk zijn kan ik niet tegen. Doorgaan moet ik. Ik heb wel wat beters te doen dan in bed liggen. Daar ga ik toch alleen liggen denken aan alle dingen die ik op dat moment ook had kunnen doen. Ik vind het wel fijn om te klagen, maar dat had je vast al gemerkt. Zoals Lina zou zeggen: zo ben ik geboren. En zo is het maar net. Gelukkig zijn er mensen die willen helpen. (Ik snap dat ze dit doen uit eigenbelang, iedereen heeft natuurlijk een maximum aan de mate van mijn gezeur).
Ik kreeg van mijn vriendin bijvoorbeeld de tip om bij keelpijn een citroen uit te persen, daarmee te gorgelen en het dan op te drinken. Ik hou van dit soort tips. Al dat chemische spul van de drogisterij, heeft me nog nooit geholpen. We gaan voor puur natuur. Ik kijk er nog scheel van. Harm heeft zich kapot gelachen, dus het was ergens goed voor. Dat is niet helemaal waar, want de keelpijn verdween meteen. Mijn huig en slokdarm ook, maar je moet er wat voor over hebben. Alle bacteriën gedood. Mijn collega vond me net Klazien uit Zalk, die moest ik even googelen. Ze zag eruit alsof ze altijd een privé voorraad aan citroensap bewaarde in haar enorme centenbak. Handig hoor. Gelukkig bedoelde mijn collega het goed en gaf nog wat tips in de trant van azijn, zout en dat vermengd met citroensap. Ik geloof serieus dat dit mengsel gewoon Arsenicum oplevert. Zo zou ik wel in één klap van mijn keelpijn af zijn. En hij van zijn kuchende collega.
Na mijn zure avontuur bleef de kriebelhoest wel, tezamen met het beroerd voelen. Met mijn snotneus had ik al afgerekend. Ik heb mijn neusslijmvlies weggebrand met otrivin. Ik voel nu gewoon een gapend, stekend gat onder mijn oogkas. Maar met het ouder worden heb ik toch geleerd iets beter te leren luisteren naar mijn lichaam. Dus gisteren heb ik gerelaxed. Met wat tijdschriften op de bank. Ik moest tussendoor wel een wasje aanzetten en 2 lades uitmesten. Dan verdiende ik het weer om te gaan zitten. Lucje nam zijn verantwoordelijkheid en knuffelde alsof zijn leven eraf hing en hielp me met het uitpersen van een vers sapje. Alles wat ik nodig heb in deze staat (van ontbinding, haha dat klinkt zo lekker).
Harm had een borrel op zijn werk en trof het huis wel erg opgeruimd (kon het toch niet laten) aan, met mij in een megatrui op de bank aan. Ik zocht ondertussen naar oma’s raad op internet bij deze kuthoest. Ik weet hoe irritant dat is, als iemand zo naast je zit te blaffen. Bij een hond heb je dan zo’n band die je om de nek kunt doen met stroomstootjes, maar die vond ik niet in mijn maat. Zuigen op een suikerklontje kon helpen. Ik zocht een zakje suiker op en voelde me reteslecht bij het opzuigen van deze pure aanslag op mijn gebit. Na het doorslikken barstte ik gewoon uit in een verstikkende hoestbui. Het zweet brak me uit. Suikerwater kon ook helpen, dus ik bedacht mijn eigen variant. Mierzoete limonade aangelengd met zakjes suiker. Ik hoorde mijn glazuur klagen, maar alles voor het goede doel. Het hielp allemaal niks.
Proestend ging ik naar bed. Daarin namen we ons voor vandaag de hele dag in bed te blijven. Dus zaten we om 9 uur in bed met een laptop, iPad &phone en ik ouderwets met een boek. Harm haalde ontbijt en zette het dienblad neer, waarbij mijn zure gorgelsapje eroverheen ging. Hallo plakkend nachtkastje en welkom keelpijn. Met het laatste restje probeerde ik de pijn in mijn keel te bestrijden. Mijn speekselklieren probeerden te ontsnappen en mijn maag keerde zich om. Gelukkig smaakten de framboosjes me een stuk beter. Toch maar even douchen, voel ik me altijd een stuk beter na. Dan kan ik daarna net zo goed de vlekken uit Harm zijn overhemd bewerken met chloor, een was aanzetten, vatwasser aan, nieuw drinken pakken, mijn laptopje mee en weer terug naar bed.
Luc was me al vooruitgesneld met zijn beker Roosvicee en rozijntjes. Trots zit hij bovenop papa zijn schouder mee te kijken naar een oorlogsfilm. We zijn zo lekker pedagogisch deze ochtend. Ik wil in bed stappen en zie de oranje Roosvicee vlekken op mijn witte hoeslaken en merk dat mijn nek er hetzelfde uit gaat zien. Dat zijn nl echt vreselijke vlekken, het is gewoon bocht. Tomatensaus is er niks bij. Harm kijkt me onschuldig aan ‘het is toch een antilekbeker?’. ‘Niet, als Luc elke keer de anker van zijn boot door het tuutje heen boort’, is mijn reactie. Ik heb er net een witte was inzitten. ‘Chloor?’ oppert Harm voorzichtig. Zucht en anders kan ik altijd nog citroensap proberen, de oplossing voor alle ongemakken…
doorjoyce