Nog een guilty pleasure van me; het checken van beautyblogs. Ooit op gekomen toen ik dé perfecte BB cream zocht en er reviews over wilde lezen. Ik begon bij misslipgloss en was na een paar uur vele tips verder. En niet alleen over crème met een kleurtje. Mijn god, je zult dit als werk mogen doen. Elke dag pakketjes opgestuurd krijgen en mogen testen. De droom van menig meisje (jazeker, ook ik schaar me nog steeds onder de meisjes). Ik kan me wel voorstellen dat het soms wat nutteloos voelt. Je redt er geen levens mee. Maar hé, dat doe ik met mijn werk ook niet. En het heeft natuurlijk wel nut voor de meisjes die je helpt de perfecte look te creëren en de winkeliers zien hun omzet ook stijgen als een product wordt aangeprezen. Afkraken gebeurt niet zo vaak. Maar goed, niet iedereen heeft een zure verrotte geest én de behoefte om gal over die oranje pannekoekfoundation uit te storten. Is natuurlijk ook wat lullig voor de fabrikant die je net een hele doos van die meuk heeft gestuurd. Je mag een gegeven tube ook niet in de dop kijken. Of zoiets.
Tegenwoordig kijk ik meer op beautygloss. Mascha is echt leuk. Ik ben niet zo verslaafd dat ik twee keer per dag als de filmpjes net online staan, mijn toevlucht ertoe moet nemen. Ik kijk maar een paar keer per week en kan dan lekker scrollen naar alleen de blogs die me aantrekken. Zo heb ik hier geleerd hoe je een stijltang gebruikt en wat de beste is. En dat ik me helemaal niet hoef te schamen voor mijn 100 lippensmeersels (oké een beetje dan). Ook vind ik het leuk om te zien wat ze bij winkels heeft geshopt (dit heet een shoplog). Zo zien we handige opbergbakjes van de Xenos, vieze-neus-poriën-strips van de Action en onesies van de Primark. Xenos en Action bezoek ik ook altijd met veel plezier en verlaat ik altijd met volle tassen. Ik hoor steeds vaker over de Primark en een oergevoel in mijn brein ontploft bijna bij het horen van de prijzen daar. Ik MOET daar heen. En dan niet voor een koeienpak-onesie. Harm ziet me al zitten bij thuiskomst, met een dikke neus op mijn kop en uiers tussen mijn benen. Nou zou het hem vast niet verbazen. Het is altijd een verrassing hoe hij me thuis aantreft. Maar dat heeft meestal betrekking op mijn gemoedstoestand.
Afgelopen zaterdag moest Harm ’s ochtends werken (in Barendrecht). ’s Middags gingen we naar vrienden in Leidschendam, dus net zo makkelijk om dan door te rijden. Voel je hem al? Juist. Luc ging met Harm mee en Lina was er niet, dus zo had ik alle tijd om bij de Primark te shoppen. Om half 9 stond ik voor de deur. Ik was niet de enige. Ik maakte wat foto’s, want wist gewoon niet waar te beginnen. Ik wilde niks missen. Dus besloot ik letterlijk elk rek te bekijken. Halverwege de benedenverdieping waren de paskamers. Om 9 uur stond er al een lange rij. Bizar. Alhoewel… Ik had zelf ook al een volle tas. Net als bij de Ikea, snappen de mensen achter Primark ook, dat ik geen snijdende hangerhaakjes en bulten kleding over mijn arm aankan. Ik hou ervan als winkeliers mijn behoeften snappen. En winkeltassen voor me klaarleggen bij binnenkomst. Eenmaal naar boven had ik een tweede tas nodig. De winkel valt het best te omschrijven als een Bijenkorf met Action prijzen en H&M kwaliteit. Bij aankomst hing alles ook strak in de rekken. Heerlijk. Boven was de afdeling voor mannen, kinderen en accessoires. Met gemak vulde ik nog een tas. Toen ik er ook nog handtassen bovenop probeerde te leggen en ik met mijn tassen niet meer door de gangpaden paste, zonder alle hangers eraf te rammen, werd het tijd om me naar de paskamers te begeven. De rij was prima te handelen. Kon ik mooi de mensen om me heen bestuderen. Het waren met name jonge meiden (hoe ze mij zouden omschrijven is de vraag) en ik hoorde naast Rotterdams, ook de Belgische en Duitse tongval voorbijkomen. Twee oude dakduiven met vaalgrijze knotten en fletse lange groene overjassen schuifelden hoofdschuddend naar buiten. Tsja, kleding om in te gaan jagen vind je hier niet. Misschien leuk om dat een keer in een koeienpak te doen? Ik wilde ze eigenlijk achterna rennen met deze tip, maar wilde mijn plek in de rij niet opgeven. Ik was er bijna.
Wijd en kort, niet mijn ding
Je mocht maar 8 kledingstukken meenemen in de paskamer. Dat is dan weer een minpuntje, als je met het vijfvoudige aan komt zetten. Maar goed, het is wel echt nodig om te passen, want geen idee hoe de maten liggen hier. En lijkt een truitje echt geweldig, blijkt hij bij het aantrekken ook geweldig te lubberen en te kort te zijn. Na drie kwartier heb ik alles gepast en ga ik wat maten omruilen. Vier uur zijn verstreken en ik ga afrekenen. Alle kassa’s gaan open en ik krijg mijn 32 (!!) items mee in 4 papieren tassen. Een tas per uur. Benieuwd wat ik heb gekocht?
Om half 9 hangt alles er netjes bijOok een kleine beauty afdelingIn de rij met mijn twee tassenKleine prijsjesBij de kassaIk hou ervanBasics (twee truitjes voor 6,- per stuk!)Ik kon niet kiezen…I like it shortVoor LucVoor LinaTsja, ik had nieuwe kaplaarzen nodigRechter wordt Lina’s gymtas. Mijn 1e inkoop voor SinterklaasAccessoires heb je nooit genoeg…
Voor de afspraak met de gynaecoloog moest ik bij een dependance zijn in Zaltbommel. Nog nooit geweest, dus toen tomtom mij naar een smal straatje voor bestemmingsverkeer verwees, parkeerde ik hem daar maar in de buurt. Na mijlen lopen vervloekte ik mijn hakken en de doodskopjes op straat. Ik moest in de Kerkstraat zijn. Na vijf rondjes om de kerk loop ik een goddelijke vent tegen het lijf, die me met alle liefde de weg wees. Ik had het idee dat hij het inwendige onderzoek ook wel even wilde uitvoeren. Dat maakte mij blij. Zo vaak wordt mijn ego ook niet gestreeld. Fluitend liep ik naar binnen. Door een wirwar van gangen kom ik aan bij wat oranje stoeltjes, die zo lekker vloekten met de gele muren. Omdat ik in mijn hoofd druk bezig ben met de locatie te stylen, hoor ik bijna de arts niet.
Deze oude man brak algauw mijn fluit doormidden. ‘Wij vinden je toch nog wel erg jong’. Wie is wij dan? Lekker makkelijk om je te verschuilen achter je onzichtbare vriendjes, praat voor je zelf. Ja, vergeleken met hem was ik inderdaad nog een tiener. Hij leek aandelen te hebben in de Mirena spiraal en zei ‘dat is een eitje als je al kinderen hebt gehad’. Oftewel, je hebt al zo’n opgerekte doos, daar schieten ‘we’ hem van een afstand wel in. Met onze ogen dicht. Nog niet misschien. Ik zeg toch ook niet ‘u bent al zo oud en heeft daarom al zo vaak gepoept, dan voelt u het vast niet als ik mijn laars in uw aars ram?’. Maar dat zei ik niet, ik probeerde beschaafd te blijven, ik had de beste man namelijk echt nog even nodig. Zonder hem geen novasure.
Hij wacht uitnodigend op mij
‘Ja maar, 15% van de vrouwen komt toch terug met spijt en het is omontkeerbaar’. Dat is nou juist de bedoeling. Als hij me iets langer zou kennen, zou hij weten dat ik al sinds de zwangerschap van Luc roep ‘hierna is het klaar’. En Harm heeft zich niet laten steriliseren omdat ik bang ben dat hij de buurvrouw bevrucht. ‘Maar van Mirena voel je niks en dan kijken we over 5 jaar nog eens’. Volgens mij was ik niet duidelijk. IK-WIL-GEEN-HORMOONKNIJPER-IN-MIJN-KUT. Ik geloof dat hij mij toen niet aardig meer begon te vinden. Het woord Mirena verdween naar de achtergrond en hij begon al pillen uit te schrijven voor de novasure behandeling. Misschien ook wel extra pillen voor mijn gemoedstoestand. Prima. En hij was nog niet begonnen over een eendenbek. Misschien was het niets eens nodig dat hij me onzedelijk zou betasten voordat ik mijn zin kreeg. Ik stond al half met mijn jas aan, toen hij toen hij toch nog even wilde kijken of er geen obstakels in mijn baarmoeder groeiden. Even werd ik zenuwachtig. Dat een poliep mij straks alsnog novasure door de neus zou boren. Ik twijfelde ook even of de arts mijn eierstok op de echo niet als vleesboom zou bestempelen en mij met een schalks lachje een folder van Mirena in de hand zou duwen. Maar nee, mijn binnenlandse grot was schoon. Whoehoe!
Mmm, veel pillen = veel pijn?
De arts geeft zich gewonnen en schrijft een briefje uit voor pijnstillers. Bij het weggaan zegt hij serieus ‘ik heb het geprobeerd’. Ik sus hem ‘ik weet het, je hebt je best gedaan’ en weet niet hoe gauw ik weg moet wezen. Wachten op het telefoontje. Ik kan al op vrijdag terecht, maar om dan met Luc zijn verjaardagsfeestje voor apegapen te liggen, is ook zo wat, dus we plannen hem op aanstaande dinsdag. Harm neemt alvast vrij, want ik hoor steeds meer verhalen over helse krampen, die twee dagen duren. Alsof je net bent bevallen of dat je gewoon dagen weeën hebt. Het verhaal van de ballon blijkt achterhaalt te zijn. Ze rekken nu je baarmoeder op, schuiven een buisje naar binnen en klappen dan een waaiertje open. Verhitten dit max 2 minuten en that’s it. Er zit wel een risico in dat ze je baarmoeder perforeren, maar ach kleinigheidje heb je algauw. Grapje natuurlijk, ik krijg al voorweeën als ik er alleen aan denk. Ik kan het de laatste dagen nergens anders over hebben. Mijn twee mannelijke collega’s grappen dat ze mij ook wel willen helpen. Maar de vrouwen vinden het mateloos interessant. Eerst is er nog gene om het erover te hebben, algauw smullen we met zijn allen van elkaars maandelijkse rampspoed. Niet letterlijk gelukkig. Iedereen is nu toch wel benieuwd hoe het bij mij uitpakt. Ik toch het meeste.
Wanneer ik mijn pillen ophaal, neem ik mijn portemonnee toch maar mee. Ik weet nooit wanneer je bij moet betalen. Niks aan de balie. Misschien later vanuit mijn ziektekostenverzekering. En ineens denk ik; krijg ik die gehele behandeling eigenlijk wel vergoed? Na heel veel telefoontjes van het kastje (zorgverzekeraar) naar de muur (ziekenhuis), word ik steeds pissiger. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik ben toch niet de eerste met die vraag. Maar het tarief voor 2013 is nog niet bekend. Logisch, het is ook pas september, duh. Ineens besef ik dat de rekening van Harm zijn sterilisatie ook pas een jaar later op de deurmat viel. Denk je er eindelijk niet meer aan, wordt het je nog eens pijnlijk ingewreven. Lekker dan. Maar hoe moeilijk is het om het tarief van vorig jaar dan te achterhalen? Heul moeilijk blijkt. Als ik eindelijk een snuggere medewerker aan de lijn heb, blijkt het zo’n 2500,- te kosten. Bizar. Een knipje bij een man kost meer tijd en materiaal, maar kost 6 keer minder. Wordt weer eens duidelijk dat ook dit niet eerlijk verdeeld is. Blijkt dat mijn maximaal gekozen eigen risico nu van toepassing wordt. Kut, dat kost me honderden euro’s. Dan wacht ik nog een paar maandjes en kies dan tactisch mijn nieuwe zorgverzekering. Ik ben opgelucht en baal. Want ongesteld maakt uitgeteld. En van uitstel komt geen afstel…
Oké, dat ik niet van verjaardagen hou, is al wel duidelijk. Maar de laatste keer bleek toch best handig. Naast de suikerloze gesprekken, kreeg ik ook een bloedeloze tip. Hoe we erop kwamen weet ik niet meer, maar novasure kwam ter sprake. Ik leg het vast verkeerd uit, maar volgens mij proppen ze een ballon in je doos, blazen hem (met de mond?) op, benen omhoog, waterkoker erin leeggieten en zo schroeit heel je baarmoederslijmvlies weg. Klinkt niet echt lekker voor een hypochonder zoals ik, maar het (de ballon) schijnt binnen 2 minuten gepiept te zijn. En je krijgt er heel wat voor terug. Of juist heel weinig, het is maar net hoe je het bekijkt. PMS en menstruatie verdwijnen als sneeuw voor de zon. Hoe goed klinkt dat?
It’s me
Thuis nog wat reviews gelezen. De een had meer last van de ingreep dan de ander. Maar daarna was het gros tevreden. Laat ik een week uit de running zijn en daarna van mijn maandelijkse ellende verlost zijn, dan is dat al snel pure winst. Voor het hele gezin. Ik weet al sinds mijn 13e wat PMS is, maar heb pas een jaar de link gelegd naar mijn maandelijkse scheidingsbehoefte. En terwijl ik als een opgeblazen zwijn in de snoepla lig te schransen, zie ik Harm ook bedenkelijk naar onze trouwakte kijken. Als een loopse hond scheur ik Snickers open met mijn tanden alsof het mijn zojuist verworven prooi is. Met het kwijl op mijn mondhoeken en de tranen in mijn ogen snauw ik iedereen af die te dichtbij komt. Nadat ik er niks meer bij gepropt krijg, krul ik mezelf op en huil hartverscheurend. Ik weet zeker dat niemand van me houdt en zie nergens meer het nut of plezier van in. Tegenwoordig herkennen we het PMS monster in mij, zo’n week voordat de rode zee door de dammen breekt. Maar steeds vaker ben ik een week overtijd, wat mijn depressieve gemoedstoestand ook gezellig met een week verlengd. Zo ben ik gewoon drie weken per maand onuitstaanbaar. Zie dat maar eens goed te maken in een week.
En als de ongesteldheid zich eindelijk aandient, ben ik de eerste dag nog opgelucht (het einde is in zicht). Dat gevoel verdwijnt dag numero twee. Denk je ’s ochtends nog, dit wordt een eitje. Zit je in je eerste meeting, vergaat dat gevoel, zodra je het bloed voelt kolken. Gênant om op te staan, maar een overstroming is nabij. En bij zo’n tsunami komen hele brokstukken mee. En zo zit ik vervolgens apathisch in de vergadering, mijn bevalling van de binnenwand van mijn baarmoeder weg te puffen. Met een lijkbleek gezicht kruip ik met de weeën en Advil door de dag. En dat al 18 jaar. Op de middelbare school liep ik met nachtelijke maandverbanden (halve Pampers) na elke les richting de wc. Doorlekken was normaal. Totdat het me eindelijk ook lukte om een sKutraket door mijn maagdenvlies heen te rammen en O.B. mijn lijfmerk werd. Maar toen ik bij Duits tegen mijn vriendinnetje zei dat ik even moest gaan liggen en ik als een vaatdoek op de grond gleed, was de maat vol. Ik ging aan de pil.
Laten we het erop houden dat ik alle pillen heb geprobeerd, mijn baarmoedermond heb laten verbranden en de gynaecoloog mij vaker inwendig onderzocht dan mijn vriend. Na twee kinderen ben ik klaar met de polonaise in en uit mijn doos. Dus belde ik de dokter voor een afspraak. Alleen zat er deze week een arts in opleiding. Zolang ze me maar door mag verwijzen, prima. Het jonge meisje mag eerst in mijn oren kijken. Ik gebruik mijn tijd bij de dokter graag nuttig en kom niet met maar één vraag. De pijn wordt veroorzaakt door vocht achter mijn trommelvlies. Kan een oorontsteking worden. Oké. Nu nog een briefje laten schrijven om bloed te prikken, want mijn energie en tolerantieniveau liggen zwaar onder de maat. En dan de kers op mijn taart; novasure. Hoe spreek je het eigenlijk uit? Op zijn Engels of als novazuur? Nou blijkt dat niet uit te maken, want ze heeft geen idee waar ik het over heb. Moet ik haar gaan uitleggen wat het is. Heb mijn idee over de waterkoker maar achterwege gelaten. Ze zou bellen en mij waarschijnlijk dezelfde week wel wat kunnen laten weten. Sorry? Hoe moeilijk is het om even te bellen?
Dat bleek gelukkig mee te vallen. Ze belde me dezelfde middag terug en ze kon me doorverwijzen. Ze dacht alleen niet dat de gynaecoloog de behandeling bij mij wilde toepassen, omdat ik nog zo jong ben. Ik twijfel of ze haar opleiding nu gaat afmaken, maar ik heb haar sowieso oorpijn bezorgd. Wie denken ze wel dat ze zijn, om over mijn lichaam en leven te beslissen. Hoe vaak ik niet als jong meisje wordt behandeld. Fijn als ik er nog zo uitzie, maar ik ben gvd niet op mijn 21e aan kinderen begonnen om 10 jaar later van een ander te horen, dat ik misschien nog een (verlate) kinderwens heb. Oh ja, daarom heeft Harm zich laten steriliseren en slik ik elke dag valium. Ik ben gek op mijn kinderen, maar nog eentje extra en je kunt me inschrijven bij het gesticht. De boodschap kwam wel aan bij de arts in opleiding en ze maakte een verwijsbriefje (en een aantekening in mijn dossier denk ik).
Martelwerktuig = eendenbek/speculum
En nu staat de afspraak ingeroosterd bij de gynaecoloog voor morgen. Om allerlei onderzoeken te doen, voordat ze weten of ik überhaupt voor novasure in aanmerking kom. Nou ben ik een jaar geleden nog geweest voor mijn 30-jarige uitstrijkje, gecombineerd met pijnklachten. Door mijn dokter afgedaan door (wederom) knappende cysten op mijn eierstokken, maar de gynaecoloog dacht dat het kwam door de spataderen op mijn baarmoeder. Klonk heel sexy. Ook verbaasde het mij niet echt. Krijgt een normale vrouw bij het ouder worden ontsierlijke spataderen op de benen, ik heb ze op mijn 30e alvast in het geboortehuis van mijn kinderen. Het fijne was ook dat dit geconstateerd werd met een snavelbek die me verder leek op te rekken dan eerder gebaarde kinderkopjes. Alsof ze van tevoren een weddenschap hadden afgesproken, kijken hoe ver hij open kan. Dat zal morgen wel weer gebeuren. De wattenstaafjes liggen vast al klaar. Fijn hoor. Vorige keer kreeg ik achteraf een grote lap verband in mijn handen gedrukt, toen ik uit de beugels kroop. Het martelwerktuig had me zwaar bloedend achter gelaten. Lekker dan, hoe verwerk ik dat in mijn string? Ik hoop zo dat ik dit allemaal binnenkort achter me kan laten. Weg maandelijkse ellende met bijbehorende hormoonschommelingen. Wie weet word ik dan wel een heel positief en vredelievend persoon. Hoop doet leven.
Vandaag mocht ik naar de podotherapeut. Ik griste mijn verwijsbriefje, paspoort en een tas met schoenen mee. Ik twijfelde of ik mijn pumps wel aan zou trekken, maar wilde niet huichelen. Dit ben ik en het hoort gewoon geen pijn te doen. Schouders naar achteren en gaan. Het was in Zaltbommel en mijn grote vriend Tom bracht me erheen. Tenminste, tot aan het wegversperringsbord. Een echte bouwvakker met oranje hesje stond er zijn bakkie pleur bij op te slurpen. Ik deed mijn raampje open en vroeg of in die straat nummer 22 was. Jazeker, en hij wees waar ik kon parkeren. Prima. Ben allang blij dat ik het heb gevonden. Ik schud mijn portemonnee leeg in zo’n verrekte parkeerautomaat en bedank de man met het oranje hesje. Hij lacht wat verontschuldigend, dat in de straat waar ik moet wezen, het parkeren gratis is. Geeft niks zeg ik moedig. Ik maak me namelijk meer zorgen om de hakken onder mijn nieuwe pumps. Die loop ik compleet aan gort op die keiekopjes. Zal ik op mijn tenen lopen? Ik zie nog meer bouwvakkers in de verte naar me kijken. Als luipaarden naar een kreupel hertje. Kut, had ik nou toch maar gewoon mijn ballerina’s aangetrokken.
Maar ik bereik mijn doel. Een groot bord voor het podocentrum. Waarom daaronder een vieze verscheurde boxershort en oude sportsokken liggen, zet me aan het denken. Straks moet ik ook buiten mijn ondergoed en sokken uittrekken en een dansje doen ofzo. In mijn nakie, met mijn string over mijn hoofd en de sokken aan mijn oren. Joyce, toe nou, stop die kronkel terug in zijn donkere krochten. Je hebt niet eens sokken aan. Ik duw mezelf naar binnen. En zie het prototype ‘voetzooltjes-draagster’ zitten. De grote potige vrouw neemt me langzaam op. Met een afkeurend gezicht bekijkt ze mijn pumps, skinny jeans, koraalroze bloesje met strik en mijn trots, mijn nieuwe jasje. Zij kijkt minder geamuseerd. Blikt rond, of ze wel echt in de goede wachtkamer zit. Maar ze ziet mijn tas vol laarzen en ander schoeisel en dan kijkt ze weer naar mij. Alsof ik een strontvlieg ben, die voor de gelegenheid mijn jarretels en naaldhakken heb aangetrokken om vervolgens een dansje te doen op de pukkel op haar neus.
Ze veert overeind als ze wordt geroepen en ik zie nog een glimp van haar vormeloze broek, waarin het lijkt alsof ze 3 pakken tena lady tegelijk heeft gemetseld. De tas met gezondheidschoenen sleept ze achter zich aan. Ik krijg behoefte om haar een make over te geven. Niet dat ik iets weet van mode (draag al heel mijn leven een strakke spijkerbroek en bloesjes, whoehoe gedurfd). Maar een beetje model in haar kleding en haar, zou al wonderen doen. Een beetje mascara en lippenbalsem op de droge weerbarstige mond, zou haar misschien zelfs doen glimlachen. Maar de Leco in mij moet wachten, ik ben namelijk zelf aan de beurt. Een meisje van mijn leeftijd doet de deur open. Dat is een verademing. In mijn donkere krochten werd ik geholpen door een kromme man, met grote wrattenkop, een baard en vriendelijke ogen. Dat dan weer wel. Hele gerimpelde zachte handen, die mijn voeten zouden masseren, in zijn donkere stoffige kamer. Maar de kamer is licht, verrassend groot en het meisje loopt kwiek voor me uit. Heeft natuurlijk fantastische voeten, met zo’n beroep.
Ik zie haar eventjes naar mijn hakken kijken, maar ze zegt er niks over. Ik vind haar nu al leuk. Ze stelt me vragen en ik mag vrijuit over mijn voetjes praten. Ik zie haar nieuwsgierig worden. Of ik mijn schoenen en broek even wil uittrekken. Kijk, en dit keer was ik erop voorbereid! Ooit heb ik namelijk ceasartherapie gehad. Mijn houding heb ik namelijk gekopieerd van Quasimodo. En ik heb een deuk in mijn zij. Je kunt het verwarren voor een taille, maar dan maar aan één kant. Ik verwachtte dat ik een stukje moest lopen en een massage zou krijgen, tadaa, opgelost. Helaas was dat een illusie. Niks geen lekker massage, gewoon kleren uit en op en neer blijven lopen. Voor haar neus. In.Mijn.String. Hoe ongemakkelijk was dat. Ik heb verdrongen of ik ook moest bukken, maar dan heb ik vast geprobeerd door de grond heen te duiken en mijn billen te bedekken met aarde. Awkward. Dus, dit zou me niet nog een keer gebeuren. Bedacht ik mij vanmorgen. Ik grabbelde in mijn lingerie-la en zag weinig bil-bedekkends. Alleen mijn mintgroene kanten hipster. Daar zag je dan wel weer alles doorheen, maar goed, kleinigheidje hou je toch. Niet zeuren. Ik propte nog een hotpants van joggingstof in mijn tas en viste deze er op het moment suprême uit. Of ik deze aan mocht trekken. Volgens mij kon ze dat wel waarderen.
Ik was helemaal in mijn nopjes en moest proberen niet te huppelen, van de deur naar mijn therapeut. Heen en weer. En nog een keer. Beetje raar met mijn bloesje eroverheen, maar ik hoefde gelukkig niet (zoals gedacht) zo over straat. Geen dansje doen buiten. Dus blij klom ik op de spiegelbak en bleef naar beneden kijken. Ik stond namelijk voor een megagrote spiegel met zo’n armleuning eraan. Wat je altijd ziet bij ballerina’s in een film. Ik moest mezelf bedwingen mijn been er niet op te leggen en een paar kniebuigingen te doen. Misschien een volgende keer. Zo’n grote spiegel voelt wat ongemakkelijk. Heb er ook niet ingekeken. Niet vanwege mijn onmodieuze combi, maar het is toch raar om jezelf te bekijken, met iemand anders ernaast. Dat doe ik ook niet in een lift, dus staar ik maar naar de spiegel onder me. Wat ook bijzonder is, want ik zie de onderkant van mijn voeten en tegelijkertijd mijn (gelukkig bedekte!) billen. Ze keek met me mee. Niet naar mijn kont, maar naar de onderkant van mijn voetjes. ‘Je hebt helemaal geen platvoeten, ze zijn volkomen normaal. Een beetje smal misschien, maar dat is alles aan jou’. Mijn dag kon niet meer stuk, ik als apart figuur, heb in ieder geval normale voeten. Er is dus wel degelijk een stukje normaal aan mij. Schreeuw het van de daken. Dat deed ze niet. Ze vroeg of ik op de behandeltafel wilde gaan liggen. Ze drukte op mijn voetjes met eerbied, lekker hoor.
Voordat ik er eens lekker voor kon gaan liggen, wilde ze toch nog even mijn onderrug voelen en zien. Ook deze behandelde ze met respect. En ze vertelde over de spanning in mijn bekken. Dat daar mijn rugpijn vandaan kwam. Ze deed ook nog even voor hoe ik liep en om het goed duidelijk te maken, overdreef ze wat. Dat mag ik hopen. Ze knalde bij elke stap haar rechterheup in de ruimte alsof het een eigen spastisch leven leidde. En ondertussen sleepte het linkerbeen erachteraan. Als ik hier zo naar keek, leek het me niet meer dan logisch, dat ik voortaan mijn auto op een invalide parkeerplek zou parkeren. Heb ik geen platvoeten, schijn ik te lopen als een ongecontroleerde aap die teveel gezopen heeft. Ze benadrukte nogmaals dat ze het overdreef. Misschien omdat ze de verschrikte blik in mijn ogen zag. Ik mocht mijn broek weer aantrekken en ik probeerde mijn nieuwe zelfbeeld een plekje te geven. Zou daarom die vrouw in de wachtkamer zo raar naar me gekeken hebben? Ze keek gewoon vol afschuw. Met medelijden.
Aan tafel probeerde ik deze gedachten naar de achtergrond te drukken en mochten mijn schoenen erbij gepakt worden. Ze had net mijn voeten opgemeten en probeerde zo’n maat zooltje in mijn schoenen te wurmen. Kuch, die bleef gewoon bol staan. ‘Maar ik heb toch echt maat 38’, sputterde ik. ‘Je hebt links 39,5 en rechts 39. Vrouwen krijgen na een zwangerschap vaak niet alleen bredere heupen, maar ook de voeten groeien mee.’ Uiteraard. Dom van me. Een uitgelubberde kut, verprutst bekken, haren op je kin, incontinentie en striae; niets is te gek voor ons moeders. Dus geef ons ook nog maar grotere voeten. We worden er lekker aantrekkelijk op, na het baren. Ik probeerde nog tegen te sputteren, dat maat 38 echt goed zit. Terwijl ik de maten ook echt wel had gezien toen ze aan het meten was. ‘Maar anders slip ik eruit’. ‘Dan moet je grotere schoenen kopen in een smalle breedte. In een speciaalzaak’.
Ik voelde me net de andere wachtende vrouw, toen ik weer de deur uitliep. Zonder platvoeten, maar met een lijst vol leveranciers van gezondheidsschoenen. Afhangende schouders en een rechterheup die me bij elke stap aan mijn ouder wordende lichaam hielp herinneren. Misschien ben ik toch geen meisje meer, maar een lompe gebochelde vrouw. Mijn pump bleef vastzitten tussen de doodshoofdkopjes en ik trok hem er met alle geweld weer uit. Wilde de schoen door de straat heen smijten en gillen ‘ik mag jullie toch niet meer aan’. Maar dat zullen we nog wel eens zien. De zomer komt eraan en dan zitten mijn teentjes weinig bekneld in slippertjes. Volgende herfst ga ik wel op verantwoorde-schoenen-jacht. Ik kijk naar buiten. Of is het al herfst? Zo te zien wel. Kop op Joyce, duty calls; tijd om te winkelen!
Vandaag een appje van een vriendin. Ze is bevallen van een meisje. Ik lees het in de auto en smelt. Kan niet wachten om weer een baby’tje vast te mogen houden. Aan het hoofdje te mogen snuffelen en alle verhalen over de bevalling te horen. Ik hou ervan. Je mag me er nog net niet voor wakker maken. Maar ik heb geen moeite met deze verhalen tijdens het eten bijvoorbeeld. Ik word niet misselijk van klemmen, pompen, tangen en smul van verhalen dat het bloed tegen het plafond spuit. Al gun ik mijn vriendin dit niet en hoop ik voor haar dat het geen mals maar saai verhaal is. Volgens ‘het boekje’. Welk boekje mag Joost weten. Maar in het appje van vriendinlief stond dat het snel is gegaan en that brings back memories…
En dan heb ik het eigenlijk niet over bevalling nr. 1. Die was niet snel, maar blijkbaar wel volgens het boekje. Trots dat ik daarop was. Wist ik veel, ik was 21. Had 12 kilo extra aan mijn buik hangen, een paar dagen te vroeg en kreeg netjes in de ochtend een soort menstruatiekramp. Aangezien ik al een paar maanden niet ongesteld was geweest, moest dit het dan wel zijn. Mijn toenmalige vriend noteerde netjes de tijden van de weeën op een papiertje. Je zult daar nu vast een app voor hebben. Dat je je slimme telefoon op je buik bindt en hij zelf de verloskundige belt als het zover is. Maar we praten over 10 jaar terug. En deden alles nog handmatig. Zoals ook het masseren van mijn onderrug. Of tegendruk bieden, want de pijn die ik voelde wilde ik overheersen. Dus mijn ex heeft er nu nog paarse knokkels van. En ik de deuken in mijn rug.
In de tussentijd kwam de verloskundige even langs, stopte haar vingers even naar binnen (tuurlijk joh, waarom niet) en concludeerde dat ze nog wel even kon gaan eten. Huh? En weg was ze. Ik wilde haar achterna strompelen. Haar vastgrijpen aan haar witte jas en deze tegen me aandrukken. Dat ze me zou vertellen dat het gauw over zou zijn, de pijn. Ze kon me zo toch niet achterlaten? Ik ging dood. Nou ja, ik ben nogal een hypochonder en had ik al gezegd dat ik 21 was? Waar de meeste meisjes nog met barbies speelden, of een poging deden om te studeren tussen het feesten door, wilde ik graag moeder worden. Dat heb ik geweten ook. Maar gelukkig kwam mijn heldin eindelijk terug en constateerde na wat gewroet dat ze nu zou blijven. Ik was blij, alhoewel ik dit woord vast anders had uitgekozen toentertijd. Ik lag op mijn zij, in elkaar gedoken, alsof ik zelf een foetus was. Schreeuwen om mijn moeder had geen zin. Dit moest ik zelf doen. Met vriend en witte jas. Ze hield mijn hand vast. Ik kneep haar vingers tot moes en voelde me een klein ziek meisje. Ik kroop zo in mijn rol, dat ik maar bleef herhalen ‘het doet zo’n pijn mevrouw, het doet zooooooooo’n pijn’. Mijn hersenen konden alleen nog maar pijn registreren, de naam van mijn verloskundige lukte niet meer. Gênant.
Maar ach, je ligt daar toch al niet op je voordeligst. Want zoals je van tevoren denkt, wil je eerst de boel down under nog even bijsnoeien. Alhoewel het woordje ‘bij’ hier overbodig is. Ik zag mijn tenen amper, laat staan mijn venusheuvel. Hoe gezwollen ook. De mooie landingsbaan was verdwenen. Gelukkig was deze ook niet meer aan te bevelen voor de piloot de laatste tijd. Toch schoor ik. In het wilde weg. Alles weg. Maar dat stond die ochtend nog op het programma. Maar ik had nog niet gedoucht, laat staan geschoren. Hebben we het nog niet eens over keurig gelakte teennagels. Stonden ook op mijn lijstje, voor als het moment aan zou breken. Dat ik dat moest bereiken door als een wijdbeense boeddha het nagellakkwastje te bedienen met mijn tanden, had ik er graag voor over. Helaas. Nu lag ik ongewassen, zonder lenzen, met stoppels en afgebladderde nagellak te zweten bij een verloskundige die ik nog nooit had gezien. En hierna hopelijk ook nooit meer ZOU zien. Want na een paar uur werden mijn jammerkreten harder en moesten de slaapkamerramen dicht. En dat met 30 graden. Er zal een lekkere frisse lucht in die kamer hebben gehangen.
Maar eigenlijk mag ik natuurlijk niet klagen. Ben gewoon ‘heerlijk’ in mijn eigen bed bevallen. Alleen niet zo bevallig als ik had gehoopt. Maar ik hield er een heel klein meisje aan over. Ze leek een beetje op een Chinees, met haar zwarte haartjes en spleetoogjes, maar al was ze blauw, ze was van mij. Gemaakt door mijn lichaam. Wauw, wat een wonder. Op het moment zelf was ik minder euforisch. Na een gigantische brandende pijn (alsof iemand je doos heeft ingesmeerd met vicks en tijgerbalsem en er vervolgens een paar meloenen doorheen probeert te duwen en een olifant een dansje doet op je buik en wespen je rug tot moes steken), legde de witte jas een hoopje op mijn borst. Trok gewoon mijn shirt omhoog (alsof ze nog niet genoeg van me gezien had) en daar lag ze dan. Ik vroeg of ze niet eerst schoongemaakt moest worden. Wist ik veel. Had geen filmpjes, yogalessen of zwangere vriendinnen gezien om te weten hoe het eraan toe ging. Wel een beetje gelezen, maar dan vooral waar je de leukste jurkjes kon scoren.
Daar lag ze dan. Mijn popje. Voorzichtig raakte ik haar aan. Dit intieme moment werd ruw verstoord door de vrouw zonder naam. Er moest blijkbaar nog meer uit mijn doos komen. Een baby was niet genoeg. Dus nam ze een aanloop en bokste met haar ellebogen in mijn pijnlijke pudding. Ik huilde, en niet van geluk. De hechtingen wil ik het niet eens over hebben. Maar mijn beul keek triomfantelijk. Ze leek de ingewanden van een walrus (lees: mij) omhoog te houden. Probeerde uit te leggen dat mijn kindje daarin gezeten had, maar ik vond haar alleen maar walgelijk. En focuste me weer op mijn prulletje, wat eindelijk op, in plaats van in mijn lichaam zat. Mijn meisje.
En ondertussen nog even bevallen
En toch was dit alles volgens een of ander boekje. Alleen heb ik er geen hele fijne herinneringen aan. Maar ik ben dan ook niet zo’n kloeke oermoeder, die met een kind aan de borst en de was te schrobben in een tobbe, een kind tussen mijn rokken vandaan pers, deze aan de andere tepel vastnagel en de was op mijn heupen vouw. Dus jaren later, toen de kinderwens groeide met de dag, gaf ik me eraan over. Dat ik zwanger raakte na 9 maanden, daar was ik al heel dankbaar voor. Dat ik na 6 weken alweer mocht genieten van bekkeninstabiliteit, stemde me treurig. Dit zouden lange maanden worden. Door de zomer heen. Dus ik vrat me vol aan ijsjes. 18 Kilo magnums verder, kon ik niet meer. Ik was depressief. Belde zelfs de verloskundige dat ik het niet meer trok. De pijn, het niks meer kunnen en die harde buiken. Man, die harde buiken. Alsof ze ineens via je gat helium naar binnen spoten, totdat je op knappen stond. En dan moest ik nog beginnen met bevallen…
Later bleken het al voorweeën te zijn en ik zou het nooit meer zover laten komen. Ik zou gewoon net zolang in de verloskamer gaan gillen, totdat ze me eindelijk zouden toucheren. Nu verlangde ik ernaar. Voel dan, ik ben allang begonnen. Maar ik liet me op mijn dikke olifantspoten naar huis sturen. Waar ik nog maar een ijsje at. Ik raakte overtijd, terwijl ik dacht te vroeg te gaan bevallen. Mensen gaven me ongevraagd tips. Alsof ik de fabeltjes over seks, ananas en ginger ale niet kende. Ik had aan geen van allen behoefte, maar voerde het uit, vrat het op en kotste het uit. Als jullie het dan allemaal zo goed weten, help me dan. Snikkend wentelde ik me in mijn medelijden. Achteraf kijk je erop terug en denk je, wees blij dat je zwanger bent. Van een gezond kind. Wat doen die paar dagen er dan toe. En die pijn? JE KRIJGT ER ZOVEEL VOOR TERUG. Klopt. En ik was er klaar voor. Dus ik zette de muziek op volume 25 en heb de kasten voor de 5e keer uitgesopt. Met als verschil dat ik er nu bij probeerde te dansen. Als een koe, die in een brandnetel heeft gestapt. Ik loeide en ik stampte. Of het heeft geholpen, weet ik niet, maar ’s avonds op bed begon het.
Mijn buik, weer strak als een overvolle opgeblazen ballon. En aandrang. Ik waggelde in sneltreinvaart naar de wc. Leegde mijn darmen en verloor vruchtwater. Ik kroop terug naar bed en piepte tegen Harm dat het niet goed ging. Hij wist niet wat hij ermee aan moest en belde de verloskundige. Die vroeg naar mij. Heel rustig (alsof boeddha himself in mijn buik was gekropen) vertelde ik dat er bloed bij het vruchtwater zat en dat ik al 2 keer had gepoept. Maar dat ik geen weeën had, maar de meest pijnlijke pijn die ik ooit had gevoeld. Alsof mijn buik elk moment ging ontploffen. De verloskundige (een andere, want inmiddels verhuist) besloot geen risico te nemen en sprong in haar kar. Na 20 minuten racen door de polder, bereikte ze eindelijk onze stal. De kribbe stond klaar. Ik ook. Harm deed de deur open en ik krijste dat ze allebei naar boven moesten komen. Ik wilde ook nu niet alleen zijn. Help me toch. Ik was zo blij dat ze er was, nu kon mijn zoontje komen. Ik schreeuwde ‘hij komt, hij komt’ (en ik bedoelde niet Harm of Sinterklaas). Ze wuifde mijn woorden weg, maar ik zag haar ogen schotelvormig worden toen ze mijn onderkant wilde betasten. Dat hoefde niet eens. Ze zag al haar en dit keer was ik perfect geschoren (ik nam geen risico en werkte alles 2 keer per dag bij), dus Luc diende zich aan. Voor ik het wist had ze haar handschoenen aangetrokken en wurmde ze haar vingers naast het hoofdje. Omdat ik toch al dacht dat ik doodging (alweer ja, ik kreeg ook een soort deja vu), liet ik haar begaan. Erger kon het niet worden.
Opgelucht & gelukkig
Maar de hemel ging open (vanonder) en daar vloog mijn engeltje eruit. Geholpen door mijn lichaam. En nadat mijn blauwe wolkje op mijn borst werd gelegd, leek hij daar perfect te passen. Hij krulde zich om mijn Pamela Anderson meloenen en ik knuffelde hem terug. Hij was er. Eindelijk. Weg depressie. Hallo geluk. Toen ze hem weer van mijn rondingen plukte en onderzocht, was de kraamverzorgster er nog niet en kleedde de verloskundige hem gelijk maar aan. Eer hij zijn schattige pakje aanhad en alles gecontroleerd was, moest er blijkbaar ook nog gehecht worden. Ik vond het niet nodig, maar ach, welke moeder komt er ongeschonden uit de strijd? De één heeft Tena Lady nodig bij het trampolinespringen, de ander krijgt een applaus van haar klappende schaamlippen bij een nies. Dus zolang ik geen totaalruptuur heb, knijp ik mijn onderkant zelf wel samen. Het is maar 1 prikje, suste de verloskundige. Aangezien mijn adrenaline, net als ik wilde gaan slapen, sprong ik tegen het plafond toen de naald zich in mijn vlees boorde. Ook dit keer gold letterlijk; bloed, zweet en tranen.
Mijn kleine kroost
Toen ik eindelijk fris gewassen met mijn slapende knulletje op mijn arm, mijn slaperige dochter zag aankomen (die sliep wonderbaarlijk genoeg door mijn gekrijs heen), was ik meer dan gelukkig. Mijn man klom ook weer op het bed. Mijn gezin. Compleet. Nooit meer bevallen. Zo gezegend met mijn twee gezonde kindjes en nooit geen polonaise meer in, aan en uit mijn lijf! En om mijn bevallingen ‘volgens het boekje’ en ‘in vogelvucht (3 kwartier)’ te verwerken, staat het nu hier. Maar ik vertel er ook graag over hoor, met alle details. Vertel jij mij dan jouw verhaal? Pak ik de chocola.
Vroeger las ik boeken als ‘Het verrotte leven van Floortje Bloem’ en ‘De moeder van David S.’. Hele heftige verhalen over tieners die verslaafd zijn aan drugs. En alles wat daarbij komt kijken. Ik heb zelf nooit drugs gebruikt. Volgens mij ben ik best verslavingsgevoelig en ik ga het risico niet nemen. Straks geeft het rust in mijn hoofd + een gelukzalig gevoel. Geloof me, dat wil ik dan elke dag wel. Als ik niet eens een rem heb als ik aan een pak koekjes of zak chips (lees nibbits) begin, hoe zal het me dan met drugs vergaan? Juist, beter om niet te testen.
Een sigaret heb ik wel geprobeerd. Nou rookten mijn ouders al hun halve leven, dus aan nicotine geen gebrek. Ze wilden liever niet dat we gingen roken, maar boden ook geen rijbewijs als beloning ofzo. Dat hoor je ouders nog wel eens doen. Mijn broer ging er dus voor. Voor de stinkstok, he. Ik had een vriendinnetje, die was iets ouder en op zondag gingen we wel eens een stukje lopen. We eindigden op een bankje, waar zij een sigaret opstak. Man, wat zag dat er stoer uit. Het opsteken, het ermee rondzwaaien tijdens het praten, de lipstick erop, wauw. Ik vond haar al een hele vrouw. Dat wilde ik ook wel zijn. En ik heb het geprobeerd. Echt. Mijn best gedaan. Maar wat vond ik het vies. En ik vond het niet genoeg waard om door te zetten. Ik snoof wel wat dieper als ik weer thuis was.
Ook koffie en bier probeerde ik. Wat een bocht. Eens maar nooit weer. Wijn daarentegen, probeer ik nog wel eens. Omdat ‘dit’ echt een lekkere zoete is. Of omdat het zo ‘gezellig’ is. Of omdat ik er gewoon ook graag van wil genieten, net als de rest. Het lijkt me ook zo romantisch om samen een echt goede wijn te drinken, met een kaasplankje erbij. Nou vind ik schimmelkaas ook niet te nassen, dus is het bij ons gewoon thee met chocola. Of als 2e ronde, sap met chips. Prima voor ons. Maar bij het uit eten gaan met vrienden, ga ik nog wel eens overstag en nip ik van Harm zijn glas. Slaat gelijk dood door mijn lippenbalsem, misschien is dat het wel. Ik heb ook nog gegorgeld alsof het mondwater is en terug gespuugd in zijn glas, maar ook dit kon me niet bekoren. Harm ook niet trouwens.
Dus de conclusie is eigenlijk, dat ik alleen verslaaft raak aan iets wat ik meteen lekker vind. En dat is toch nog best wat, getuige mijn top5:
Lippenbalsem/gloss/stick
mmm
Winkelen/geld uitgeven
Tijdschriften
Warmte door zon(nebank), bad of douche
Slecht eten; chocoladekoekjes, nibbits etc.
Mijn verslaving aan lippenbalsems begon al op de middelbare school. Eerst met een balsem van de Hema, voor 2 gulden, met vanillesmaak. Helaas verkopen ze deze niet meer. Daarna volgden lange periodes met lipsmackers. In de meest giftige smaken. Maar als meisje van 14, om gelukkig van te worden. Hoe ouder ik werd, kwamen er ook lippenstiften en glossjes bij. Dit is nooit meer over gegaan. Laatst, zouden we met ons huis in een magazine staan. Op de dag dat het blad uitkwam heb ik hem 4 keer doorgebladerd in de winkel. We stonden er niet in. Ik baalde enorm. Wat doe je dan? Juist, ik heb én het tijdschrift gekocht en 3 lippenstiften. Even was ik blij. Maar ik moet alsnog 2 maanden wachten voordat ons huis in het volgende nummer staat. Wat ik uiteraard ook koop (in grote getale) en misschien om te vieren ook wel een glossje ofzo.
Shame on me
Omdat ik mijn la met make-up aan het opruimen was, heb ik eens wat stickjes en glossjes bij elkaar geraapt. Op de foto lijkt het mee te vallen (of niet?), maar ik heb ze geteld. Raad eens? Ahum, alleen deze op de foto; 97 stuks. Dan heb ik niet eens alle jassen en tassen leeggeschud. En in de auto liggen er nog 2 en op mij werk 3 of 4. Goed, dit is wel duidelijk.
Winkelen/geld uitgeven, behoeft geen toelichting toch? Wel? Oké dan. Ik stond laatst somber naar buiten te staren. Wat voelde ik me kut. Ik hoorde mezelf gewoon mompelen ‘ik heb zo de behoefte om iets te kopen’. Ik biechtte het op aan Harm en hij keek niet eens verbaasd. Hij zei niets. Harm is een wijs man. Ik voelde me toch wel ziek, dat ik niet alleen emo-eet, maar ook emo-shop. En tuurlijk maak ik mezelf wijs dat ik de economie enorm stimuleer zo. En ik berokken er niemand schade mee. Mijn bankrekening laat ik ook niet heel vaak de rode kant van de medaille zien. Maar, het lijkt soms echt als ik eenmaal begin, ik niet kan stoppen.
Mijn eerste missie, een smartphone is na maanden geslaagd. Het volgende doel werd een CHI-stijltang, daar was ik weken mee zoet, om de beste en goedkoopste te zoeken. Daarna volgen nog wat H&M en Wehkamp pakketten, om me vervolgens weer op haarproducten te storten. Want die gebruiken ze bij de kapper ook en daarna zit het zo goed. Maar bij de kapper is het schreeuwend duur, dat moet goedkoper kunnen. Volgende zoektocht. En lees ik ergens iets over dé perfecte BB-cream, moet ik hem eigenlijk gewoon hebben. Laat staan als ik goede reviews lees over een lipgloss…
Tijdschriften. Vroeger las ik heel veel boeken. Die leende ik bij de bieb. Sinds ik op mezelf woon (en eerlijk is eerlijk, zonder bieb om de hoek), heb ik geen bibliotheek meer bezocht. Sommige boeken moet ik gewoon hebben. Best zorgwekkend, dat woordje ‘moet’. Maar aangezien ik niet teveel spanning aankan, zijn tijdschriften een uitkomst. Ideaal om mee op de bank te ontspannen. Tot ik op een gegeven moment stapels LINDA’s bij de rommelmarkt bracht. Ik bracht letterlijk honderden euro’s weg en dat aan 1 tijdschrift. En geloof me, ik kocht er meer dan eentje. Ik ben een tijdje afgekickt. Maar het gekke is, je houdt echt niet ineens geld over. En ik vind ook gewoon heel vaak dat ik iets verdien. Omdat ik zo hard werk, net ongesteld ben geworden, thuis nog harder werk, of gewoon, omdat het goed is om jezelf af en toe te kietelen.
Dit ‘af en toe’ resulteert weer in een paar keer per week een tijdschrift(enpakket) kopen. Maar nu mag het, want het is vakliteratuur voor Hart & Huis, maak ik mezelf wijs. En ik kan slecht ontspannen. Behalve dan zo lekker op de bank met een boekje. Ook ontspan ik echt in de zon (uiteraard met tijdschrift), in bad (niet vaak, maar als ik ga, lig ik uren te weken, juist, met magazines) en onder de douche. Ik weet nog dat mijn moeder vroeger wel eens een kookwekker zette naast de douchecabine. Deze negeerde ik. Maar mijn moeder niet helaas. Die draaide dan beneden de kraan open. En het fijne van douchen is juist de warme stralen. De kou die mijn moeder op me afstuurde was horror. Ik heb er dan ook niets van geleerd. Ik weet dat het slecht is voor het milieu en voor mijn huid. Maar hé, ik rook niet!
Zelfgebakken chocoladekoekjes, mmm
En ik noemde het al, emo-eten. Maar ik ben echt niet altijd emotioneel. Maar ik heb wel altijd zin in wat lekkers. Serieus, altijd. Gelukkig heb ik een snelle spijsvertering en verbruik ik een hele hoop energie, anders was ik tonnetje rond. Ik heb ook nog aan een lintworm gedacht en mijn lieve dokter heeft het onderzocht, maar dat was gelukkig niet het geval. Ik zou er spontaan van gaan kotsen, het idee, zo’n lange worm in me. Maar ik dwaal weer eens af. Dat ik geen discipline/rem/grens heb als iets lekker is blijkt hier echt. Ik kan echt niet maar 1 koekje nemen. Of een handje chips. Mensen die dat kunnen, verdienen een prijs. Serieus. Bij mij moet het op. Leeg. Ik steek mijn kop in die zak chips en lik de laatste zoute restjes eruit. Genieten met hoofdletter G!
Soms probeer ik te minderen en pak wat worteltjes en probeer langs de tijdschriftenrekken te rennen. Het geeft me weinig genoegdoening. Ik weet wel iets wat écht helpt. De zon. Dan vervaagt de rest. En ja, ik lees dan lekker een boekje in de tuin (mét goede beschermende balsem op de lipjes), maar ik ben weinig in de (online) winkels te vinden en heb meer behoefte aan water dan chocola (alhoewel een magnum dan ook prima smaakt). Het is dus eigenlijk allemaal de schuld van de herfst en winter.
Kom op Lente, verlos me 😉
Hoi, ik ben Joyce en op mijn blog schrijf ik over mijn dagelijkse beslommeringen. Cynisch, overdreven, maar met een glimlach. Ga er maar eens lekker voor zitten, ik schrijf namelijk nogal uitgebreid. Enjoy the stories!
Afgelopen zaterdag moest Harm ’s ochtends werken (in Barendrecht). ’s Middags gingen we naar vrienden in Leidschendam, dus net zo makkelijk om dan door te rijden. Voel je hem al? Juist. Luc ging met Harm mee en Lina was er niet, dus zo had ik alle tijd om bij de Primark te shoppen. Om half 9 stond ik voor de deur. Ik was niet de enige. Ik maakte wat foto’s, want wist gewoon niet waar te beginnen. Ik wilde niks missen. Dus besloot ik letterlijk elk rek te bekijken. Halverwege de benedenverdieping waren de paskamers. Om 9 uur stond er al een lange rij. Bizar. Alhoewel… Ik had zelf ook al een volle tas. Net als bij de Ikea, snappen de mensen achter Primark ook, dat ik geen snijdende hangerhaakjes en bulten kleding over mijn arm aankan. Ik hou ervan als winkeliers mijn behoeften snappen. En winkeltassen voor me klaarleggen bij binnenkomst. Eenmaal naar boven had ik een tweede tas nodig. De winkel valt het best te omschrijven als een Bijenkorf met Action prijzen en H&M kwaliteit. Bij aankomst hing alles ook strak in de rekken. Heerlijk. Boven was de afdeling voor mannen, kinderen en accessoires. Met gemak vulde ik nog een tas. Toen ik er ook nog handtassen bovenop probeerde te leggen en ik met mijn tassen niet meer door de gangpaden paste, zonder alle hangers eraf te rammen, werd het tijd om me naar de paskamers te begeven. De rij was prima te handelen. Kon ik mooi de mensen om me heen bestuderen. Het waren met name jonge meiden (hoe ze mij zouden omschrijven is de vraag) en ik hoorde naast Rotterdams, ook de Belgische en Duitse tongval voorbijkomen. Twee oude dakduiven met vaalgrijze knotten en fletse lange groene overjassen schuifelden hoofdschuddend naar buiten. Tsja, kleding om in te gaan jagen vind je hier niet. Misschien leuk om dat een keer in een koeienpak te doen? Ik wilde ze eigenlijk achterna rennen met deze tip, maar wilde mijn plek in de rij niet opgeven. Ik was er bijna.
doorjoyce
