Fear of missing out. Dit is een nieuwe rage (of ziekte, zo je wilt) onder SM-lovers (social media liefhebbers). Nou ben ik meestal niet zo bang om iets te missen, maar op Koningsdag heb ik wel altijd het idee dat het overal leuker is. Je ziet op Facebook oranje gecustomizede vrienden in een sloepje dobberen, voorzien van een perfect zonnetje en lekkere hapjes. Op Instagram zie je rommelmarkt vondsten, waar je zelf al jaren kringloopwinkels voor afschuimt. Ook krijg ik zelfs spontaan zin in het bezoeken van een festival vol vrolijk hossende mensen, als ik daar foto’s van voorbij zie komen.
Jaren geleden bezochten we nog weleens een vrijmarkt. Tegenwoordig is het lastiger om (met het gezin) heel vroeg op te staan en dan nog minimaal een uur in de auto zien leuk te houden. En met dit druilerige weer ziet de meuk op allerhande armoedige kleedjes er ineens verlept uit. Alsof ze gewoon een met modder overstroomd bejaardentehuis hebben leeg gekieperd in een kraampje. Met een zonnetje erop zou je het ineens bestempelen als een uniek brocante antiekstuk. Tel daarbij op dat ons huis al dichtslibt met allerlei rommel en we doen de kinderen ook geen plezier met slenteren langs kapotte puzzels en worstenmakers uit grootmoeders tijd.
Maar wat dan? Ik bekeek de dorpskrantjes ineens met interesse, op zoek naar een gaaf programma voor Koningsdag. Waarom beginnen ze altijd met Aubade? Ik vroeg Harm of dat iets met zingen te maken heeft en hij knikte een beetje lacherig. Het lachen verging hem toen ik uit volle borst begon te galmen ‘Komt allen tezamen…’, toen onderbrak hij me dat het dit niet helemaal was. Prima joh. Dan niet.
Poederoijen is trouwens vandaag de dag vertegenwoordigd met een goed georganiseerde oranje vereniging (ja,ja geen sarcasme dit keer). Onze eerste Koninginnedag waren er nog maar drie kraampjes, te weten eentje met de grootste witte opa onderbroeken ooit gezien, een kraampje met zelfgemaakte ranja en de laatste verkocht elastiekjes en speldjes met snoezige rozenknopjes om alle beeldige krulletjes van kerkmeisjes mee in bedwang te houden. Tegenwoordig krijgen we een heel programma voorgeschoteld. Vorig jaar zat ik in een Tesla en crosten Lina en ik op Segways, terwijl Luc een parcours aflegde met een laserpistool. Niets te klagen dus, zou je zeggen. Maar je kent me. Immer tevreden mens dat ik ben. Maar eerlijk is eerlijk, het hagelt hier de laatste dagen, dus de kans was aanwezig dat we vandaag sneeuwpoppen konden maken. En buiten zijn terwijl het koud is, staat niet in mijn productomschrijving.
Daarom bedachten we ruim op tijd, dat we dit keer het ruime sop zouden kiezen. Maar nou liggen de binnendeurse uitjes niet voor het oprapen hiero. Bij het woord museum begint Lina al vroegtijdig te braken en aangezien het vakantie is, kunnen we het één en ander ook al afvinken (de bioscoop en bowlen). Gelukkig vonden we gisteravond nog een indoor midgetgolf baan. Nou heb ik niet zoveel met gewoon golf (alhoewel de truttige ruitjesbroeken me vast kittig zouden staan). Om het leuker te maken zouden ze de holes kunnen vullen met M&M’s en wanneer je dan je balletje erin knalt ontstaat een chocolade regen. Kijk daar zou ik met plezier mijn best voor doen. Net als bij midgetgolf. Vind ik echt enig. Bochtjes, heuvels, bruggetjes, ik neem het allemaal uitermate serieus. Let’s go!
Onze hooligan
Indoor betekent blijkbaar zoiets als een hele grote schuur met aftandse Oosterse tapijten en het ontbreken van enige vorm van verwarming. Het was buiten warmer. Serieus. Dan maar warm slaan. Luc mocht beginnen en waarschuwde ons met ‘aan de kant voor jullie eigen veiligheid’ en vervolgens viel hij de ‘piramide’ aan naast de eerste baan. Het ding zag eruit alsof meerdere kinderen hun koningsdag-agressie erop hadden gebotvierd. Vanuit mijn ooghoek zag ik Harm een plastic bamboe neer maaien met zijn golfstick. Het stof dwarrelde om hem heen en ik knipoogde naar hem. We hebben een geweldig vermogen om altijd op de meest versleten plekken te belanden. Op de een of andere manier krijg ik het liedje (of eigenlijk alleen deze zin) niet uit mijn hoofd ‘Hoe zijn we hier beland?’
Dat gezicht 😉 Genieten
Terwijl Lina de puntentelling aan het husselen was rende Luc als een wilde baviaan rond, al brullend ‘ik ga jullie tokken’. Zijn golfclub suisde daarbij gevaarlijk door de lucht. Harm sloeg een bal bovenop mijn dijbeen en ik probeerde een verstopte heater aan te zetten door op alle knoppen te drukken, trekken en slaan. De kinderen speelden vals (terwijl ik zo mijn best deed, verder niet fanatiek, hoor) door de ballen erin te vegen. Harm zette zijn capuchon op, want de schuur was niet he-le-maal waterdicht. Juist op dit soort momenten hebben wij de grootste lol. En gelukkig was het bijbehorende restaurant wel verwarmd. Terwijl de kinderen een ijsje (serieus) bestelden, besloten wij op deze dag onze vaderlandsliefde ook te uiten door geen Belgische wafel te bestellen, maar een portie echte Hollandse bittergarnituur. Hier kan geen brocante sloep of festival tegenop. Zo’n gekke dag met mijn even gekke gezin, ik had het voor geen goud willen missen.
Het duurde even voordat het rond was, maar vandaag was het dus tijd voor Luc zijn kinderfeestje. Het voelde niet eens als uitstel van executie. Dat komt waarschijnlijk omdat ik er verder ook geen verjaardags- en traktatiestress bij had. Kom maar op.
Thuis tosti’s eten. Nou dacht ik dat meisjes konden krijsen, maar deze jongens gilden als een schelle brandweersirene. Dan zouden ze wel goed bij de eerste locatie passen van vandaag; de brandweer. Dat was ook de reden dat we het zo verlaat vierden, de brandweer in Zaltbommel doet dit op vrijwillige basis. Alhoewel ik me na dit feestje kan voorstellen, dat ze daar verandering in gaan aanbrengen. De jongen die ons begeleidde zou eigenlijk nog een feestje erna hebben, maar die was verplaatst naar volgende week. En dat vond hij helemaal niet erg, gaf hij toe, met het zweet op zijn voorhoofd. Was het dan zo’n drama?
Tja, het begon met een vaag filmpje, waarbij de meest recente beelden uit 1996 dateerden. Na een paar minuten begon de eerste al. ‘Ik ben een gordeldier’, en liet zich vervolgens voor dood op de grond vallen. Ik moet toch vaker naar Freek kijken denk ik, want ik wist niet dat dit een Gordeldierse-actie was. Maar de rest volgde en kropen vervolgens als de meest vreemde wezens over de grond.
Op naar de brandweerwagens. Super indrukwekkend natuurlijk. Maar boeiend hoe het allemaal werkt. Erin willen ze. Nu. En als ze erin zaten riepen ze al ‘VOLGENDE, VOLGENDE’. En die goeie man ze maar proberen bij zijn verhaal te betrekken. Maar ze hadden ook echt de aandacht spanne van een gordeldier. Niet. Terwijl de man over de historie stond te praten, braken zij bijna de meest historische wagen die er stond af. Overal moest aan getrokken worden. Op gezeten. Geramd. Mijn oksels begonnen te prikken. Deze kudde dieren had nog geen suiker gehad, maar hadden dat niet nodig om op hol te slaan. Wat een zooitje ongeregeld. Het idee dat er iets kapot ging, waar zoveel mensen met liefde aan gewerkt hebben en mensenlevens mee hebben gered…
De planning was dat we 2 uur bij de brandweer zouden blijven. We wisten het te rekken tot anderhalf uur, maar voordat er brokken vielen, zijn we er vertrokken. Ik beeldde me in, dat de vrijwilliger zijn baas opbelde om te zeggen dat hij volgende week niet bij het andere kinderfeestje kon zijn. Hij moest een wortelkanaalbehandeling ondergaan. Met plezier.
We komen dus te vroeg aan bij de volgende locatie. The American Roadhouse. Daar gingen we bowlen. Maar gelukkig was het droog en een speeltuin aanwezig. (G)Razen maar! Wij ploften neer op de houten bank. Die was niet geheel droog, dus ik schoof een verpakking koek onder mijn billen en begon te rillen. Best koud als je stil zit. Buiten. In november. Maar de kinderen konden hun energie kwijt. En ik liep met liefde met ze mee naar binnen naar de WC om daar even op te warmen aan de open haard.
Weer buiten vond ik geen rust. Jongens op een dak. Jongens met te zware balken aan het sjouwen. Ik moest aan het zuurstof. Dit.Is.Zo.Niet.Mijn.Ding. Ik schreef het volgens mij vorig jaar al, die verantwoordelijkheid voor zoveel kindjes op mijn schouders; killing. Gelukkig was het tijd om te bowlen. Iedereen schoenen uit. Oh, de kleine maatjes zijn al in gebruik. Iedereen weer schoenen aan. Bij onze plek aangekomen leek er een limonade-popcornbom te zijn ontploft. Maar goed, ik kon doen waar ik goed in ben. Opruimen. Harm regelde de rest.
Goed bezig jongens!
Ze gooiden trouwens echt retegoed. De ene spare na de andere. Ja, met opblaasbanden tegen de zijkant, maar hé zelfs dan lukt het mij niet. Soms rolden ze iets te zacht. Zo zacht dat de bal gewoon midden op de baan stil bleef liggen. Heel strak werd er dan nog een balletje tegenaan geworpen. Om vervolgens geen enkele kegel te raken. Ook knap. Dit alles aanschouwde ik vanaf de houten bank. Nou was het sowieso niet de bedoeling dat de ouders meededen, maar ik kon ook echt niet meer. Was een soort van overprikkeld door de schreeuwende kinderen, overschreeuwende ouders, bonkende ballen en flikkerende lichtjes. De kinderen kwamen me elke keer trots hun score vertellen en dan complimenteerde ik ze uitvoerig. Ze glommen nog harder dan de ballen. Kon ook van het zweet geweest zijn. Het rook er een beetje als zo’n indoor speelhal. Onze favoriet inderdaad.
Na het eten iedereen gauw thuis afgeleverd voor het Sinterklaas journaal. Voor Lina een pizza in de oven geschoven, allemaal ook het Sint journaal kijken. Luc naar bed, Lina haar Frans nog overhoren. Ik pulk de laatste popcorn onder mijn schoenen vandaan en begin aan de sint zijn voorraad pepernoten. Of zal ik toch gewoon een popcorntje pakken?
Mijn kleine E.T. in zo’n groot pak. De dag van zijn leven gehad. En daar doe je het voor.
Luc is vandaag jarig. En omdat het woensdag is, een prima middag om gelijk zijn kinderfeestje af te tikken. Zoals je weet draai ik daar mijn hand niet voor om. Doorgewinterde feestganger als ik ben. Ik snap dan ook niet dat er al mensen voorzichtig naar een blog begonnen te vragen. Nee schudde ik, dat is voor frustratiemomentjes en dat wordt dit niet. Gewoon kop in het zand en gassen maar. Alhoewel ik echt dacht dat het dit keer mee zou vallen. Heel Luc zijn verjaardag loopt al raar. We vierden het al afgelopen zaterdag, doordat anders mijn ouders niet konden komen. Ik was nog niet klaar met het opknappen van zijn kamertje. De cadeautjes werden gisteren pas 8 minuten voor sluitingstijd lukraak uit de schappen gegrist. We wisten het ook gewoon echt niet. Waar speelt ie nou echt nog graag mee? En om hem nou een iPad te geven…
Luc merkte hier niets van. Was blij met al zijn cadeautjes, traktaties, taart en voelde zich op en top jarig. En als klap op de vuurpijl vandaag zijn kinderfeestje. Een week geleden pas geregeld. En eigenlijk niet helemaal naar zijn zin. In plaats van een piratenfeestje, wilde hij liever een brandweerfeestje.
‘Dan steken we jou wel in de fik en dan mogen de kindjes je blussen’, hoorde ik Harm pedagogisch antwoorden. Ik heb Luc daarna niet meer over een brandweerfeestje gehoord.
Een piratenfeestje is hot. En al vaker gevierd. Dus zochten we een andere plek op. Wel zo leuk voor die knaapjes. We zouden de piraatjes uit school meenemen naar de Kurenpolder, daar pannenkoeken eten, een schat graven en ze daarna weer thuis droppen. Klinkt toch niet echt stressvol, wel?
Maar als je iets te laat opstaat ’s ochtends, na nachten spokerij van de zenuwachtige Luc, blijkt een achterstand in tijd niet handig op de verjaardagsochtend zelve. Zo moet ik de laatste hand leggen aan de traktatie, het opentrekken van cadeaus moet vastgelegd worden, een cakeje als traditie versierd en genuttigd en oh god, het is al kwartover 8. We komen net op tijd op school. Ik sneak aan de zijkant naar binnen, maar ontkom niet aan de felicitaties. Fotografeer ook hier ons hyper mannetje die op de feeststoel staat te springen en zijn vriendjes op de kop mept. Duimend dat de traktatie niet smelt, snellen we weer naar huis. Er is nog een hoop te doen. Na een verjaardagsweekend, wacht er nogal wat op me. Ik was, strijk en zuig als een malle en foeter als ik weer op mijn knietjes de wc vloer ontsmet. Lina wees er ’s ochtends al naar. Zit daar poep, mam? Ik mompelde wat over vieze schoenen, maar het zou me niet verbazen hier. Ook naai ik een hartje (na zorgvuldig mijn handen te hebben gewassen), ruim het huis op en pak mijn strandtas. Met snoetenpoetsers, 7 schone boxershorts, extra korte broeken en voor mezelf een shortje, strandlaken en zonnebrand. Ik heb er zin in. Zeker na de hele ochtend ploeteren in huis, terwijl manlief op deze vrije ochtend de kans niet laat liggen om achter de computer te kruipen. Het is dat ik te druk ben om de scheidingspapieren te tekenen, anders was ik ertoe in staat. Maar ik heb zowaar nog een half uurtje over om in alle rust buiten in de tuin te zitten. Ik probeer mijn schouders weer onder mijn oren te laten zakken. Relax Joyce.
Tijd om de boys uit school te halen. Ik was even vergeten hoe speels dat grut is. Lina heeft al zo’n lekkere feestjesleeftijd. Maar deze 4 en 5-jarigen rennen alle kanten op, terwijl moeders me tasjes met cadeautjes, schone kleren en een autostoeltje in de handen drukken. Maar uiteindelijk rijden we met twee auto’s de 7 stuiterballen richting Kurenpolder. De jongens vliegen daar op de speeltuin af en wij melden ons voor de pannenkoeken. Het is 13.00 uur en het feestje begint om half twee, dus we liggen perfect op schema. Uiteraard willen we buiten eten met dit weer. Zullen we dan aan 4 losse tafeltjes in de volle zon gaan zitten of aan een grote houten tafel met hoge krukken? Geen van beiden trekt me aan, maar ik ben allang blij als we alle tasjes neergezet hebben onder de parasol bij de grote tafel. Die wordt dus gedekt door de serveerster. We roepen de jongens en helpen ze op de krukken. De zorgvuldig neergelegde kussens pleuren ze onder de tafel en cadeautjes worden uit tassen getrokken. Luc glundert van zoveel moois en wil het liefste meteen zijn dominobaan hier gaan opzetten. Na een kleine driftbui, ontdekt hij ineens zijn bestek. Grote-mensen-bestek. Chill. Met zo’n mes kun je heel goed groeven bij krassen in zo’n tafel. En met de vork kun je de haren kammen van je buurman. Terwijl we Luc vermanend toespreken horen we naast ons nog meer messen hun weg vinden in het hout. Waar blijven die pannenkoeken nou? Dat vragen de uitgehongerden aan tafel zich ook veelvuldig en hardop af. Ik zie dat ze zich elk moment van hun krukken willen laten glijden om weer de speeltuin in te glippen, maar daar steek ik een stokje voor. Ze komen echt zo.
13.40 Uur loop ik toch maar even naar binnen. En vraag aan een duffe muts hoe laat ons feestprogramma eigenlijk begint.
‘Half twee.’
Ik kijk demonstratief op mijn horloge.
‘Maar de pannenkoeken komen zo.’
‘En waar moeten we ons daarna melden? Weten zij dan ook dat we later zijn?’
‘Ik weet het niet. Ik denk het wel.’
Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog en geef haar De blik.
‘Ikik ga het ze wel even vertellen,’ snel stiefelt ze uit mijn gezichtsveld.
Lijkt me verstandig. Anders stuur ik mijn roedel wilde jongens op je af.
Vijf minuten later werden grote borden met overheerlijk ruikende pannenkoeken voor de jongens neergezet. En naast poedersuiker en stroop, verschijnen schaaltjes met smarties, ijs, slagroom, spikkels en blauw uitziende shizlle op tafel.
Het blauwe chemische goedje mist zijn uitwerking niet op Luc. Als ik opkijk van het pannenkoeken-snijden van zijn vriendje, zie ik hem een grote hand troep naar zijn mond brengen. De helft blijft aan zijn zwetende grauwklauwtjes plakken en ongegeneerd veegt hij beide handen af aan zijn broekje. Een witte broek is natuurlijk altijd stom, maar ik dacht meer aan zandvlekken, dan aan smurfensnot.
De pannenkoek blijft onaangeroerd. Ik negeer het maar. En focus me op alle verzoekjes rondom me.
Ik heb nog geen hap van mijn broodje genomen, maar al wel 100 pannenkoekenstukjes gesneden, als er een medewerker nepijsjes bij het grut uitdeelt. Van die wegschiet dingen.
Pannenkoek, welke pannenkoek?
Ik begin net aan mijn broodje als het animatieteam komt vragen of we er klaar voor zijn. Met de eiersalade op mijn lippen maak ik duidelijk dat vijf extra minuten gewaardeerd worden. Sloper Luc heeft het nog lang volgehouden met zijn wegschietijsje en omdat hij jarig is krijgt hij gewoon een nieuwe. En kan dan eindelijk het grote spelen beginnen. Dat begint in de recreatieruimte. Hé bah, binnen. Weet je wel hoe mooi weer het is sinds weken. Maar misschien pakken we alleen de schatkaart en gaan ze dan lekker graven met z’n allen. Terwijl ik mijn handdoekje op ruime gehoorafstand uitspreid. Patience my dear.
De jongens vallen als wilde dieren aan op de bakken met snoep op tafel. Mmm, je zou toch denken dat ze vol zaten, aangezien er weinig pannenkoeken zijn opgegeten.
Tussen het suikervreten door, wordt er geschminkt en piratenhoeden geknutseld. Lijm blijkt nog steeds een grote aantrekkingskracht te hebben op Luc en zijn doodskop is er zo van doordrenkt, dat als hij zijn hoed opzet, de druppels lijm over zijn voorhoofd glijden. Het is dat ik ingrijp, anders plakten zijn oogleden nu nog aan elkaar.
Als het geluid af en toe mijn trommelvliesmaximum overstijgt, loop ik even naar buiten. Haal diep adem en voel de zon op mijn gezicht. Zou iemand het merken als ik ertussenuit piep? Tja, Luc zou dan alleen een filmpje hebben, aangezien Harm de filmer is en ik de fotograaf. Op deze topdag. En ik hou van foto’s, dus ga ik weer terug en doe wat er van me verwacht word.
Pff, hoeveel spelletjes kun je binnen doen? Veel blijkt. Ik kan mijn geluk niet op, als we eindelijk naar buiten mogen om de speurtocht te beginnen. Ik laat het grut nog maar een keertje plassen en zo huppelen we naar de eerste aanwijzing. Terwijl ik al multitaskend de muggen van me afsla en de hinkelende jongens fotografeer, kijk ik de zon tussen de bomen door. Ik denk dat ik straks wel rood thuiskom, niet van de zon, maar van de muggenbulten. Klerelijers. Wensend dat ik meer handen heb om te krabben, volg ik lijdzaam de krijsende piraten. Verlekkerd kijk ik naar vrouwen die op een handdoekje een tijdschriftje lezen in de zon. God wat ben ik toe aan ontspanning. De laatste weken waren een gekkenhuis op het werk, met Hart & Huis en oh ja een verjaardag van Luc, waarbij ik nog snel een muur verf, hout haal, een tent maak en internet afspeur naar stoere items voor zijn kamer.
Ho, focus Joyce. De piraatjes zijn eindelijk toegekomen aan het uitgraven van de schat. Eén piraatje distingeert zich van het uitgraven. Nou hou ik ook niet van vieze handen, maar dit is toch wel het punt waar je de hele middag naartoe leeft, niet? Als het animatiemeisje vraagt of hij komt helpen hoor ik zeggen dat hij zich verveelt. Seriously? Gelukkig vindt de rest het spannend en trekken ze de gevonden kist met al hun kracht uit de kuil. Voor mij zou het daar ook wel klaar zijn, maar nee, dan blijkt er een slot op te zitten. En gaat de speurtocht verder. Op zoek naar de sleutels. Geef ze nou maar gewoon, ze zitten vast in je zak. Denk ik. Maar ik sjok achter de rood aangelopen piratenbolletjes aan. Ik ben blij voor hun dat het kabelbaantje in de schaduw is. Ik schiet van iedereen een actiefoto en ook maar eentje van de zon die door de bomen schijnt. Zucht. Ik ben moe.
Via een soort vlot gaan de jongens naar de overkant en moeten dan weer terug naar de recreatiezaal. Waar de sleutels verstopt blijken te liggen. Bij binnenkomst vergeten ze heel de schat en klokken 3 glazen limonade de man naar binnen. Het restant snoepjes erachteraan en ze hebben weer energie voor tien schatten. Ik verwacht heel wat als eindelijk de kist van de schat opengaat. Maar geen zakjes chips. Wat een domper. Had op zijn minst een setje piratenrommel bij de Action gehaald en het ding gevuld met munten en een aandenken aan deze dag ofzo. Maar een zakje chips, terwijl ze al zoveel bagger op hebben? Beetje jammer. Daar denken de boys anders over. Zakjes worden open getrokken en wij verzamelen onze tassen weer. Op naar het speeltuintje. Kunnen de jongens nog even spelen, Harm betalen en ik nog een zonneschijntje meepakken. Wanneer ik op een stoel neerplof en zie hoe lief de jongens in de speeltuin spelen, bedenk ik alvast het kinderfeestje van volgend jaar. Dan droppen we de boys gewoon in een speeltuin met afsluitbaar hek eromheen en gooien gewoon af en toe een versnapering over de schutting. Tevreden met mijn besluit, verzamelen we de troepen weer + wat moed om in een snikhete auto zonder airco te stappen. Die van Harm is kapot en die van mij is pas op temperatuur als we bijna thuis zijn.
Vanaf de achterbank hoor ik dan ook of de airco aan mag. Euh, die staat aan.
Met verhitte hoofdjes maken ze nieuwe speelafspraakjes en hebben totaal niet in de gaten als er in de file een ouder echtpaar mijn bumper aantikt. Ik kijk de verrimpelde lijken via mijn achteruitkijkspiegel nors aan met mijn grote zwarte zonnebril. Ik zie het vrekvel haar kippennekje tussen haar broze schoudertjes trekken en ze houdt zich voor dood. Het gaat haar makkelijk af en ik kijk maar weer voor me uit. Ik heb gelukkig toch een oude auto. Een kras erbij merkt niemand. En nog niet misschien dat ik op de snelweg ga uitstappen met dat kleine grut bij me in de auto. Daar ben ik me namelijk ook enorm van bewust. Harm vroeg me voordat we gingen rijden, wat er nou zo erg is aan zo’n dag. Ze waren toch lief geweest? Zeker. Absoluut. Maar naast de drukte die ik slecht kan handelen, overheerst er een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Ik verlies ze geen moment uit het oog. NIET bij het water komen. HIERRRRR blijven. Niet vooruit rennen. Gordels om. Voorzichtig rijden. Het idee dat er wat met die kereltjes overkomt, benauwd me. Ik moet er niet aan denken. Volgend jaar in die speeltuin, behang ik de hekken met matrassen en wikkel ik de mannetjes in kussens. Of ik zet ze achter de iPad…
‘Waarom vier je nou je verjaardag niet? Ik zal alle hapjes maken en bedienen.’ Mijn dochter kijkt mij smekend aan. Nou vind je me misschien bikkelhard dat ik geen gehoor geef aan dit lieve aanbod, maar ze staat bijna dagelijks met haar puppy-ogen naast me en geloof me; het went. Ik probeer uit te leggen dat mijn verjaardag er zo uit ziet; recepten uitzoeken, berekenen wat je moet halen ten aanzien van het aantal gasten, boodschappen halen, die zelf betalen, sjouwen en opruimen. Heel het huis schoonmaken. Op de dag zelf alle gerechten voorbereiden. Gasten ontvangen, bedienen en alle grapjes missen omdat je dan net een doekje pakt voor de omgevallen kop koffie. Na de drukte alles weer opruimen en opnieuw het huis schoonmaken. Lina keek me met horror in haar ogen aan ‘laat maar dan.’ Dat bedoel ik. Soms droom ik weleens van een luxe en verwend leven en dan zou ik het misschien vieren. De dag begint dan zo.
Om 10 uur ontwaak ik uit mijn schoonheidsslaapje. De nanny/kok/alles-regelaar brengt me een verse smoothie op bed en schuift zachtjes de gordijnen open, waarbij de zon onze slaapkamer laat oplichten. De kinderen komen zachtjes op bed zitten en zingen een liedje, op normaal volume en geven dan één voor één hun knutselwerkjes. Na een knuffelsessie verdwijnen ze naar de speelkamer waar ze zoet samen spelen. Harm en ik horen daar niks van, want wij spelen dan met elkaar. Na mijn baddersessie word ik gemasseerd en laat ik me aankleden in een extravagante jurk. Mijn haar en make-up artist heeft weinig werk aan me, want ik heb een natural glow over me.
In werkelijkheid kruipt er om 6.30 uur een klein beertje over me heen, op weg naar papa. Terwijl ik blauwe plekken op voel komen, probeer ik mijn kop in het zand, oftwel mijn kussen te steken. Het kan echt nog geen ochtend zijn. Harm fluistert Luc in zijn oren dat hij me moet feliciteren, alleen kent Luc het begrip fluisteren niet. En ineens is daar zijn AHA momentje. Nu mag hij zijn cadeautje geven. Hij klimt nog eens lekker over me heen, zet overal de lampen aan en komt twee tellen later weer terug met zijn tekening. Ik vroeg hem nl gisteravond of hij nog iets moois voor mijn verjaardag had gemaakt. Hij rende naar zijn kleurtjes en in een nanoseconde was hij terug. Heel flauw vroeg ik of ik het al mocht zien. ‘Ja hoor, het is een auto.’ Maar deze vroege ochtend acteerde ik alsof ik de tekening voor het eerst zag. Volop kletsend met Harm, is hij klaar voor de dag. Ik nog niet. Maar Lientje komt er ook bij. Even knuffelen en Harm gaat douchen. De kinderen stoeien en rollen door het bed. Nee, hier zit ik niet op te wachten. Uiteindelijk gaat Luc met zijn lego spelen en Lina muziek luisteren. Het huis is al vol herrie. Waarom nog extra decibel uitnodigen?
Tijd om eruit te gaan. Douchen is echt mijn momentje. Van rust en reinheid. Ik voel net de hete stralen op mijn rug kletteren als de badkamerdeur open gaat. Zingend komt Lina binnen en draait de kraan vol open. Op haar gemak wast ze zich en bijt ik mijn tong eraf onder een stroompje lauw water. Ze gaat nog even naar de wc en laat een bout als een mijnwerker. Hé lekker.
Ook de spiegel zegt wat anders dan in mijn droomleven. Drie lagen foundation geven me helaas geen glow, maar een pannenkoekenhoofd. Een glittervest aan, dan shine ik nog een beetje.
Ik spoor Luc aan om zijn broek aan te trekken en Harm roept vragend naar boven wat hij wil eten. De prins op de erwt roept terug ‘cruesli met yoghurt, in een klein bakje en NIET geroerd.’
Goh, van wie zou hij die veeleisendheid nou hebben?
Eenmaal beneden zit iedereen aan zijn ontbijt, maar aan mij wordt niets gevraagd. We moeten ook al gaan rijden. Harm is normaal ’s ochtends al vroeg vertrokken, maar heeft zo een afspraak in Arnhem en nu kunnen we nog even mijn auto naar de garage brengen voor een grote beurt en APK. Best een leuk cadeau; een vette autorekening.
Eenmaal thuis eet ik in alle rust mijn ontbijtje. Verder wil ik alleen maar leuke dingen doen vandaag. Nou blijkt dat niet helemaal realistisch te zijn, wanneer ik de wc pot zie. Of eigenlijk de resten daarin. Deze knutselwerkjes van de kinderen waardeer ik nimmer. Na een schrobbeurt met chloor, kruip ik weer achter mijn laptop. Verder typen aan boek nummer twee. Heerlijk, de zinnen vliegen uit mijn vingers. Mijn Gloria stemming verdwijnt als ik een mail zie van Uitgeverij Podium. Afgewezen. Ze geven geen reden op en hoewel dit best te verwachten viel, valt het toch tegen. Ik wil chocola. En besluit gelijk maar even de snoepla opnieuw in te richten met mijn gisteren aangeschafte bakken van Ikea. Kijken of het me opvrolijkt.
Ondertussen droom ik weer verder over mijn fantasieleven. Hoe ik loom aan het zwembad lig met uitzicht op de boomgaard, waar de kinderen verstoppertje spelen met de kinderen uit de buurt. De zon schijnt op mijn goddelijke lijf. Ik verbrand niet, krijg geen rimpels en zweten staat niet meer in mijn woordenboek. Mijn bediende komt vertellen dat uitgever nummer drie al heeft gebeld en niet kan wachten om mijn boek uit te geven.
De wind giert in het echt om het huis en de regen slaat tegen de ramen. Ik voel me als het weer. Het opruimen brengt ook dit keer niet de vreugde die ik verwachtte. Ik ga brownies bakken. Dat zou ik in mijn droomleven ook doen, alleen ruimt iemand anders dan de bende op en worden er buiten tafels onder de olijfbomen gedekt. Als de eerste gasten binnen druppelen trek ik een andere geweldige jurk aan en de megahoge pumps knellen niet. Ik verzwik ook mijn enkels niet op het kiezelpad. Iedereen ziet er stralend uit en ik krijg bergen cadeaus. Van handgemaakte appelmoes tot diamanten oorbellen, iedereen heeft zijn best gedaan. Nadat de kinderen voorbeeldig hun bord leegeten en daarna hutten bouwen buiten, kletsen en lachen de volwassenen als in een prachtige Italiaanse film. Op het platteland. Met ondergaande zon.
Nu zit ik op de bank. De zon heeft zich hier de hele dag niet laten zien, maar is nu totaal verdwenen. De kinderen liggen op bed. Of tenminste, voor zolang het duurt. Ik hoor nog steeds getrippel en gestamp. Gezing, geren en tig keer een wc bezoek. Gegil van Lina. ‘Bemoei jij je er niet mee’ van Luc. Zucht. Nog even wachten op de rust. Harm legt op mijn verzoek een fles wijn koud. Ik denk dat ik hem zo aan mijn mond zet.
Harm weet dat humor helpt.
‘Ik weet het ultieme cadeau, ik geef je een jaar lang rust.’
Met grote ogen kijk ik hem aan ‘de kinderen gaan de deur uit?’
‘Haha ja, of je kunt in de kelder vertoeven.’
Met een pruillip kijk ik hem aan.
‘Schilder ik hem wit’, lacht hij.
Ik denk dat ik er ook een dwangbuis bij krijg. Hopelijk een witte.
Proost ;-)!
Een kinderverjaardag is altijd weer spannend. Niet alleen voor het kind, maar ook voor de ouders. Of laat ik gewoon voor mezelf spreken, voor mij dus. Lina is in juni jarig en begint na het vertrek van de oude mannen met baarden in december al af te tellen naar haar verjaardag. Het lijstje van Sinterklaas ligt verfrommeld in de hoek. Een nieuw vel wordt ingericht. Na Pasen, vind ik het een mooi moment om het lijstje er eens bij te pakken en dan slaan bij mij ook de zenuwen toe. Op welke dag valt het? Wanneer vieren we het? En het kinderfeestje? Wat gaan we dan doen? Wie nodigen we uit? Wat trakteren we op school? En op de naschoolse opvang? Data blijken zo geprikt, nu de rest nog.
Uitdelen is een apart verhaal. De eerste keer, op de crèche toentertijd, kon ik nog aankomen met een gezellig tasje, met rozijntjes, Nijntje koekje, schepje of bad speeltje. Kaartje eraan en klaar. Totdat bleek dat ik zo origineel niet was en Lina er niet meer bij paste in bad, door de overkill aan plastic meuk. Exit badeend. Maar aan creativiteit geen gebrek. Nou was Lina er met haar 2 jaar ook niet bepaald mee bezig, dus ik kon doen wat ik wilde. Het werden poppetjes. Nee, niet van wc-rolletjes, ik wilde mijn moeder niet na-apen. Die had ik zelf al uitgedeeld met de troetelbeertjes (wie kent ze niet) en een jaar later met my little pony. En omdat zij er vroeger veel tijd aan kwijt was geweest, vond ik dat ik daar een voorbeeld aan kon nemen. Ik herinnerde me hoe ik de blits maakte met muizen (Raiders, tegenwoordig Twix genaamd, in zilverfolie), horloges en andere originele knutsels.
Dus ik beplakte 22 pakjes drinken met gekleurd papier, maakte 44 trappetjes in bijpassende kleuren en bond een ontbijtkoekje in telefoonvorm en rietje met diertje op de rug, met een matchend lintje. Gezichtje en haren of hoedjes van papier (zelfgevouwen uiteraard) erop en klaar waren de kezen. Ik kan me het niet meer precies herinneren (verdrongen denk ik), maar het zou me niet verbazen als ik hier vele uren zoet mee ben geweest. Wat ik me achteraf pas realiseerde dat een kind van 2 zo’n traktatie echt niet op waarde weet te schatten. Dat ze elkaar aanstoten ‘goh, die moeder van Lina heeft zichzelf overtroffen dit jaar’.
Artikel MAMA, mee eens, maar lukt nog niet helemaal
Bij het naar school gaan, moet je wel weer uitpakken natuurlijk. Ik herinnerde me dat nog goed van vroeger. Hoe leuk. Wat mij is bijgebleven, dat de ‘nerds’ stokjes met fruit, kaas en worst uitdeelden en de rest moeders knutsel/frutsels. Hoe ouder Lientje werd, des te meer inspraak kreeg ze. Zo maakten we al eens soepstengels met snoepwormen aan een snoeptouwtje, hoedjes met popcorn en vaak op de kinderopvang ijsjes. Dit jaar wilde ze stokjes uitdelen…met worst en kaas. Ik kreeg flashbacks en pakte mijn map met verjaardag ideetjes erbij, maar wilde me niet opdringen. De sneeuw was ook pas net van de stoep, dus we hadden geen haast. En niks zo veranderlijks als een kind. Ik las intussen het magazine MAMA, over gezonde traktaties en ben het er eigenlijk wel mee eens. Hoeveel verjaardagen/feestjes niet gevierd worden met een vreetfestijn. Het stokje kreeg al iets meer voet aan de grond. En na maanden dacht Lina er nog steeds hetzelfde over. Na wat research, blijken niet alleen ‘nerds’ gezonde dingen uit te delen. Ik probeerde het nog 1 keer met een uitdeelcadeautje (tattoopennen of andere rommel), maar ze rolde met haar ogen ‘dat doet niemand mam’. Met de nadruk op mam. Ik legde me erbij neer.
Stokjes in de maak
Tijdens een gezellige shopsessie kwamen we grote parapluutjes tegen bij de Hema. ‘Zullen we het daar dan aan doen?’ vroeg ik voorzichtig. Want zoals Lientje graag hetzelfde doet als de rest, krijg ik daar recalcitrante jeuk van. Gelukkig vielen de parapluutjes in goede aarde en bedachten we wat eraan geprikt kon worden. Na ellenlange debatten waren we eruit; druifjes, een roomsoesje en een marshmallow. Half gezond/half ongezond. Een mooie middenweg. En omdat het op de 18e tropische temperaturen aannam, werd ook de watermeloen volledig naar binnen gewerkt. Iedereen blij!
Het weer is namelijk ook altijd een dingetje. Want vier je het kinderfeestje buiten, is het toch wel fijn dat de ballerinaatjes niet gevuld worden met hagelstenen. Dus de eerste kinderfeestjes vierden we thuis, was je flexibel qua binnen vs buiten. Het eerste feestje begon met cadeautjes verstoppen en cakejes versieren. Dit werd uiteindelijk traditie (I like!). Het tweede deel hadden we een speurtocht in gedachten. Harm had een schatkaart in puzzelvorm geknipt en een route buiten uitgezet. Half door de tuin (lees oerwoud) van de buurman, want die was er zelden. Spannend dat ze het vonden. Totdat meneertje wijsneus bedacht, dat je ook alvast vooruit kon rennen, zonder de opdrachten uit te voeren. En zo zat de schatkaart binnen 5 minuten al in elkaar. Hier hadden we 1,5 uur voor uitgerekend. Beduusd keken we elkaar aan. Gelukkig was Harm de beroerdste niet en wierp hij zich op als doelwit. Voor de waterballonnen (altijd handig om in huis te hebben, bleek maar weer eens). Terwijl iedereen zeiknat achter Harm aan rende, hoorde ik ze tegen elkaar zeggen ‘dit is het beste feestje ooit’.
Nou zou je denken dat we het jaar daarop alleen zakken waterballonnen hadden aangeschaft, maar dat is onze eer te na. Na de misselijkmakende ronde met cake, hadden we een heel programma met originele spellen. Bijvoorbeeld dobbelen en bij een 6, moest je handschoenen (van Harm) en een muts aantrekken en dan mocht je zoveel chips eten als je wilde. Totdat de volgende 6 gooide. Laten we het erop houden dat uiteindelijk iedereen onder de tafel tussen de chips lag te rollen, alsof ze rechtstreeks uit een Derde Wereldland waren overgevlogen. De vetvlekken in onze houten vloer waren al een prachtige herinnering op zich, totdat Harm riep ‘wie wil er een ijsje?’. Terwijl het grut mijn huis omtoverde tot een plakkerige druipsteengrot, greep ik naar mijn valiumpot. Harm daarentegen, greep vol blijdschap de waterballonnen en zijn kans omringd te zijn door velen kinderen. Terwijl zij buiten ‘het beste feestje ever’ ervoeren, boog ik me over de plakkerige klonten chips in de groeven van de vloer.
Omdat ik na zo’n feestje nog een week nodig heb om te revalideren, probeerden we bij Lina te polsen, hoe ze tegenover een ‘extern’ feestje stond. Vet cool, vond ze. Maar een zwembad of klimparadijs, vonden wij geen optie. Een schilderworkshop dan? Lekker kliederen met verf. Bij een ander thuis. Topidee. Na de traditionele start van het feestje reden we naar het pittoreske Heusden. Hier werden we ontvangen door een artistiek stel, wat waarschijnlijk kinderloos was. De kinderen kregen ‘ranja’ met een rietje, wat uitleg en een vel papier om eerst te tekenen. Lina had alleen een kereltje uitgenodigd met een bepaald soort creativiteit. Hij tekende mensen in zulke standjes, dat de Kamasutra er inspiratie uit kon putten. Helaas gaf hij er ook toelichting bij, hardop. En als hij dacht dat je het nog niet gezien had, liep hij er mee langs en wreef het even onder je neus. Zo ook bij de kunstenaars. Die liepen rood aan (ik dacht dat die kunstenaars altijd zo vrijgevochten waren?) en stamelden dat dit niet de bedoeling was. Maar het schilderen was top. De dolfijntjes en hartjes (wat meneertje viezerik heeft geschilderd, is me ontschoten) mochten drogen. Wij nuttigden nog wat pannenkoeken in het restaurant in de buurt en haalden na afloop de kunstwerkjes op.
Vorig jaar gingen we nog een stapje verder in de uitbesteding. De kids mochten survivelen bij de Kurenpolder (strandje). Onder netten doorkuipen, commando’s uitvoeren, een vlot bouwen en er uiteindelijk mee varen. En dat met een zelfgemaakte hoofdband met camouflagevlekken. Hoe stoer. Na afloop marshmallows roosteren boven een vuurtje en de dag misselijk eindigen met friet. En wij hoefden er alleen omheen te rennen met fototoestel en camera. Prima, met hoofdletter P! Dit uitje was voor iedereen wel een hoogtepuntje.
Weer iets origineels bedenken, bleek niet moeilijk, na een dagje Duinoord. Een soort all inclusive speeltuin met echt gave toestellen en eten pakken zoveel je wilt. Met als klap op de vuurpijl, een klimparcours hoog in de bomen. Met touwladers en kabelbanen. Met Hemelvaartsdag was het ook zo extreem warm en bedacht half Nederland in de touwen te willen hangen, met als gevolg dat Lina 2,5 uur moest wachten totdat ze de bomen in kon. Dat zou vandaag vast anders gaan, het is tenslotte een gewone woensdagmiddag. Maar voor de zekerheid sloegen we een keer de traditie over en reden we snel naar Helvoirt. All you can eat blijkt een enorme trigger voor de oer-Hollandse meiden. Gratis is gratis. Lientje begint met een zelf belegd broodje gezond, maar eindigt met 2 ijsjes, 2 slushpuppies en een cakeje. Ach, ze is maar 1 keer per jaar jarig. En het kan erger, blijkt. De pizzapunten en borden vol snoepjes zie ik naar binnen verdwijnen. ‘Als jullie maar niet misselijk worden’, hoor ik ons herhaaldelijke malen verkondigen. Als ik ineens door een vriendinnetje wordt gegrepen dat ze NU naar de wc moet, twijfel ik geen moment. Vorig jaar zat ze tijdens Lina’s feestje ook al aan de schijterij, dus ik sleepte haar het gebouw door. Bij de aanblik van de toiletpotten (en de spetters eromheen) bleek ze niet de enige te zijn met darmkrampen.
Na dit fijne moment en nog wat geklim binnen, trokken we ze om half 3 naar het parcours. En jawel, daar had zich een prachtige rij gevormd. We werden al gewaarschuwd dat het nog wel 2 uur kon duren, maar de bikkels hadden het ervoor over. Had ik al verteld dat de temperatuur gestegen was tot een luttele 30 graden? Uit de rij warme kinderlichamen in soppende gympen, kwam een onbeschrijfelijke geur tevoorschijn. Ik zal het toch proberen. Stel je een terrarium in een dierentuin voor. Juist, zo eentje waar het altijd bloedheet is en de dieren aan de ruiten geplakt zitten met uitdrogingsverschijnselen. Achter zo’n raampje zitten zo’n 100 leguanen met tenenkaas, in een hokje van een vierkante centimeter, de helft is dood en ondergepoept en de andere helft scheidt een soort zeewierachtige lucht uit. Daar moest ik aan denken toen ik op een bankje een knijper voor mijn neus zocht. Maar we voorzagen het kroost van drinken en spraken ze moed in. En we kregen vermaak op locatie, door oververhitte moeders die dachten dat er voorgedrongen werd. Hoe vaak ik ze ook wel niet tegen een medewerker heb horen zeggen; dat je bij de efteling in rij staat, snap ik, maar daar wordt niet voorgedrongen. Haal die stront uit je ogen moeke, dat gebeurt overal. Ga lekker de steunkousen uit je slippers uitwringen. In de efteling. Maar het wachten werd beloond! Vol overgave schreeuwden de meiden elkaar bemoedigend toe en renden wij eromheen met camera’s. Een luttele 270 foto’s verder, staan ze weer voor ons. Helaas is er geen tijd meer voor het 2e parcours, maar nog wel voor een herhaling van het schanspartijtje vanmiddag. Met een mond vol frikadellen, snoepvissen en slush puppie, kwam het er gelukkig weer uit; ‘dit is echt het beste feestje ever’. Burp.
Ik heb zojuist de documentaire over Beyoncé gekeken. Wat een geweldig mooie vrouw. Gisteren heb ik haar live mogen meemaken. Hierbij mijn verslag.
De kinderen gaan naar het kinderdagverblijf, waar mijn vriendin ze zal ophalen en op ze zal passen. Bij het weggaan wilde ik nog een kusje van de kinderen. Luc was met zijn matties aan het jumpen op de trampo, maar nam de tijd voor zijn moeder. Ik knuffelde hem en toen zijn vriendjes hem riepen, zei hij letterlijk ‘even wachten, eerst mijn moeder een kusje geven’. Zo lief. Nu staat het zwart op wit en zal ik hier later met weemoed aan terugdenken. Net als het optreden waar we naar toe gingen. Gekregen voor mijn verjaardag. Naar dé artiest. De prachtige vrouw, moeder en zangeres Beyoncé.
Weken keek ik ernaar uit, draaide haar cd’s (ja ik ben ouderwets) grijs en kreeg bijna de behoefte om onze slaapkamer met posters van haar te behangen. Het concert was binnen no time uitverkocht. Dat was te zien in de lange rijen buiten. Ik keek genietend naar het gezin (incl. vader en zoon) die dit samen gingen beleven. Naar de rest van de mensen, 90% vrouw en gehuld in minirokjes, pailletten, glittertopjes, high heels en vette lipgloss. Ik had er zelfs een knalroze voor aangeschaft. Ook had ik de hele dag ballerina’s gedragen om vanavond te kunnen swingen op mijn hakken. En in mijn superstrakke zwarte bodystocking voelde ik me dichtbij Beyoncé. Net als alle andere wachtenden.
Eindelijk binnen dreven we als echt kuddevolk richting de wc’s. Kijk eens goed naar de foto. Are you kidding me? Ga je naar een concert, WTF moet je dan met oordopjes? Het was geen 1 april, dus kon geen grapje zijn. Heel bizar. Alsof ik alleen kom om het prachtige lijf van Beyoncé over het podium te zien bewegen! Dat is 50%, tuurlijk, maar hallo, ik wil haar horen zingen, schreeuwen, de vibraties door mijn lichaam voelen trillen. Oordopjes, hoe verzinnen ze het.
We zochten onze plaatsen op, we zaten heel hoog, maar wel recht tegenover het podium, aan het uiteinde van een gangpad. Een hoop geroezemoes en stoelgezoek alom. Gelukkig maar, want mijn hooikoorts had me naar binnen achtervolgd en mijn genies hoorde niemand. Misschien voelden ze wat spetters, maar dat konden ze verwarren met bier. Wat duurt wachten dan lang, als je er al om half 8 zit. En Eva Simons is ook niet verkeerd als voorprogramma, maar vond ik meer thuishoren in een Dance club. Ze kreeg een medium applausje toen ze het podium verliet. De zaal barstte helemaal los, toen het licht daarna uitging. Ook lullig voor Eva, maar wie weet heeft ze Queen B nog gezien in de wandelgangen. Dat maakt alles goed. En zoals het een waardig koningin betaamt, kwam ze te laat. Maar ik begrijp dat ze nogal perfectionistisch is en we willen allemaal een perfecte show, so be it. Om half 10 viel een doek naar beneden met een grote B. Toen wisten we, the show will begin.
Danseressen komen uit het podium
En hoe! Een filmpje begon. Over vrouwen. Who else? Danseressen kwamen uit het podium en Beyoncé kwam naar voren. Gegil steeg op vanuit de zaal en uit mijn eigen keel. Daar was ze dan. Eindelijk. In vol (of eigenlijk weinig) ornaat en zoals een echte vrouw, voldeed ze aan al mijn meisjeswensen. Ze had bij bijna elk nummer een ander pakje aan. In de tijd dat zij zich omkleedde, ging het filmpje verder en waren er fantastische dansers op het podium. En als ze dan weer tevoorschijn kwam, kreeg de hele zaal tegelijk een orgasme. Het was mega. Net als de mini iPad van de gast voor me. Hij ging staan en hield zijn speleding hoog in de lucht, right before my face. Ik heb op het punt gestaan om dat ding uit zijn handen te trekken en hem door de zaal te frisbeeën of op zijn kop mee te slaan. Maar ik werd daarvoor te vaak afgeleid door de ganzen naast ons. Serieus, hoeveel bier kan je drinken tijdens een concert? Met elke tray die ze haalden moesten wij opstaan. Hoe hard ik ook zuchtte, ze bleven dorstig. Ik had er gewoon een keer overheen moeten niezen. Of mijn voet moeten uitsteken toen ze 3 keer achter elkaar heen en weer moesten omdat dat domme wijf haar sporttas (blijf je slapen hier of wat?) in de plee had laten staan. Maar het gevaar was, dat ze misschien hun gele drankje in Harm zijn gezicht zouden spletsen. Dat wilde ik hem niet aandoen. Ze hadden ook al wat alcoholische dranken over de jassen van onze voorgangers gemorst. Maar goed, dat was welverdiend, want die waren van de iPadman.
Beyoncé ging onverstoorbaar verder, wat een performer. Ze kwam uiteindelijk ook recht onder ons staan. Wat is ze mooi van ‘dichtbij’. Verliefd zong ik met haar mee. Net als de rest van de ‘zaal’. Elk moment wilde ik vastleggen. Dus tussen het dansen door, probeerde ik zoveel mogelijk foto’s te maken, van dit unieke moment. Elk nummer schreeuwde ik mee. Heerlijk. Voluit. Nu kan het een keer. In mijn auto met de ramen potdicht kijken mensen me nog steeds raar aan als ik dat doe. Hier zijn we één en we genieten. Ik bedank Harm voor het beste verjaardagscadeau ever en zie hem ook genieten en druk in de weer om te filmen. Gek he, je weet dat de kwaliteit niet echt goed zal zijn en toch doe je het. Wil je dit vastleggen. Bewaren. Herinneren. Het is echt zo gaaf. Ik heb geen bier nodig. Ik ga helemaal los. Het knoopje van mijn bodystocking daardoor ook. Met een glimlach denk ik ‘what would B do?’.
Juist, doorgaan. En dat doen we. Met een schorre strot wanen we ons allemaal even single ladies en schudden we onze heupen. Niemand ziet mijn ongecontroleerde bewegingen, waarvan ik zelf denk dat het er net zo zwoel uitziet als Beyoncé haar moves. In my dreams. Ik word helaas wel opgemerkt door de trap-bewaak-mevrouw. Je mag niet van je stoel wijken om een betere foto proberen te maken. Eigenlijk mag je helemaal geen foto’s maken. Staat op het kaartje. Ik geloof niet dat iemand dat in acht neemt. Als het doek valt met het woord Fin, is het ook echt afgelopen, Lichten gaan aan en iedereen haast zich naar buiten. Er is tumult bij de uitgang en ik zie camera’s flitsen. Zou het…? Nee, natuurlijk niet, alsof dat kan. Beyoncé tussen haar fans. Wie dan? Olcay Gulsen. Jezus, laat haar ook lekker van een avondje Beyoncé genieten, stomme geiten. Wil je daar echt per se mee op de foto? Get a life. Was het nou Miss Carter herself, oké dan geef ik toe, dan sluit ik aan in de rij.
Onderweg naar huis bekijk ik de foto’s (waarvan enkele hieronder) en lees ik wat berichten. De Wifi in Ziggo Dome is namelijk echt ruk. Zoals mijn collega heel nuchter schrijft ‘ze slaapt nu gewoon ergens in Amsterdam’. Inderdaad. Bizar. En ook weer niet. Ze is ook gewoon een mens. Die haar make-up eraf haalt, pyjama aan trekt en Skype aanzet voor man en kind. Ik doe mijn ogen dicht en beleef het concert weer opnieuw. I WAS HERE
Hoi, ik ben Joyce en op mijn blog schrijf ik over mijn dagelijkse beslommeringen. Cynisch, overdreven, maar met een glimlach. Ga er maar eens lekker voor zitten, ik schrijf namelijk nogal uitgebreid. Enjoy the stories!
doorjoyce
