Open huizen route

Als echte controlfreak is de onwetendheid zo erg. Zoals bij een 1^e date, na een maand mailen. Hoe is hij in het echt? Wat als hij stinkt? Wat trek ik aan? Gaat hij me leuk vinden en ik hem? Zo voelde het vandaag, alleen wist ik dan niet eens of mijn date op zou komen dagen. Het is namelijk openhuizenroute. Zo’n dag dat mensen met cabrio een tochtje over de dijk maken met mooi weer en dan en passant nog even een huisje bekijken. Nou voorspelden ze geen goed weer, dus deze doelgroep viel al af. Dan heb je ook de wat-te-doen-met-rukweer?-Huizen-bekijken-doelgroep.

Ik vergeet nooit onze ‘eerste’ keer. Al dagen bezig met achterstallig onderhoud (soppen, soppen, soppen), bloemen gekocht en een verse appeltaart gebakken. Er kwam 1 stel opdagen, die we zo vreemd vonden dat we ze eigenlijk zo snel weg wilden hebben en zeker geen taart aanboden. Die hebben we met de buren opgegeten. Nog even laten weten dat ze dit straks zo gaan missen. Dus die taart, die laten we tegenwoordig achterwege. Maar ons huis is compleet opgeruimd, ook wel weer eens lekker. Als het eenmaal zover is dan.

Omdat Harm vanaf 1 uur op een beurs moest staan en daarom om 12 uur zou vertrekken, kon ik niet de hele dag winkelen. Dit doe ik normaliter, want als ik thuis blijf, eet ik de bank op van de stress. Ik zie Luc dan zijn snot aan mijn kussens afsmeren en zijn playmobil kluis opentrekken en de hele woonkamer voorzien van gouden muntjes. Ik trek dat niet en moet het dan meteen opruimen. Harm is de relaxedheid zelve, dus die heeft het de laatste 2 keer alleen gedaan. Nou liep het ook geen storm, dus was hij helemaal vergroeid met zijn laptop bij thuiskomst. Iedereen gelukkig. Tot vandaag.

Harm bood lief aan om Luc dan mee te nemen. Ik kon me niet voorstellen dat hij dan zijn aandacht bij de beurs kon houden, maar hij voorzag geen problemen. Die ziet hij nooit. Hij heeft roze lenzen. Maar ik nam zijn aanbod gretig in ontvangst. Dat betekende minder stress. Zo gezegd zo gedaan. Ik installeerde me met boeken die ik voor de kinderen invul voor later en de laptop aan de keukentafel. Eerst maar eens een verhaaltje typen over mijn winkelplezier vandaag. Bij elke auto die langzaam voorbij rijdt krijg ik prikkende oksels. Ik ben niet zo goed met vreemde mensen. Harm zag me ervoor aan om de posters van de ramen te rukken, zodra hij de hoek om was. Dat ik dan lekker naar bed zou gaan. Ik heb het overwogen, echt. Ik wil heel graag eens ongestoord slapen, maar ik wil nog veel liever ons huis verkopen. Daar ga ik nog veel beter van slapen.

Vorig weekend reden er al auto’s langzaam voorbij en was een vriendin zo aardig haar decolleté in de strijd te gooien voor het goede doel. Deze rondborstige blondine keek lief naar buiten en we juichten toen een auto achter een slak aansloot. Helaas zat zijn vrouw/vriendin/minnares naast hem, dus trok onze vriendin haar shirt maar weer omhoog. Deze auto heb ik vandaag wel voorbij zien komen, maar ze stopten bij de buren L. Ik weet niet wat die voor het raam hebben staan doen, maar er was stormloop bij hun. Misschien scheelt het dat ze van 869.00 zijn gezakt naar 469.000 (in de 6 jaar tijd dat wij er wonen, dat dan weer wel). Misschien moeten wij onze prijs eerst flink opschroeven om hem dan ook zo te kunnen laten zakken, zucht.

Ik zie mensen voorbij lopen. Ik doe of ik ze niet zie. Kop in het zand verhaal, als ik hun niet zie, zien ze mij ook niet. Werkt altijd…dingdong. Werk aan de winkel. Gelukkig een heel leuk stel, uit …Zwolle. Nou mis ik een topografisch gen, maar het klinkt niet als ‘om de hoek’. Maar hij werkt in Gorinchem, ha, laten we praten. Ze hebben een kindje van 5,5 maand oud. Kgkgkgkg (geluid inkleuren van het vakje) ONGESCHIKT. Die gaan vallen over de tuin. Maar na mijn enthousiaste rondleiding krijg ik zelf zin om het huis te kopen. Best leuk dit. Bij het invullen van het formulier komt de aap toch weer uit de mouw; alles is helemaal af, mooi bla, prachtig bla, maar ja, de oprit, de tuin, weinig faciliteiten. Hebben ze niet geluisterd? De faciliteiten komen hier gewoon naar je toe, met de groenteboer op woensdag, de bibliobus op donderdag en de SRKwagen op vrijdag.

Mijn schouders gaan hangen. Je voelt het meteen als je hebt verloren. Ik weet dat ik het moet zien als hun verlies, maar na 14 (of 17, ben de tel een beetje kwijt) bezichtigingen ben ik er wel een beetje klaar mee. Als ik de deur achter ze dichtdoe, gaat de telefoon. Harm, of ik Luc kan ophalen, dit werkt niet, hij loopt telkens weg. Goh. Ik wacht nog een half uur op kopers die niet komen en stap in de auto. Zo’n zin om heen en weer naar Barendrecht te rijden. Maar ik weet nu al, dat na een knuffel van mijn kleine snottekop, mijn huizenleed iets wordt verzacht. So off we go…