Tijdens een van onze weinig voorkomende gezamenlijke winkelsessies kocht Harm een broek. Hij had deze broek al in een aantal kleuren, dus deze hoefde niet gepast te worden. Daar houdt hij al helemaal niet van. Thuisgekomen wil ik het altijd wel graag aanzien. Kan ik naar zijn lekkere strakke kontje kijken in zijn nieuwe broek. Dat gebeurde niet bij deze broek. Ik keek wel naar zijn kont, maar daar ging die broek niet overheen passen. Zijn enkel kwam net door de pijp heen. De tijd zou toch niet aangebroken zijn dat hij weer een maat groter moet pakken?
Ik kijk op het kaartje, er staat toch echt XL. De binnenkant van de broek zegt het tegenovergestelde, namelijk XS. Dus we moeten hem ruilen. Geen probleem, een extra reden om weer dicht bij de winkels te zijn. En eenmaal binnen wil ik toch ook wel weer heel graag naar buiten, mét tasje welteverstaan. Dus we stappen blij in de auto. Dit wordt een prachtige dag. Nog even tanken. Ik heb toch wel trek en besluit alvast een broodje te kopen. Bij de corner, of hoe het ook mag heten, kijken de uitgedroogde frikadellen me aan. Alsof er een stuk oude paardenpoot in een bakje is gelegd. Het zal er niet ver naast zitten.
Ik bekijk de bakjes waar de ingrediënten in zitten voor de ‘vers’ belegde broodjes. De kipkerriesalade lijkt zo weg te gaan lopen en de salami heeft een vreemde kleur. Normaal lust ik het al niet, maar nu wordt ik al misselijk als ik ernaar kijk. Dus loop ik een rondje door het kleine station, me afvragend waarom dit een tankstation heet. Bij een station denk ik aan een plek waar je staat te wachten op de trein. Zie ik mezelf hier niet doen. Mijn maag rommelt en brengt me weer terug naar de broodjes. Het meisje loopt vanachter de kassa naar de snijplank en vraagt me of ik een keuze heb kunnen maken. ‘Heb je ook eiersalade?’ hoor ik mezelf vragen. Ik had nergens iets geligs gezien, dus bij negatief antwoord had ik een makkelijke reden om alleen voor chocola te kiezen. Maar ze knikte en begon al een broodje voor me te beleggen met een witte brei. Nog steeds snap ik niet waarom ik om sla en komkommer erbij vroeg. Alsof mijn broodje nu gezond zou worden.
Maar nu kwam het…ze pakte met haar blote handen de sla uit de bak en stopte het ertussen. Had ze haar handen gewassen na wc bezoek, of snel haar broek opgetrokken en naar de kassa gerend toen haar belletje ging en ze net haar darmen wilde legen. Ze had sowieso geld aangeraakt. We weten allemaal hoe ranzig geld is. Met haar handen vol ranzigheid propte ze de slappe blaadjes groen en stopte ze bij de brei. De komkommer kreeg nog een strooisel van gedroogde kruiden en klaar was mijn verse broodje. Hier moest ik chocola bij kopen. Ik voel me altijd het minst slecht bij een Balisto, waarschijnlijk omdat er geen caramel in zit en ik denk aan granen. Dus ik pakte het groene reepje en dacht te voelen dat hij wat zacht was. Mmm, vreemd, ik pak toch maar een ander en leg mijn buit naast mijn broodje. In de auto blijkt ook deze helemaal gesmolten en trek ik het geheel uit elkaar, waarbij ik nog wel wat vreemde bobbeltjes op de chocola zie zitten. Gelukkig had ik nog een heel lekker broodje in het vooruitzicht.
doorjoyce
