Pijntjes

Nekhernia herstel

doorPosted on 2 Comments8min. leestijd245 gelezen

Time flies when you’re having fun. Nou het tegenovergestelde is ook waar. De dagen rijgen zich aaneen. Als nibbitringetjes aan een dropveter. Dat klinkt dan wel weer lekker. Komt omdat ik weinig doe (werken en rusten), maar rampampam, tromgeroffel etc; dat heeft wel een positief effect op mijn herstel.

De rust helpt, de pijn is afgezwakt. Er zit een kastanje in mijn nek constant op mijn spier/zenuw te drukken, maar de tintelingen zijn afgenomen. En ik voel mijn wijsvinger weer! Hoezeer ik het ook haat om zo weinig te doen, het lijkt wel te werken. Ik krijg via via een hoop lieve tips; van acupunctuur, heftige medicatie en een gaatje in je nek laten boren en zo de uitstulping terug laten duwen. Hoe heerlijk dat ook allemaal klinkt, ik merk dat ik het fijnste vaar als ik mijn eigen koers bepaal. Ik overdenk wel alle opties. Probeerde een tijdje CBD olie (hielp niks). Heb getwijfeld om een ‘spiegel’ op te bouwen met paracetamol, maar 2 joekels van pillen per 4 uur vond ik nog heftig. Ik heb speciale tabletten van 1 gram bij de apotheek besteld, maar die waren zo nodig nog een slag groter. Ik heb een smal keelgat ofzo, want medicatie heeft bij mij de neiging om gezellig aan mijn huig te blijven plakken. Neh, ik sla even over.

Aaibaar en warm!

Mijn lieve herni-maatje waar ik veel mee chat vraagt of een warmtekussen niks voor mij is. Dat doet mij denken aan het elektrische dekentje van mijn moeder vroeger. Die grillde ze alvast een half uur voor, voordat ze naar bed ging, waarbij ik jarenlang doodsbang ben geweest dat ik haar bij het krieken van de dag verkoold in bed zou aantreffen. Nooit gebeurd, dus wat houdt me tegen? Ik bestel er eentje met een nekkraag en de dag erna komt hij me verwarmen. Veels te groot voor mijn kippennekkie, maar ik trek hem er strak omheen en leg mijn koude hand erop. Zowaar ontdooit mijn ijsklompje en voel ik de warmte mijn rug omarmen. Zeker als ik er tegenaan ga zitten. Dit is mijn nieuwe ritueel als ik tegenwoordig vaak vermoeid en met hoofdpijn thuiskom van mijn werk. Nooit gedacht dat ik het van zo’n muf uitziend (en ruikend) ding zou zeggen, maar toch wel een van mijn beste aankopen ever!

Hoe gek het ook mag klinken, ik voelde me ook een stukje lichter na het schrijven van mijn vorige blog. Alsof ik het toeliet. Dat het echt is. Dat ik mezelf niet beter hoef voor te doen. Ook hielp het me meer uit te spreken naar mensen. Plus mijn gesprek met mijn coach. Terwijl ik met haar aan de telefoon zit, stuurt mijn chatmaatje me een psychologische uitleg over onze klacht uit het boek ‘ Zielsoorzaken van ziekte’. (Kort uitgelegd; als je rechtshandig bent en je hebt pijn in je linkerschouder staat dat voor een conflict tussen moeder/dochter en staat schuld centraal. Rechterschouder staat dan weer voor een conflict met de partner). Hoe bizar, daar had ik het net over met mijn coach. Het komt erop neer dat het fysiek vastgezette emotionele pijn is die eruit wil. Zonder er te diep op in te gaan, slaan het boek en de sessie de hamer op de zere plek en kan ik hier verder mee. Note to myself; doen wat goed voelt voor mij, uitspreken als me wat dwars zit en een kleinere tas kopen. Letterlijk en figuurlijk minder onnodige ballast op mijn schouders nemen. Theoretisch gezien, zou het kunnen dat ik die tas-opdracht erg serieus neem. Want waarom zou je genoegen nemen met één nieuwe tas ;-)?

Ondertussen ben ik overtreffende-trap-moe en heeeeel vergeetachtig. De kastanje maakt er soms een kastanjeboom van, uitwaaierend over mijn rug en arm. Maar daar hoef ik geen injectie voor in mijn lichaam te laten knallen. Ik heb daar geen goed gevoel bij. Wat als ik dan (even) compleet pijnvrij ben (hoezeer ik daar ook naar snak), hoe hard zal ik dan over mijn grenzen heen gaan? Want de pijn mag dan gemaskeerd worden, maar de hernia is niet weg. En ik ken mezelf, ik sta morgen gelijk een steigerhouten kast te zagen. De man met de hamer zal dan geduldig op mij wachten en als ik het dan totaal niet meer verwacht, BAM, toeslaan. Mokertje hard. Vol in mijn nek. Genoeg heb ik van die kuthamer, dus die pijnpolikliniek, die heb ik afgebeld. Dit gevecht doe ik op eigen kracht. Ik kan dit.

Facebooktip van mijn nichtje. Ik kocht hem op AliExpress. Misschien helpt het. Of ik krijg er een giraffennek van 😉

Ik ontvang een lief kaartje uit onverwachte hoek en mijn nichtje die ik eigenlijk nooit meer spreek, stuurt me een tip via Facebook. Hartverwarmend. Net als de lieve mensen om me heen die nog steeds vragen hoe het gaat, terwijl het antwoord echt niet altijd doorspekt is van vrolijke anekdotes. Lina die me helpt met koken, Harm die mijn verhalen tot in den treure aanhoort en Luc die dagelijks mijn ‘goede arm’ knuffelt. Daar put ik kracht uit. En voordat je denkt dat ik hier de hele dag lig te genieten, er zijn veel momenten dat ik baal, huil en hele hompen cake in mijn bodemloze put van zelfmedelijden kwak. Maar hè, ik doe mijn best.

Beaty Inn Nieuwegein Floaten review

Dus gun ik mezelf eindelijk een momentje floaten. Dat je dat aan kan schaffen via Groupon zegt waarschijnlijk al wel wat over de kwaliteit. Ik hou van een koopje, maar ook van luxe. Dat dat niet altijd samen gaat bleek maar weer eens. Of je moet van systeemplafonds, verkalkte douchekoppen en oranje mozaïk houden. Ik hoor je denken ‘zeg prinses, je doet je ogen dicht in dat vergeelde ei met ontbindende rubber randen, wat zeur je?’. Je hebt gelijk, excusez moi.

Waarom ik het licht in de ruimte uit deed? Geen idee, maar ik zag niks meer, behalve een streepje licht onder de deur. Het licht ging niet meer aan. De krent in mij wilde mijn kostbare tijd hier nu niet aan besteden en ging voorzichtig in het zoute bad zitten. Pfoe, nu nog de klep dicht doen. Ik keek omhoog en nou ben ik best een lange slungel, maar de functie van spaghetti armen staat tegenwoordig uitgeschakeld, dus ik moest al glibberend weer gaan staan. Ik greep het handvat en probeerde al zittend dat kreng dicht te trekken, waarbij ik uitgleed en er met gestrekt been in ging. Maar huts, de klep zat dicht. En nou deden allebei de schouders tenminste pijn, zo was ik weer eens in balans.

Een houding zoekend begon ik te piekeren. Na deze baddersessie had ik nog 10 minuten om onder andere te douchen had de medewerkster mij verteld. Maar hoe dan? De laatste tijd geniet ik eindelijk weer van de douche. Voelt het niet meer alsof het hete water over mijn opengereten arm stroomt. Dus een gemiddelde sessie kost me zeker 20 minuten. Nu moest ik ook nog het licht weer aan zien te krijgen, mijn haren wassen, al mijn zooi nog opruimen en mijn water drinken. Laat los Joyce, probeer te ontspannen. Ik heb het geprobeerd. Als mantra in mijn hoofd ‘laat het los’ gechant. Misschien zelfs wel gefluisterd. Voor ik het wist begon het lampje in het ei te knipperen en hoorde ik iets zachtjes door de intercom. Euh hallo, ik heb volgezogen oordoppen in! Gauw pulkte ik ze eruit. Het boeide me niks wat ze te zeggen had, ik snapte zo ook wel dat het voorbij was, maar wellicht kon ze me vertellen hoe ik het licht in de oranje kamer weer aan kreeg. Lichtknop naar rechts draaien. Oke.

Eerst maar eens uit die nagebootste baarmoeder proberen te komen. Had ik al gezegd dat de kracht in mijn handen tegenwoordig vergelijkbaar is met die van een natte kamerplant? Ik kreeg dat dichtgezogen ei niet open. Ondertussen had Truus van de intercom dat ding al op spoelstand gezet. Nee, ik werd niet in een draaikolk het putje in gezogen, maar fris voor mijn nakomer vond ik het niet, dus gaf ik een beuk tegen het deksel en voor ik het wist hing ik over de rand met het zoute water in mijn mond en ogen. Ik kroop eruit en vloekend ramde en draaide ik aan de lichtknop. En toen was er licht. Ik geloof dat ik me niet helemaal aan die 10 minuten heb gehouden. Uiteindelijk ben ik vliegensvlug langs de lieve receptioniste gespurt en kwam ik dampend aan in mijn auto. Zuchtend ging ik zitten. God, wat was ik moe. Nu moest ik nog autorijden ook. Dit had ik niet goed overdacht. Thuis kroop ik op de bank met mijn warmtedekentje in mijn nek en vroeg me af of ik deze niet-enorm-positieve-review zou plaatsen. Ik had immers in mijn enthousiasme gelijk 3 bonnen daar aangeschaft…

Anyway, zou ik het aanraden voor nekherniastrijders? Tsja, met alles geldt, volg je eigen gevoel. Ik vond het in eerste instantie erg pijnlijk, omdat ik juist op mijn nek rustte. Totdat ik besefte dat mijn achterhoofd dieper het water in moest. Mijn armen langs mijn lichaam deed extra pijn. Helaas ging het nl pijntechnisch twee dagen weer wat minder goed. Ook ik heb dipjes . Het is niet ineens over. Het komt en gaat. Maar het is altijd wel ergens aanwezig. Toch geloof ik in mijn herstel. In mijn eigen tempo. Op mijn manier. Dus doe jij dat ook vooral. Ik ga op zoek naar een luxe float-locatie. Met iemand erbij. Die me weerhoudt van lompe acties.

Uitstulping tussen nekwervel C6 en C7

Omdat ik alles uitgeplozen wil hebben ga ik naar de huisarts met mijn MRI scan. Kan hij me uitleggen wat ik daarop zie? Dat mis ik en ik hoop dat zodra het inzichtelijk is, ik dit ook weer kan loslaten. Ik wil niks meer op mijn schouders hebben rusten. Alles loslaten. Op de scan zie je de lange donkere baan in het midden lopen (beenmerg), daaromheen zit een witte rand (vloeistof en vet) en die houdt de nekwervels op afstand van dat beenmerg. Bij de rode pijl zie je dat de witte lijn weg is en er weefsel/tussenwervel uitstulpt en in het beenmerg drukt ter hoogte van waar de zenuwen lopen die naar mijn arm uitstralen. Ik ben ‘blij’ dat ik er nu een plaatje bij heb. We hebben het over mijn herstel en hij is oprecht blij dat hij ziet dat het weer wat beter gaat. Of het wel verstandig is om volgende week weer volledig aan de slag te gaan? Vast wel. Rustig aan en anders weer een stapje terug. Ik ga dit namelijk overwinnen. Ik word het succesverhaal waar ik naar zocht op internet.

Want hè, I do it my way!

Deel

Nekhernia

doorPosted on 2 Comments10min. leestijd176 gelezen

Zodra een diagnose gesteld wordt, denk je dat Google je grootste vriend is. Ik zocht naar tips, positieve verhalen en mede-hernialijders. Dat laatste vond ik. In de vorm van horror verhalen (zinloze operaties, lijdensweg hier, ellende daar, niks helpt, etc). Dit was niet waar ik naar zocht. Dus schrijf ik dit voor mezelf en andere beginnende & zoekende hernia-strijders.

Het begon december 2018 met spierpijn in mijn linkerschouder & borstspier. Een hardnekkige pijn dit keer. Ik besloot rustig aan te doen in de kerstvakantie en lekker naar de Thaise masseuse te gaan. Ik zit wel vaker vast in mijn nek/rug en deze heldin krijgt het bijna altijd voor elkaar dat ik beurs, maar met mijn nek weer 360 graden draaiend naar huis zweef. Dat viel dit keer tegen. Dus ging ik nog drie keer. Ze gaf ook aan hoe vast mijn arm en hand zat en dat voelde ik goed toen ze er eens lekker met haar ellebogen overheen rolde. Alles voor een bevredigend resultaat. Dat bleef uit.

Advil & Naproxen hielpen niet. Spiergel van VSM ook niet. Ineens brandde daar een gloeilampje boven mijn hoofd. Ik had ook al een tijd hiervoor last van mijn spier die vanuit mijn bil aandacht trok tot aan mijn knieholte. Dat weet ik aan mijn slechte houding en dat het tijd werd voor nieuwe eetkamerstoelen, want nu zat ik met mijn weinige kontvlees op het hout. Kussen erop, stoelen besteld en door. Maar die gloeilamp zei; dat was ook

Hernia stoel ;-)
Mijn eetkamerstoel momenteel, zodat ik het een maaltijd volhoud

aan je linkerkant. En staan niet veel klachten synoniem voor iets psychisch? Blokkades, leerlessen, weet ik het? Dus belde ik mijn (spirituele) coach. Links staat voor het verleden. Uiteraard… Verder kwam het erop neer dat ik mezelf geen beter leven gun. Mijn leven kabbelt als een 7 gezapig door en ondanks dat ik daar erg dankbaar voor ben, mag ik ook groeien naar een 8. Dat is iets te kort door de bocht samengevat, maar ik kon er voor mijn gevoel dit keer weinig mee. Nog een keer gebeld, om eventuele blokkades op te heffen en verdere tips. Wat bij haar hielp als ze stijve spieren had; bijengifzalf, magnesiumpillen, Traumeelzalf en magnesiumzout voor in bad. De economie spekken is één van mijn hobby’s, dus vol goede moed slikte ik de megapillen en smeerde mijn pijnlijke linkerkant eens flink in. Niks.

Half februari toch maar eens naar de huisarts. Ik wil geen pillen, ik wil er ‘gewoon’ vanaf. Hij vond niks raars. Gewoon goed blijven bewegen, anders zou ik stijf worden. Dus ben ik lekker een muurtje gaan sauzen bij vrienden. De pijn was de dag erna een graadje erger geworden. Na mijn werk dacht ik verlichting te vinden bij de fysio. Hij dacht aan TOS (beknelling van een zenuw onder je eerste rib). Geef het beestje een naam, maar help me er vanaf. Of hij het mocht proberen los te trillen. Doe je ding. Op mijn buik liggen was al die tijd al niet te doen, maar het geduw en getrek aan mijn schouder vergde een uithoudingsvermogen waarvan ik niet dacht dat die verder op te rekken was. Daar kom ik van terug.

De nacht was een ware hel. De dag erna weer naar de dokter. Geef me A.U.B. wél pillen. Ondanks zijn bezwaren tegen slaapmiddelen, kreeg ik deze toch mee tezamen met het door mij gevreesde diclofenac (iets met Google en maagzweren). Ik stopte mezelf vol pillen. Ging in bad met een halve kilo magnesiumzout. Haalde Voltarengel, want dat scheen geweldig te werken. Niks geen verbetering. Zaterdagnacht ben ik 4 uur lang in een magnesiumbad gaan liggen. Ik kon in bed en op de bank geen houding vinden. In bad een beetje. Ik vulde het bad met mijn hete tranen en belde zondagochtend gelijk de huisartsenpost. Manlief reed me naar Zaltbommel. Ik heb gehuild, dat wil je niet weten. Mijn arm, mijn god, mijn arm, waar moest ik hem laten. De onbekende arts was niet onder de indruk, maar wilde wel Tramadol voorschrijven en verwees me door naar mijn eigen huisarts. Een hellenrit naar Den Bosch om daar mijn verlossende-pijn-pillen te halen. Niks geen verlichting. Niks.

Maandag zat ik weer bij mijn huisarts. Ik wil geen fysiotherapeut die mijn lichaam pijnigt, zonder te weten wat ik nou echt mankeer. Ik wil een MRI. Hij ging kijken waar ik het snelste terecht kon. Misschien over een week al in Tiel. AL? Tsja, andere ziekenhuizen hadden wachttijden van 1 tot 2 maanden voor de afdeling neurologie. Wist niet dat het daar zo populair is. Doe maar dan. En toen kwamen de goden/engelen die ik ’s nachts om hulp smeekte om het hoekje kijken. Er viel een afspraak uit en woensdag kon ik al terecht. Ik had een goede dag. Mijn vriendin ging mee. We hadden ruim de tijd om een medicatie-overzicht en patiëntenpas te laten maken. Het liep uit. Na een uurtje extra wachten, stelde de neuroloog weer de standaard vragen en deed ik weer de bijbehorende oefeningen. Die gingen mij prima af. Ik gaf aan dat de Tramadol niet hielp tegen de pijn. ‘Die moet je ook wel consequent slikken’, was het antwoord. Maar man wat krijg ik letterlijk jeuk van die rommel. En misselijkheid. En nachtelijke zweetbuien. ‘Oké, ik schrijf Oxycodon voor en je kunt een afspraak maken voor een MRI scan, dan zie ik je over een paar weken weer terug’. En ineens stonden we weer buiten. Ik voelde me eerlijk gezegd niet echt serieus genomen.

En hoezo over een paar weken? Gelukkig had ik wederom mazzel, ik kon de volgende dag al terecht voor een MRI scan en de week erop op maandag weer terug voor de uitslag. Dus dat viel mee. De MRI daarentegen vond ik een drama. Ondanks dat ik had aangegeven dat het mijn eerste keer was, werd er alleen wat over het harde geluid verteld. Stuntelig ging ik liggen. Hij stelde een radiozender in en weg was hij. De monotone toeter ging aan en ik voelde paniek opkomen. Begon het al? Maar lag ik wel goed? Mijn handen lagen op elkaar, kon ik die nog bewegen of kon hij daardoor heen scannen? Ik durfde me niet meer te verroeren. Geen idee hoe lang dit zou duren, maar ik probeerde me te focussen op de muziek en niet op de vlijmscherpe pijn in mijn schouder die strak op de harde plaat lag. Zachtjes huilde ik, terwijl de machine me een stukje verder de grot in trok.

Ineens was de man er weer, die klapte van alles weg, maar ik had het idee dat mijn schouder nog helemaal niet gescand was. Ik vroeg het hem. ‘Nee, alleen de nek is gescand’.
‘Maar de pijn zit in mijn schouder en arm,’ zei ik hulpeloos.
‘Op mijn briefje staat alleen de nek’, en daar kon ik het mee doen.
We reden terug naar huis en in de auto belde ik de afdeling neurologie. Die hadden lunchpauze! Doe dat lekker in shifts ofzo, jezus. Ik zat me helemaal op te vreten. Later aan de telefoon gaf een assistente door, dat het meestal vanuit de nek komt, dit soort klachten.
‘Ja, maar als dat niet zo is, moet ik dan nog een keer terug voor mijn schouder?’. Ik voelde me zo onbegrepen.
De dag erna belde de neuroloog me terug en legde uit dat als het iets in mijn schouder zou zijn, ze dat niet zouden zien op de scan en zij me niet verder kon helpen. De MRI was alleen om uit te sluiten dat ik een nekhernia zou hebben. Nou, als ze toch dacht dat er niks te zien zou zijn, hoefde ik daar maandag toch niet voor naar Tiel te rijden? Autorijden stond zeker in mijn top3 van pijngarantie. Prima, ze zou me bellen.

Misschien voelde ik me niet serieus genomen, omdat ik mezelf ook niet serieus nam. Hoe kan de buitenwereld zien dat het niet gaat, als ik gewoon doorga? Ja, ik was een week thuis geweest. Maar ik was daar klaar mee en ging maandag weer aan de slag. Waar ik al snel merkte hoe moeilijk het voor me is om niet te tillen, om hulp te vragen en aan te geven dat het niet meer gaat. Voor wie is die Pokerface? Wie houd je voor de gek?
De neuroloog belt; overduidelijk een nekhernia. Ik was bijna een soort van ‘blij’ dat ik mijn klachten niet verzon. Het was echt. Zo en wat nu? De oxycodon/morfine blijven slikken, eventueel aanvullen met paracetamol en verder moet het lichaam het zelf oplossen. Huh? ‘Ja, ik kan je ook doorverwijzen naar de pijnpoli, maar daar zit een wachttijd op van 6 tot 8 weken, waarschijnlijk is het tegen die tijd wel over.’
‘Schrijf maar in, ik kan altijd tegen die tijd nog afzeggen.’ Verdwaasd hing ik op. Nou was ik ook half stoned van de oxycodon. Maar even serieus, een nekhernia?

Bij een nekhernia puilt een tussenwervelschijf tussen een van de nekwervels uit. Dit staat op internet. Nou dacht ik dat mij was uitgelegd dat het gaat om weefsel tussen de nekwervels dat uitstulpt en op een zenuwwortel drukt. In mijn geval tussen wervel C6 en C7. Wat moet ik hiermee? De fysiotherapeut belt. Hij geeft zelf eerlijk aan dat voor behandelen en niet behandelen dezelfde herstelperiode staat. Het enige verschil is, dat als hij me behandelt, ik onnodig extra pijn zal lijden. Hij geeft me nog wel de tip om mijn zorgverzekeraar te bellen, die kunnen bemiddelen bij de wachttijd bij de pijnpoli. Ook spreek ik nog met mijn huisarts, want als die uitstulping er zit, hoe gaat hij dan ‘ineens’ weer weg? Zijn verhaal was dat zodra de uitstulping de zenuw raakt, mijn lichaam gaat reageren. De zenuw zwelt op en er wordt ontstekingsvocht aangemaakt. Als het lichaam gaat wennen aan de uitstulping, zal de zwelling minder worden en het vocht verdwijnen. De zenuw kan compleet gaan wennen aan de uitstulping en in sommige gevallen verdwijnt de uitstulping. Of hij wordt groter. Dat kan natuurlijk ook…

Het is gewoon niks voor mij om af te gaan zitten wachten. Maar de pijn dwingt me een stap terug te doen. Het voelt alsof er met een brandende hand in mijn borstspier wordt geknepen, een bot mes vanaf bovenaf in mijn schouder wordt geboord en over mijn arm, met name bij mijn elleboog lijkt mijn zenuw bloot te liggen. Mijn huid schaaft daar als schuurpapier constant overheen. Daarnaast zijn er tintelingen, misselijkheid, hoofdpijn en nu zelfs buikpijn. Want de oxycodon stopt mijn pijn niet, maar wel mijn stoelgang. Ik besluit te stoppen met deze rommel, maar neem dankbaar de zakjes Macrogol en Electrolyten aan van mijn

Naast rommel, probeer ik ook op een natuurlijke manier de poep-blokkade op te lossen en maak een cocktail van verse jus d’orange en olijfolie. Baat het niet…;-)

collega’s, zodat ik binnenkort weer normaal naar de wc kan. Niet alle pijn is er tegelijkertijd. Soms wel. Af en toe vergeet ik het en draai ik me verkeerd en als de bliksem door mijn arm schiet, komt mijn soort van Gilles de la Tourette omhoog waarbij AUKUT favoriet is. Soms denk ik dat ik vooruit ga, want hé mijn duim doet vandaag geen pijn meer bij het omslaan van een pagina. Alleen is nu wel mijn wijsvinger zo goed als dood. Joyce, wees nou even serieus. Je hebt een nekhernia. Geen krampje. Ga je ernaar gedragen. Ga leren je grenzen aan te geven en te luisteren naar jezelf. Naar je lichaam. Neem jezelf serieus. Dus ik besluit een paar uur per dag minder te gaan werken. En ik neem de stap om de zorgverzekeraar te bellen. Ja, dat is een drempel. Want ik heb het gevoel dat ik voordring bij iemand die misschien wel meer pijn heeft. Maar ik geloof dat alles gebeurt met een reden. Ik denk dat ik mezelf nu op 1 moet zetten en even niet aan een eventuele ander moet denken. De aardige mevrouw bij Univé gaat mijn verzoek indienen. Kleine stapjes vooruit.

Worstelend met al het pillengeslik, mijn gevoel invalide te zijn, dat anderen denken dat ik me aanstel (of ben ik dat gewoon zelf?), ga ik het internet op. Ik voel me zo eenzaam in dit proces. Ik zoek herkenning. Wat een hoop narigheid lees ik, dat geeft de burger geen moed. Ik typ nekhernia in bij Facebook en lees het 4-weken oude verhaal van iemand. Brutaal stuur ik haar een bericht, zij is al een stuk verder in het proces, misschien heeft zij nog tips? We beginnen te chatten en ondertussen sluit ik me ook aan bij een lotgenoten groep op Facebook. Wat me het meeste opvalt is de verschillende verhalen van iedereen. Verschillende adviezen, zoveel soorten medicatie en iedereen reageert er anders op. De een slaapt graag zonder kussen, ik niet blijkt, maar misschien is een waterkussen wat? Bol.com reviews geven aan dat het koud is. Nee kou kan ik nu niet gebruiken. Een ander heeft baat bij … Zo merk ik langzaam dat iedereen zijn eigen verhaal heeft. Dit is mijn verhaal. Geen wijsheden of advies. Want jij en ik, we hebben allebei een hernia, maar zijn een ander persoon. Waar ik wel wat aan heb is de pijn-meditatie die ik via mijn chatmaatje heb gekregen. Hoewel ik niet alles volg wat die man zegt en ik niet in een wakkere houding ga liggen, maar het gebruik om mee in slaap te vallen, helpt het me soms echt ontspannen. Hierbij het mediabestand ‘Oplossen van pijn’ van Gijs Tecklenburg:

Lieve coach, lieve mezelf, ja ik wil een beter leven. Een leven waarin ik een volle nacht slaap en geen pijn meer heb. Ik ga er hard (of juist zacht) aan werken. Ik ga mezelf verder verdiepen in floaten, want dat lijkt me toch wel erg ontspannend. Ik pak mijn rust en eindig elke dag met minimaal drie dingen waar ik dankbaar voor ben. Voorbeeldjes;

– De lekkere crème die ik mezelf gunde en de hier veel geziene Postnl bezorger mij mee kwam verblijden (tip; gun jezelf wat leuks)
– Het bericht van Univé dat de Optimal Care Pijnkliniek in Rotterdam het snelste plek heeft en ik een afspraak heb gemaakt voor 18 maart (ipv 23 april in Tiel) (tip, bel je zorgverzekeraar voor bemiddeling)
– Gelachen vandaag, met mijn gezin, maar sowieso om mijn dagelijkse portie instagram-grapjassen (@diwmotz, @thebestsocialmedianl) (tip; zoek bewust dingen op waar je wel blij van wordt)

Zo sluit je een kutdag toch positief af. En lukt dat niet? Huil!  Dat lucht ook op. Morgen weer een nieuwe dag, dichterbij onze genezing!

Deel

Dag 3 Vakantie Turkije

doorPosted on 0 Comments3min. leestijd24 gelezen

Ken je het gezegde ‘honger maakt rauwe bonen zoet’? Lulkoek natuurlijk, want rauw zijn die dingen kneiterhard en bijt je er je vullingen op kapot. Het gaat om het idee erachter.
Zo heb ik er dan ook nog eentje.
Slaap maakt elk bed comfortabel.
De eerste avond had je me dubbelgeklapt in de kast kunnen parkeren en dan had ik daar ook heerlijk geslapen. Maar gisteravond plofte ik neer op het bed en kwam ik tot de ontdekking dat ze vergeten waren vering in het matras te stoppen.
Dus in plaats van dat mijn kont wegzakte in het matras, ramde ik nu mijn ruggengraat door mijn fontanel.
Laat ik je vertellen dat ik me al één week per maand een overrijpe beurse meloen voel en me dan alleen maar in een zachte hoop kussens wil vleien. Nu voelde het alsof ik mijn verbrande zak botten op een steen liet vallen.
Hoe ik me ook draaide, alles deed zeer.
Heb je een klein beetje een idee hoe ik deze ochtend begon.

Ondanks de martelbank waar ik op lag, was opstaan ook niet aanlokkelijk. Ik was gebroken.
Maar het was toch echt tijd voor ‘handdoekje legje’.
Er hingen nu dan wel bordjes in de lift dat het verboden was je handdoek een uur onbemand neer te leggen, ik was benieuwd of mensen zich daar ook echt aan gingen houden.
Bij het zwembad aangekomen bleken de mensen inderdaad ineens massaal Oost-Turkish-blind te zijn.
We sleepten twee eenzame bedjes van heinden en verre en maakten er een stelletje van. En eerlijk is eerlijk, wij maakten er ook echt de hele dag gebruik van. In tegenstelling tot de ontbrekende mensen naast ons. ’s Ochtends hebben ze een uurtje gezwommen en de rest van de dag werden hun bedjes alleen bemand door handdoeken. Kijk, dat vind ik nou asociaal. Daarom heb ik de handdoeken maar gewoon meegenomen. Kost ze 10,- borg. Het zal ze leren.

Van tevoren heb ik natuurlijk alle reviews uit mijn hoofd geleerd (oké bijna, ik heb een document gemaakt met tips) en de Bazaar was een echte aanrader. Ik rook de kruiden, bijzondere thee en Turkse pizza al bijna. Misschien kon ik er nog iets van lokaal handwerk scoren.
Vol goede zin zetten we de wandeling in. Om aan te komen bij een kluwen marktkramen vol dezelfde nep merkkleding. Een deceptie. Maar flexibel als ik ben, heb ik gewoon kleding gekocht in plaats van kruiden.
Luc was er gauw klaar mee.
Op de hoek stond een ijstovenaar iedereen te prikken met een ijsstok en kinderen duwde hij de ijsjes in het gezicht. Echt toveren was het niet, maar de kinderen genoten.
En de tovenaar bleek beter dan we dachten. Uren later toverde hij de citroen ijsbrokken bij Lina om in diarree.
Dacht ik deze nacht beter te slapen dankzij een extra aangebrachte toplaag om onze matras, stak de ijscoman er een stokje voor. De lul. Mijn arme meisje voelde zich zo beroerd. Na twee aspirines viel ze gelukkig na een uur weer in slaap.
En ik? Ik visualiseerde dat ik die zogenaamde magiër een ijstang in zijn reet duwde.
Met een glimlach om mijn mond viel ik uiteindelijk in slaap.

turkije ijstovenaar

Deel

Vergif

doorPosted on 0 Comments5min. leestijd23 gelezen

Ik heb laatst een aanslag gepleegd op Harm zijn leven. Bijna vergiftigd. Nee, dit keer niet met suiker, daar is zijn lichaam blijkbaar prima tegen bestand. Maar ik zal even bij het begin beginnen.

De winter heeft bij ons de deur uit zijn sponning getrapt. Verkoudheid en aanverwante kwalen gieren door het huis. Bij de eerste kuch, spring ik in de houding en laat ik zien waar ik goed in ben. Geld uitgeven. Harm vindt een arsenaal aan zuigtabletten, hoestdrank en Advil in zijn schoen. Lientje krijgt drie soorten zalf en handschoentjes voor haar winterhanden en hippe zakdoekjes voor haar druipneus. Luc neemt genoegen met neusspray, zetpillen en oordruppels tegen zijn oorpijn. Iedereen gepamperd behalve moeders. Maar dat komt nog, maak je geen zorgen.

Manlief is al een tijdje verkouden/grieperig. Gelukkig gaat hij niet heel zielig en kreunend op de bank hangen. Maar eerlijk gezegd vind ik zieke mensen gewoon vies. Ze wasemen snot en kots in je gezicht en hun warme lijflucht zou niet misstaan in een bejaardentehuis waar ze zich hun laatste wasdag niet meer kunnen herinneren (en dat ligt niet aan de alzheimer). Maar goed je hebt een belofte gedaan in de trant van ‘als je ziek bent zal ik ervoor zorgen dat de dood ons scheidt’, dus daar hou ik me aan. Iets te letterlijk. Harm lag naast me in bed te blaffen en tussendoor vroeg hij om paracetamol en een emmer. Ik hoorde de brokken kots elkaar al een high five geven in zijn maag-darmkanaal. Dit zou een lange nacht worden. Het staat me namelijk nog vers in het geheugen, de laatste keer dat Harm ziek was. En de wc te min vond voor zijn braaksel. De badkuip voldeed beter. Terwijl ik een nat washandje en een glaasje water aan mijn brakke brakende mannetje gaf, probeerde ik de geur niet langs mijn neusvleugels te laten komen. Tevergeefs. En omdat ik wist dat die geur morgen echt niet weg zou zijn, zat er maar één ding op. Met mijn slaperige kop sproeide ik met heet water de brokken richting afvoer. De geur werd sterker. De bonkjes pasten niet door het putje. Ik had geen lenzen in en dacht dat het dan minder erg zou zijn als ik Harm zijn avondeten niet in mijn hand zou zien. Maar het gevoel van de slijmerige etensresten tussen mijn nagels en de dampende geur (tip, gebruik koud water), lieten mijn maag ook niet onberoerd. Met mijn schone hand propte ik wc papier in mijn neus en prakte de laatste drek door het putje. Daarna vloeide de chloor rijkelijk.

Dag erna gegoogeld. Oeps
De dag erna gegoogeld. Oeps

Hier had ik dus geen zin in. En ineens was daar de gloeilamp boven mijn hoofd. Idee! Ik heb zelf weleens kronkelend van de pijn en misselijkheid helse nachten beleefd. Google bood uitkomst. Nee, ik dacht niet voor dokter te spelen en was ook niet bang voor alle ziektes die op internet te vinden zijn (nou oké een beetje dan). Ik zocht gewoon iets wat mijn krampen en braakneigingen de kop in zou drukken. De tip was Domperidon. Met hangen en wurgen kreeg ik het mee bij de apotheek (ik kan heel aanhoudend zijn). Had het gelukkig nooit meer nodig gehad, maar het zou Harm nu vast goed helpen. Ware het niet, dat er ver weg een klein belletje ging rinkelen. Had ik niet ergens gelezen dat er mensen aan waren overleden? Iets met hartfalen enzo? Of heette dat anders? Al die stomme namen ook. Naast me borrelde Harm zijn soep al in zijn keel. Ik spurtte naar mijn medicijnbak en viste daar de Domperidon eruit. Het zuur kietelde Harm zijn huig al en haastig las ik de gebruiksaanwijzing. Ik negeerde de verlopen datum op het doosje en duwde Harm twee pilletjes in zijn bakkes. Slikken kreng. Oké, het ging iets zachtaardiger. Ik aaide hem over zijn bol (trok zijn hoofd naar achteren en duwde de pillen tegen zijn huig) en gaf hem een glaasje water. De golf kots trok zich terug en Harm had een heerlijke nacht. Ik niet, was als de dood dat hij zou stoppen met ademen. Of dat hij een aanval zou krijgen en ik hem moest reanimeren met het braaksel op zijn lippen. Dolblij was ik ’s ochtends toen ik zijn geblaf weer hoorde.

Inmiddels had hij zijn ziektekiemen goed verspreid en de Hulk groeide in mijn voorhoofdholte. Hij mixte hier een danceplaat met de hoempapa en danste als een malloot door mijn holtes heen. Soms perste hij zijn groene uitwerpselen door mijn neus. Er hing ook een bal achterin mijn keel. Een soort buurthuis voor mijn snotjes. Ik deed steeds vaker een greep in Harms assortiment griepbestrijders. De keelspray liet me kokhalzen. Wat een bocht. Daar spuit je zo een zwerm wespen mee tegen de muur. Geen pepperspray bij de hand? Dit voldoet ook prima. De hoest en keelpijn verdwenen niet. Toen ik afgelopen vrijdagochtend de laatste hand legde aan mijn boek, besloot ik gewoon eens voor mezelf te zorgen en een kruidentheetje te zetten. Had ik voor Harm zijn verkoudheid gekocht bij zo’n natuurwinkeltje. Baat het niet schaadt het niet. Nou schaden misschien niet, schijten des te meer. Ik ben in een kwartier vijf keer naar de wc gerend en was daarna 1,5 kilo lichter. Dat was ook het enige voordeel. Mijn keel voelde nog steeds als de Gobi woestijn en er waaide een gure prairiewind. Die kutkuch hield me weer de hele nacht wakker. Terwijl Harm zijn geblaf overging in een slaperige natte varkensknor, veerde ik bij elke hoest overeind. Ik had al eens eerder de tip gehad om je voetzolen dan in te smeren met Vicks en er sokken overheen aan te trekken. Dat had toen niet geholpen. Misschien had ik het niet goed genoeg gedaan. Nu smeerde ik midden in de nacht de mentholpuree tussen mijn tenen en masseerde het voor de zekerheid ook maar in mijn nagelriemen. Mijn voetzolen waren met zo’n dik plakkaat bedekt, dat ik er rustig blootsvoets mee de Noordpool zou kunnen overtrekken. Als ik zou willen. Maar ik wilde slapen. En trok mijn sokken weer aan. Ik focuste me op het placebo effect, omdat ik me helemaal het leplazurus kuchte. Het. Hielp. NIET.

Wat ook niet hielp was Luc die om het half uur kermend bij ons wilde liggen met zijn oorpijn. Al schaatsend op mijn Vickssokken verdween ik weer richting halve apotheek. Om het half uur probeerden we wat anders. Niets hielp. Arm ventje. Arme ik. Gaap. Gisteren besloot ik toch maar de hoestdrank te nemen die ik voor Harm had gekocht. Die stond er al even, dus ik duimde dat er nog iets in zat. Zoals het een echte Harm betaamt, had hij hem teruggezet met nog één druppel erin. Ik zette mijn mond aan de fles en vroeg me af, waarom die versuikerde rand om het glas zat. Met alle geduld wachtte ik op de verlichtende druppel. De verlichting smaakte anders dan ik me had voorgesteld. Mijn schoonmaakazijn is nog zoeter. Ik hoopte maar dat de bestandsdelen nog wel hun werk zouden verrichten in mijn keel, maar dat was een illusie. Een hel van een nacht volgde. Vanmorgen moest ik toch een pakketje wegbrengen bij onze supermarkt/postkantoor/apotheek en ik besloot nu maar gewoon iets voor mezelf te halen. Nieuwe hoestdrank en zuigtabletten. De kans is groot dat ze smaken naar zure zult of autoband. En niet werken. Daar kun je vergif op innemen.

Deel

Vervolg van mijn novasure avontuur

doorPosted on 2 Comments4min. leestijd69 gelezen

Voor de afspraak met de gynaecoloog moest ik bij een dependance zijn in Zaltbommel. Nog nooit geweest, dus toen tomtom mij naar een smal straatje voor bestemmingsverkeer verwees, parkeerde ik hem daar maar in de buurt. Na mijlen lopen vervloekte ik mijn hakken en de doodskopjes op straat. Ik moest in de Kerkstraat zijn. Na vijf rondjes om de kerk loop ik een goddelijke vent tegen het lijf, die me met alle liefde de weg wees. Ik had het idee dat hij het inwendige onderzoek ook wel even wilde uitvoeren. Dat maakte mij blij.  Zo vaak wordt mijn ego ook niet gestreeld. Fluitend liep ik naar binnen. Door een wirwar van gangen kom ik aan bij wat oranje stoeltjes, die zo lekker vloekten met de gele muren. Omdat ik in mijn hoofd druk bezig ben met de locatie te stylen, hoor ik bijna de arts niet.

Deze oude man brak algauw mijn fluit doormidden. ‘Wij vinden je toch nog wel erg jong’. Wie is wij dan? Lekker makkelijk om je te verschuilen achter je onzichtbare vriendjes, praat voor je zelf. Ja, vergeleken met hem was ik inderdaad nog een tiener. Hij leek aandelen te hebben in de Mirena spiraal en zei ‘dat is een eitje als je al kinderen hebt gehad’. Oftewel, je hebt al zo’n opgerekte doos, daar schieten ‘we’ hem van een afstand wel in. Met onze ogen dicht. Nog niet misschien. Ik zeg toch ook niet ‘u bent al zo oud en heeft daarom al zo vaak gepoept, dan voelt u het vast niet als ik mijn laars in uw aars ram?’. Maar dat zei ik niet, ik probeerde beschaafd te blijven, ik had de beste man namelijk echt nog even nodig. Zonder hem geen novasure.

Hij wacht uitnodigend op mij   :-(
Hij wacht uitnodigend op mij

‘Ja maar, 15% van de vrouwen komt toch terug met spijt en het is omontkeerbaar’. Dat is nou juist de bedoeling. Als hij me iets langer zou kennen, zou hij weten dat ik al sinds de zwangerschap van Luc roep ‘hierna is het klaar’. En Harm heeft zich niet laten steriliseren omdat ik bang ben dat hij de buurvrouw bevrucht. ‘Maar van Mirena voel je niks en dan kijken we over 5 jaar nog eens’. Volgens mij was ik niet duidelijk. IK-WIL-GEEN-HORMOONKNIJPER-IN-MIJN-KUT.  Ik geloof dat hij mij toen niet aardig meer begon te vinden. Het woord Mirena verdween naar de achtergrond en hij begon al pillen uit te schrijven voor de novasure behandeling. Misschien ook wel extra pillen voor mijn gemoedstoestand. Prima. En hij was nog niet begonnen over een eendenbek. Misschien was het niets eens nodig dat hij me onzedelijk zou betasten voordat ik mijn zin kreeg. Ik stond al half met mijn jas aan, toen hij toen hij toch nog even wilde kijken of er geen obstakels in mijn baarmoeder groeiden. Even werd ik zenuwachtig. Dat een poliep mij straks alsnog novasure door de neus zou boren. Ik twijfelde ook even of de arts mijn eierstok op de echo niet als vleesboom zou bestempelen en mij met een schalks lachje een folder van Mirena in de hand zou duwen. Maar nee, mijn binnenlandse grot was schoon. Whoehoe!

Mmm, veel pillen = veel pijn?
Mmm, veel pillen = veel pijn?

De arts geeft zich gewonnen en schrijft een briefje uit voor pijnstillers. Bij het weggaan zegt hij serieus ‘ik heb het geprobeerd’. Ik sus hem ‘ik weet het, je hebt je best gedaan’ en weet niet hoe gauw ik weg moet wezen. Wachten op het telefoontje. Ik kan al op vrijdag terecht, maar om dan met Luc zijn verjaardagsfeestje voor apegapen te liggen, is ook zo wat, dus we plannen hem op aanstaande dinsdag. Harm neemt alvast vrij, want ik hoor steeds meer verhalen over helse krampen, die twee dagen duren. Alsof je net bent bevallen of dat je gewoon dagen weeën hebt. Het verhaal van de ballon blijkt achterhaalt te zijn. Ze rekken nu je baarmoeder op, schuiven een buisje naar binnen en klappen dan een waaiertje open. Verhitten dit max 2 minuten en that’s it. Er zit wel een risico in dat ze je baarmoeder perforeren, maar ach kleinigheidje heb je algauw. Grapje natuurlijk, ik krijg al voorweeën als ik er alleen aan denk. Ik kan het de laatste dagen nergens anders over hebben. Mijn twee mannelijke collega’s grappen dat ze mij ook wel willen helpen. Maar de vrouwen vinden het mateloos interessant. Eerst is er nog gene om het erover te hebben, algauw smullen we met zijn allen van elkaars maandelijkse rampspoed. Niet letterlijk gelukkig. Iedereen is nu toch wel benieuwd hoe het bij mij uitpakt. Ik toch het meeste.

Wanneer ik mijn pillen ophaal, neem ik mijn portemonnee toch maar mee. Ik weet nooit wanneer je bij moet betalen. Niks aan de balie. Misschien later vanuit mijn ziektekostenverzekering. En ineens denk ik; krijg ik die gehele behandeling eigenlijk wel vergoed? Na heel veel telefoontjes van het kastje (zorgverzekeraar) naar de muur (ziekenhuis), word ik steeds pissiger. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik ben toch niet de eerste met die vraag. Maar het tarief voor 2013 is nog niet bekend. Logisch, het is ook pas september, duh. Ineens besef ik dat de rekening van Harm zijn sterilisatie ook pas een jaar later op de deurmat viel. Denk je er eindelijk niet meer aan, wordt het je nog eens pijnlijk ingewreven. Lekker dan. Maar hoe moeilijk is het om het tarief van vorig jaar dan te achterhalen? Heul moeilijk blijkt. Als ik eindelijk een snuggere medewerker aan de lijn heb, blijkt het zo’n 2500,- te kosten. Bizar. Een knipje bij een man kost meer tijd en materiaal, maar kost 6 keer minder. Wordt weer eens duidelijk dat ook dit niet eerlijk verdeeld is. Blijkt dat mijn maximaal gekozen eigen risico nu van toepassing wordt. Kut, dat kost me honderden euro’s. Dan wacht ik nog een paar maandjes en kies dan tactisch mijn nieuwe zorgverzekering. Ik ben opgelucht en baal. Want ongesteld maakt uitgeteld. En van uitstel komt geen afstel…

Deel

Before Novasure…

doorPosted on 5min. leestijd58 gelezen

Oké, dat ik niet van verjaardagen hou, is al wel duidelijk. Maar de laatste keer bleek toch best handig. Naast de suikerloze gesprekken, kreeg ik ook een bloedeloze tip. Hoe we erop kwamen weet ik niet meer, maar novasure kwam ter sprake. Ik leg het vast verkeerd uit, maar volgens mij proppen ze een ballon in je doos, blazen hem (met de mond?) op, benen omhoog, waterkoker erin leeggieten en zo schroeit heel je baarmoederslijmvlies weg. Klinkt niet echt lekker voor een hypochonder zoals ik, maar het (de ballon) schijnt binnen 2 minuten gepiept te zijn. En je krijgt er heel wat voor terug. Of juist heel weinig, het is maar net hoe je het bekijkt. PMS en menstruatie verdwijnen als sneeuw voor de zon. Hoe goed klinkt dat?

It's me
It’s me

Thuis nog wat reviews gelezen. De een had meer last van de ingreep dan de ander. Maar daarna was het gros tevreden. Laat ik een week uit de running zijn en daarna van mijn maandelijkse ellende verlost zijn, dan is dat al snel pure winst. Voor het hele gezin. Ik weet al sinds mijn 13e wat PMS is, maar heb pas een jaar de link gelegd naar mijn maandelijkse scheidingsbehoefte. En terwijl ik als een opgeblazen zwijn in de snoepla lig te schransen, zie ik Harm ook bedenkelijk naar onze trouwakte kijken. Als een loopse hond scheur ik Snickers open met mijn tanden alsof het mijn zojuist verworven prooi is. Met het kwijl op mijn mondhoeken en de tranen in mijn ogen snauw ik iedereen af die te dichtbij komt. Nadat ik er niks meer bij gepropt krijg, krul ik mezelf op en huil hartverscheurend. Ik weet zeker dat niemand van me houdt en zie nergens meer het nut of plezier van in. Tegenwoordig herkennen we het PMS monster in mij, zo’n week voordat de rode zee door de dammen breekt. Maar steeds vaker ben ik een week overtijd, wat mijn depressieve gemoedstoestand ook gezellig met een week verlengd. Zo ben ik gewoon drie weken per maand onuitstaanbaar. Zie dat maar eens goed te maken in een week.

En als de ongesteldheid zich eindelijk aandient, ben ik de eerste dag nog opgelucht (het einde is in zicht). Dat gevoel verdwijnt dag numero twee. Denk je ’s ochtends nog, dit wordt een eitje. Zit je in je eerste meeting, vergaat dat gevoel, zodra je het bloed voelt kolken. Gênant om op te staan, maar een overstroming is nabij. En bij zo’n tsunami komen hele brokstukken mee. En zo zit ik vervolgens apathisch in de vergadering, mijn bevalling van de binnenwand van mijn baarmoeder weg te puffen. Met een lijkbleek gezicht kruip ik met de weeën en Advil door de dag. En dat al 18 jaar. Op de middelbare school liep ik met nachtelijke maandverbanden (halve Pampers) na elke les richting de wc. Doorlekken was normaal. Totdat het me eindelijk ook lukte om een sKutraket door mijn maagdenvlies heen te rammen en O.B. mijn lijfmerk werd. Maar toen ik bij Duits tegen mijn vriendinnetje zei dat ik even moest gaan liggen en ik als een vaatdoek op de grond gleed, was de maat vol. Ik ging aan de pil.

Laten we het erop houden dat ik alle pillen heb geprobeerd, mijn baarmoedermond heb laten verbranden en de gynaecoloog mij vaker inwendig onderzocht dan mijn vriend. Na twee kinderen ben ik klaar met de polonaise in en uit mijn doos. Dus belde ik de dokter voor een afspraak. Alleen zat er deze week een arts in opleiding. Zolang ze me maar door mag verwijzen, prima. Het jonge meisje mag eerst in mijn oren kijken. Ik gebruik mijn tijd bij de dokter graag nuttig en kom niet met maar één vraag. De pijn wordt veroorzaakt door vocht achter mijn trommelvlies. Kan een oorontsteking worden. Oké. Nu nog een briefje laten schrijven om bloed te prikken, want mijn energie en tolerantieniveau liggen zwaar onder de maat. En dan de kers op mijn taart; novasure. Hoe spreek je het eigenlijk uit? Op zijn Engels of als novazuur? Nou blijkt dat niet uit te maken, want ze heeft geen idee waar ik het over heb. Moet ik haar gaan uitleggen wat het is. Heb mijn idee over de waterkoker maar achterwege gelaten. Ze zou bellen en mij waarschijnlijk dezelfde week wel wat kunnen laten weten. Sorry? Hoe moeilijk is het om even te bellen?

Dat bleek gelukkig mee te vallen. Ze belde me dezelfde middag terug en ze kon me doorverwijzen. Ze dacht alleen niet dat de gynaecoloog de behandeling bij mij wilde toepassen, omdat ik nog zo jong ben. Ik twijfel of ze haar opleiding nu gaat afmaken, maar ik heb haar sowieso oorpijn bezorgd. Wie denken ze wel dat ze zijn, om over mijn lichaam en leven te beslissen. Hoe vaak ik niet als jong meisje wordt behandeld. Fijn als ik er nog zo uitzie, maar ik ben gvd niet op mijn 21e aan kinderen begonnen om 10 jaar later van een ander te horen, dat ik misschien nog een (verlate) kinderwens heb. Oh ja, daarom heeft Harm zich laten steriliseren en slik ik elke dag valium. Ik ben gek op mijn kinderen, maar nog eentje extra en je kunt me inschrijven bij het gesticht. De boodschap kwam wel aan bij de arts in opleiding en ze maakte een verwijsbriefje (en een aantekening in mijn dossier denk ik).

Martelwerktuig = eendenbek/speculum
Martelwerktuig = eendenbek/speculum

En nu staat de afspraak ingeroosterd bij de gynaecoloog voor morgen. Om allerlei onderzoeken te doen, voordat ze weten of ik überhaupt voor novasure in aanmerking kom. Nou ben ik een jaar geleden nog geweest voor mijn 30-jarige uitstrijkje, gecombineerd met pijnklachten. Door mijn dokter afgedaan door (wederom) knappende cysten op mijn eierstokken, maar de gynaecoloog dacht dat het kwam door de spataderen op mijn baarmoeder. Klonk heel sexy. Ook verbaasde het mij niet echt. Krijgt een normale vrouw bij het ouder worden ontsierlijke spataderen op de benen, ik heb ze op mijn 30e alvast in het geboortehuis van mijn kinderen. Het fijne was ook dat dit geconstateerd werd met een snavelbek die me verder leek op te rekken dan eerder gebaarde kinderkopjes. Alsof ze van tevoren een weddenschap hadden afgesproken, kijken hoe ver hij open kan. Dat zal morgen wel weer gebeuren. De wattenstaafjes liggen vast al klaar. Fijn hoor. Vorige keer kreeg ik achteraf een grote lap verband in mijn handen gedrukt, toen ik uit de beugels kroop. Het martelwerktuig had me zwaar bloedend achter gelaten. Lekker dan, hoe verwerk ik dat in mijn string? Ik hoop zo dat ik dit allemaal binnenkort achter me kan laten. Weg maandelijkse ellende met bijbehorende hormoonschommelingen. Wie weet word ik dan wel een heel positief en vredelievend persoon. Hoop doet leven.

Wordt vervolgd…

Deel

door