Mijn man werkt bij een groente en fruitbedrijf. Elk jaar organiseren ze een familiedag. Je krijgt dan toegangskaarten, een parkeerkaart en lunchpakket. Dit bestond vorig jaar uit belegde broodjes, krentenbollen, pakjes drinken én natuurlijk fruit. Ik hoef dus niks van huis mee te nemen. Ideaal.
Dit jaar is gekozen voor Walibi. We zijn er nog nooit geweest. Na een uurtje rijden zijn we er dan eindelijk. Het is 12.00 uur. Ik heb trek. Op naar de stand voor onze kaarten en lunch. ‘Hoeveel personen?’ 4 drinkbekers, appels en kiwi’s (met mes/lepel in een beschermbakje) worden in een tas geworpen. ‘Waarom zoveel appels?’ gilt Lina. ‘Voor ons allemaal eentje’, zeg ik met een kwade blik. ‘Gadver, waren dat kiwi’s?’ gaat ze onverstoorbaar verder. Snel weg bij de stand met het schaamrood op mijn kaken. Een collega van Harm moet lachen. Hij wel.
Je komt binnen in een soort dorp met winkels met synthetische knuffels en alles waar je tanden al van gaan rotten bij de aanblik. Even hard doorlopen en dan ben je eindelijk bij de attracties. De kinderen rennen allebei een andere kant op. Uiteraard. Dat heb je met zo’n leeftijdsverschil. Luc mag niet in de attracties waar Lina in wil en zij vindt zijn attracties saai. Dus om en om. Luc snapt niet dat hij niet gewoon kan blijven zitten in tractor, vliegtuig of trein. Zodra we hem loslaten rent hij terug. Zijn gehuil trekt een hoop aandacht. Vast hilarisch om naar te kijken. Behalve voor ons dan.
Laten we gaan eten. We zetten Luc vast in zijn kinderwagen en blijken de lunch aan het begin van het park op te kunnen halen. Niks gezonds dit keer. We hebben een bon voor friet met snack en frisdrank. Als tegenhanger voor de kiwi’s denk ik. Maar goed, ik heb honger, dus ik zeur niet. Zo ben ik. En ja, het is echte honger, mijn bloedsuikerspiegel heeft zijn irritatiegrens bereikt. Ik grabbel in de tas, fruit is voor vanmiddag en de drinkbekers blijken ongevuld. Top. Om half 2 hebben we het gevonden. We zijn helaas niet de enigen die ‘zin’ hebben in een late lunch. Er staan 4 rijen van 5 mensen, dus zo lang zal het niet duren.
Helaas zijn de 6 (???) picknicktafels bezet. Niet dat ik de buggy ook maar een centimeter bij Harm vandaan mag rijden van Luc. Dus sta ik van de sigarettenrook te genieten van de wachtende achter Harm. Mijn gezonde lunch begint hier. Na 20 minuten paars aangelopen te zijn, laat ik mijn adem ontsnappen en ga een rondje lopen. Luc krijst alsof zijn voeten op zijn minst tussen de wielen zitten. Al gauw staan we dus weer naast Harm. De meneer achter Harm heeft zijn stinkstok gelukkig gedoofd. Toch vindt Luc het na 35 minuten naast papa ook niet grappig meer. Hij wacht op een milkshake die ze hier uiteraard ook niet hebben. Evenals dienbladen en servetjes. Op. Verder zijn ze goed ingespeeld op grote groepen mensen. Ik verlos ons maar van de oorpijn, door Luc heel pedagogisch een zakje snoepjes te geven. Lina wil ook. Nog pedagogischer blijkt dat ik er maar eentje onderin mijn tas had zitten.
Maar na drie kwartier kunnen we eindelijk beginnen aan ons eten. De grote klodder fritesaus wordt door Luc afgekeurd en belandt op zijn blouse. Lina eet 3 happen friet, de half ontdooide frikandel ziet er ook niet echt fris uit, dat moet ik haar nageven. Verder is ze ook veel te druk om een dans op te voeren met de wespen om haar heen. Met mijn kop vol wespen kauw ik onverstoorbaar verder. Eten zal ik. Misschien willen de kinderen dan een ijsje vraagt Harm. Lina kiest toch voor een suikerspin. Ik voorzie een hele hechte vriendschap met kleine gestreepte vliegertjes. Luc neemt een hap van zijn ijsje en zet hem weg om naar de bootjes te rennen. Gevolgd door een gillende Lina, die blijkbaar niet haar zoetwaar met haar nieuw verworven vriendjes wil delen. Gelukkig maken we deze dag wel 100 foto’s om later te kunnen laten zien dat we zulke leuke dingen deden…
Wat vind jij van deze blog?