In 2019 zijn we voor het laatst op vakantie geweest, daarna kwam Corona, een nieuw huis met verbouwing en elk jaar snakte ik er meer naar. Luc met mij. Harm boeide het wat minder, als we niet zouden gaan, konden we meer aan de tuin doen. That’s my point, we kunnen altijd wel bezig blijven. Ontspannen moeten we. Vrij laat boekten we (lees: 2 weken van tevoren), dus de keuze was niet reuze. Heb wat wensen losgelaten en tadaa; Zakyntos here we come.
Te laat stoelen gereserveerd, dus we zaten niet naast (maar achter) elkaar. Wat geeft het, uiteindelijk zitten we toch in ons eigen boekje/film/playlist. Dat neem ik terug. Het maakt wel degelijk uit naast wie ik zit. Bleek, toen ik naast een stel zat, waarbij de jongen naast mij reusachtig was. Zijn immense hoofd raakte nog net niet het plafond, zijn linkerarm benam onze gezamenlijke armleuning, maar het ergste was dat hij zijn benen nergens kwijt kon. Dus was hij genoodzaakt om meer dan wijdbeens te zitten en zijn linkerbeen nam de helft van mijn beenruimte in. Als iemand in mijn aura komt krijg ik al uitslag, moet je nagaan hoeveel behoefte ik voelde om tegen zijn blote behaarde knie aan te schurken. Oftewel, ik zat drie uur lang krampachtig mijn lichaam bij hem weg te houden. Had ik al verteld dat we voor de wc’s zaten? Ik kon dus ook niet lafjes mijn benen het gangpad in steken, want daar liepen mensen af en aan. Irritatie zwol aan. Waarom had deze man geen extra beenruimte geboekt? Ik fantaseerde om mijn tafeltje hard op zijn knie uit te klappen en als hij dan een opmerking zou maken, zou ik hem vast vragen of hij lekker aan de raamkant wilde gaan zitten. Maar goed, het tafeltje kwam helaas niet zo laag en ik probeerde mezelf een spiegel voor te houden; wat frustreerde me zo? Dat hij wel zijn ruimte durfde in te nemen en ik niet? Ging hij over mijn (fatsoens)grens heen door de helft van mijn ruimte in te nemen? Het zal allemaal, maar bij de eerste mogelijkheid zouden we stoelen naast elkaar reserveren voor de terugreis. Koste wat het kost.
Zover was het nog niet. Op Zakynthos vliegveld gauw nog even naar de wc. Als je net alles hebt laten lopen, blijkt er geen wc papier te hangen. De gêne voorbij klopte ik op het kartonnen tussenwandje en vroeg mijn buurvrouw om wat papier, wat ze onderlangs aangaf. Wat een gedoe. Prompt vergat ik dat je wc papier niet mag doortrekken. Oh ja, dat vind ik altijd wel een groot nadeel van Griekenland. Die gore prullenbakjes vol strontpapiertjes. Laat het los, je bent op vakantie, bijna dan, eerst naar het appartement.
Nou leek het me een briljant idee om om 9.00 uur te arriveren, want dan heb je nog lekker heel de dag. Dat je dan een nacht overslaat en als een gare zombie op je bestemming aankomt, was ik even vergeten. Ook dat je dan nog helemaal je kamer niet op kan. Dus wachten buiten, in je spijkerbroek, in minstens 40 graden. Ik klaag niet, ik weet dat het in Nederland regende, het was heerlijk…
Wachten duurt lang. Luc moest ervan poepen. Geen wc-papier meer bij de mannen wc, dus hij snelde naar de dames-wc en trok daar wc papier weg. Toen hij terug kwam en het ons vertelde, grapte ik dat hij best een gebruikt wc-papiertje uit het emmertje had mogen pakken. Moe legde hij zijn hoofd op tafel. Daar plakte hij vast aan een ondefinieerbare zoete substantie. Ik voelde me steeds viezer worden. We besloten te gaan zwemmen.
Omkleden in de dames wc en eventjes plassen. Du moment van het afvegen bleek dat Luc het laatste rolletje wc-papier hier had gegapt en ik staarde naar de lege rolletjes op de grond, een platgetrapte maandverbandverpakking en een vies vol prullenbakje. Zou ik? Hahaha nee hoor, ik heb gewoon niks afgeveegd en in dat smerige hol zo mijn bikini aangetrokken, waarbij ik duimde dat ik niets aan zou raken. Het chloorbad zou hopelijk alle bacteriën wel opknabbelen. Na uren vanuit het zwembad de balie (mag de naam receptie niet hebben als er niemand staat) in de gaten te houden, konden we eindelijk onze kamer in. De sleutel werd ons in de handen gedrukt en de kamer werd van onderaan de trap aangewezen. Houdoe, zoek het uit. Ben dol op service en ga een malse review schrijven, reken maar. Eerst maar eens die kamer binnen gaan, de airco in.
Als je tenminste zou weten hoe die aan zou moeten…Normaal druk je op het knopje op de afstandsbediening, maar dat gaf geen reactie. Er hing een halve meterkast aan de wand en na wat klooien kreeg Harm de elektriciteit aan. Het eerste wat opviel, is dat we blijkbaar ook een privé zwembad hadden geboekt. Had niet gehoeven in de woon-, slaapkamer/keuken, waarbij het water uit de koelkast droop. Het apparaat stond vol gesmolten ijsklonten en ik wilde er eigenlijk gewoon heel hard tegenaan schuppen, maar ik besloot hem verstandig droog te maken. Met onze badmat (geen idee namelijk wanneer we weer schone handdoeken krijgen). Luc kreeg aandrang van al deze bruuske activiteiten en dook de badkamer in. Jij mag één keer raden wat daar niet aanwezig was…
Er was geen aarzeling in zijn tred, met rasse schreden rende hij naar beneden en rukte daar de laatste wc-rol (van het hele complex denk ik) van het mannen toilet. Volgend jaar boek ik een extra koffer bij, alleen gevuld met toiletpapier. Hamsteren zal ik.
Niet echt opgefrist van het zwemmen (krijg jij ook altijd zo’n jeuk van zwembadwater?) besloot ik te gaan douchen. Complete badkamer liep vol water, dit had ik al gelezen in de reviews, maar dit was dus één van de dingen die ik van tevoren had geprobeerd te accepteren. Alleen wist ik toen nog niet dat ik de koelkast zou droogmaken met onze badmat…
Even bijkomen op het balkon en genieten van wat er wel is. Prachtig uitzicht op de bergen, fuchsia bloemetjes omhoog groeiend voor ons balkon. En die zon, na al die regen in Nederland, eindelijk de heerlijke verzengende hitte, brandend op mijn …tik…tik…
Ik keek omhoog en er stak een pijpje uit het balkonplafond. Daaruit spatte stelselmatig en daarmee gekmakend druppel voor druppel uiteen op de metalen balkonrand. Ik hing er de doordrenkte badmat overheen, waardoor het geluid verstomde. Het zweet stond op mijn bovenlip, ik was al 34 uur op en het rook hier naar riolering! Luc kwam sip naar buiten, hij was helemaal trots op Harm zijn oude smart watch, alleen sprong hij daarmee in het zwembad, dus die deed niks meer. Zijn telefoon was op sterven na dood en zijn laptop deed ook kniftig. Ik zag zijn lipje trillen. Hij had zich zijn begin van de vakantie waarschijnlijk ook iets anders voorgesteld. Harm lag ondertussen te snurken als een tevreden baby en ik bedacht dat Luc en ik daar een voorbeeld aan moesten nemen.
Na een powernap gingen we naar het strand en zag ik het weer. Terwijl mijn mannen door de zee snorkelden, dobberde ik op mijn luchtbedje op heerlijk helder water. Zonnetje op mijn rug. Zout windje door mijn haren. Lome zucht. Ik heb vakantie!
doorjoyce
