Genieten van Gregory…

Wat een cadeautje. Vergeten dat je naar een concert gaat. Hij was ook al wel 34 keer verzet door Corona, dus het stond niet meer helemaal op mijn netvlies en de agenda. Harm kwam me vorige week dinsdag ophalen om 18.00 uur, want het concert zou om half 8 beginnen in the Ziggo Dome. Gregory Porter, here we come. 

Heerlijk door de controles heen zonder QR-code. Wel even je tas laten checken. Een telefoon, 5 lippenbalsems, advil en een flesje water. 

‘Mevrouw, de dop moet van dat flesje, die is verboden.’

Verbazing was van mijn gezicht af te lezen. De mevrouw met walkie talkie bleef volhouden dat het alleen om de dop ging. Wat zou je met die dop kunnen gaan doen dan?
Iemands oogbal eruit wippen? Drinkbakjes voor muizen neerzetten? De artiest ermee proberen te bekogelen?

Om nou dat flesje zonder dop in mijn tas terug te werpen leek me ook niet wijs, dus achterlaten maar. Gelukkig waren we op tijd, dus konden we nog drinken kopen voor een bedrag waar je in Afrika 3 waterputten mee kunt aanleggen. Wat versnaperingen erbij voor Harm, want die had nog niet gegeten. Om 19.05 zaten we op onze plekken. Een half uurtje later, was de zaal nog amper vol. Harm checkte de online tickets nogmaals en blijkbaar kwam meneer Porter pas om 21.00 uur. Nog 2 uur wachten…

Na een uurtje kwam een gospelkoor de zaal opvrolijken, de Ladies of soul zongen ook nog een deuntje mee om hun concerttour te promoten. En ondertussen werd de zaal steeds voller. Waarbij je dus 153  keer in het donker je beker op de grond op de tast moest zoeken, opstaan en jezelf zo dun mogelijk maken om iedereen met een bierkegel langs je te laten en in je gezicht te voelen (ruiken) asemen. Gelukkig had ik een geheim wapen naast me in de vorm van mijn man die zichzelf tegoed had gedaan aan een volgepropte focaccia met overrijpe tonijn. 

Een kerel plofte naast me neer en zijn bier klotste gevaarlijk richting mijn net nieuwe suède laarzen. Mijn vorige paar heb ik na 3 keer dragen afscheid van kunnen nemen door een intermezzo met olie door manlief. Ik hoopte met dit paar langer te kunnen doen. Ik vroeg me af of anderen ook zoveel hersenspinsels hebben. De volgende popte alweer op; ‘Hmmm, hoe zou het zijn als ik mijn telefoon hier door de zaal heen zou laten zeilen?’
Ik vroeg aan Harm of hij ook weleens dat soort gedachten had. Die had hij niet.
‘Ook niet tijdens een vergadering hoe het zou zijn om een appel op iemand zijn hoofd te gooien?’
Nee.
‘Nooit gedacht waar je een lijk zou begraven?’
Nee.
‘Niet benieuwd hoe het voelt om..’, ‘NEE’.
Oké joh, ga jij lekker je tonijn herkauwen ofzo. Pfff wat duurt wachten lang.

En wanneer je het eigenlijk niet meer verwachtte, kwam hij toch nog optreden. Ik ken die beste man alleen van zijn muziek en niet van gezicht. Dat wil hij het liefste zo houden denk ik, aangezien hij op een sokpop leek, waarbij zijn halve hoofd bedekt was. Was het misschien koud op het podium? Of misschien is dit de laatste mode? Ik moet toch de Grazia weer eens kopen.

Maar even serieus, wat zingt die man toch heerlijk. Zo’n warm stemgeluid. Echt genieten. Helaas ken ik niet al zijn nummers en ik vind het toch wel lekker als ik kan meezingen. Ik heb niet zoveel met alleen maar luisteren ;-). Na vijf uur (!) op een klapstoeltje gezeten te hebben kreeg ik toch hardnekkige kramp in mijn rechter bil. Het was te laat, ik werd me bewust van alles, oftewel ik raakte overprikkeld. De spotlights leken gericht on my eyeballs only. Mijn neus begon drastisch te verstoppen (dus toch allergisch voor mensen). Ik zag tonijntje naast me al af en toe glimlachend naar me kijken of ik nog rechtop zat of mijn hoofd te rusten had gelegd tegen Bierman rechts van me. Wanneer het laatste nummer is gezongen, klapte ik als hardste. Ik was echt gaar. De zaal chantte ‘we want more’. Euh, hoezo ‘we’? Maar goed de meerderheid kreeg zijn zin. Gregory bleek als afsluiter te zingen ‘you can join my band’, maar het enige wat ik hoorde was ‘you can join my bed’. 

Bedankt Gregory, ook omdat ik nu weet dat ik er op mijn eerste werkdag fashionable uit zal zien.