Piratenfeestje

Luc is vandaag jarig. En omdat het woensdag is, een prima middag om gelijk zijn kinderfeestje af te tikken. Zoals je weet draai ik daar mijn hand niet voor om. Doorgewinterde feestganger als ik ben. Ik snap dan ook niet dat er al mensen voorzichtig naar een blog begonnen te vragen. Nee schudde ik, dat is voor frustratiemomentjes en dat wordt dit niet. Gewoon kop in het zand en gassen maar. Alhoewel ik echt dacht dat het dit keer mee zou vallen. Heel Luc zijn verjaardag loopt al raar. We vierden het al afgelopen zaterdag, doordat anders mijn ouders niet konden komen. Ik was nog niet klaar met het opknappen van zijn kamertje. De cadeautjes werden gisteren pas 8 minuten voor sluitingstijd lukraak uit de schappen gegrist. We wisten het ook gewoon echt niet. Waar speelt ie nou echt nog graag mee? En om hem nou een iPad te geven…

Luc merkte hier niets van. Was blij met al zijn cadeautjes, traktaties, taart en voelde zich op en top jarig. En als klap op de vuurpijl vandaag zijn kinderfeestje. Een week geleden pas geregeld. En eigenlijk niet helemaal naar zijn zin. In plaats van een piratenfeestje, wilde hij liever een brandweerfeestje.
‘Dan steken we jou wel in de fik en dan mogen de kindjes je blussen’, hoorde ik Harm pedagogisch antwoorden. Ik heb Luc daarna niet meer over een brandweerfeestje gehoord.
Een piratenfeestje is hot. En al vaker gevierd. Dus zochten we een andere plek op. Wel zo leuk voor die knaapjes. We zouden de piraatjes uit school meenemen naar de Kurenpolder, daar pannenkoeken eten, een schat graven en ze daarna weer thuis droppen. Klinkt toch niet echt stressvol, wel?

Maar als je iets te laat opstaat ’s ochtends, na nachten spokerij van de zenuwachtige Luc, blijkt een achterstand in tijd niet handig op de verjaardagsochtend zelve. Zo moet ik de laatste hand leggen aan de traktatie, het opentrekken van cadeaus moet vastgelegd worden, een cakeje als traditie versierd en genuttigd en oh god, het is al kwartover 8. We komen net op tijd op school. Ik sneak aan de zijkant naar binnen, maar ontkom niet aan de felicitaties. Fotografeer ook hier ons hyper mannetje die op de feeststoel staat te springen en zijn vriendjes op de kop mept. Duimend dat de traktatie niet smelt, snellen we weer naar huis. Er is nog een hoop te doen. Na een verjaardagsweekend, wacht er nogal wat op me. Ik was, strijk en zuig als een malle en foeter als ik weer op mijn knietjes de wc vloer ontsmet. Lina wees er ’s ochtends al naar. Zit daar poep, mam? Ik mompelde wat over vieze schoenen, maar het zou me niet verbazen hier. Ook naai ik een hartje (na zorgvuldig mijn handen te hebben gewassen), ruim het huis op en pak mijn strandtas. Met snoetenpoetsers, 7 schone boxershorts, extra korte broeken en voor mezelf een shortje, strandlaken en zonnebrand. Ik heb er zin in. Zeker na de hele ochtend ploeteren in huis, terwijl manlief op deze vrije ochtend de kans niet laat liggen om achter de computer te kruipen. Het is dat ik te druk ben om de scheidingspapieren te tekenen, anders was ik ertoe in staat. Maar ik heb zowaar nog een half uurtje over om in alle rust buiten in de tuin te zitten. Ik probeer mijn schouders weer onder mijn oren te laten zakken. Relax Joyce.

Tijd om de boys uit school te halen. Ik was even vergeten hoe speels dat grut is. Lina heeft al zo’n lekkere feestjesleeftijd. Maar deze 4 en 5-jarigen rennen alle kanten op, terwijl moeders me tasjes met cadeautjes, schone kleren en een autostoeltje in de handen drukken. Maar uiteindelijk rijden we met twee auto’s de 7 stuiterballen richting Kurenpolder. De jongens vliegen daar op de speeltuin af en wij melden ons voor de pannenkoeken. Het is 13.00 uur en het feestje begint om half twee, dus we liggen perfect op schema. Uiteraard willen we buiten eten met dit weer. Zullen we dan aan 4 losse tafeltjes in de volle zon gaan zitten of aan een grote houten tafel met hoge krukken? Geen van beiden trekt me aan, maar ik ben allang blij als we alle tasjes neergezet hebben onder de parasol bij de grote tafel. Die wordt dus gedekt door de serveerster. We roepen de jongens en helpen ze op de krukken. De zorgvuldig neergelegde kussens pleuren ze onder de tafel en cadeautjes worden uit tassen getrokken. Luc glundert van zoveel moois en wil het liefste meteen zijn dominobaan hier gaan opzetten. Na een kleine driftbui, ontdekt hij ineens zijn bestek. Grote-mensen-bestek. Chill. Met zo’n mes kun je heel goed groeven bij krassen in zo’n tafel. En met de vork kun je de haren kammen van je buurman. Terwijl we Luc vermanend toespreken horen we naast ons nog meer messen hun weg vinden in het hout. Waar blijven die pannenkoeken nou? Dat vragen de uitgehongerden aan tafel zich ook veelvuldig en hardop af. Ik zie dat ze zich elk moment van hun krukken willen laten glijden om weer de speeltuin in te glippen, maar daar steek ik een stokje voor. Ze komen echt zo.

13.40 Uur loop ik toch maar even naar binnen. En vraag aan een duffe muts hoe laat ons feestprogramma eigenlijk begint.
‘Half twee.’
Ik kijk demonstratief op mijn horloge.
‘Maar de pannenkoeken komen zo.’
‘En waar moeten we ons daarna melden? Weten zij dan ook dat we later zijn?’
‘Ik weet het niet. Ik denk het wel.’
Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog en geef haar De blik.
‘Ikik ga het ze wel even vertellen,’ snel stiefelt ze uit mijn gezichtsveld.
Lijkt me verstandig. Anders stuur ik mijn roedel wilde jongens op je af.

Vijf minuten later werden grote borden met overheerlijk ruikende pannenkoeken voor de jongens neergezet. En naast poedersuiker en stroop, verschijnen schaaltjes met smarties, ijs, slagroom, spikkels en blauw uitziende shizlle op tafel.
Het blauwe chemische goedje mist zijn uitwerking niet op Luc. Als ik opkijk van het pannenkoeken-snijden van zijn vriendje, zie ik hem een grote hand troep naar zijn mond brengen. De helft blijft aan zijn zwetende grauwklauwtjes plakken en ongegeneerd veegt hij beide handen af aan zijn broekje. Een witte broek is natuurlijk altijd stom, maar ik dacht meer aan zandvlekken, dan aan smurfensnot.
De pannenkoek blijft onaangeroerd. Ik negeer het maar. En focus me op alle verzoekjes rondom me.

Ik heb nog geen hap van mijn broodje genomen, maar al wel 100 pannenkoekenstukjes gesneden, als er een medewerker nepijsjes bij het grut uitdeelt. Van die wegschiet dingen.
Pannenkoek, welke pannenkoek?
Ik begin net aan mijn broodje als het animatieteam komt vragen of we er klaar voor zijn. Met de eiersalade op mijn lippen maak ik duidelijk dat vijf extra minuten gewaardeerd worden. Sloper Luc heeft het nog lang volgehouden met zijn wegschietijsje en omdat hij jarig is krijgt hij gewoon een nieuwe. En kan dan eindelijk het grote spelen beginnen. Dat begint in de recreatieruimte. Hé bah, binnen. Weet je wel hoe mooi weer het is sinds weken. Maar misschien pakken we alleen de schatkaart en gaan ze dan lekker graven met z’n allen. Terwijl ik mijn handdoekje op ruime gehoorafstand uitspreid. Patience my dear.
De jongens vallen als wilde dieren aan op de bakken met snoep op tafel. Mmm, je zou toch denken dat ze vol zaten, aangezien er weinig pannenkoeken zijn opgegeten.
Tussen het suikervreten door, wordt er geschminkt en piratenhoeden geknutseld. Lijm blijkt nog steeds een grote aantrekkingskracht te hebben op Luc en zijn doodskop is er zo van doordrenkt, dat als hij zijn hoed opzet, de druppels lijm over zijn voorhoofd glijden. Het is dat ik ingrijp, anders plakten zijn oogleden nu nog aan elkaar.
Als het geluid af en toe mijn trommelvliesmaximum overstijgt, loop ik even naar buiten. Haal diep adem en voel de zon op mijn gezicht. Zou iemand het merken als ik ertussenuit piep? Tja, Luc zou dan alleen een filmpje hebben, aangezien Harm de filmer is en ik de fotograaf. Op deze topdag. En ik hou van foto’s, dus ga ik weer terug en doe wat er van me verwacht word.

Pff, hoeveel spelletjes kun je binnen doen? Veel blijkt. Ik kan mijn geluk niet op, als we eindelijk naar buiten mogen om de speurtocht te beginnen. Ik laat het grut nog maar een keertje plassen en zo huppelen we naar de eerste aanwijzing. Terwijl ik al multitaskend de muggen van me afsla en de hinkelende jongens fotografeer, kijk ik de zon tussen de bomen door. Ik denk dat ik straks wel rood thuiskom, niet van de zon, maar van de muggenbulten. Klerelijers. Wensend dat ik meer handen heb om te krabben, volg ik lijdzaam de krijsende piraten. Verlekkerd kijk ik naar vrouwen die op een handdoekje een tijdschriftje lezen in de zon. God wat ben ik toe aan ontspanning. De laatste weken waren een gekkenhuis op het werk, met Hart & Huis en oh ja een verjaardag van Luc, waarbij ik nog snel een muur verf, hout haal, een tent maak en internet afspeur naar stoere items voor zijn kamer.

Ho, focus Joyce. De piraatjes zijn eindelijk toegekomen aan het uitgraven van de schat. Eén piraatje distingeert zich van het uitgraven. Nou hou ik ook niet van vieze handen, maar dit is toch wel het punt waar je de hele middag naartoe leeft, niet? Als het animatiemeisje vraagt of hij komt helpen hoor ik zeggen dat hij zich verveelt. Seriously? Gelukkig vindt de rest het spannend en trekken ze de gevonden kist met al hun kracht uit de kuil. Voor mij zou het daar ook wel klaar zijn, maar nee, dan blijkt er een slot op te zitten. En gaat de speurtocht verder. Op zoek naar de sleutels. Geef ze nou maar gewoon, ze zitten vast in je zak. Denk ik. Maar ik sjok achter de rood aangelopen piratenbolletjes aan. Ik ben blij voor hun dat het kabelbaantje in de schaduw is. Ik schiet van iedereen een actiefoto en ook maar eentje van de zon die door de bomen schijnt. Zucht. Ik ben moe.

Via een soort vlot gaan de jongens naar de overkant en moeten dan weer terug naar de recreatiezaal. Waar de sleutels verstopt blijken te liggen. Bij binnenkomst vergeten ze heel de schat en klokken 3 glazen limonade de man naar binnen. Het restant snoepjes erachteraan en ze hebben weer energie voor tien schatten. Ik verwacht heel wat als eindelijk de kist van de schat opengaat. Maar geen zakjes chips. Wat een domper. Had op zijn minst een setje piratenrommel bij de Action gehaald en het ding gevuld met munten en een aandenken aan deze dag ofzo. Maar een zakje chips, terwijl ze al zoveel bagger op hebben? Beetje jammer. Daar denken de boys anders over. Zakjes worden open getrokken en wij verzamelen onze tassen weer. Op naar het speeltuintje. Kunnen de jongens nog even spelen, Harm betalen en ik nog een zonneschijntje meepakken. Wanneer ik op een stoel neerplof en zie hoe lief de jongens in de speeltuin spelen, bedenk ik alvast het kinderfeestje van volgend jaar. Dan droppen we de boys gewoon in een speeltuin met afsluitbaar hek eromheen en gooien gewoon af en toe een versnapering over de schutting. Tevreden met mijn besluit, verzamelen we de troepen weer + wat moed om in een snikhete auto zonder airco te stappen. Die van Harm is kapot en die van mij is pas op temperatuur als we bijna thuis zijn.

Vanaf de achterbank hoor ik dan ook of de airco aan mag. Euh, die staat aan.
Met verhitte hoofdjes maken ze nieuwe speelafspraakjes en hebben totaal niet in de gaten als er in de file een ouder echtpaar mijn bumper aantikt. Ik kijk de verrimpelde lijken via mijn achteruitkijkspiegel nors aan met mijn grote zwarte zonnebril. Ik zie het vrekvel haar kippennekje tussen haar broze schoudertjes trekken en ze houdt zich voor dood. Het gaat haar makkelijk af en ik kijk maar weer voor me uit. Ik heb gelukkig toch een oude auto. Een kras erbij merkt niemand. En nog niet misschien dat ik op de snelweg ga uitstappen met dat kleine grut bij me in de auto. Daar ben ik me namelijk ook enorm van bewust. Harm vroeg me voordat we gingen rijden, wat er nou zo erg is aan zo’n dag. Ze waren toch lief geweest? Zeker. Absoluut. Maar naast de drukte die ik slecht kan handelen, overheerst er een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Ik verlies ze geen moment uit het oog. NIET bij het water komen. HIERRRRR blijven. Niet vooruit rennen. Gordels om. Voorzichtig rijden. Het idee dat er wat met die kereltjes overkomt, benauwd me. Ik moet er niet aan denken. Volgend jaar in die speeltuin, behang ik de hekken met matrassen en wikkel ik de mannetjes in kussens. Of ik zet ze achter de iPad…