Kringloop

Deze week kreeg ik van een collega de stempel ‘snob’. Hij dacht dat ik gewoon een winkel instapte en lukraak kocht waar ik zin in had. Wat mijn truttige hoofd al niet kan doen vermoeden. Want niets is minder waar. Ik heb altijd hard voor mijn eigen geld moeten werken en geleerd dat je het maar één keer uit kan geven. Dus zomaar iets duurs (alles boven de 5 euro) kopen, doe ik echt niet vaak. Dan moet er eerst gewikt, gewogen en heel internet afgespeurd worden. Want stel je voor dat het ergens anders een euro goedkoper is. Dat scheelt maar mooi. En zo spendeer ik uren op internet. Op zoek naar dat ene koopje. En dat kan van alles zijn; een echte Mason Pearson borstel (de Ferrari onder de borstels, uiteindelijk bij een online hondenspeciaalzaak voor een speciaal prijsje gevonden. Ja gewoon nieuw, zover ga ik nou ook weer niet). Dagcrème (liefst die op natuurlijke basis), mascara (van Clinique, alleen afwasbaar met warm water), een spiegel van steigerhout (in verstek, voor boven de sidetable in de gang) en ga zo maar door. Mijn nieuwste project? Een (leger)kist voor het speelgoed van Luc.

Marktplaats is uiteraard één van mijn favoriete sites. Maar je moet goed zoeken. Want handelaren bieden hun waar ook aan, voor een belachelijk hoge prijs. Dus ik zoek een particulier. En baal als speelgoed zonder kist, als blijkt dat dé perfecte kist net voor mijn neus weggekaapt is. Ik rijd naar een legerdump in Gorinchem. Een adresje in Meteren. Niets van wat ik zoek. Marktplaats is geduldig en als ik weer kijk, zie ik een geweldig gave kist, met precies de juiste afmetingen. Gereserveerd. Gr#! Ik mail nog, maar het mocht niet baten. En sindsdien check ik Marktplaats elke dag. Twee keer. En uiteraard staan ze er wel op hoor. In Friesland, Groningen, Heerhugowaard, Limburg en Zundert. Zelfs ik, als niet-topografisch-aangelegd-wonder, begrijp dat dat niet om de hoek is. Ook doordat Marktplaats zo vriendelijk is, dat erbij te zetten.

En is als ik iets in mijn hoofd heb…Juist. Misschien heb ik wel mazzel bij de Kringloopwinkel. In de buurt zitten er twee en die hebben niks. Nou ja, ze hebben genoeg meuk om half Nederland van een oud computerscherm, gebloemd kopje en uit elkaar vallend boek te voorzien, maar geen kist. Niet dat ik niets koop (halloooo!). De ene keer het kaartspel Zwarte Piet (wat gaat om een goochelaar, niks geen racistische inslag), voor 0,20. Geen geld voor zoveel nostalgie. Het kaartspel is nieuw. En dat speelde ik vroeger. Nu spelen wij het thuis. Te leuk. De andere kringloop brengt me een houten ronddraaiplateau (om hapjes of spelletjes rond te kunnen draaien), zinken teil (voor de tuin van mijn moeder) en een wollen deken. Die ik thuis met de hand was en in de buitenlucht heb laten drogen. Kan ik er een kussen van maken. Zag namelijk een hele gave bij een woonwinkel. Voor 85,-! Ik heb hem verschrikt terug gezet. En een foto van gemaakt. Heb ik binnenkort wat te doen.

Maar gisteren was ik in Rijswijk en besloot daar ook nog een Kringloopwinkel te bezoeken. Zogenaamd de grootste van Nederland. Nou, dan zal Almkerk wel niet bij Nederland horen, want die is veel groter (en leuker ingericht, met allemaal kamers, vol leuke troep). Luc kroop gelijk achter een soort spelcomputer en ik begon mijn struintocht. Ja, ik kom voor een kist, maar dat wil niet zeggen dat je andere vondsten moet laten liggen. Ik neus wat bij de boeken en vind een oud autoboek, waar ik wel wat uit kan scheuren. Tss, het is hier wel duur hoor. Zag net een houten figuurtje, wat ik van de week bij de Action kocht voor 0,79, hier liggen voor 1,25. Maar even later sta ik te kwijlen bij een typemachine. Veels te duur. Maar die kleur. En die vorm. Ik zie er twee meisjes respectloos op rammen en ik snel ernaartoe. Open alle klepjes en zet alle toetsen terug. De meisjes kijken me vernietigend aan, maar druipen toch af. Ik aai het apparaat en twijfel. Luc komt op me afrennen. Hij had al aan ‘de meneer’ gevraagd hoe het spelletje werkte, maar moest nu naar de WC. Kijk, dat is een pluspunt van deze winkel, ik zag een bordje toiletten bij binnenkomst. Meer dan het bordje bleek het uiteindelijk niet te zijn. Want ik zag bij het naderen op de heren- en damestoilet allebei een papiertje hangen. DEFECT. Kut. Of eigenlijk Lul. Luc kneep zijn friemeltje al bij elkaar. Ach, een klein plasje bestaat eigenlijk alleen uit een beetje water, dus wie zou het merken?

Ik sommeer Luc om stil te zijn en sjor zijn broek naar beneden.
‘Waarom moet ik stil zijn?’ vraagt Luc luid.
‘Sstt, plas nou maar snel’, sis ik terug.
Dan klinkt er een harde diarreebout en ik voel bij mij het zweet ook mijn naad in lopen. Hij zal toch niet nu zichzelf en de pot even onderspuiten? Ik kijk achterom. Nog niemand te zien. Luc blijft onverstoorbaar doorkletsen en ik moet me bedwingen, om niet mijn hand over zijn mond te leggen. Maar dan moet ik de deur loslaten. Toch maar niet.
Plons. Plons. De drollen kennen geen genade en storten zich vol overgave op het water.
De doortrek-knop ontbreekt. Dat zal wel het defect zijn. Shit. Letterlijk. Luc schiet eens op.
Snel lopen we de WC weer uit. Ik kijk om me heen. Volgens mij heeft niemand ons gezien.
Luc versnelt zijn pas en roept naar de man die hem eerder met zijn computerspelletje heeft geholpen; ‘ik heb de WC gevonden hoor!’

En zo eindigt ook dit verhaal met poep. En zonder typemachine. Of kist. Zo marktplaats maar weer eens checken…