Cliniclowns

Door Harm zijn werk kunnen we soms bij bijzondere evenementen aanwezig zijn. Zo sponsorden ze appeltjes aan het Circus van de Cliniclowns. Of we daarbij wilden zijn? Het woord circus deed me overstag gaan. Ik heb verder niets tegen de Cliniclowns hoor, integendeel. Mensen met een rode neus zijn meestal beregezellig. Alleen hoe zou het zijn om compleet gezond de wereld van de kindjes met een beperking binnen te stappen? Geen idee waarom ik me daarover schuldig voelde. Maar toch. In mijn hoofd klonk een stemmetje dat fluisterde woorden als ‘uit je comfortzone stappen’, ‘iets in een groep doen’ etc.

In Dordrecht stond een geweldige tent waar we welkom werden geheten en ingedeeld in team rood. Ieder een sticker met onze naam erop, voelde heel persoonlijk. Zo slim. Elke keer spraken ze de kinderen aan bij de naam en je zag ze glunderen ‘hé, die clown kent mij’. Er waren drie teams en deze groepen gingen omstebeurt naar een losse voorstelling. Wij gingen als eerste naar ‘de wasserette’. De tweelingbroer van (de Taarten van) Abel deed de was in een ballenbak. Een meisje ving een bal en begon te gillen van plezier. Ook werden er bellen de lucht in geblazen, zonder natte plekken op de vloer achter te laten. Alles voor de veiligheid.

Overal was aan gedacht. Er was ruimte, liefde en aandacht voor iedereen. Niemand keek elkaar vreemd aan. Er werd niet gewezen, gefluisterd of uit gelachen. Je voelde een wederzijds begrip en respect door de ruimte zweven.
Er was geen oordeel. Het was goed. Iedereen was goed zoals hij is. Zelfs ik. Niet anders, maar hetzelfde.

---

De shows waren bijzonder. Zoals bijvoorbeeld de grote metalen windgongs, die muziek maakten wanneer de medewerkers er met grote waaiers wind heen bliezen. Kinderen genoten volop. Zoals een meisje in ‘ons team’. Zij stal echt mijn hart. Ze had een prachtige vlecht bovenop haar hoofd en mocht heel soms uit haar rolstoel. Ze heeft alleen in het begin even gehuild. De rest van de tijd kraaide ze het uit van plezier. Elke keer een beetje harder. En elke keer werd mijn lach groter. Wat een puur genot om haar zo blij te zien. Als herinnering aan haar kocht ik een blije muis. Om niet te vergeten waar het om draait. En om de mensen te steunen die dit allemaal mogelijk maken. Wat een geduld, creativiteit en liefde geven zij deze kinderen en hun ouders. Een moment zonder zorgen. Ik schrijf dit met een brede glimlach en een traan. Ik ben nog nooit bij zo’n mooi, interactief en intiem circus geweest. Uit de grond van mijn hart kan ik zeggen dat er geen moment van ongemak was. Zelfs niet met Luc die in al zijn drukheid rond rende, overal aan zat en geluiden van allerhande verzonnen dieren uitkraamde. Geen starende blikken. Niks. Eigenlijk voelde ik me hier best thuis 🙂

Cliniclowns