doorLina wordt opgehaald door haar vader van school vandaag, dus ik hoef niet op de tijd te letten. Lekker is dat. Dus Luc en ik rommelen lekker aan tot half 10. Ik ben druk bezig met hartjes maken en draai me om, zodat ik de schaar kan pakken en zie een brief liggen. Oh ja, die is van het consultatiebureau. Voor een afspraak. Die zal ik wel weer moeten bellen om de datum te verzetten, het is altijd op een dag dat ik werk. Wanneer was het ook alweer, de 27e toch?
Ik vouw hem open. Wij verwachten u op 7 september om 11.25 in Nederhemert. Dat is grappig, vandaag is het ook de 7e! Gadver, het kwartje valt en ik kan het echt niet maken om af te bellen , dat heb ik vorige 2 keer ook al gedaan. Slechte moeder, ik weet het. Ik heb gewoon niet zo heel veel met het consultatiebureau. Ik moet dan altijd denken aan mensen die me gaan vertellen hoe ik iets moet doen. Mijn kinderen grootbrengen in dit geval. Ik hou niet van bemoeienissen en als ik vragen heb, google of bel ik wel. Het enige leuke is het meten en wegen, hop weer 20 foto’s erbij.
Aangezien verzetten een soort uitstel van executie is, kleden we ons toch maar fatsoenlijk aan. Schone luier om, anders weegt hij 3 kilo extra. Misschien ook maar niet doen, dan zit hij misschien wat meer op gewicht, scheelt weer gezeur. Kind schoon, check, Groeiboekje, check. De brief met het adres voor in de TomTom. Fijn, er valt een vragenlijst uit. Of je die ook mee wilt nemen. Ingevuld neem ik aan. Dat doe ik voor de helft. Vragen als ‘Is uw kind een moeilijke eter en heeft u daar problemen mee’, licht ik liever even toe, voordat het ergens een dossier in gaat. Ja, mijn kind eet amper en nee daar heb ik geen problemen mee. Dus halfbakken vragenlijst erbij, check.
Wat ik dan wel weer doe, is op tij
d weggaan. Te vroeg zelfs, ik hou niet van te laat komen en ook niet van laatkomers. Vreselijk irritant. Bij aankomst duikt Luc op de auto’s en probeer ik de weeg- en meetmevrouw (hoe noem je zo iemand) te verstaan boven het gekrijs van net geprikte baby’s. Volgens mij mag ik Luc alvast uitkleden. Tuurlijk, hij is net aangekleed. Even wegen, zo schattig, mijn ventje op zo’n weegstoel. 12,7 kilo, ben benieuwd hoe dit in de curves past van de arts/consultatiebureauzuster.
Al snel mogen we naar de arts. Luc laat zich niet meesleuren, dus de grote vrachtwagen nemen we maar mee naar binnen om een scene te voorkomen. We praten over koetjes en kalfjes (of ons huis al verkocht is, weet ik nog dat ze bij ons op bezoek is geweest 1,5 jaar geleden blablabla) en ik vraag me af waar dat voor nodig is. Luc ook, hij denkt, als jullie het zo gezellig hebben samen, knijp ik er even tussenuit. Zachtjes doet hij de deur achter zich dicht. Twee tellen later staat hij weer binnen, mét auto’s. Vakkundig stopt hij ze in zijn vrachtwagen. Ik lach lief naar hem en kijk die mevrouw aan, hier kwamen we toch voor? Get to the point dan. Ik zette me al schrap, maar ze veerde helemaal met me mee. Heel goed, dat ik er geen ‘eet’probleem van maakte etc etc.
Zou ik dan toch een goede moeder zijn? Mooi, doel bereikt, we gaan weer. Toch niet, Luc moet op schoot. ‘Luc, wil jij een spelletje met mij doen?’ Nee, zegt hij en wil zich weer van mijn schoot laten glijden. Tsja, misschien moet je er geen vraagvorm van maken. Mijn zoon speelde met een auto, dan moet je hem zeker niet storen om een spelletje te gaan doen. Stug volhoudend pakt ze er een vormenstoof bij. Ze gooit ze eruit. ‘Stop ze er maar weer in Luc’. Hij stapelt de vormpjes op elkaar en is trots op zijn ‘huisje’. Deze vorm van creativiteit wordt beloond met dezelfde opdracht. Luc propt ze er snel in en wijst haar erop dat ze een vormpje mist. Ze legt uit dat kinderen van drie nog geen driehoek kunnen onderscheiden, omdat ze nog niet driedimensionaal kunnen kijken. Grappig al die woorden dan met een 3 erin. Ik hou wijselijk mijn mond en slik wat stukjes tong door. Kunnen we nu verder?
Ze pakt 4 gekleurde blokjes en legt er 3 naast elkaar en eentje er rechtsbovenop. ‘Kun jij dit huisje ook zo maken Luc?’ Ik weet niet waar zij de vorm van een huis hierin ziet, maar misschien zien 30jarigen dat niet meer of nog niet. Luc ook niet, zal toch iets met die 3 te maken hebben. Alhoewel, dat is hij pas over 2 weken. Mijn mannetje stapelt ze allemaal op elkaar. De vrouw zucht en herhaalt alles in slow motion, alsof mijn kind achterlijk is. Luc kijkt haar aan. Zou ze boos zijn? Hij schuift gauw de 3 blokjes tegen elkaar aan. Door zijn wimpers kijkt hij naar haar, zou ze in zijn voor een grapje? Langzaam, om haar terug te pakken denk ik, zet hij het laatste blokje er bovenop. Aan de linkerkant.
Ik lach en leg uit dat mijn kinderen alles op hun eigen manier doen en zich niet snel laten opleggen hoe ze iets moeten doen. Mij negerend kijkt ze Luc indringend aan. Zuchtend schuift hij het blokje naar rechts. Zijn ogen verraden ‘nou tevreden?’, maar hij lacht zijn ‘ik-wind-je-met-3vingers-in-mijn-neus-zo-om-mijn-vingers-lach’ en ze doet de blokjes gauw terug in het bakje.
Nu de klapper van de dag; de ogentest. Hij gaat op 3 meter afstand van een lichtbak met ouderwetse plaatjes zitten en zij wijst iets aan. Luc brabbelt wat en ik leg uit dat hij de fluitketel niet herkent omdat dat niet meer van nu is, heeft ze misschien ook een plaatje van een waterkoker? Gauw wijst ze een herkenbaar plaatje aan. Een schoen, goed zo. Na een paar plaatjes staat de mevrouw op en pakt een witte 3D bril. Huh? Er is 1 kant afgeplakt. Ook dat nog. Luc een bril op zijn hoofd proberen te zetten. Hij glijdt van zijn stoel en zegt resoluut: ‘Luc is klaar!’. Niet dus. Bril op, bril af. Zoals een goede moeder betaamt, maak ik foto’s en moet ik hard om hem lachen. De mevrouw lacht niet mee.
Zo goed en zo kwaad als het gaat noemt hij eens wat op en pakt ondertussen een auto. De vrouw focust op het lichtgevende bord en vraagt wat hij ziet. ‘Auto’. ‘Goed zo Luc’. Dat hij daarbij naar de auto in zijn handen kijkt, laat ik maar even zo. Zij laat het er ook bij en we mogen weer gaan. In de wachtkamer rent hij weer op de garage af. Ik had beloofd dat hij er nog even mee zou mogen spelen als hij nog 2 plaatjes zou raden/opnoemen. Chantage, opvoedtip nr 1 van mij. De mevrouw zei er niks van, ze duimde volgens mij ook dat het moment snel voorbij zou zijn.
Na 10 minuten (oké het kunnen er ook 5 geweest zijn) kleed ik hem al tegenstribbelend aan. Ik excuseer me alvast voor het gekrijs en ik neem mijn zoon blootsvoets onder mijn arm gillend mee naar buiten. Ik denk dat ze alsnog een dossier opbouwen…over mij.
Wat vind jij van deze blog?