Verfrissend

Waarom ik gisteren aan papa dacht. Het was een topvakantiedag in de tuin geweest, lekker met hoofdpijn tegen de loungebank aangeplakt terwijl de kinderen elkaar uit verveling de hersens inslaan. Lina keek al vanaf 7 uur ’s ochtends uit naar 16.00 uur, zodat we een stukje zouden gaan fietsen. Eens kijken of de ijsboer ook doordeweeks werkt. Zoniet, zei Lina wijs, hebben we toch een lekker stukje gefietst. Yeah right.

Vol goede moed op weg, in mijn zomerjurkje op slippers, altijd makkelijk fietsend, bedacht ik me te laat. Toen waren we het halve dorp al onderweg tegen gekomen, terwijl ik mijn benen charmant probeerde te houden. Maar goed, ik had tenminste een rok aan, daar waren ze vast trots op (ook een knot in, ik pas steeds meer in het dorpsbeeld, tijd om te verhuizen). Ik moest gewoon net doen of ik ze niet zag, Harm zwaaide maar naar ze, ik luisterde zogenaamd gebiologeerd naar de conversatie tussen vader en zoon; pap, waars blauwe auto? Ergens op de weg Luc. Huh? Ergens op de weg Luc. Wat zeg je pap? Niks. Huh?

Ik trapte maar even door, even rust. Lekker hoor, windje in je haren, vliegje in je oog, niks meer aan doen. Het ongedierte uit mijn ogen verwijderend, zag ik toch nog steeds geen ijsjes in de verte. Lina’s blik werd steeds donkerder, net als de lucht. Dat viel toch een beetje tegen. Terug naar huis begon het goed te spetteren en dat vond ik eigenlijk best verfrissend. Elke keer bij dit woord denk ik toch aan mijn met liefde eerste gemaakte toetje thuis; citroenkwarkachtig iets en hoe iedereen zuur keek. Maar papa’s maag had voor hetere vuren gestaan en hij vond het best verfrissend. (Misschien heb je daar nu nog het zuur van pap, bestaan daar ook onderzoeken voor?).

Zo kwam het in ieder geval dat ik op een prachtige Hollandse zomerdag al lachend door de stortbui naar huis reed…

Dit stukje schreef ik voor mijn familie al in mijn hoofd op zaterdagavond. Ik bedacht me, wat ik zou schrijven voor jullie en elke keer barstte ik in lachen uit over wat ik zo ga schrijven. Het laat een klein stukje van mijn kronkel zien. We rijden op weg naar de verjaardag van mama en Harm zegt: mijn voorhoofd is echt zacht. Bij het woord voorhoofd denk ik aan voorhuid, weet niet waarom. Harm zegt, voel maar eens. Toch een raar verzoek, om zijn voorhuis te strelen, zo met de kinderen op de achterbank, maar goed, ik ben de beroerdste niet. Oh, hij wrijft over zijn voorhoofd. Goed ik ook dan. Op mijn vraag of hij zich daar dan lekker geschoren heeft trekt hij zijn wenkbrauwen omhoog. Tuurlijk doe ik elke dag even. Komt omdat het verbrand is. Oh, tuurlijk. Dit zijn normale gesprekken voor ons in de auto, maar was hem dus vergeten mee te delen gisteravond. We hadden het ook zo druk met mama’s lekkere eten, diepgaande gesprekken en ondertussen aan Harm bewijzen dat Kronkebonker toch echt een liedje is…en je hier prachtig op kunt dansen. Wat we uiteraard allemaal even moesten laten zien. Moet je nagaan, als ik alcohol tot mij neem 😉 PS. volgende link laat ons zien dat we een stukje van het liedje vergeten zijn http://bit.ly/MsgPM7