Noorwegen

Dag 1

Ik zou mezelf geen digital nomad noemen. Allebei de woorden komen niet in mijn (uiteraard papieren) woordenboek voor. Maar die gaan we uitbreiden. Ik ga gewoon naar Noorwegen én polarsteps gebruiken! De reis zit er inmiddels op, dus nu kan het op mijn blog gedeeld worden.

‘Heb je je jas nog meegenomen?’, vroeg ik mijn wederhelft toen we bij Gorinchem reden. Het bleef verdacht stil. Dat werd winkelen. Yes! Er kwam wel genoeg geluid van de achterbank in de vorm van gesmek. Alsof er een tandeloze bejaarde op 3 zuurtjes tegelijkertijd lag te sabbelen. Lina had heel lief ca. 83 zakken Haribo in een mega diepvrieszak gegoten voor Luc. Ze twijfelde nog over Red Bull. Wij hadden visioenen van Luc die in het vliegtuig als een grootpotige spin over het plafond zou kruipen en bij elke passagier fluoriserend braaksel achterin de kraag zou spuiten, terwijl hij met zijn ogen draaide en brulde: ‘wie zoet is krijgt lekkers’. Alhoewel, als hij zo door zou blijven eten, was zijn knapzak leeg voordat we in het vliegtuig zaten morgen…

Eigenlijk had ik het moeten weten. Als je een familiekamer kunt boeken in een hotel, dan betekent dat dat die geboekt worden door gezinnen. Met kinderen. Gillende kinderen. Die ouders hebben die het toestaan dat hun hele nageslacht als een combinatie van krijsende meeuwen en op de vlucht slaande bizons ’s avonds laat over de gang rennen. En net als je denkt, ga ik wat aantrekken en er wat van zeggen, dan werden er deuren dichtgeslagen en was het even stil. Dan legde ik mijn oor weer op het samenklonterende wattige kussen. Het was 29 graden. Ik wil daar niet over klagen na weken vol regen, maar er was geen airco en de dekbedden waren overduidelijk niet van een ademend stofje gemaakt. Luc lag ook gigantisch te draaien in het bed naast ons. Dat zou een lange korte nacht worden.

Dag 2

Om 4.10 uur ging de wekker. Het vliegveld was gelukkig maar 10 minuten rijden. Lange rij bij de incheckbalie, Harm vond een kortere rij. Na een kwartier schuifelen viel me op dat er een afbeelding van een rolstoel boven de balie hing. Ik wees Harm erop en die wuifde het weg, de rest van de rij had toch ook geen rolstoel?
Nou dan. Weer een kwartier later kwam er een medewerker naar onze rij gelopen en hij sprak de mensen voor ons aan. Nou is mijn Duits echt bar slecht, maar ik begreep heel goed dat hij ze vroeg waar hun rolstoel was 👍. Luc bood aan om kreupel op de grond neer te vallen, maar ik was bang dat dat de boel alleen maar extra zou vertragen.

Eenmaal bij de security aangekomen werden Harm zijn rugzak en onze trolley eruit gehaald voor een check. De man ritste voorzichtig Harm zijn tas open en de zorgvuldig erin gepropte electronica vloog hem om de oren. Hij hield de GoPro stick bevreemdend omhoog en bekeek hem van alle kanten. Zou hij hier een wapen in zien? Hij legde hem voorzichtig terug, alsof het daadwerkelijk om een bom ging. Zijn speurende handen gingen verder. Harm besloot te helpen; ‘kijk, hier is nog een vak’ en trok zijn laptop, iPad en tijdschriften eruit. De man verdween met zijn hele arm in dit geheime vak en trok daar triomfantelijk een kinderschaar met groen handvat uit. Harm begon te stamelen, ik zag het al helemaal voor me hoe hij geboeid afgevoerd werd, Luc en mij snikkend achterlatend. Maar de beveiliger stopte alles in zo’n grijze bak en wuifde Harm weg. In onze trolley bleek het verdachte wapen mijn slipper te zijn. Nou had ik daar vannacht best wat kinderen mee in het gezicht willen klappen, maar het bleef bij die fantasie. Ook ik mocht gaan.

Nog even Duty Free winkelen met Luc. Er gebeurde een wonder; ik kocht niks. Luc besteedde zijn geld aan lego en ik drukte hem op het hart om het te bewaren voor als we in het huis in Øksnes zouden zijn en hij zich zou vervelen, anders zou het straks allemaal door het vliegtuig rollen.
Tuurlijk mama, goed idee.
Even later in het vliegtuig werd de doos open gerukt en zelfs zonder turbulentie vielen er onderdeeltjes op de grond en kroop Luc over de vloer om een lego-stukje tussen de stoelen vandaan te pulken…

We verbleven in Tromsø Enter appartement 118. Op loopafstand veel winkels en horeca. Gezellig! Luc had meer zin om zijn TikTok te verkennen dan de stad, dus die bleef even in het huisje. Harm wilde graag naar de Tromsø Cathedral, maar de brug ernaartoe was afgesloten. Dan maar in de buurt de toerist uithangen. Ik merkte dat we een bepaald beeld hebben van Noorwegen (vergezichten met spiegelende meren waar rendieren uit drinken en idyllische bergen maken het perfecte plaatje af). Maar dat is meer de ongerepte natuur en natuurlijk wat anders dan het centrum. Alhoewel het heerlijk rustig was ten opzichte van de vakanties die we gewend zijn. Het weer was geweldig, warm, maar niet als een Griekse föhn. Winkels zonder toeristenmeuk op elke hoek, leuke gallery’s, maar zelfs ook vintage winkeltjes. Uiteraard moest ik daar even checken of er nog een pareltje (van een spiegel) te scoren viel.

Op de weg terug naar ons huisje belandden we op een prachtige plek, een grote boom, met daarachter tafeltjes waar mensen gezellig naar live muziek luisterden. Een man op de gitaar en vrouw met een heerlijke stem. We genoten en gingen later met Luc terug, want we hadden een viswinkel gespot. We pakten een terrasje en liepen daarna langs een mooi kerkje. We wilden graag een kaarsje voor Piet aansteken, maar hadden geen contant geld bij ons. Morgen weer een dag 👍

Dag 3

Toch wel vermoeiend gisteren, zo’n eerste echte vakantiedag met weinig slaap, reizen, warm weer en ruim 15.000 stappen zetten. Ik denk een record voor mij. Dat ik het volhield heeft vast te maken met mijn (speciaal voor deze vakantie aangeschafte) Teva sandalen. Soms denk je dat je dingen nooit in je leven gaat doen, bijvoorbeeld op het gebied van voetbekleding. Totdat ik zwanger raakte en ik mezelf ineens op Birkenstocks voorbij zag waggelen. En toen Luc nog een heel klein Lucje was en het liefste op blote voeten of kaplaarsjes liep, ik voor hem lieve kleine Crocs kocht. Donkerblauw met een wit en rood streepje. Ik weet het nog precies. Hij kon ze makkelijk zelf aantrekken en het stond hem ook zo koddig. Daar dacht Harm anders over. Net als over mijn nieuwe sandalen. Die zijn gisteren het gesprek van de dag geweest, Luc deed ook graag mee om ze belachelijk te maken. Ze zijn gewoon jaloers 😉

Het is 6.28 uur wanneer ik bovenstaande heb geschreven. Heerlijk geslapen! Buiten krijsten de meeuwen. Wat een verademing na al die gillende kinderen. Ik zag hier sowieso weinig kinderen. Misschien worden die binnen gehouden, totdat ze de leeftijd hebben dat ze niet meer gillen 👍. Heerlijk land dat Noorwegen.

Vandaag wilde ik een klimtocht doen. Luc was sowieso geen voorstander; ‘ik kom hier voor mijn rust’. Aldus onze bejaarde puber. Maar de klimtocht was volgeboekt en misschien ook wel iets te warm, dus we gingen met de auto op pad. Harm had twee plaatsen gevonden waar we naartoe reden, de eerste was vissersdorpje Sommarøy. We waren nog steeds hongerig naar mooie vergezichten. Dus we stopten bij een meer en stapten er er langzaam in. Heellllll verfrissend. We moesten wel voorzichtig zijn, want we zagen een zalmroze kwal en een paar transparante blubbertjes met een paarse bloem op de rug. Echt bijzonder. Niet bijzonder genoeg om ermee in aanraking te willen komen.

De volgende stop was een brug. Daar speelden de mannen met de drone en maakten geweldige beelden. Luc en ik besloten de wc te gebruiken in het idyllische houten huisje op de parkeerplaats. Luc ging als eerste. ‘Hoe nodig wil jij plassen?’ vroeg hij toen hij eruit kwam. Het is geen dixie, het is een mooi houten hutje in Noorwegen. Hoe erg kan het zijn? Erg. Visualiseer een mosterdkleurige wc-pot. Die zat echt vol met schijt. De pot zelf hè, niet op de bodem. Het verrassingseffect werd groter als je dichterbij kwam, dan zag je dat er geen bodem was. Je keek naar een soort uitgeholde grot vol stront. Niet gecamoufleerd door enig chemisch goedje, nee, je zag gewoon de drollen van je voorganger opgestapeld liggen. Ik word weer misselijk als ik het typ. Waar zou ik zijn zonder mijn hygiënische natte doekjes om mijn handen mee te ontsmetten? Ik heb mijn aandelen daarin gelijk weer opgehoogd.

Laten we ons verder opfrissen op de tweede hotspot vandaag; een strand waar de Noren zelf ook naartoe gaan, in Grøtfjord. Luc bedankte voor het aanbod om te zwemmen en verschanste zich liever op de achterbank met snoepjes en een ander soort hotspot. Dit is de laatste echt warme dag tijdens ons verblijf, dan willen we de kans niet voorbij laten gaan om te zwemmen in de Noorse zee. Eerst is daar de pijnlijke kou en langzaamaan voelt het alsof de beentjes in brand staan, totdat je ze helemaal niet meer voelt. Wim Hof kan nog een ijsklontje zuigen aan deze ervaring 😉

Terug naar Tromsø, waar Harm nog een Hurtigruten fotografeerde, op zo’n soort schip had Piet zijn Noorse avontuur op beleefd. We wilden dan ook nog steeds graag een kaarsje voor hem aansteken in Noorwegen. Dit keer mét losgeld op zak liepen we weer richting het mooie kerkje. Dat blijkbaar al om 16.00 uur zijn deuren sloot… Thats life. Ons moment komt nog wel. Uit eten bij Casa Inferno, nog een ijsje halen en het huisje opruimen. Morgen hebben we een rit van ruim 6 uur voor de boeg. En er werd regen voorspeld. Van badpak naar regenjas. Precies zoals we ons Noorwegen hadden voorgesteld 💙

Dag 4

Om 9.00 uur reden we naar Øksnes, dat is meer richting de Lofoten. Het was wisselvallig weer, de eerste regen was al gevallen. Alles was mooi, maar wel wat grauw. De regen tikte zachtjes tegen de ramen, de auto wiegde me heerlijk heen en weer, mijn oogleden werden zwaar en ik gaf me er een kwartiertje aan over. Wereld van verschil. Waarschijnlijk ook omdat het weer gaandeweg was opgeknapt. Het is wel heel lastig fotograferen/filmen vanuit een auto. Gelukkig zagen we een mooie stopplek langs de route. Rotsblokken in het water, mijn Teva’s jeukten om eroverheen te dansen. Ik wilde eigenlijk niet weg daar, maar de mannen waren onvermurwbaar en we moesten nog een stukje.

We kwamen rond 16.15 uur aan in Øksnes. We hadden daar via Airbnb een huis gehuurd en het overtrof echt alles. De ruimte, het uitzicht en de stilte. Als je buiten stond hoorde je zachtjes de zee tegen de rotsen klotsen en af en toe een vogel. That’s it.
Hemels.

De eigenaar had een hengel voor Luc neergezet en die ging hem gelijk uitproberen. Terwijl ik dacht neer te ploffen met een boekje op het terras, zag ik Harm voorbij spurten; ‘Luc heeft wat gevangen!’ Hoe dan? Hij stond er net 5 minuten. Toch zag ik mezelf erachteraan rennen. Charmant als ik ben. Luc stond nog meer te glimmen dan de makreel aan zijn hengel. Alleen dat glibberige beestje eraf halen, dat mocht Harm doen. Die doet dat ook niet dagelijks, dus die vis scheet in zijn broek. Of nee, die vis scheet op Harm zijn broek. Shirt. En slippers. Ik wist niet eens dat vissen konden bouten. Niet echt een onderwerp waar ik ooit aandacht aan heb besteed. Het beestje was best lang buiten het water geweest, dus toen Harm hem teruggooide, zonk hij naar de bodem.
‘Ahhh, wat zieligggg…’
‘Mahaaaam, stel je niet zo aan,’ was Luc zijn repliek.
Mama was natuurlijk wel zo goed om de hygiënische doekjes te gaan halen voor de vissenstront en achtergebleven schubben. Bij terugkomst was de volgende vis al gevangen en de gezonken makreel was ontwaakt uit zijn nachtmerrie en met de noorderzon vertrokken. Het haakje zat bij deze nieuwe vis wat dieper achterin het bekje. Harm deed voorzichtig, maar hij bloedde (en poepte) toch.
‘Luc, ik ben blij voor je dat het is gelukt, maar dit kan toch niet, die arme vis, die heeft hier niet om gevraagd, dit…’
‘MAAAAHHHAAAAM’, onderbrak Luc me.
‘Maar hoe zou jij het vinden als je voor de fun een haak door je huig geslingerd zou krijgen en…’
Luc schudde zijn hoofd en keek toe hoe Harm de tweede vis terug gooide. Ook deze speelde voor dood. Terwijl ik een traantje voelde opwellen, schoot het makreeltje er ineens vandoor en ving Luc alweer een nieuwe. Het zijn mooie vissen joh, een gaaf patroon op zijn jasje heeft hij. Helemaal hip metallic lijkt het. ‘Mooie vis hè’, probeerde ik mee te praten met mijn mannen. Maar die waren druk met overleggen dat ze een onthaaktang en handschoentjes ofzo moesten kopen morgen. Luc gooide zijn hengel weer uit, ik vond het een geweldig gezicht, zo met de bergen op de achtergrond, dat wel. Toen vervolgens zijn haak bleef hangen achter een steen en hij de draad moest lossnijden, flitste toch door mijn hoofd; ‘ha, Karma is een vis!’

Harm had in de reviews gelezen dat er dolfijnen voor het huis (uiteraard in het water) zijn gespot. Heel de avond heeft hij voor het raam naar buiten zitten prevelen; ‘kom maar dolfijntje, kom dan’. Ineens veerde hij rechtop, ‘ik zie een adelaar, kom kijken’. Een hele uitleg verder waar we moesten kijken, moesten Luc en ik concluderen: ‘papa ziet ze vliegen’.
‘Nee echt, jongens, kijk nou, in het midden van de baai, recht omhoog, bij die grote wolk!’
‘Harm, ik zie alleen meeuwen…’
‘Kijk nou, hij komt deze kant op’, enthousiast wipte Harm heen en weer op de bank. Je hoopt toch in Noorwegen op zijn minst een eland, (liever geen beer), walvis, orca, dolfijn of dus een roofvogel tegen te komen. Dus Luc en ik keken mee naar buiten en lachten ons rot toen de meeuw over het huis heen vloog. Harm zakte terug in de bank en ik zag hem denken; ‘als ik dolfijnen tegen kom, zeg ik lekker niks’.

Er was een playstation in het huis en de mannen begonnen een spelletje en hadden grote lol. Heerlijk om te zien. Maar stiekem zou ik het natuurlijk nog heerlijker vinden om ook die dolfijnen te zien. Ik besloot naar buiten te gaan, gewapend met de camera. De stilte valt niet te beschrijven. Geen geluid van buren, honden, verkeer, echt alleen de natuur. De lucht kleurde zichzelf prachtig in. Van mei tot en met juli heb je hier middernachtzon (’s nachts gaat de zon binnen een half uur onder en weer op), dat gaan we niet meemaken. Maar de zon gaat in deze periode ook niet onder, Harm kan je heel goed uitleggen hoe en waarom, ik niet. Daar heb je Google (of Harm) voor 😉. Feit is dat je goed verduisterende gordijnen moet hebben, want het wordt niet donker.

Ik zat gehurkt om het spiegelende water vanuit een ander standpunt te kunnen vastleggen. Bij het omhoog komen stond er ineens een man compleet gekleed in het zwart op 70 meter afstand. We schrokken allebei. Mijn eerste reactie was gedag zeggen en snel weglopen, maar het liep anders, we raakten in gesprek. Het bleek de buurman te zijn die duidelijk verlegen zat om een praatje. Alles weet ik nu van hem, van hoe hij zijn zalm klaarmaakt (met melk, iets anders wat hij niet kon vertalen naar het Engels, knoflook en verder heb ik niet geluisterd, het is niet alsof ik het zelf ooit ga bereiden) tot aan de geestelijke gesteldheid van zijn dochter. Hij gaf ook wat tips over waar het mooi is (ging hij mij een route proberen uit te leggen, echt verspilde zuurstof is dat) en begon toen over zijn liefdesleven. Achter hem zag ik een vis omhoog uit het water springen. Oké, het was geen dolfijn, maar ik had dit wel vast willen leggen. Jammer. Het positieve was wel, dat ik nu te weten kwam of het huis aan de overkant van het water wel echt is (ik kon niet inschatten of het een kabouterhuis of mensenhuis is). Het is echt! En momenteel onbewoond (de eigenaar kampt namelijk ook met ‘mental health issues’). Ik weet nu al dat ik de rest van de vakantie ga fantaseren hoe het is om te wonen in the middle of beauty & silence 😊

Tipsvakantie