Noorwegen – deel 2

Dag 5

Bewolkt, maar droog en relaxed dagje. Op naar Sortland Storsenter (winkelcentrum). Nou kun je hier bij elke supermarkt visspullen halen, maar voor een onthaaktang togen we toch naar een echte viswinkel. Daarna lunchten we bij een hip tentje, met heerlijk uitziende taarten, rijk gevulde salades en losse thee in luxe verpakkingen. Mijn hart gaat daar sneller van kloppen. Hoe leuk is het om dan in Nederland aan zo’n lekker Noors theetje te nippen? Luc nam een tosti, maar vond het brood niet krokant genoeg en de kaas smaakte ‘oud’, niet als thuis.
Harm lachte; ‘gewoontediertje’.
Nou, zo eentje zat er ook naast hem. Mijn groene thee had de geur van rottende bladeren met een afdronk van slootwater. Toch maar geen hippe Noorse thee voor thuis gekocht. Nog wat boodschappen gehaald en terug naar ‘ons’ huis.

Harm ging een stukje de bergen in, met route van de verhuurder, op zoek naar zoet (vis)water. Ik verbouwde het huisje, zodat de fauteuil voor het raam kwam te staan en ik daar heerlijk met een kopje thee uitkeek over het water en Luc kon zien vissen. Na een uurtje belde ik Harm, hij leefde nog, maar het was een barre klimtocht geweest. Hij was er net aangekomen en genoot van het uitzicht, maar dit zag hij Luc nog niet doen. Hij kwam weer terug en zette voor mijn gemoedsrust zijn locatie aan. Het vissen lukte vanmiddag niet zo bij Luc, maar toen Harm zei dat hij de school makreel weer had gezien, gingen ze er samen op af.

Luc harkte weer een keer achter een steen met zijn haakje en toen was zijn draad op. Harm probeerde het nog los te trekken, waardoor het leek alsof hij een haai aan de haak had geslagen.

Naar de supermarkt voor een nieuw rolletje visdraad, de dichtstbijzijnde winkel was 20 minuten rijden. Voor nu prima, maar niet voor als je iets qua eten vergeten bent terwijl je staat te koken, aldus Harm. Volgens mij probeerde hij me ervan te weerhouden een bod uit te brengen op het leegstaande huisje aan de overkant.

Na onze pizza’s weer naar buiten, drone en camera’s bij de hand voor als Luc wel weer wat zou vangen. Tot twee keer toe raak en dan zat ik er met mijn neus bovenop. Erg irritant voor de overige paparazzi, zo’n beige stoorzender in je beeld. Dus ik beloofde Harm dat ik op de achtergrond zou blijven, bij Luc zijn volgende vangst. Dat bleek een dot zeewier te zijn 👍

Dag 6

Zondag. De dag begon en bleef mistig. We startten rustig op en de mannen begonnen aan een potje Rocket League op de playstation. Ik besloot naar buiten te gaan. Dan stap je echt in een andere wereld. Hand in hand met de stilte liep ik naar de steiger. Kleine kringetjes in het water van happende visjes, visdieven scherend over het spiegelende water, omringd met een vleugje mist. In de verte klonk een koeienbel. Diep inhaleerde ik de pure schoonheid. De natuur en ik. We waren even één.

Binnen hadden mijn mannen de grootste lol. Ik zag gekke poppetjes over het scherm dansen. Het heette Gang Beasts. Harm dacht dat ik mijn agressie daar wel in kwijt kon. Agressie? Welke agressie? Ik was de zenheid zelve. Totdat ik uitgelegd kreeg hoe ik kopstoten kon geven. Toen ging ik al headbangend door het beeld, terwijl Luc mij probeerde uit te leggen wat de echte bedoeling van het spel was. Ik rolde half over hem heen van het lachen. Het weerhield hem er niet van om mij op te tillen en mij van de Zeppelin te gooien waar ik net nog boksend met mijn zwabberende spaghettistompjes door de lucht danste. Toen mijn hamburger-hoed van mijn hoofd af werd gestoten, bleek ik er een vleespet onder te hebben. Ik stikte er bijna in ‘ik ben Harm, kijk dan, ik ben Harm’.

We gingen nog even tanken en naar een kerkje (Langenes Kirke) in Stø. Onderweg zagen we een eland met een klein elandje het bos inhobbelen, met hun grappige knobbelknietjes. We reden voorbij, dus het ging te snel voor een foto, maar ik werd er helemaal blij van. Ook van het water en de rotsen die we onderweg tegenkwamen.

De foto’s geven een indruk, maar de ervaring van de sereniteit is niet over te brengen, ik zou er gewoon uren kunnen zitten. Het kerkje was dicht helaas, maar fotograferen zullen we hem.

Tijdens het avondeten hadden we ook uitzicht over het fjord. Er reed ineens een auto richting de steiger. De man/vrouw/hen stapte uit met een soort zwart winkelmandje. Er zat wat in. We zaten allemaal rechtop in onze stoel.
‘Hij komt hier een lijk dumpen!’, ik weet niet eens meer wie het riep. De zoomlens werd erbij gegrepen, maar helaas stond het mandje scheef. Er stak iets ronds uit.
‘Het is alleen het hoofd! Hij maakt er een soort afgehakte-lichaamsdelen-puzzeltocht van!’, vond ik ineens heel logisch.
De persoon die het had gedumpt, pakte een fiets van zijn karretje en spurtte ervandoor. Ik werd gek van nieuwsgierigheid. De gestalte verdween uit ons zicht en ik vroeg wie er mee ging. Geen van de mannen voelde die behoefte. Helden. Ik had toch alle fashionregels al verbroken, dus dan kon ik ook nog wel met mijn sokken in mijn sandalen naar buiten rennen. Luc volgde me vanachter het raam en zag me een foto maken. 2,5 Seconde later ging mijn telefoon; ‘wat is het?’
‘Ha, mij wel alleen op gevaarlijke missie laten gaan en nu de clou willen weten hè?’ was mijn onbevredigende antwoord.
‘Zeg nou’, Luc hield het niet meer.
‘Een bowlingbal’.
‘Echt?’.
‘Nee, haha’ en toen hing ik op. Het was een boei mensen, niks meer, niks minder. Nou vooruit, het zat aan een touw. Maar er waren geen bloedsporen op te bekennen. Dus misschien gaat ons brein een loopje met ons nemen als we compleet zen zijn 😉

Dag 7

De dag begon met een zonnetje. Ik plukte wat frambozen in de tuin voor ons ontbijt, wat we buiten opaten.

Today is the day! Orka’s bekijken. Hopelijk. Om 17.00 uur, want Harm had ergens gelezen dat ze ’s ochtends en aan het einde van de dag het meest actief zijn. Het is ongeveer 2 uur rijden naar Andenes, dus de ochtend vonden we niet zo’n geslaagd idee. Zo konden we gewoon op het gemak ontbijten, foto’s bekijken en een boekje lez… ‘Ik zag een dolfijn’, onderbrak Harm mijn gemijmer. Ik keek naar buiten en ook ik zag ineens twee neusjes (volgens Harm waren het vinnen) boven het water uit piepen. Zie je ons rennen? Ik wist niet dat ik het in me had. Harm ook niet, toen ik hem inhaalde. Ik hoorde zijn geschater achter me, maar ik focuste me op de plek waar we vanuit huis de rimpeling in het water voor het laatst zagen. En ja hoor, iets verderop kwamen ze weer omhoog. Helemaal enthousiast huppelde ik naar Harm, die het zelf ook allang had gezien. Hij hield de camera in de aanslag. Ze zwommen steeds verder weg, alleen een klein stukje vin is het bewijs van ons geluksmomentje. Laat staan hoe we ons zouden voelen als we vanmiddag orka’s zouden gaan spotten.

Onderweg naar Whale2Sea regende het. Duimen dat het in de middag zou opklaren. We kwamen ruim op tijd aan en besloten alvast wat te gaan eten. We probeerden de leukste gerechten op zijn Noors uit te spreken en dan moest je raden wat het was. Wat denk je van; Bifsnadder? Of Pepperbif (klinkt toch als Peppa big)?

Tijd om te varen. De hele boot bleek uit Nederlanders te bestaan. Gelukkig versta je ze niet als je over de golven klapt. Na een half uurtje zagen we water omhoog gespoten worden. De eerste potvis was gespot! Het pubermeisje achter me kirde ‘dit kan van mijn bucketlist af!’
Onze zoon zat op zijn gemak een kinderbueno weg te knagen en vroeg doodleuk aan Harm of hij op zijn hotspot mocht. Ik begrijp dat je hoopt dat er orka’s over de boot springen tegen een strakblauwe lucht, in plaats van dat de regen in je gezicht striemt en je alleen de rug van een potvis te zien krijgt. Maar aan de andere kant zijn we natuurlijk gewoon bevoorrecht. Op het water. De wind te voelen. De vrijheid. Meerdere potvissen te zien, wat vrij ongebruikelijk bleek (het zijn solisten). Het was alsof ze een feestje hadden. En wij waren uitgenodigd 🥰

Noorwegenvakantie