Libelle zomerweek

Aangezien ik na mijn vorige verhaaltje mijn jonge sexy imago teniet heb gedaan (als ik die al had) en mijn afspraak voor de podotherapeut gepland staat, is het tijd dat ik me erbij neer ga leggen. Ik word oud. En burgerlijk (alhoewel ik dat altijd al ben geweest, huiselijk klinkt dan wat vriendelijker). En accepteer daarom belangeloos de vrijkaarten voor de Libelle Zomerweek. Ik kan er niks aan doen, maar als ik aan Libelle denk, zijn de eerste woorden waar ik aan denk; muf, oud, suf en burgerlijk. Bij iedereen eigenlijk als ik vertel dat ik naar de Libelle Zomerweek ga. Ze lachen me uit. Ik probeer me nog te verdedigen dat ik vrijkaarten heb en dat het aan het strand is. Ik zie mezelf al met vriendin in het zand zitten wroeten met onze voeten. Drankje erbij en eindelijk eens bijkletsen zonder kinderen.

Maar aangezien de zomerweek gepland is in de lente, krijgen we authentiek Hollands herfstweer. Ik twijfel of ik mijn dikke winterjas aan zal trekken. Ik wil het gewoon niet en de ochtend begint best hoopvol met een waterig zonnetje. Ik neem voor de zekerheid wel mijn handschoenen mee. Het is immers mei. We vertrekken met de noorderzon en komen aan met regen. Ik had gevraagd of mijn vriendin meeging en terwijl we naar de bus liepen, probeerde ik haar Libelle standpunt te peilen. Maar ook zij voelde zich niet thuis bij de (door ons zelf bedachte) Libelle doelgroep. En we namen daarom achterin de bus plaats, ver van de mensen waar wij toch echt niet bij hoorden. Maar de bus raakte langzaam vol en we gingen op in de massa vrouwen. Waarop mijn vriendin hevig verbaasd naar twee mannen wees. ‘Wat moeten die hier nou?’ Maar hoe dichterbij de mannen kwamen, bleken het toch geen mannen te zijn. Dacht mijn vriendin. Ik was er nog niet zo zeker van. Als je als vrouw in een hele grote groene regenjas je snor laat staan, kun je misschien beter in de bus voor het kleiduifschieten plaatsnemen. Maar ze stapten bij ons in en gingen ook op in de massa. Mmm, wat doen wij ook alweer in deze bus?

Wel goed geregeld zo. Voor de ingang werden we gedropt. De buschauffeuse probeerde boven het kippenhok gewauwel uit te komen en sprak ons als een juffrouw toe. ‘Pak straks de goede bus hoor, want die mannen laten je gewoon staan!’ Meer vingen we niet op. Kleine kans dat de mannen óns laten staan (grapje hoor), maar we namen voor de zekerheid toch maar een foto van het opstappunt. Al bibberend sloten we aan bij de rij met paraplu’s. Als een soort ontgroening moesten we survivalen tussen de zwermen muggen. Die hingen als bossen bij de ingang, om ons duidelijk te maken dat het om een zomerweek ging. Ook zij lieten zich niet door de regen weerhouden, maar zochten wel een warm plekje in onze sjaals, ogen en mond. Dit wordt een fantastische dag.

Omdat wij geen zin hadden om te zeulen met een paraplu, schoten wij de eerste tent in. Wat een drukte. Alsof bij de bijenkorf de 3 dwaze dagen op 1 dag plaatsvindt en alles gratis was. Geduw en getrek alom. We lieten ons door de massa naar buiten manoeuvreren en spurten naar de volgende tent. Zonnebrillen. Hoe cru. Maar zoals mijn positieve vriendin bedacht; we moeten de zon afdwingen en voor 5,- moet je geen zonnebril laten liggen. Dat is bijna een misdaad. Dat we hem de hele dag niet op zouden doen ook, maar goed, dat wisten we toen nog niet.

De volgende stand was wijn. Vriendinlief had al een glaasje te pakken en omdat ik nooit wijn lust, pakte de verkoopster iets wat  vast in de smaak zou vallen. Hoe vaak ik dat wel niet heb gehoord. Proef dit eens, dit is echt een zoete. En ik me vervolgens afvroeg of ze gewoon wat suiker bij een bittere wijn hadden gemikt. Maar deze kon ik binnenhouden! Lekker is een heel groot woord, maar ik geloof dat ik zonder tegenzin een glas kan wegklokken. Openbaring van de dag. Dat geeft de burger moed.

We vervolgen onze weg en zien een haarmetamorfose op het podium van Rob Peetoom. Ondanks dat er van onze vers ingedraaide krullen niks meer over is, peinzen we er niet over om zo’n podium op te klimmen. Het volgende podium wordt bewandeld door modellen in bikini’s. Met witte benen vol paarse vlekken. Van de kou. Hoe charmant. Maar goed, dat matcht wel bij de knalgele badmutsen. Arme meiden. En we worden er niet warm van. Volgende podium misschien? Maar ook daar begrijpt degene op het podium niet wat hij hier doet. Lange Frans schreeuwt het publiek ‘Why, tell me why’ toe. Ik weet het ook niet Frans. Denk maar zo, jij krijgt er voor betaald. Nu we het er toch over hebben, we hebben pas 5,- uitgegeven. Dat kan zo niet langer!

We waaien een andere tent in en zien allemaal vrouwen aan een tafel hun nageltjes lakken. Dat ziet er vrolijk uit. Als we iets verder kijken zie ik een bordje ‘Voeten zomerklaar’. Kijk, een gratis pedicure voor als we misschien ooit weer eens sandaaltjes aan kunnen, spreekt me wel aan. Mijn vriendin kijkt me aan alsof ik een echte Libelle lezeres ben. Ze peinst er niet over om hier haar warme laarzen uit te trekken. Ik ga toch even kijken. En vraag me af waarom ze alleen met doekjes elkaars voeten schoonmaken. Is dit een verkooptruc voor voetendoekjes ofzo? Ik vraag het maar even. Maar het blijkt de bedoeling om elkaars voeten schoon te maken en daarna te masseren. Als ik de gele eeltplekken voor me zie, haak ik ook af.

Gelukkig hebben ze een stand van Biodermal. Een normaal merk met superactie. We slaan dan ook eindelijk onze slag bij de zonnebrand. Daarna scoor ik nog een boek en krijgen we proefmonstertjes van Nivea in onze handen gedrukt. En omdat we trek beginnen te krijgen kunnen we de 2 zaken chips voor 1,- ook niet weerstaan. Voor thuis. Want we komen al snel een stand tegen met verse grote muffins met chocoladestukken. Mijn woonhart gaat sneller kloppen van de ouderwetse kantklossen in deze kraam en ik ben alweer een tasje rijker. Terwijl ik mijn muffin uit het papiertje sta te pulken, test ik ook lekker hygiënisch met mijn vinger een bolletje lipgloss. En smeer heel asociaal kleine klontjes chocola in het spul. Of misschien bewijs ik de volgende tester wel een dienst.

Bij de tent van Grohe kun je letterlijk vissen naar prijzen. Ook hier haakt mijn vriendin af. Ik blijk een kameleon en pas me aan, aan mijn omgeving. We zijn hier nou toch, dan kunnen we ons ook het beste als übermutsen gedragen. En eigenlijk wil ik gewoon wat aan die Grohe vent vragen. Of die waterbesparende douchekoppen ook op onze Engelse klassieke kraan past. Omdat mijn vriendin uitspreekt dat het vaak universeel is, kijkt deze man ons vreemd aan. Mijn vriendin fluistert dat hij denkt dat we pot zijn. Sorry voor het woord, maar het woord lesbisch past hier niet. Hij keek er een beetje vreemd bij. Alsof hij het afkeurde, maar er tegelijkertijd wel opgewonden van werd. Ik twijfelde of ik mijn vriendin een lebber zou geven. Gewoon, om zijn reactie te peilen. Maar hij was zo lief om een foto te nemen van ons, terwijl wij burgerlijk stonden te hengelen, dat ik het idee maar liet varen. We kregen allebei een badeendje mee.

Verder was er weinig gratis te krijgen. Wat toch wel jammer is. Ook stonden er een aantal kramen verspreid die dezelfde kleding verkochten. En de schoenenstands die er waren, verkochten totaal geen charmante schoenen. Het was zoeken naar een hak. Maar ook die oogden allemaal als gezondheidsschoenen voor oma’s. Jammer. De tassen vonden we ook het geld niet waard en al grappend liepen we langs kramen. Niet gratis? Geen euro? Dan lopen we door. Zo de krioelende LaPlace in. Om op te warmen met een theetje. Vriendin veroverde 2 stoelen en ik probeerde geduldig in de rij te blijven. We kletsten en lachten wat af, terwijl onze handen langzaam minder paars werden. Helaas bleef de wind onze benen geselen en leek het ons beter in beweging te blijven.

Dus gingen we een grote tent in en liepen algauw tegen een soort masserende warmtestenen in een zak aan. Daar gingen we graag even voor zitten. Als ze niet zo duur waren (we zijn hier wel voor de koopjes natuurlijk), hadden we ze meegenomen. Maar mijn vriendin liep nog wel tegen een heel gaaf jasje aan en ik scoorde nog een sjaaltje. De tassen werden steeds zwaarder en ik haalde mijn vriendin toch over om de Libelle goodiebag-shopper alvast op te halen. Ze verzette zich hevig, maar was toch blij toen alle tasjes erin zaten. Nu was het wel definitief, we zagen er al bijna uit, als de rest van het kuddevolk. Moesten we alleen ons haar nog kortknippen. We vielen wel een beetje uit de toon met onze lange losse lokken. Maar goed, dat deden we ook, toen we onze zakken friet in de Christine LeDuc tent ernaast gingen opeten. Maar het gros van de makke schapen bleef liever buiten voor de frietkot staan te vernikkelen, dan dat ze hun kleine goudgele staafjes zouden oppeuzelen tussen de dildo’s. Of vibrators, ik weet het verschil niet. Had ook niet de behoefte om het daar te vragen.

We hadden het supergezellig, maar ook wel erg koud. We bezochten nog enkele stands, onder andere om toch zo’n flesje wijn te halen. Want de naam Moscato, klinkt als Muskiet en zal me tijdens het drinken herinneren aan vandaag. We hebben onze portie  muskieten (Libellen & muggen) wel gehad vandaag. En op weg naar de uitgang stopten we nog even om naar Xander de Buisonjé te luisteren. Die op het einde van zijn ‘Hou me vast’ naar het publiek riep ‘en nou de mannen’. Na de stilte, lachten en klapten de dames alsof ze zijn volgende verovering zouden kunnen zijn. Ik maakte een foto voor dit verhaaltje en we zochten het juiste vertrekpunt. We pakten naast wat muggen, ook de goede bus. Wat een verademing om weer in de auto te zitten. En tijdens de lange file (want hé, het regent weer eens) hebben we een hoop lol. Net als tijdens dit dagje Brasil hahahahahaha (thema Libelle zomerweek). Het was supergezellig om een hele dag samen door te brengen en hebben daarnaast best goeie koopjes op de kop getikt. Maar of we volgend jaar weer gaan?