Een warme bruine trui cadeau

Luc is er de hele dag druk mee. Gek he, hoe je er naar uit kijkt en er vervolgens zo van kan balen. Zindelijk worden. Hij begon (op mijn stimuleren, dat wel) vorig jaar in de zomer netjes buiten te plassen op het potje. Soms op de wc en we lieten het allemaal wat verslappen. Maar tijd zat. Dat kun je blijven roepen, maar dat is uitstel van executie. Volgens de juf van de crèche gaat hij het echt wel doen voor zijn 18^e. Ik heb het toch liever iets eerder. Voordat hij naar school gaat bijvoorbeeld. En dat gaat sneller dan we denken. Dus begonnen we Luc te vragen of hij moest plassen. De aandacht en stickers die hij kreeg, bevielen wel, dus blij vertelt hij nu om de 5 minuten dat hij moet plassen.

Poepen is een andere zaak. Dat is letterlijk iets groots loslaten. Ik begrijp hoe lastig dat is. Dus beloven we dat hij Liftie (van Bob de Bouwer) krijgt. Die wilde hij graag hebben en had ik al in huis. Gekocht met een overschot aan cadeautjes voor zijn verjaardag en Sinterklaas. Dit is dus een handige left-over. Maar het stimuleert zijn kringspier niet genoeg. Want ik verschoon nog steeds zo’n 3 dampende pindakaasluiers per dag. Best knap als je zo weinig eet. Dit moeten we slimmer aanpakken. Hij mag mee naar de supermarkt (hij vindt het echt een uitje, dat snap ik, ze verkopen er speelgoed, dus ik neem de kinderen zelden mee). Daar mag hij een mooie auto uitzoeken en die mag hij openmaken als hij zijn boodschap heeft laten vallen.

Die bewuste dag riep hij nu ook om de paar minuten dat hij moest poepen. Mijn schoonouders waren er en die bleven het hem ook inpeperen, met zorgvuldig gekozen woorden. ‘Drukken op het potje’. Daar krijg ik nou aandrang van, dat soort woorden. Hij moet gewoon kakken, bouten, poepen, een bruine trui breien en dan dus het liefste op de wc. Die luiers ben ik na 3,5 jaar wel weer zat. Nu roept hij dus de hele dag dat hij moet poepen, of drukken als hij in de buurt van opa en oma is geweest. Daar word ik dus doodmoe van. Want de helft van de keren doet hij niets. Ik weet het, het is een proces. Geduld, blabla. Had ik daar maar wat meer van. Mijn zoon heeft dat in overvloed. Blijft op zijn gemak zitten en zegt letterlijk ‘het kan wel even duren’ met een glimlach. Maar afgelopen maandag durfde hij het aan op de crèche en de volgende dag daar weer. Nu mocht hij eindelijk zijn supermarktauto uitpakken die op de kast naar hem stond te roepen. Woensdag was ik toch lichtelijk teleurgesteld toen ik hem al vanaf een afstand rook. Maar vrijdag maakte hij het thuis helemaal goed. Hij stond in bad en kreeg onbedaarlijke aandrang. ‘Ik moet plassen’ gilde hij, terwijl ik een meter verderop stond. Dat plas ook bruin en dik uit je kont kan komen, is nieuw, maar hé ik accepteer het. Ik jubelde hoe trots ik ben. Hij straalde en kreeg hij zijn felbegeerde Liftie.

Nu wil ik het wel zo gauw mogelijk afgerond hebben. Alsof het een project is. Ik weet het. Maar ik ben er serieus de hele dag mee bezig. Als hij na een paar keer roepen dat hij moet plassen niks doet, zakt de moed in mijn schoenen. Elke keer weer rennen en in recordtempo broek, boxershort en luier naar beneden rukken. En vervolgens niks doen. Ik vertel Luc dat het geen spelletje is. ‘Waarom niet?’. Leg dat maar eens rustig uit. Dus soms roep ik terug, ‘ga maar zelf Luc’. Meestal wil hij dat niet, maar blijkbaar was de drang echt groot. Ik ren toch maar naar beneden om hem te helpen. Als hij mij ziet kijken naar een veeg bruin in zijn luier, zegt hij blij dat hij moet poepen. Kijk, dat laat de moed weer uit mijn schoenen omhoog komen. Net als een verdachte geur. En als ik achterom kijk, terwijl ik gebukt voor Luc zit, zie ik een dik plakkaat stront onder mijn nieuwe laarzen zitten. Was blijkbaar uit zijn luier gevallen bij het uittrekken van zijn pamper.

Of die keer dat hij alleen ging plassen en hij wel erg lang wegbleef. Bij aankomst was heel de vloer van de wc nat en daar lag zijn broek, boxershort en sokken in. Hij probeerde zijn plas op te ruimen met een snipper wc papier. Het zal vast aan mezelf te wijten zijn, maar geloof me, daar denk ik op dat moment anders over. En waarom kan hij niet gewoon middels het opstapje op de wc gaan zitten? Maar klimt hij erop alsof het de Mount Everest is? Eerst zijn knietjes, dan gaan staan en vervolgens in de spagaat op de wc-bril landen. Ondertussen toch zijn luier al besmeurd hebben en zodoende nu ook het deksel van de wc-bril en de bril zelf. Ook laat hij zich standaard op zijn gemakje met zijn natte slurf van de bril glijden. En ben ik dus de hele dag de wc met chloor aan het behandelen.

Maar vandaag zaten we in de tuin. En deed hij net als een jaar geleden weer een plas op het potje. Heel goed. Blij kijkt hij terug. Terwijl ik denk, waar ga ik dat nou weer laten, blijkt Luc zich niet druk te maken om zoiets basaals. Hij pakt de pispot en geeft de inhoud een zwieper door de tuin. Ik sta gelukkig net buiten zijn bereik. Heel rustig (want zo ben ik, uch), vertel ik hem dat dat niet helemaal de bedoeling is. En terwijl ik trots moet zijn dat hij ook op dat vieze witte potje een drol heeft gedraaid, probeer ik snel te zijn, voordat hij hem de bomen inschiet. Tsja, wat moet ik er nou mee? Toch maar oppakken met een doekje en in een luierzakje deponeren. Bah, wat is dit toch vies allemaal.

Uiteindelijk loopt Luc er op zijn comfortabelst bij, in zijn nakie. Hij trekt aan zijn pielemuis alsof hij er later geen plezier meer mee wil beleven. Als hij mij vervolgens wil aaien, pas ik even. Gelukkig rent hij weer gauw naar zijn potje om er eens lekker op neer te ploffen. Als we zijn straal horen kletteren, is het tijd om op te staan vind hij. Hij plast alsof hij boven een Frans toilet hangt. Alleen zet hij er zijn handjes ineens bij op de grond. Dat zal niemand snel in zo’n pisgrot in Frankrijk langs de snelweg doen. Maar Luc kijkt eens gemakkelijk toe hoe hij naast het potje mikt. Maar goed, als hij recht naar voren had gemikt, had het hem letterlijk een vieze smaak in de mond gegeven. Das ook zo lullig…

Ik vind het dus gewoon een hoop werk. Luc graait bijvoorbeeld graag tussen zijn warme bruin geworden billen, op zoek naar zijn poepgaatje. Om vervolgens raar op te kijken als ik zijn hand wegtrek en daardoor de poep ook aan de muren zit. Ik kan het gewoon niet meer zien, ruiken en al helemaal niet voelen. Asjeblieft. Luc verwacht nu na elke bruine rakker in de pot, weer een cadeautje. Eigenlijk vind ik, dat ik na het opruimen/schoonmaken ervan elke keer een cadeautje verdien. Als het maar niks bruins is…