Koken, ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Met de weinige ingrediënten die ik lust probeer ik zo creatief mogelijk mijn geliefden wat voor te schotelen. Toen ik manlief ooit vroeg wat hij van mijn kookkunsten vond, mompelde hij dat het wel iets gevarieerder mocht. Je snapt dat ik als control freak vond dat ik heftig tekort schoot. Sindsdien doe ik ook echt wat met mijn uitscheursels uit de allerhande en kook ik de sterren uit mijn oven.
Tenminste, dat probeer ik. Zoals vandaag. Woensdag is mijn vrije dag, dus heb ik meer tijd om te koken. Heb ik ooit bedacht. Dat er op die dag ook kinderen van en naar school en naar vriendjes moeten, de strijk niet vanzelf verdwijnt, evenals de wc sporen van huisgenoten en pakketjes naar het postkantoor moeten, vergat ik even. En omdat er niet genoeg uren in een dag zitten, schrijf ik haastig wat ingrediënten op mijn boodschappenlijstje. Vandaag eten we namelijk wortelkoek.
Als ik aan het recept ga beginnen en alles uitstal op het aanrecht, blijk ik zonnebloempitten vergeten te zijn. Pijnboompitten zullen vast ook lekker zijn. Oeps, ook te weinig crème fraiche gehaald. Bloem blijkt ook 100 gram te weinig te zijn. Normaal heb je er 3 pakken van staan en denk je, dat hoef ik in geen jaren meer te kopen en nu grijp je mis. Ach, dan wordt het koekje maar wat kleiner. Er stond ondertussen toch een jongetje te echoën dat hij geen worteltjes lust. Heel pedagogisch mompelde ik ‘jij lust niks’ en begon al wat harder te praten toen hij met mijn eieren wilde jongleren. Hij zag dat als helpen. Bij het ‘blijf van die eieren af voor de derde keer’ zag ik zijn knuistje om het ei spannen en zette hij zich schrap. Maar mama was sneller en na een sprintje redde ze het ei van zijn ondergang tegen de muur.
Oké, terug naar het recept. De worteltjes zijn schoon en gesneden. Luc mag ze in de pan doen. Schijnt goed te zijn, zeker bij kinderen die weinig eten. Alhoewel ik er niet echt in geloof (Luc bleef herhalen bij elk worteltje ‘wortels zijn vies’), kon ik hem zo wel afleiden van de eitjes. Ik heb me wel voorgenomen voortaan recepten iets beter te lezen, want de volgende stap was deeg kneden. Na gehakt kneden en kip snijden (doe ik nooit meer), is dit echt ranzig. Het plakt, ik krijg nooit een goede bal en het is helemaal lastig, als je niet de goede verhoudingen hebt gebruikt. Dat laatste wist ik op voorhand, zelfs mijn olijfolie was na 6 (ipv 8) eetlepels op. Zucht. Bah. Waarom doe ik dit? Ben ik nou echt zo’n moeder geworden, die zo nodig elke dag wat gezonds aan haar kroost moet voorschotelen? Terwijl het niet eens gewaardeerd wordt.
Niet zeuren Joyce, je kan dit. Nou niet dus. Het deeg, wat als dunne plak in het bakblik moet, is een plakkerige bult drek. Maar ik laat me er niet onder krijgen en stomp het tegen de bodem. Die opstaande rand denken we er maar bij. De wortels druk ik er met volle kracht in. Eimengsel eroverheen. Bij het in de oven zetten, drupt mijn bakblik. Ik laat een spoor van eiprut achter op aanrecht, vloer en binnenkant van de ovendeur. Ahhhhhh. Why? Tell me why? De vloekwoorden laat ik maar even achterwege, om mijn reputatie als ontspoorde moeder een beetje te ontkrachten. Maar ik moet mezelf tegen houden om mijn misbaksel niet door de keuken te smijten. Een vel bakpapier onderin de oven moet het druipsel van mijn koek in wording absorberen. 45 Minuten instellen op de oven en na het opruimen van het aanrecht moest ik het even van me afschrijven. Met een blik op de oven.
Het begint lekker te ruiken. Helaas ziet de nageboorte van mijn moederkoek er iets minder fris uit. Sorry, ik heb het gewoon over de gestolde eibult onder mijn probeersel. Het rijst ondertussen letterlijk de pan uit. Harm komt thuis en vraagt ‘wat eten we?’. Geen idee, antwoord ik. Hij kijkt op het recept. ‘Zo gaat het er niet uitzien’, bereid ik hem maar alvast voor. Ik hoef het eigenlijk niet te vermelden, want mijn bereide eten is meestal erg lekker, maar niet opgemaakt door een foodstylist. Ik heb ondertussen het krokante ei-korst-ding uit de oven gehaald en proef het eens voor de grap. Lekker! Waarschijnlijk als je het ooit zo probeert te maken lukt het niet en nu ligt het als left-over op de bakplaat. Nog fijner, Luc eet het zelfs.
De koek, die toch meer wegheeft van een dikke taart, ziet er nog best aardig uit en smaakt prima. Waarschijnlijk niet zoals het hoort (Lina vraagt of ik er cake doorheen heb gedaan), maar dat zullen we nooit weten. Het recept flikker ik bij deze weg. Maarre; Ken je die mop van de worteltjestaart? Lekker he!