Ken je het gezegde ‘honger maakt rauwe bonen zoet’? Lulkoek natuurlijk, want rauw zijn die dingen kneiterhard en bijt je er je vullingen op kapot. Het gaat om het idee erachter.
Zo heb ik er dan ook nog eentje.
Slaap maakt elk bed comfortabel.
De eerste avond had je me dubbelgeklapt in de kast kunnen parkeren en dan had ik daar ook heerlijk geslapen. Maar gisteravond plofte ik neer op het bed en kwam ik tot de ontdekking dat ze vergeten waren vering in het matras te stoppen.
Dus in plaats van dat mijn kont wegzakte in het matras, ramde ik nu mijn ruggengraat door mijn fontanel.
Laat ik je vertellen dat ik me al één week per maand een overrijpe beurse meloen voel en me dan alleen maar in een zachte hoop kussens wil vleien. Nu voelde het alsof ik mijn verbrande zak botten op een steen liet vallen.
Hoe ik me ook draaide, alles deed zeer.
Heb je een klein beetje een idee hoe ik deze ochtend begon.
Ondanks de martelbank waar ik op lag, was opstaan ook niet aanlokkelijk. Ik was gebroken.
Maar het was toch echt tijd voor ‘handdoekje legje’.
Er hingen nu dan wel bordjes in de lift dat het verboden was je handdoek een uur onbemand neer te leggen, ik was benieuwd of mensen zich daar ook echt aan gingen houden.
Bij het zwembad aangekomen bleken de mensen inderdaad ineens massaal Oost-Turkish-blind te zijn.
We sleepten twee eenzame bedjes van heinden en verre en maakten er een stelletje van. En eerlijk is eerlijk, wij maakten er ook echt de hele dag gebruik van. In tegenstelling tot de ontbrekende mensen naast ons. ’s Ochtends hebben ze een uurtje gezwommen en de rest van de dag werden hun bedjes alleen bemand door handdoeken. Kijk, dat vind ik nou asociaal. Daarom heb ik de handdoeken maar gewoon meegenomen. Kost ze 10,- borg. Het zal ze leren.
Van tevoren heb ik natuurlijk alle reviews uit mijn hoofd geleerd (oké bijna, ik heb een document gemaakt met tips) en de Bazaar was een echte aanrader. Ik rook de kruiden, bijzondere thee en Turkse pizza al bijna. Misschien kon ik er nog iets van lokaal handwerk scoren.
Vol goede zin zetten we de wandeling in. Om aan te komen bij een kluwen marktkramen vol dezelfde nep merkkleding. Een deceptie. Maar flexibel als ik ben, heb ik gewoon kleding gekocht in plaats van kruiden.
Luc was er gauw klaar mee.
Op de hoek stond een ijstovenaar iedereen te prikken met een ijsstok en kinderen duwde hij de ijsjes in het gezicht. Echt toveren was het niet, maar de kinderen genoten.
En de tovenaar bleek beter dan we dachten. Uren later toverde hij de citroen ijsbrokken bij Lina om in diarree.
Dacht ik deze nacht beter te slapen dankzij een extra aangebrachte toplaag om onze matras, stak de ijscoman er een stokje voor. De lul. Mijn arme meisje voelde zich zo beroerd. Na twee aspirines viel ze gelukkig na een uur weer in slaap.
En ik? Ik visualiseerde dat ik die zogenaamde magiër een ijstang in zijn reet duwde.
Met een glimlach om mijn mond viel ik uiteindelijk in slaap.
Wat vind jij van deze blog?