Gewoon zo’n dag

Onnatuurlijk lekker

doorPosted on 3 Comments9min. leestijd1362 gelezen

De spa. Mijn eerste kennismaking daarmee verliep niet helemaal zoals verwacht. Ik had wel zin in een massage, dus het leek me een leuk verjaardagscadeau. Ik was wel eens eerder in een sauna geweest. Toen ik 16 was ofzo, met een vriendinnetje, alleen en mét bikini aan. Dat mocht helaas niet in de spa.

Daar zat die dag de angel. Je mocht alleen een badjas aan. Met niks eronder. Ik was rustig met badjas en al het zwembad ingedoken, maar dat leek niet de bedoeling. Ik probeerde me die dag over mijn preutsheid heen te zetten, maar het begin was al niet goed. Ik dacht, je hebt gewoon een kleedhokje, zoals in het zwembad. Mis. Je hebt een aantal kleedkamers. Gemengd. In de zin van alle geslachten zijn welkom. Eigenlijk wilde ik toen al rechtsomkeert maken. We zochten een kleedkamer waar nog niemand was.

Haastig begin je je dan uit te kleden, totdat er mensen bij komen. Dan trok ik de badjas over mijn kleren en probeerde zo mijn bh uit te trekken. Moet je eens proberen. Leuk joh, zeker met toeschouwers. Want ze zeggen wel dat niemand kijkt, maar koekoek, dat doet toch iedereen. Het rare vond ik, dat je het hele jaar door je lichaam angstvallig probeert te verbergen onder lagen kleding. En op de dag dat je eens wilt ontspannen, je je string moet uittrekken náást een man die je niet kent. En hij kijkt alsof hij dat wel zou willen. Ja, ik ben preuts. Dat moge duidelijk zijn. Ik heb overal mijn mond van vol en mijn hart loopt er van over. Maar als het puntje te dicht bij het paaltje komt, trek ik liever niet mijn kleding uit in het bijzijn van anderen.

Mijn badjas trok ik goed dicht en ik zocht naar Harm zijn hand. Dit moest ik zien te verwerken. Vandaag nog. Hij had nergens last van. En was verbaasd over mijn frigide gedrag. Heeft zich kapot gelachen die dag. Ik bleef maar herhalen; ‘ik vind dit zo onnatuurlijk’. Als een mantra. En laten we wel wezen, als ik nu nakend een gewoon buitenzwembad in zou duiken om me vervolgens eens lekker te scrubben, met alle badgasten om me heen, zou dat raar zijn, niet? Maar omdat het hier ‘mag’ ineens niet. En gooit iedereen zijn gene met zijn kleding overboord.

Schoorvoetend zochten we net zo lang tot we een sauna vonden, die leeg was. Ik trok mijn handdoek tot mijn kin en wist niet of ik deze dag ontspannen zou doorkomen. Maar ik wilde het wel. Er optimaal van genieten. Dus er stond buiten een soort scrubhok, waar niemand te bekennen was en dat was de volgende overwinning. Badjas gauw aan het haakje en mezelf bedekken onder de paarse scrub. Harm meldt nonchalant dat er nog meer mensen aan komen en in paniek trek ik mijn badjas weer aan. Over mijn scrub. Ik kan je vertellen dat dat allerminst prettig aanvoelt. De rest van de dag.

Lunchen dan maar. Daar zit je dan, aan je maaltijd terwijl er schuin tegenover je een vent wijdbeens zijn soep naar binnen zit te slurpen. Ik wil dat niet zien, maar ik moet kijken. Ik probeer te eten en niet om me heen te kijken of er nog meer walgelijks buiten de gebaande randen van de badjassen bungelt. Ik vind iedereen ook vies. Wat een lelijke vieze lijven. Jullie moeten je schamen. Dat doe ik ook. Trek wat aan.

Gelukkig hebben we na de lunch een modderpakking gepland staan. Inclusief massage, kijk daar word ik vrolijk van. Jammere is dat je met z’n 4-en op een kamer ligt en behandeld wordt. Ik probeer mijn badjas over het haakje heen te werpen en een snoekduik richting tafel te doen, zonder dat het opvalt, hoe gênant ik het allemaal vind. Om naast een vreemde op een tafel te moeten gaan liggen. Naakt. Gelukkig ligt Harm op een tafel naast me. Te lachen. De lul. Maar als mijn rug wordt ingesmeerd met smurrie en ik haar handen mijn gespannen nekje voel kneden, geniet ik. Eindelijk. Totdat ze me vraagt om te draaien. Huh? Waarom? De voorkant blijkt ook in het pakket te zitten. Nogmaals; Huh? Waarom? Ik heb geen gespannen spieren in mijn voorkant.

Maar braaf draai ik me langzaam om. Netjes legt ze een handdoek over mijn edele delen. Totdat ze de drek op mijn bovenlichaam smeert. Ik leg mijn hoofd opzij en kijk Harm aan, met een blik; ‘ze zit aan mijn tieten, doe er wat aan’. Hij lacht weer. Totdat hij de traan uit mijn ooghoek ziet glijden. Hij fluistert dat we niet hoeven te blijven. Het is mijn verjaardag. Ik weet het. Maar ik had me er zo op verheugd! De vrouw die mijn lichaam onder handen neemt, snapt er niks van. Je hoeft je toch nergens voor te schamen? Kijk en dat bepaal ik nu helemaal zelf.

We hebben die dag ook een hoop gelachen. Met name als ik weer eens  ‘dit is zo onnatuurlijk’ mompelde. Maar er zijn gewoon mensen die buiten naakt op de ligbedjes gaan liggen. Wijdbeens. Waarom? Het is geen kijkdoos. Of een nudistencamping. Het was niet eens echt warm. Eerder koud. En dat er dan toch mensen zijn die alles al nakend voorbij laten slingeren als ze voorbijkomen. Waarom? Die badjas over je arm, heeft een doel. En trouwens, huur er volgende keer eentje, want dat verwassen ding van 10 jaar oud in vaalgroen gestreept is ook not done.

Na dit trauma ben ik jaren niet meer geweest. Maar ik hoorde zulke goeie verhalen over Spa zuiver in Amsterdam, dat ik stiekem de site bezocht. Wauw, dat ziet er goed uit. We gaan het gewoon nog eens proberen. En in Amsterdam zal ik ook zeker geen bekende tegenkomen. Dat is natuurlijk helemaal een nachtmerrie. Het klokkenspel van mijn collega’s mogen ze gewoon in de broek houden. Dank u. Lekker op een doordeweekse dag dus en genieten maar.

Februari 2012, heerlijke ervaring in Spa Zuiver in de sneeuw!

En dat deed ik! Ik leek wel high. Ben het nog nooit geweest, maar zo moet het vast voelen. Wat een luxe. En het rare was, ik vond iedereen ineens mooi. Zag in, dat elk lichaam hier gekoesterd werd en durfde na een paar uur mijn badjas wat makkelijker op te hangen. Heerlijke massages en super lieve medewerkers. Of dat spelen ze heel goed. Maar prima, ik trapte erin. Je kon je handdoeken ook s’middags inwisselen voor droge. Helemaal super. Mijn schaamte hang ik heus niet ineens aan de wilgen. Toen we bijvoorbeeld in een soort ondergronds kruidenbad zaten en er 2 mensen bij wilden komen zitten, moesten ze een trapje af. Naar beneden. Waar wij zaten. En wij dus recht tegen de hamlappen van een vreemde mevrouw aankeken. Misschien wel fijner dan die van een bekende, maar toch. Het besef kwam, dat ik ook dat trappetje af was gelopen. Ik gleed steeds meer onder water. Hier zouden we nog een tijdje verrimpelen. Tot het bad leeg was.

Sinds die tijd zijn we al een paar keer geweest. Vorige keer voor het eerst een hamambehandeling ondergaan. Overal sop, handen en heet water. Ik was als was in zijn handen. Wat een liefkozing voor mijn lichaam. Ik wilde hem wel kussen na afloop. Maar dat leek me toch een beetje onnatuurlijk. Maar hemels was het. Ze hebben bij Spa zuiver ook douches waar douchegel bij staat. Deze ruikt naar appel/kaneel. Need I say more? Bij andere douches stonden bakken vol scrubzout. Zoals ik me thuis inzeep, begon ik ook dit lekker over mijn lichaam heen te boenen. Een tip: doe dit niet. Dat ik nog tepels overheb, is een wonder. Nog een tip. Scheer je niet op de dag dat je gaat. Dit deed ik toen we naar Devarana gingen in Den Bosch. Buiten was niemand in het zoutbad te bekennen. Mijn bommetje hierin staat me nog helder voor de geest. Naalden all over the place. Had ik al gezegd hoe blij ik ben met de IPL?

Na een hele drukke tijd, geen vakantie en wel stress, groeiden mijn schouders onderhand boven mijn oren. Tijd voor een dagje relaxen. In het kader van ‘we hebben geen oppas, maar het kinderdagverblijf is tot 7 uur open’ kozen we voor Devarana. Qua prijs maakt het niet echt uit, je kunt voor zo’n dagje ook een week met de kids naar centerparcs. Maar ik weet zeker dat ik na die week, alsnog een dag of 2 in een Spa nodig heb. Dat is tegenwoordig pas echt ontspannen. Bij binnenkomst ontvang je handdoeken, badjas, badslippers en een bandje alsof je in een all inclusive resort loopt.

Na mijn getreuzel in de kleedkamer, eerst maar een bezoekje brengen aan de wc. Stel dat je in een bad zou plassen en er zou een cirkel paars water om je heen verschijnen en de alarmbellen gaan af. Dat moeten we niet hebben. Toch raar om alleen je badjas op te hoeven tillen, maar dit terzijde. Waar was Harm nou gebleven? Toch maar een kijkje nemen in het mannentoilet. Donker. Ik geloof niet dat Harm in het donker gaat zitten binten, dus hij wacht vast ergens op mij. Maar waar? Ik kijk om me heen. Het gros heeft een witte badjas aan. En degene die nog rondlopen in een badlaken waar je niet eens mee naar het strand zou durven, moeten ze tegenhouden. Verbieden die verwassen handdoeken en badjassen. In zo’n luxe oord, wil ik alleen witte badjassen om me heen zien. Dat zie ik dus nu grotendeels. Nu nog Harms hoofd erboven zoeken. Maar ik ben deze ochtend naar de dokter gegaan, voor een ontsteking aan de binnenkant van mijn ooglid en één lens uitgedaan. Ik zie dus geen drol. Of een halve eigenlijk. Maar dat zoek ik niet. Ik zie een man alleen, met donker haar en ga er heel dichtbij staan. Voorzichtig hou ik mijn hoofd voor zijn gezicht en slaak een zucht als het mijn Harm blijkt te zijn. Nu kunnen we beginnen!

Het zoutbad in Devarana.

We begonnen weer lekker in het zoutbad. Buiten 3 graden onder nul en daar dan in een lekker heet bad stappen. Ahhh, dit is leven. Geen mobiel of computer in de buurt voor Harm, dus alle tijd voor mij. Dan komen de goeie gesprekken. Die hou ik graag. ‘Schat, wat zou je ervan vinden als ik een happy end zou krijgen na mijn massage?’. Dat wist mijn schat nog even niet. Wat ik ervan zou vinden als iemand naast hem in het bubbelbad ineens zijn leuter zou pakken? Goeie gesprekken dus. Ik vroeg ook of hij dit al eens had gedaan voor hij mij kende. Weet je wat hij zei? ‘Ik ben pas gaan leven toen ik jou leerde kennen’. Ik smolt ter plekke. We konden naar huis. Mijn a-complimenteuze man die zo’n opmerking maakt. Dat is het hoogtepunt van de dag.

Maar we zijn er nou toch, dus we blijven maar. Op zo’n dag moet je wel een beetje op de tijd letten. Ik wilde natuurlijk niet te laat komen voor mijn hamambehandeling. Kijk en daar moeten ze dan iets op zien te vinden. Dat je nat & koud een trapje op moet, om het bad uit te komen, er dan een koude stortdouche over je heen valt en je zeiknat in je koude badjas stapt. Ik rende bijna naar binnen. Harm ging niet zo snel, die zeulde nog wat ijspegels aan zijn zak mee.

De behandeling was lekker, maar niet zo extatisch als de eerste keer. Nou overtref je zelden een (goeie) eerste keer, dat weet ik. Ik bedacht me ook ineens hoe het voor hem moest zijn. 15 Massages achter elkaar geven. Doe je het dan nog met liefde. Of ben je ondertussen ook bezig of je nog brood moet halen? Of dat er nog genoeg in de vriezer ligt? Ik dacht daar zelf nl ook aan. Ik vermaande mezelf mindful deze behandeling te ondergaan. En hij nam mijn rug heerlijk onder handen. Hij vroeg of ik het fijn vond. En omdat ik daar al nakend niet meer voor lul kon liggen, kon ik me verder ook wel blootgeven; ‘het is heerlijk. Ik dacht, wat is het hier nat, maar ik lig gewoon te kwijlen’. Hij lachte. Het was de naakte waarheid. Maar ik herinnerde me niet van mijn vorige keer dat die plaat zo hard was. Die steen gaf niet mee. Mijn tere botten drukte hij er hard tegenaan. Dit maakte het lastiger om te ontspannen. Maar desalniettemin een aanrader.

Verder nog lekker in wat sauna’s, onder de zonnebank en fijn gegeten. En het liefste compliment van mijn man ever. Mijn dag kan niet meer stuk. Dus zo krijgt mijn gehele Spa-avontuur toch een Happy End!

Deel

Oordeel niet te snel

doorPosted on 0 Comments4min. leestijd77 gelezen

Een beetje geduld svp. Mag het? Je kunt je neus wel in mijn kont duwen, maar daar ga ik niet sneller van. Daar word ik juist heel recalcitrant van. Krijg ik zin om uit te stappen. Maar daar vind ik het te koud voor. Dat is ook de reden dat ik rij als een slak in staking. Het is glad en dat vind ik eng. Ik kom er gewoon voor uit. De bejaarden racen me voorbij. Prima, hun leven is toch al bijna voorbij. Ik wil nog even mee. Dus als je de behoefte voelt, riskeer vooral je eigen leven en rij om me heen. Met een grote boog aub.

Voor de duidelijkheid, ik rij 9 maanden per jaar stevig door. Tijdens onze verhuizing naar Poederoijen heb ik mijn vader afgeschud alsof hij een achtervolger was. Just like that. Met 3 vingers in mijn neus. Ik hou wel van doorrijden en irriteer me aan de slomerikken die onnodig en traag links blijven rijden. Ik vreet mezelf op als een opoe op een werkdag in de spits 50 rijdt op een weg waar je (minimaal) 80 mag. Net als ieder ander. Maar de overige 3 maanden per jaar, verander ik hier zelf in. Met een reden.

We blikken terug. Woensdag 5 februari 2010 begint de ochtend normaal. Harm is in Berlijn, Luc ligt in de box en Lina moet naar school. De twijfel knaagt elke ochtend weer aan me. Neem ik Luc mee of niet? Sommigen van jullie vinden dit waarschijnlijk niet eens een vraagstuk, maar ik dus wel. Hij is nog geen 5 maanden oud en ligt na zijn eten zoet te soezen in de box. Moet ik hem nu uit zijn pyjama trekken, in zijn kleren hijsen, dikke jas aan en hop in de Maxi Cosi zetten? In de auto, dan weer uit de auto. Al dat gesjor, terwijl hij zo lekker in slaap kan vallen in ons warme huis in de box? Hij blijft thuis.

We gaan naar buiten, wat een mooi weer. Beetje koud, mooi zonnetje, prima. Lientje achterin, in haar kinderstoel en gaan. Muziekje hard aan, om de blowers te overstemmen, die mijn beslagen voorruit helder moet maken. We rijden op het gemak onze standaard route. De dijk af en richting kassen. Daar voel ik mijn banden glijden. Instant prikken mijn oksels en doe ik wat ik niet moet doen. Ik ga remmen. De auto gaat heen en weer. Links zie ik bomen, dus ik stuur de andere kant op. Ik herhaal Lina’s naam en weet dat dit niet goed is. We vliegen de bocht uit, de auto ramt zich in de berm en slaat op zijn kop.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verdooft en verbaasd hang ik ondersteboven. De gordel zit strakgetrokken om mijn lichaam. Ik wurm me eruit en doe Lina’s deur open. Ze kruipt eruit en ik hou haar vast. Ze heeft niks. Goddank, ze heeft niks. Ik veeg een stukje glas uit mijn oog en kom weer terug op aarde. De muziek knalt ongepast hard door de stille weilanden. Ik kruip terug in de auto en zet hem uit. Ik zoek mijn mobiel. Deze is uit mijn open tas geslingerd en vind ik tussen het glas. Ik had ook nog eens een tas vol lege flessen voor de glasbak voorin staan. Overal zie ik glas, cd’s en de inhoud van mijn tas. Ik raap de inhoud van mijn tas en mezelf bijeen en bel Helma.

Zij woont bij mij op de dijk en ze springt in haar kleren en auto om ons te komen halen. Ik loop om de auto heen. Dat wij hier levend uit zijn gekropen. Hoeveel engeltjes houden van ons? Dan zie ik de bijrijdersplek goed. Deze ruit is aan diggelen en ligt overal, op de plek, waar normaal Luc zit. Ik dank de engeltjes dat ik hem thuis heb gelaten. Hier was hij zeker niet ongeschonden, al dan niet levend uitgekomen. Helma ploetert zich door de berm en slaat haar armen om me heen. Dan komen de tranen. Ze neemt ons mee naar haar huis en Lina speelt met Brittje, terwijl ik naar huis loop. Bij de voordeur slaat de stilte me in mijn gezicht. Ik ren naar de box en daar ligt hij. Mijn engeltje. Te slapen, zo zacht en warm. Ik wrijf mijn handen warm en pak hem op. Ik heb nog nooit zo genoten van mijn neus in zijn nekje. Mijn mond op zijn hoofdje. Hij lacht naar me, ik huil en fluister vele kleine woordjes tegen hem. Mama is hier…

Deel

IPL

doorPosted on 0 Comments5min. leestijd90 gelezen

Kaal of kammen? Deze vraag is me weleens gesteld. Gelukkig niet op een eerste date ofzo. Nee, gewoon tijdens het werk, door een collega. Een vrouwelijke, rustig maar. Ik heb toch maar even gevraagd wat ze precies bedoelde, maar het was gauw duidelijk. Of er down under een oerwoud of woestijn was. Grote bossen zijn uit. Ja, het is wel degelijk ooit in geweest. Getuige sommige films van vroeger. Toen was Mr. Gilette nog niet geboren denk ik. Misschien is hij tijdens zijn geboorte verstrikt geraakt in aan elkaar gekoekt haar, dat hij daar later enorm veel soort scheermesjes voor heeft bedacht. Dank hiervoor.

De oplossing tegen ontsierende stoppels is nog niet gevonden. Harsen is een optie. Ooit heb ik mezelf dit cadeau gedaan tijdens een schoonheidsbehandeling. Wie kaal wil zijn moet pijn lijden, moet hun slogan geweest zijn. Laten we het erop houden dat mijn stukken vel niet op hun strip hoorde te zitten. Letterlijk met huid en haar. Dus dat was eens, maar nooit weer.

De epilady, wie kent hem niet? De moeder van een vriendinnetje van vroeger had er eentje. Wij hielden er een vreemde vriendschap op na, want bedachten dat we dat wel eens op onze benen konden uitproberen. Gewoon je babyhuidje met 1e haartjes uitsteken en dan je vriendin dat martelwerktuig erop laten rammen. Toen ik wat ouder was, begreep ik dat hij zo niet helemaal gebruikt diende te worden. Ik kocht er eentje bij de Kijkshop en ging er thuis eens goed voor zitten. Oké, ik ben een aansteller, maar ik ben niet verder gekomen dan een enkel. Heb hem teruggebracht. Lekker fris, ik weet het. Gelukkig heb ik hele schone enkels.

Ik versleet een Ladyshave en ging over op scheermesjes. Dat kwaliteit hier wel degelijk verschil maakt, werd al snel duidelijk. Botte mesjes van huismerken vilden mijn onderbenen. Waardoor je rondliep met stukjes wcpapier op alle bloedende plekjes. Gilette bood hulp, met schuimende zeepkussentjes en meerdere roterende mesjes en andere marketingmeuk. Maar wat moet je dan? Kammen is geen optie.

Ik las in magazines over laser en flitsen. Oftewel IPL. Bij mijn luxe kapsalon in Zaltbommel, zat ook een schoonheidssalon. Heel slim gaven zij mij een eerste behandeling (t.w.v. 100,-!) cadeau. Ook hier snap ik de marketingtruc achter (hallo, ik kom niet helemaal uit een kleurboek). Maar ik stapte er met beide benen in. Of bikinilijn in dit geval. Dit vergt nogal wat voorbereiding. Je moest 2 dagen van tevoren geschoren zijn, want ze hebben wel een haartje nodig om op te flitsen. Genoteerd. Op de dag zelf scheer je natuurlijk netjes je benen en smeert ze in met lotion. Niet te snel achter elkaar natuurlijk, dat irriteert. En je wilt er op je paasbest bij liggen. Je zoekt een zacht broekje uit, niet iets met veel kant, dat zit vast niet lekker na het flitsen. Lekkere warme, lange sokken, je ligt er immers wel half nakend = koud bij.

Goed voorbereid kreeg ik mijn intake gesprekje. Allemaal heel netjes, ook dat ze omdraaide, toen ik mijn broek uittrok. Altijd fijn een skinny jeans, die niet over je enkels wilt en die dan nog netjes opvouwen en op je tas leggen. Een joggingbroek was fijner geweest. Maar die trek ik buitenshuis niet aan. Al helemaal niet in een kapsalon, waar de vrouwen erbij lopen alsof ze van de cover van Vogue komen. En daar moest ik dan nu aan gaan vertellen wat er geflitst mocht worden. Genant. Maar voor het goede doel. Ze vond me netjes. Er zijn schijnbaar ook vrouwen zonder gene, die de broek bij binnenkomst in de hoek mikken en hun string in de kroonluchter schieten. Om vervolgens wijdbeens in de stoel te gaan liggen. Zo niet ik. Netjes hield ik de stof een beetje aan de kant, zodat ze erbij kon.

Ik kreeg het alleen hier al wat warm van. Toen zette ze het eerste blokje op mijn huid. Tets. Alsof ze een heet elastiekje tegen mijn huid aansloeg. Ik liet me niet kennen. Maar op bepaalde plaatsen, schoot mijn been gewoon uit. Reflex. Ik bood alvast mijn excuses aan voor als mijn onderbewustzijn haar een schop gaf. Ze lachte. Ik maakte geen grapje. Halverwege heb ik mijn sokken maar uitgetrokken. Het zweet stond bijna letterlijk in mijn bilnaad. Roodgloeiend ging ik weg. Ik heb het weekend nog net niet wijdbeens doorgebracht. Heet douchen was ook een crime. Je zou denken dat ik ook hier niet haarloos van zou worden.

Totdat ik als test aan een haartje trok. En hij zonder moeite losliet. Euforie maakte zich van mij meester. De volgende afspraak werd gemaakt. De warme sokken liet ik achterwege, net als mijn gene, na de eerste 2 minuten. En ik wist nu dat ik na 10 minuten klaar zou zijn. Doorbijten dus. Bij de 4e afspraak bleek de schoonheidsspecialiste niet meer werkzaam bij hun. En werd de deur open gedaan door ‘mijn’ kapster. Ik vond het toch lichtelijk ongemakkelijk dat zij zich nu niet alleen meer met mijn hoofdhaar zou gaan bezig houden. Na wat grappen en grollen, ging ik toch maar liggen. Ik had me immers al helemaal (mentaal) voorbereid.

Bij de 6e afspraak was er een nieuwe schoonheidsspecialiste aangenomen. Fijn, nog een vreemde erbij voor wie ik mijn broek kon laten zakken. Gelukkig was ze heel lief en gaf ze me af en toe pauze. Ik had de stand hoger laten zetten, om het resultaat sneller in zicht te hebben, maar wat een kleinzerig ding ben ik. Ik begon te spijbelen. Door mijn afspraak af te zeggen. En geen nieuwe te maken. Ik keek er echt tegenop. Totdat ik de dijk oprijd in het altijd wonderschone Poederoijen en mijn oog op een bord van Medcos valt. Het merk waar ze bij mijn kapsalon IPL mee deden.

Dit ben ik niet, maar zo werkt het

Zal ik? Toch maar eens informeren. Ze heeft originele apparatuur én biedt alles aan voor de halve prijs. Mijn oren klapperen. Daar wordt Joyce wel blij van. Voor dat geld, kan ik dus ook gewoon mijn oksels haarvrij laten maken. En pakt ze ook nog even het stukje tussen mijn wenkbrauwen mee. Anders ben ik zonder pincet net een weerwolf. Het wordt al bijna een eitje om mijn broek uit te trekken voor een vreemde. Vrolijk spring ik op de stoel. Kom maar op, nou zet ik door. Bij mijn nieuwe IPL-meesteres maak ik trouw een nieuwe afspraak. Traditie blijft, om alles even tiptop in orde te maken, een paar minuutjes voordat ik vertrek. Zoals vanavond.

De deur staat open. Ik loop naar binnen, ik hoor dat ze bezig is in haar martelkamer en ga rustig zitten. Ze steekt haar hoofd om de hoek ‘wat kom jij hier nou doen?’. Ik kijk om, misschien heeft ze het tegen haar hond? Die blijkt hier niet te zijn. Evenmin als mijn afspraak in haar agenda. Foutje, bedankt. Sta je daar met je goed geschoren gedrag. Met mijn ziel onder mijn arm vertrek ik weer naar huis. Daar gaat de bel. Wehkamp vrolijkt mijn avond weer op, met 7 zakken kleding. Én een klein doosje. Daar zal mijn ionische borstel in zitten, tegen statisch haar. Hoofdhaar wel te verstaan. Verder valt er niet veel meer te kammen.

Deel

Dylon

doorPosted on 0 Comments5min. leestijd108 gelezen

Ik lust geen rozijnen. Krenten hou ik ook niet van. Helaas ben ik er zelf ook eentje. En vandaag hield ik ook zeker niet van mezelf. Het was een gewone dag. Lina naar school brengen, mijn haar in een masker draaien, Luc in bad en was vouwen en strijken. Mijn riemenla (ik weet het) uitgezocht en de was opgeruimd. Luc zijn bed verschoond, zijn spenen uitgekookt en wc schoongemaakt. Haren uitgespoeld, mails beantwoorden en pakketjes inpakken.

Mijn oog valt op het pakje Dylon. Vorig jaar kerst stond (onder andere) op mijn verlanglijstje; zwarte textielverf. Om op mijn hartjes te kunnen stempelen. Dat laatste had de kerstman niet helemaal goed begrepen en bij de drogist smeerden ze hem een pakje Dylon aan. Dat gaat snel dacht manlief. Bij het openmaken van mijn kerstcadeautjes snapte ik niet wat ik hiermee moest. ‘Stond op het lijstje’ keek Harm me aan met puppy-ogen. Aangezien we de kerst ervoor ruzie hadden gekregen om mijn toenmalige cadeau (een bureaustoel…), slikte ik nu maar wat in. Hij had zijn best gedaan. Het pakje verdween in de kast.

Afgelopen weekend mijn zwarte spijkerbroek gewassen, die kwam eruit met witte vouwen. Gadver. Gelukkig heb ik er nog 2. Bij nader inzien was eentje daarvan ook niet meer zo zwart als ik dacht en nummer 3 niet heel geschikt voor in mijn laarzen. Voel je hem al? Juist, vale spijkerbroeken + Dylon = nieuwe zwarte spijkerbroeken, zonder dat het me wat zou kosten. Wat wil ik nog meer? Uh, een echt nieuwe spijkerbroek, maar aangezien broeken zelden goed passen en er een dure maand aankomt, veeg ik deze wens maar even van tafel. Dylon keek me stralend aan.

Eens lezen. Poeder en 500 gram zout in de trommel doen. Wie heeft er nou zoveel zout in huis? Eerst Lina uit school halen. Boodschappen doen, waaronder een kilo zout. Luc krijste de boel bij elkaar toen hij weer mee naar huis moest en ‘zijn’ speelgoed in de winkel moest achterlaten. Hij rende al au-au-au-gillend door de gangpaden, met mij erachter aan. Waarom doe ik dit toch? Oh ja, voor het zout. Na de lunch mailde een klant, of het hartje morgen op de bus kan. Tuurlijk, geen probleem. Nog even achter de pc, foto bewerken en hop weer naar boven. Eerst voor een surprise een schoenendoos met Lina omtoveren in een laptop. Hartje knippen, borduren en naaien. Met Luc een paardenstal van Lego maken en ja, toen was het eindelijk tijd voor Dylon.

Een halve kilo zout en dat poeder in de trommel gemikt. Wat een bocht, het slaat gigantisch op mijn luchtwegen. Zou ik een mondkapje moeten gebruiken? Eens lezen. Nee, wel handschoenen. Dat zal wel loslopen. Natte broeken erin en machine aan. Handen wassen, er kwam gewoon echt gitzwart water vanaf. Toch wat poeder gemorst. Nou, dan moet het met die broeken wel helemaal goed komen. Nu tijd om te stofzuigen. Ik ben halverwege de trap, als Lina me de telefoon geeft; ‘opa’. We kletsen wat over het sinterklaasfeest aankomende zaterdag en Luc hangt jankend aan mijn been, want opa moet naar zijn lego komen kijken. ‘Dat kan opa niet zien door de telefoon, Luc’. ‘Weeeeeeeeehlll’. Klabats, verbinding weg. Huh?

Hé, de wasmachine stopt er ook mee. Ondertussen komt Luc met zijn paardenstal de trap af gegleden. Als mama & opa niet naar de paardenstal komen, komt de paardenstal gewoon naar hun toe. Jammer voor hem ren ik snel de trap af. Meterkast open. Alle groepen zitten er nog in. Ah, de aardlekschakelaar ligt eruit. Ik probeer hem terug te klappen, maar dat blijkt minder simpel. Ik wil een hulplijn. Waar lag mijn mobiel ook alweer? Vloek, vloek, vloek. Nu kan ik mezelf niet eens bellen. Alle logische plekken (kontzak, tas, tussen de bank, op de stoel etc) onderzocht, maar helaas, geen spoor.

Ik loop de deur uit, even naar een vriendin, zij kan me wel even bellen. Niet thuis. Dan maar met de auto naar het kinderdagverblijf. Misschien is ze daar. Ook niet. Ik mag wel even bellen. In een automatisme bel ik mezelf. Lina neemt heel vrolijk op ‘hij zat in het zijvakje van je tas mam’. … Weer thuis bel ik de noodhulp, papa. Hij laat me alle hoeken van de groepenkast  verkennen en uiteindelijk blijkt het de groep van de wasmachine te zijn die dwarsligt.

Schoorvoetend vertel ik hem wat ik aan het doen ben. ‘Mama deed het vroeger ook heel vaak, ging toch ook nooit mis?’. Je moet je filter zien schoon te maken, als dat verstopt is, komt het water hoog te staan en dan knalt hij eruit. Tenminste dat is mijn vrije vertaling ervan. Het filter, het filter. Ik duw, druk en beuk op het vakje, maar het geeft geen sjoege. Beneden hoor ik ze gillen dat de tv het niet doet. Ik vertel mijn vader dat ik een hamer ga halen. Voor het filtervakje. ‘Joyce, doe rustig, wacht maar even tot Harm-Jan thuis is’. Hallo? Ik hang op en steek er wat scherps tussen en plop, hij schiet open. Een draaiding kijkt me aan.

Rubberen handschoentjes aan en draaien maar. Het zwarte water spuit eruit en gauw draai ik hem dicht. Riiiinnngg. ‘Pap, kan mijn opvangbak onder mijn wasmachine dat wel aan? Wat als het overstroomt?’. Dan stop je het filter er weer in en ga je scheppen. Bedankt pap. Ik verbijt mijn tranen en ga het gevecht aan met filter. Eindelijk heb ik het eruit en staat mijn bak bijna vol zwart water. Ik pulk een zwarte bonk uit het filter en stop het filter er weer in. Ik ren weer naar beneden, krijg de tv aan de praat en zet de prei op. Wasmachine groep weer aan en boven de bak leegscheppen. Met een speelgoedbekertje. Dat gaat natuurlijk vliegensvlug zo. Harm belt en ik vat het samen in 3 zinnen, met steekwoorden. Ik hoor de lach in zijn stem. Hij voelt een verhaaltje aankomen. Ik voel aan mijn zwarte water, dat dat misschien wel fijn is. Om het van me af te schrijven.

Maar zover was het nog niet. De preicannelloni moest nog gemaakt worden. En nog meer water zien te vangen. Er dreef een stukje plint voorbij. Mijn kleine bootje in de zwarte zee. Je moet wat met je fantasie in tijden van malaise. 5 bakken zwart water, zwarte handschoenen, zwarte badkamer en een vergalde handdoek verder, is het ergste leed geleden. Nog gauw even stofzuigen en cannelloni de oven in. Harm komt binnen en knuffelt me. Mijn gezicht zegt meer dan 1000 woorden. Na het eten laat Lina 2 glazen vallen en kijk ik weg. Ik mompel ‘ik heb net gezogen’ en kijk maar even de andere kant op.

Morgen ga ik uit eten om 18.00 uur met een vriendin. Ik werk tot 16.00 uur. Juist, 2 uur de tijd om… een nieuwe broek te kopen. Een witte, daar heb je al die ellende niet mee. Of iets anders. Ik kan ook zomaar thuiskomen met nieuwe laarzen, nagellak of een hoop onnodige koopjes. Emo-kopen heet dat. Dus goedkoop = uiteindelijk toch duurkoop. Zei de krent.

Deel

Sinterklaasfeest

doorPosted on 0 Comments6min. leestijd92 gelezen

Sinterklaasfeest. Ik hou er niet zo van. Vroeger vast wel. Op dat vlak was ik een redelijk normaal kind. Ik kan me herinneren (of zijn het alleen de foto’s van toen die ik voor me zie), dat we fris gedoucht in onze pyjamaatjes met een nette scheiding vol spanning zaten te wachten. Op de sint, of de buurman die hard op de deur bonkte en een zak cadeautjes neerzette. Nu pas weet ik wat hier allemaal aan vooraf gaat. Respect voor alle mama’s.

Lina gelooft niet meer. Wilde wel heel graag haar schoentje zetten. Harm keek me aan met die blik ‘je bent een harteloze moeder als je het niet doet’. Dus gisteravond stonden Lina’s laars en Luc’s kaplaarsje bij de open haard. Harm zat klaar met de videocamera, hoe ze een liedje zouden zingen. Dat werd ‘Zwarte Pieten Stijl’ en daar hoorde een dansje bij, dat eindigde in op elkaar springen en gillen. Sinterklaas kreeg er hoofdpijn van. Maar Lina had wel heel lief aan het paard gedacht. Aangezien de mandarijntjes op waren, stopte ze in beide laarzen een sinaasappel. Die van Luc kreeg ik er bijna niet uit. Leek wel aangestampt. Als tegengrapje leek het me leuk de sinaasappel te persen en dat terug te gieten in de laarzen. Een gezond cadeautje. Harm gaf me weer die blik en zuchtend stopte ik netjes chocolademunten in de laarzen.

Verder blijft het niet bij 1 keer feest vieren. Nee, het wordt gevierd op het kinderdagverblijf, school, thuis, bij Harm op het werk en bij mijn vader op zijn werk. Lina heeft de mazzel het ook nog bij haar vader te vieren. Vandaag hebben we het eerste feestje overleefd. Georganiseerd door Harm zijn werk. Een hele organisatie hoor, diep respect hiervoor. We moesten hiervoor uitwijken naar Bleiswijk. Bij aankomst om kwart voor 2 zat de kantine al helemaal vol. Ik fluisterde Harm in zijn oor; ‘zullen we weer gaan’ en hij gaf me een geruststellend klopje op mijn rug. Zucht, ik kan niet tegen al die prikkels. De drukte, het geluid, de geuren, alles zet me helemaal op scherp.

Drukte…

De eerste hobbel gelijk maar nemen, een hand geven aan Harm zijn leidinggevende. Luc rent weg en verlost me van een verplicht praatje. Als enorm sociaal dier kijk ik liever naar de grond. Op de wc. Alleen. Tot het is afgelopen. Maar dat doe je niet. Dus je keert terug naar de kantine, waar we luisteren naar een vriendelijke man op het podium. Ik denk dat hij een grapje maakt als hij vertelt dat Sinterklaas in Barendrecht staat in plaats van in Bleiswijk. Maar deze demente man heeft zijn briefing gewoon niet goed gelezen. Uiteraard. Gelukkig zijn er geweldige spelletjes te spelen voor de kinderen.

Een grote vier op een rij, blokken stapelen en boogschieten verder, begint het irritant te worden dat Luc de spelletjes niet snapt. En vindt hij eenmaal iets leuk, moet hij weg en leg dat maar eens uit aan een driejarige met de sterke wil van zijn moeder in zijn genen. Helaas ook mijn stemgeluid. Nog een slechte eigenschap waar hij nu al aan begint; emo-eten. Dan maar kruidnoten uit de vloerbedekking pulken. Waar ze net met zandzakken aan het gooien zijn. Tussendoor zijn we uiteraard weer overdreven paparazzi aan het spelen. Ik met digitale camera en videocamera, Harm met zijn spiegelreflexcamera. Standaard vragen mensen hem op feesten of partijen of hij nog wat foto’s wil maken. Vandaag geen uitzondering. Grrr. Maar goed, tussen het fotograferen van de kinderen van zijn collega’s door, probeert hij ook Luc in de gaten te houden, die wegrennen als nieuw spelletje op de kaart heeft gezet.

Ik wil Lina fotograferen als ze geschminkt wordt. Uiteraard is een clowntje niet meer van deze tijd. Nu ben je pas echt cool als je eruit ziet alsof je net met een mes hebt geknuffeld. De snijwond kwam op haar hand en ze was er megatrots op. De vlekken op haar shirt maakten het extra realistisch. Gelukkig zag je geen verschil tussen de afgegeven ‘bloed’vlekken en de ‘kijk-ik-kan-mijn-suikerspin-op-mijn-rug-houden’-vlekken. Top.

Om 4 uur zou die oude man ongeveer toch nog even langs komen. Dus met z’n allen terug in de kantine. Ik riskeer mijn leven, door een dansje te doen met Luc. De tegelvloer is spekglad. De fijngetrapte kruidnootjes en mijn hakken helpen daar niet aan mee. In mijn hoofd zet ik nieuwe platte laarzen op mijn prioriteitenlijstje. Eerst nog maar even een rondje draaien met Luc, die echt niet alleen durft te dansen, bij al die grote zwarte krullenbollen in de buurt. Als ze zijn bekertje vullen met snoepgoed, durft hij dat nog net aan, als ik hem back-up geef. Maar op het nummer van Kabouter Plop als een gans dansen, doet hij toch het liefste met zijn moeder. Tijdens het Hop-Hop-Hop pieten lied is ook hij er wel klaar mee. Hij klimt op het podium met een aantal andere vandalen om met pakjes te gaan gooien. Neppakjes wel te verstaan. Dat had ons heel wat overredingskracht gekost. Leg jij maar eens aan zo’n smurf uit dat ze nep zijn. Af en toe pakte hij er toch eentje op en rende er gauw mee weg. Hij mocht ze niet openmaken van ons. Dus dan maar zijn bendeleden opgetrommeld en een beetje rellen. Zucht, waar blijft die baardemans?

Laten we het erop houden dat het een flitsbezoek was. Hij was waarschijnlijk betaald tot half 5 en geen nephaar van zijn baard die eraan dacht om langer te blijven. Dus ik heb een foto dat hij aankomt. En een foto dat hij vertrekt. Daarna werden de bakken cadeaus op alfabet neergezet. Ze zouden netjes worden uitgedeeld door de pieten. Na zo’n middag waren de ouders zo op de proef gesteld, dat ze gewoon aanvielen op die bakken. Half in de verdrukking ontvingen wij onze cadeautjes en vluchtten naar onze statafel. Kinderen blij. Ik ook. Tijd om te gaan. Luc denkt hetzelfde en probeert zich met zijn dikke pispamper uit mijn armen te wurmen.

Nee hoor, er moet nog friet gegeten worden. De rij loopt denk ik door het hele bedrijf. No way, dat we daarachter gaan staan. Maar Lientje was er al heel snel in gaan staan en zoals een kind dat doet, neemt ze alleen een bakje voor zichzelf mee. Gelukkig mochten we ook een paar frietjes. Harm moest lachen om mijn gezicht. Ik had alles gegeven, maar nu was de batterij leeg. Ik werd vrijgelaten. Heel galant hielp Harm me in mijn jas. Doettie anders nooit. Maar toch fijn dat de ogen van zijn collega’s dit in hem naar boven brengen. Naar de uitgang snellend kregen de kinderen nog een tasje met versnaperingen. Buiten regende het. Uiteraard. Als echt gentleman rende Harm naar de auto. Gevolgd door Lina en daarachter mij, hijgend met Luc op mijn arm met een grote auto in zijn armen. Aan mijn andere arm een loodzware tas, met camera’s, luiers, drinken, 20 lippenbalsems (ja, strikt noodzakelijk!) en 8 extra batterijen voor de externe flitser van Harm zijn camera. Zodat hij extra veel foto’s van zijn collega’s kon maken. Ik geloof niet dat ik iets aardigs tegen hem zei, toen ik doorweekt aankwam bij de auto.

Ik plunderde Luc zijn tasje en vergreep me aan de mini tomaatjes en komkommertjes. Ondertussen probeerde Luc zijn afstandsbediening uit op Lina. Door de antenne in haar linkeroog te steken. Dit werd niet gewaardeerd door zijn mede passagiers. En dan omschrijf ik het nog netjes. Zijn pruillip was zijn schattige reactie hierop. En omdat de afstandsbediening nog niet werkt op zijn auto, dient hij een ander doel. Een hoger doel. Zijn moeder weer aan het lachen maken. Want weet je, die antenne past best in zijn rechterneusgat. Makkelijk!

Deel

Harm 40 jaar

doorPosted on 0 Comments5min. leestijd395 gelezen

Wat als je man 40 jaar wordt en hij geen wensen heeft? Wat geef je dan? Ik absorbeerde zijn opmerkingen als een spons. Hij laat een mooie foto zien van het noorderlicht en geeft aan dat ‘ooit’ nog eens te willen zien. Mooi, dat is een leuk cadeau. Dat werd een zware zoektocht. Mijn collega gaf ook nog eens subtiel aan dat er maar 1 uur per dag de zon schijnt en het er zo koud is dat je er kleding voor moet huren. Als klap op de vuurpijl raken de mensen daar snel depressief. Misschien dat Harm het eigenlijk wel fijn vindt als ik me na deze barre ‘vakantie’ op zou moeten laten nemen, maar misschien ook niet. Laten we het risico maar niet nemen.

Naar een dj uit Harm zijn tijd dan? Ik heb alle hulpkanalen ingeschakeld, maar Hernan fucking Cattaneo is te belabberd om even een plaatje te komen draaien op Harm zijn verjaardag. Of überhaupt in Nederland te komen op korte termijn. Ik kreeg nog techno tips door, maar hé, ik moet ook mee.

Een concert dan? Ineens lijkt niemand rond deze tijd in Nederland te spelen. Mumford en Sons wel in Londen, maar 220 pond voor 1 kaartje vond ik lichtelijk overdreven. Naar een cabaretier dan? Wij moeten altijd lachen om Raoul Heertje bij ‘Dit was het nieuws’, maar die speelde maar tot oktober. Naar een uitzending dan? Laatste opnamedag 20 oktober. Najib Amali, overal uitverkocht. Schiet lekker op zo.

Wat zijn nou echte diepe wensen van Harm? Nog een kindje. Nou niet bij mij. En bij een ander wordt ook niet gewaardeerd. Een hond. Zelfde verhaal. Ineens bedenk ik me dat we elkaar in de begintijd onze ‘bucketlist’ hebben gemaild. Hij wilde nog eens in het Kurhaus slapen, maar dat had ik al eens cadeau gedaan. En met dolfijnen zwemmen. Uiteraard niet gewoon in het dolfinarium, maar in het wild. Honderden hits op google verder was ik het overzicht kwijt. Een reisbureau gemaild waar Harm de site voor heeft gemaakt. Het noorderlicht toch ook maar even laten vallen bij hem. Wat tips, maar niks concreets. Dit is ook niet voor mij weggelegd. Ben niet zo’n wereldreiziger. Dat is een van de weinige dingen die ik graag aan Harm overlaat. Maar die kan ik hier nu net niet bij betrekken.

Een uitdaging dus. Ik wil iets origineels, iets wat hij zich later herinnert, dus niet zomaar een nieuw gadget. Iets wat met 40 jaar te maken heeft. Mijn bovenkamer maakt overuren en ineens, tatata heb ik het. 40 Cadeautjes. Aangezien Harm niks weet, maakt het dat niet makkelijk. Dus 40 échte cadeautjes gaat niet lukken. Misschien wel wat handigheidjes bij ouderdomsklachten? Op de zaak dachten mijn collega’s graag mee. Dat werd soms te ranzig. Daar hou ik helemaal niet van, maar ik heb me rot gelachen. De voorpret was top. Hoe dichterbij de datum naderde hoe meer stress het ook opleverde.

Ineens bedachten de zonen van Mumford toch naar ons kikkerlandje af te reizen in maart 2013. Harm vertelde het me met een grote lach op zijn gezichtje. Die veegde ik er gauw af door aan te geven dat we dat volgend jaar vast niet leuk meer vonden. Nu maar duimen dat hij er niet meer over zou beginnen. Die kaarten zou ik wel ‘even’ scoren. Dat heel ticketservice op hol sloeg van alle fans die een kaartje wilde bemachtigen en ik daardoor achter het net viste maakte me enorm agressief. Ik zat al een uur mijn scherm te verversen en kwam elke keer weer in een nieuwe wachtrij. Toen ik eindelijk aan de beurt was, waren ze uitverkocht. Mijn laptop heeft het net overleefd.

Wat nu, dit moest het klapstuk van de 40 cadeaus worden. Google maar weer. Ik kwam uit bij Tickettribune. Ik stak mijn kop in het zand, las geen reviews en beet mijn tanden kapot bij het afrekenen. Toch was ik niet opgelucht. Tijd om mijn kop weer uit het zand te wurmen en alsnog te huilen bij het lezen van de reviews. Enorme vechtlust kwam in mij op en ik bedacht dat ik aardig moest blijven. Ik nam wat pillen, want dit vergt wat van me. Ik zou een beschaafde stalker worden. Een week, 10 grijze haren, 7 telefoontjes van 10 minuten a 45 cent pm, 2 mails, een dikke kloppende ader op mijn voorhoofd en 7 Facebookberichten verder, is het me gelukt. Op de avond voor Harm zijn verjaardag krijg ik de langverwachte mail met tickets. Ondertussen ben ik gesloopt. Ik kan niks met mijn vriendje delen en dat is lastig. Maar gisteren was eindelijk de dag dat ik hem kon verrassen. En verrast was hij, toen er 40 pakjes met kaartjes, met daarop een hint op hem lagen te wachten.

De camera stond op statief en een glimlach op mijn gezicht. Harm begon met de kinderen aan het uitpakken. Eerst het kaartje voorlezen. Nieuwsgierig? Lach mee   😉

Nr    Hint kaartje                                                                           Cadeau

1      Een voorlezen                                                                        Kaart
2     Taditie…                                                                   Cakeje met 40 kaarsje
3     Dit antwoordde je als ik je vroeg wat je wilde hebben    Niks
4     Nu een echt lekker cadeautje                        Lievelingssnoepjes banaapjes
5     Zelfgemaakt door ons                                                            Slinger
6     Handig                                                                         iPhone kabel 3 meter
7     Nog handiger                                                              iPhone kabel 5 meter
8     Kun je je vorige cadeautje insteken                      Stekker kabel iPhone
9     Hier kun je ook wat insteken                                            Condooms
10   Hierna heb je je vorige cadeautje niet meer nodig     Afspraak sterilisatie
11   Je moet er dan natuurlijk wel fatsoenlijk bijlopen       3 CK Boxershorts
12   Of wordt het toch tijd voor een ander modelletje?     Opa onderbroek xxl
13   Handig voor wondvocht en ongelukjes                                Tena man
14   Misschien heb je dit hierna wel nodig                       Erectie verhogende pillen
15   Of iets minder heftigs?                                                 Spaanse vlieg voor mannen
16   mmmmmmm                                                                    Lievelingskoekjes Pim’s
17    Om je voorraad aan te vullen                                                     Sokken
18    Al nodig? Misschien ook zo te gebruiken…           Bruistabletten voor kunstgebit
19    Deze kun je al een tijdje goed gebruiken          Shampoo voor dunner wordend haar
20   Je kunt het altijd nog dichtsmeren                          Schoenpoets (voor kale plek)
21    Als laatste redmiddel                                                    Folder haartransplantatie
22   Dit ook maar gelijk een keertje doen?                                  Hoortest folder
23   Gelukkig kun je hier wel om lachen                                  Boek Raoul Heertje
24   Alhoewel je hier meer van opsteekt. Je bent nooit te oud om te leren Complimentenboek
25   Voor als je je vorige cadeautje niet naleeft                                Zweepje
26   Misschien helpt dit te verdoven, past ook wel bij de leeftijd    Flesje Bols, zeer oude jenever
27   Dit hoort ook helemaal bij de leeftijd                                  Tattoo plakplaatjes
28   Denk je wel aan je gezondheid                          Vitaminebruistabletten voor broze botten
29   Natuurlijk wil ik hier graag met je naar toe.   Concertkaarten Mumford & sons 30-3-2013
30   Blijven we er ook slapen                                                              Overnachting
31    Hopelijk knellen deze je bloedtoevoer niet af                            Sokken
32   Omdat je zo’n sloper bent.                                                 Auto oplader iphone
33   Hier zie ik je graag in                                                                    Overhemd
34   Wilde je ooit hebben. Ga je het ook gebruiken?         Armband  iPhone, voor het hardlopen
35   Inspiratie. Maak je wat lekkers voor me?                       Tijdschrift Jamie Oliver
36   Kun je weer iets van je bucket list afvinken                    Zwemmen met haaien
37   Opvulcadeautje                                                                                   Sokken
38   Lieverd, wat er ook (door je leeftijd) gebeurd, je blijft mijn…  Playboy douchegel
39   Met een beetje geluk                                                                       Kraskaart
40   Mocht je toch nog wensen over hebben…                                Wensballon

Enne, de foto met kus is genomen ná het uitpakken van de cadeaus. Ook fluisterde hij 3 hele kleine woordjes. Dus heb niet teveel medelijden na cadeautje nummer 10.

Heb ik ook niet   😉

 

 

Deel