Frankrijk

Harm wilde in één ruk naar Frankrijk rijden en bedacht dat we dan om 4.00 uur moesten vertrekken. Dat ambitieuze plan haalden we bijna. Tijdens mijn douchebeurt bleek Luc de gisteren nog gauw aangeschafte koelbox ingericht te hebben. Oftewel, de helft paste niet en stond nog op het aanrecht en alle blikjes lagen overdwars op de appels. Dat trok moeders niet. Na een herindeling verwachtte ik applaus dat alles in de box paste, maar de mannen gnuifden en waren blij dat we nu dan toch echt konden vertrekken.

Zo’n autovakantie is alweer 15 jaar geleden. Normaliter start onze vakantie met zes keer door dezelfde taxfree winkeltjes struinen, de helft van je vakantie budget al kwijtraken aan de Starbucks en blij zijn dat je geen boete kreeg voor je koffer-overgewicht. Nu hoefden we niet te letten op onze bagage, dus prakten we de hele achterbak vol. Van hengels, full-size vochtige schoonmaakdoekjes tot aan het strijkijzer, kratten met schoenen en sporttassen vol kleding, alles kon mee. Geen gedoe bij de security met kabeltjes, apparaten, vergeten riemen en verdwaalde scharen.

Stoppen deden we alleen voor hoge nood. Ik had nog niet zoveel gedronken en er waren geen toiletten, dus alleen de mannen liepen (ieder een andere kant van) de struiken in. Ik besloot alvast wat te schrijven, maar er gebeurde niet zoveel spannends. ‘Nou’, zei Harm bij terugkomst, ‘dan moet je ook de bosjes induiken, ik stond bijna in een grote hoop mensenstront’. Als ik Harm zijn handen moest geloven was het de drol van een uit de kluiten gewassen reus. Ik zag mijn ballerina al verdwijnen in een over het hoofd geziene schijthoop en mijn voet soppend in andermans warme uitwerpselen. Ik voelde het al bijna tussen mijn tenen, dus ik sloeg even over.

Het begon te regenen, ik zette mijn stoelverwarming aan en gaf de hoop op om te slapen. Ondanks mijn drie kussens om mijn dubbele nekhernia te omringen met zachtheid, vond ik geen goede houding. Mijn hoofdkussen ging dus terug de opbergtas in en gooide ik achter me op de koelbox. Gelukkig had Harm even later behoefte aan een RedBull, want blijkbaar wil een elektrische koelbox zuurstof via de ventilatieroosters aan de bovenkant. Daar was het nu standje oververhitte sauna en mijn kussen zal de rest van de vakantie ruiken naar smeulende, domme actie. Gelukkig geen echte fik ontstaan. Ik heb daar namelijk patent op. Lekker met vrienden op de bbq-boot bedenken dat het een goed idee is om je rieten tas onder de bbq te bewaren. Geen aanrader als je tas je lief is. Met deze vrienden gaan we ook op vakantie. Wij gaan alvast vooruit en ik heb ze toch maar geappt of ze het nog aandurven. Die appen terug dat ze wel van een uitdaging houden en om beurten ‘Joyce-dienst’ houden. Ik denk dat dat betekent dat ze van mij houden 😉

De RedBull wil er graag weer uit en ik merk dat ook mijn sluitspier het niet lang meer houdt. In de file in Parijs. Geen Eiffeltoren of stokbrood te zien (of bordje met toilet). Alleen maar regen, sirenes en bedelaars langs de grijze massa auto’s. Inmiddels zie ik alles door een gele waas. Zo hoog zit de urine al. Ik denk aan de opluchting die het zou geven om met mijn plastuit uit het raam te hangen. Maar het idee dat ik dan in het bedelbakje van zo’n zwerver zou kunnen piesen, hield me tegen. Die mensen hebben het al zwaar zat. Ik heb niks te klagen, ik ga op vakantie 🥳
Had ik al gezegd dat we niet met Harm zijn auto reizen? Om niet na elke tolpoort te hoeven laden, rijden we met de auto van een collega van Harm, liefdevol omgedoopt tot ‘de tank’. Perfect voor alle bagage en super fijn net voor onze reis nieuwe banden onder gegaan. Sindsdien rammelt er wat. Alsof er ergens onder de auto een vooroorlogse, verroeste centrifuge op volle toeren staat te stampen. Reed erg ontspannen kan ik je vertellen. Hij is compleet gecontroleerd en technisch echt in orde, maar du moment voelde het alsof mijn volle blaas op een trilplaat lag te klotsen. Luc had de halve koelbox inmiddels achter zijn huig en begon Google maps te checken op tankstations. Ik vroeg Harm of dat nog wc’s zijn met gat in de grond. Lachend beaamde hij mijn ouderwetse gedachtegoed.
‘Ja, voor jou maakt het niet uit, jij hangt gewoon je slang in dat gat’, gruwelde ik en zag een soort olifantenslurf uitgerold worden in dat pishol. Volgens Harm werkte dat toch anders.
‘Yes, over 5 minuten kun je eraf, daar zit ook de Mac’, klonk het vanaf de achterbank. Ik blij, want normale wc’s, Luc ook blij want die wilde wel naar de Mac, hij had immers nog niet geluncht. Goh, het was 10.00 uur…
Ik heb me niet te lang druk gemaakt om de stank en ontbrekende toiletbril, maar mijn buikspieren getraind en zegeningen geteld, want er was toiletpapier. Helemaal opgelucht en vrolijk vervolgden we onze weg.

Harm zijn gemoedstoestand veranderde hoe langer we reden. Hij werd stiller en beet op zijn nagelriemen. Het klepperen van de wagen was maximaal op de snelweg en irriteerde Harm ook maximaal. Gelukkig was het beter te doen in de dorpjes met hele smalle kronkelweggetjes omhoog en omlaag, omdat we drie keer verkeerd reden.

Nog wel hertjes in de verte gezien en na alle bruisende (…) dorpjes achter ons te hebben gelaten, werden we opgeslokt door het bos. En daar doemde ons pareltje op, met uitzicht over het water. Gevonden op Airbnb. Geweldig ingericht. Super vriendelijke (Nederlandse) eigenaar, Jasper. Gaf ons goede tips en een vers gebakken stokbrood met kaas en wijn. Ik begon met uitpakken, Harm acclimatiseerde door de proviand van Jasper tegen zijn huig te gooien. Na een potje Uno togen we naar het dichtstbijzijnde dorpje verderop (20 minuten rijden) en belandden we bij de meest sfeerloze zaak ooit. We waren moe en wilden gewoon graag zitten en eten. Binnen was het zo’n donker hol, dat we buiten plaatsnamen. De eigenaresse sprak uiteraard alleen Frans en probeerde ons duidelijk te maken dat het misschien ging regenen. Jaja. Eenmaal buiten gesetteld op een soort Oost-Europese buitenplaats kregen we de slappe lach. De vers bereidde pizza’s kwamen tegelijkertijd met de spetters, dus deze eigenwijze toeristen zochten toch binnen maar een plekje. Rode muren, zwart systeemplafond, harde muziek en op vier grote schermen de film Avatar geven je een beeld van de setting. Misschien de foto’s ook 😉. Pinnen kon je er niet, dus wat waren we blij dat ik contant geld bij me had. We zagen ons als klapstuk ook nog wel even afwassen hier. Het zag er namelijk niet naar uit dat ze een vaatwasser hadden…
Terug naar ‘ons’ serene huis. Nu kon het grote niksen beginnen. Of zoals Harm zei: ‘hier kunnen we echt even ontslakken’ 😊

vakantie