Verslaafd

Vroeger las ik boeken als ‘Het verrotte leven van Floortje Bloem’ en ‘De moeder van David S.’. Hele heftige verhalen over tieners die verslaafd zijn aan drugs. En alles wat daarbij komt kijken. Ik heb zelf nooit drugs gebruikt. Volgens mij ben ik best verslavingsgevoelig en ik ga het risico niet nemen. Straks geeft het rust in mijn hoofd + een gelukzalig gevoel. Geloof me, dat wil ik dan elke dag wel. Als ik niet eens een rem heb als ik aan een pak koekjes of zak chips (lees nibbits) begin, hoe zal het me dan met drugs vergaan? Juist, beter om niet te testen.

Een sigaret heb ik wel geprobeerd. Nou rookten mijn ouders al hun halve leven, dus aan nicotine geen gebrek. Ze wilden liever niet dat we gingen roken, maar boden ook geen rijbewijs als beloning ofzo. Dat hoor je ouders nog wel eens doen. Mijn broer ging er dus voor. Voor de stinkstok, he. Ik had een vriendinnetje, die was iets ouder en op zondag gingen we wel eens een stukje lopen. We eindigden op een bankje, waar zij een sigaret opstak. Man, wat zag dat er stoer uit. Het opsteken, het ermee rondzwaaien tijdens het praten, de lipstick erop, wauw. Ik vond haar al een hele vrouw. Dat wilde ik ook wel zijn. En ik heb het geprobeerd. Echt. Mijn best gedaan. Maar wat vond ik het vies. En ik vond het niet genoeg waard om door te zetten. Ik snoof wel wat dieper als ik weer thuis was.

Ook koffie en bier probeerde ik. Wat een bocht. Eens maar nooit weer. Wijn daarentegen, probeer ik nog wel eens. Omdat ‘dit’ echt een lekkere zoete is. Of omdat het zo ‘gezellig’ is. Of omdat ik er gewoon ook graag van wil genieten, net als de rest. Het lijkt me ook zo romantisch om samen een echt goede wijn te drinken, met een kaasplankje erbij. Nou vind ik schimmelkaas ook niet te nassen, dus is het bij ons gewoon thee met chocola. Of als 2^e ronde, sap met chips. Prima voor ons. Maar bij het uit eten gaan met vrienden, ga ik nog wel eens overstag en nip ik van Harm zijn glas. Slaat gelijk dood door mijn lippenbalsem, misschien is dat het wel. Ik heb ook nog gegorgeld alsof het mondwater is en terug gespuugd in zijn glas, maar ook dit kon me niet bekoren. Harm ook niet trouwens.

Dus de conclusie is eigenlijk, dat ik alleen verslaaft raak aan iets wat ik meteen lekker vind. En dat is toch nog best wat, getuige mijn top5:

1. Lippenbalsem/gloss/stick

   

2. Winkelen/geld uitgeven
3. Tijdschriften
4. Warmte door zon(nebank), bad of douche
5. Slecht eten; chocoladekoekjes, nibbits etc.

Mijn verslaving aan lippenbalsems begon al op de middelbare school. Eerst met een balsem van de Hema, voor 2 gulden, met vanillesmaak. Helaas verkopen ze deze niet meer. Daarna volgden lange periodes met lipsmackers. In de meest giftige smaken. Maar als meisje van 14, om gelukkig van te worden. Hoe ouder ik werd, kwamen er ook lippenstiften en glossjes bij. Dit is nooit meer over gegaan. Laatst, zouden we met ons huis in een magazine staan. Op de dag dat het blad uitkwam heb ik hem 4 keer doorgebladerd in de winkel. We stonden er niet in. Ik baalde enorm. Wat doe je dan? Juist, ik heb én het tijdschrift gekocht en 3 lippenstiften. Even was ik blij. Maar ik moet alsnog 2 maanden wachten voordat ons huis in het volgende nummer staat. Wat ik uiteraard ook koop (in grote getale) en misschien om te vieren ook wel een glossje ofzo.

Omdat ik mijn la met make-up aan het opruimen was, heb ik eens wat stickjes en glossjes bij elkaar geraapt. Op de foto lijkt het mee te vallen (of niet?), maar ik heb ze geteld. Raad eens? Ahum, alleen deze op de foto; 97 stuks. Dan heb ik niet eens alle jassen en tassen leeggeschud. En in de auto liggen er nog 2 en op mij werk 3 of 4. Goed, dit is wel duidelijk.

Winkelen/geld uitgeven, behoeft geen toelichting toch? Wel? Oké dan. Ik stond laatst somber naar buiten te staren. Wat voelde ik me kut. Ik hoorde mezelf gewoon mompelen ‘ik heb zo de behoefte om iets te kopen’. Ik biechtte het op aan Harm en hij keek niet eens verbaasd. Hij zei niets. Harm is een wijs man. Ik voelde me toch wel ziek, dat ik niet alleen emo-eet, maar ook emo-shop. En tuurlijk maak ik mezelf wijs dat ik de economie enorm stimuleer zo. En ik berokken er niemand schade mee. Mijn bankrekening laat ik ook niet heel vaak de rode kant van de medaille zien. Maar, het lijkt soms echt als ik eenmaal begin, ik niet kan stoppen.

Mijn eerste missie, een smartphone is na maanden geslaagd. Het volgende doel werd een CHI-stijltang, daar was ik weken mee zoet, om de beste en goedkoopste te zoeken. Daarna volgen nog wat H&M en Wehkamp pakketten, om me vervolgens weer op haarproducten te storten. Want die gebruiken ze bij de kapper ook en daarna zit het zo goed. Maar bij de kapper is het schreeuwend duur, dat moet goedkoper kunnen. Volgende zoektocht. En lees ik ergens iets over dé perfecte BB-cream, moet ik hem eigenlijk gewoon hebben. Laat staan als ik goede reviews lees over een lipgloss…

Tijdschriften. Vroeger las ik heel veel boeken. Die leende ik bij de bieb. Sinds ik op mezelf woon (en eerlijk is eerlijk, zonder bieb om de hoek), heb ik geen bibliotheek meer bezocht. Sommige boeken moet ik gewoon hebben. Best zorgwekkend, dat woordje ‘moet’. Maar aangezien ik niet teveel spanning aankan, zijn tijdschriften een uitkomst. Ideaal om mee op de bank te ontspannen. Tot ik op een gegeven moment stapels LINDA’s bij de rommelmarkt bracht. Ik bracht letterlijk honderden euro’s weg en dat aan 1 tijdschrift. En geloof me, ik kocht er meer dan eentje. Ik ben een tijdje afgekickt. Maar het gekke is, je houdt echt niet ineens geld over. En ik vind ook gewoon heel vaak dat ik iets verdien. Omdat ik zo hard werk, net ongesteld ben geworden, thuis nog harder werk, of gewoon, omdat het goed is om jezelf af en toe te kietelen.

Dit ‘af en toe’ resulteert weer in een paar keer per week een tijdschrift(enpakket) kopen. Maar nu mag het, want het is vakliteratuur voor Hart & Huis, maak ik mezelf wijs. En ik kan slecht ontspannen. Behalve dan zo lekker op de bank met een boekje. Ook ontspan ik echt in de zon (uiteraard met tijdschrift), in bad (niet vaak, maar als ik ga, lig ik uren te weken, juist, met magazines) en onder de douche. Ik weet nog dat mijn moeder vroeger wel eens een kookwekker zette naast de douchecabine. Deze negeerde ik. Maar mijn moeder niet helaas. Die draaide dan beneden de kraan open. En het fijne van douchen is juist de warme stralen. De kou die mijn moeder op me afstuurde was horror. Ik heb er dan ook niets van geleerd. Ik weet dat het slecht is voor het milieu en voor mijn huid. Maar hé, ik rook niet!

En ik noemde het al, emo-eten. Maar ik ben echt niet altijd emotioneel. Maar ik heb wel altijd zin in wat lekkers. Serieus, altijd. Gelukkig heb ik een snelle spijsvertering en verbruik ik een hele hoop energie, anders was ik tonnetje rond. Ik heb ook nog aan een lintworm gedacht en mijn lieve dokter heeft het onderzocht, maar dat was gelukkig niet het geval. Ik zou er spontaan van gaan kotsen, het idee, zo’n lange worm in me. Maar ik dwaal weer eens af. Dat ik geen discipline/rem/grens heb als iets lekker is blijkt hier echt. Ik kan echt niet maar 1 koekje nemen. Of een handje chips. Mensen die dat kunnen, verdienen een prijs. Serieus. Bij mij moet het op. Leeg. Ik steek mijn kop in die zak chips en lik de laatste zoute restjes eruit. Genieten met hoofdletter G!

Soms probeer ik te minderen en pak wat worteltjes en probeer langs de tijdschriftenrekken te rennen. Het geeft me weinig genoegdoening. Ik weet wel iets wat écht helpt. De zon. Dan vervaagt de rest. En ja, ik lees dan lekker een boekje in de tuin (mét goede beschermende balsem op de lipjes), maar ik ben weinig in de (online) winkels te vinden en heb meer behoefte aan water dan chocola (alhoewel een magnum dan ook prima smaakt). Het is dus eigenlijk allemaal de schuld van de herfst en winter.
Kom op Lente, verlos me   😉