Transformatie naar een zeker nieuw jaar

Het nieuwe jaar komt eraan. Is het dan tijd voor goede voornemens? Eigenlijk vind ik dat je een goed idee gelijk moet uitvoeren, maar ik snap wel dat mensen het gebruiken als streefdatum. Dus nog ff oliebollen proppen om 24.00 uur en dan kotsend het nieuwe jaar in. If it works for you, it’s fine by me. Zelf ben ik al begonnen met een iets gezondere levensstijl en daar wil ik wel verder mee gaan. Misschien een klein tandje bijzetten, maar het moet wel haalbaar blijven. Zo bedacht een collega van mij vorig jaar misschien iets aardiger te gaan zijn voor de medemens. Stilzwijgend probeerde ik met haar mee. Konden we onze hatelijke opmerkingen eerst nog wegmoffelen onder het mom van ‘we-moeten-nog-even-inkomen’. Maar zo eind november bleek het gewoon geen realistisch doel. Tsja, je kunt van een katje geen poesje maken.

Wat ik in het nieuwe jaar wel echt wil aanpakken, is mezelf. Of eigenlijk mijn beste vriend, genaamd Onzekerheid. Ik hoor je denken, dat klinkt meer als een vijand. Maar je kunt alles van mijn vriend zeggen, maar hij is zo trouw als een hond. Volgt mij al sinds mijn prille begin. Vergezelt me altijd. Waar ik ook ga. Is altijd eerlijk tegen me (met die lippenstift zie je eruit als een hoer, die puist valt niet te camoufleren met foundation en die blouse zegt; je bent 5 maanden zwanger). Mijn vriend neemt ook altijd een buddy mee; Controlfreak. Dus met Controlfreak & Onzekerheid, heb je eigenlijk altijd te maken met Joyce & CO. Eigenlijk zijn we één. En nu wil ik dus afscheid nemen van mijn onzekerheid. Maar een goede vriend zet je niet zomaar aan de kant. Toch is het noodzakelijk.

Het begint namelijk meer energie te vreten, dan dat ik tot me kan eten. Ja, het houdt me letterlijk slank (alhoewel mijn ‘vriend’ daar anders over denkt; ‘met je vette drilkin’). Het maakt me moe en depri. En terwijl ik mezelf dingen hoor zeggen, schaam ik me. Zoals tegen een schrijfster die voorstelt mijn manuscript te lezen en ik haar zeg dat dat niet hoeft. Want zij is hoogopgeleid en mijn verhaal is onder haar niveau. Al tijdens het afkraken word ik verdrietig. Want ik heb het met zoveel plezier geschreven. Maar de anderen die het lezen hebben het nog niet uit. Dus zal er wel niet doorheen te komen zijn. Dat die mensen ook gewoon een leven (naast mijn manuscript) hebben, weet ik wel. Maar mijn vriend fluistert hele andere dingen in mijn oor.

‘Tuurlijk neem nog een kerstkransje, doe je je quinoa maaltijd weer lekker teniet, ongezonde bolle pad!’. Zucht. ‘Heb je iedereen wel een kerstkaart verstuurd, onattente muts?’ Shit, dan ga ik toch twijfelen. En op (de wel verstuurde kaarten) wens ik sommigen meer rust en een zorgeloos 2014. Heb ik ze niet per ongeluk een ‘rusteloos 2014’ gewenst? Hier kan ik rustig van wakker liggen. Wat denk je na een simpel gesprek, hoeveel energie me dat kost. Heb ik niet teveel over mezelf gepraat? Waren mijn grappen wel echt leuk, of net over het randje? Kan iemand mijn opmerkingen als kwetsend hebben ervaren? Pff. Dan ga ik liever geen gesprek aan. Met mensen afspreken of naar een feestje gaan, kost me serieus minimaal een week nachtrust. Wat als er stiltes vallen? Ongemakkelijk. Of je blijkt achteraf vergeten te vragen hoe het gaat met die en die. En je kunt niet meepraten over politiek en nieuws. ‘Omdat je een ongeïnteresseerde, ongeschoolde sufkut bent, met de hersens van een beschimmelde paprika’, hoor ik iemand fluisteren. Tsja, mijn ‘vriend’ gaat altijd mee. En is wél een enorme kletsmajoor dan.

‘Je moeder heeft een beroerte gehad, je bent nog niet langs geweest, je bent een slechte dochter. En als moeder bak je er ook niks van.’
Het erge is dat ik echt zo denk. Dat als ik er niet meer zou zijn, ik niet gemist zou worden. Er zijn mensen die denken dat ik door mezelf de grond in te werken naar complimenten vis. Asjeblieft niet zeg, die geloof ik toch niet. Maakt me alleen maar ongemakkelijk. Soms als mijn vriend niet oplet, dringt er weleens een aardig woord door mijn muur en bereikt het me even. Zoals de opmerkingen van ‘de schrijfster’ op mijn manuscript. Ze werd er blij van. Dat doet me dan wel echt wat.

Maar vaak kom je niet langs mijn vriend. Hij is echt superbreed en megasterk (nu verwar je hem misschien met Harm, niet doen, die is nl heel zachtaardig). Ik kan me er echt altijd achter verschuilen. Maar ik wil dat niet meer. Ondertussen hoor ik hele goede verhalen over een Transformatiecoach. Hoewel ik eerst bij Transformatie dacht aan iemand die me kan helpen aan een rechte neus, een volle c-cup en een lichaam net als toen ik 18 was. Maar zo’n soort transformatie is het niet. Kan ik me na de coaching omvouwen tot een motor (transformers, wie kent ze niet)? Nee, deze coach kan overtuigingen uit het verleden teniet doen. Wissen van mijn volgeschreven bord. Even checken wat de site meldt:

‘In ons onderbewustzijn hebben zich de ervaringen opgeslagen, die jij hebt opgedaan in je leven. Als volwassene zijn de patronen die je hebt ontwikkeld in je jeugd eerder een belemmering dan een voordeel.’

Als voorbeeld: als iemand van kleins af aan tegen je zegt dat je een domme hond bent, ga je het op een gegeven moment geloven en is het een overtuiging die je zelf niet meer los laat. Onbewust neem je dat de rest van je leven mee. Nou voel ik me een zak stront, maar dat heeft niemand ooit zo expliciet tegen me gezegd. Ik was gewoon al onzeker bij mijn geboorte; ‘moet ik hier wel zijn?’. Maar dat kan ook zijn omdat ik mijn richtingsgevoel volgde. Onderweg in mijn leven zijn er wel gebeurtenissen geweest die mijn gevoel van stronterigheid bevestigden. Daar zal ik verder niet op in gaan, want blijkbaar kan de coach die makkelijk wegvegen.

Met Transformatie Coaching gaan we direct naar de kern en de belemmeringen worden opgespoord en getransformeerd. Dat is geen pijnlijk proces, geen graven in het verleden, maar wel op een plezierige manier direct en effectief belemmeringen opruimen en helder inzicht krijgen in jezelf en je probleem.’

Fijn, want er valt genoeg te graven, maar straks zitten we in Nieuw Zeeland en dat is prima als vakantieland, maar mijn vriend gaat iets té graag mee. En die wil ik juist onderweg ergens lozen. Deze coach kan me daarbij helpen. Ik hoop dat ze een buks bij de deur heeft staan…