doorJasper heeft graag alles zo natuurlijk mogelijk en tipte ons al waar we biologisch geknede burgers kunnen scoren, die gemaakt zijn van die mooie koeien met gouden bellen om hun nek. Ook zou hij het appreciëren als we biologisch afbreekbare douchegel gebruiken. Sinds Harm zich daarmee wast, heeft hij zin om door het gras te rollen en er zelfs geen probleem mee als hij daarbij zijn rug door een koeienvlaai zou draaien. Heel natuurlijk.
Inmiddels komt het met bakken uit de hemel en kijk ik naar mijn theemokje van vanmorgen dat nog buiten staat. Hoe hij langzaam vol spettert. En spot ik een roodborstje die…
‘Wat gaan we doen?’, onderbreekt Luc mijn moment van verstilling.
Potjes Uno, vier op een rij en ganzenbord houden onze puber even zoet. Daarna rent hij achter de laatste vliegen aan, die zo hard kapot geslagen worden dat Harm de spetters in zijn gezicht voelt. Even overgooien met een bal, die daarna kwijt raakt. TikTok gaat weer aan. Hij vindt onze opties om te gaan wandelen of lunchen maar saai. Luc oppert om een trampoline te bestellen bij Shein, of naar de Lidl of Action te gaan…
Ik stel voor dat hij de kachel aanmaakt. Harm pakt zijn compleet nieuw aangeschafte collectie tekenspullen tevoorschijn. Zo zie ik hem het liefst. Na een tosti kijken de mannen een actiefilm. Het hout knettert in de kachel en verwarmt binnen no time de ruimte. De buitendeur gaat open en brengt frisse lucht en het getik van de regen binnen. Ik blader in een zomer-vakantieboek.
Het voelt als een herfstige, lome zondag.
Deze relaxte dag willen we nog wel buitenshuis afsluiten. Dus gaan we pannenkoeken eten bij Antoinette (oftewel: Crêperie chez Antoinette). De weg ernaartoe is weer vol steile kronkelweggetjes en ik hou mijn hart en de handgreep stevig vast. Als de weg bijna verticaal lijkt te lopen, weigert de auto. Harm blijft stug proberen en rijdt het complete profiel van de nieuwe banden er al af. Als Harm het raam opent komt er een gesmolten rubber geur ons tegemoet. Op mijn lichte aandringen wordt er een andere route genomen. Als we eindelijk neerploffen bij de Crêperie, blijkt ook hier dat ze geen Engels kunnen. Dat maakt het lastig kiezen als je niet weet wat ‘lardons’ en ‘gésiers’ betekent. Ik probeer dat te achterhalen bij de jongen die ons bedient. We worden niet veel wijzer en gokken op geflambeerde duif (we hadden geen verbinding, maar achteraf toch nieuwsgierig, het bleek spek en spiermaag te betekenen). Ik ga op safe en bestel een crêpe met banaan en chocolade en daarna nog eentje met peer die zwemt in caramel. De rest van de avond lig ik in suikercoma.
We zijn hier nog nooit zo vroeg opgestaan. Het huisje is omringd met mist. We pakken onze spullen en rijden de zon en onze vrienden tegemoet.
Van vanmorgen 12 naar vanmiddag 27 graden. Huisje inrichten, borrelen met z’n allen, alle toeristische attracties doornemen en een hapje eten onder het genot van een live optreden van ‘The Rolling Stones’. Omdat we elkaar niet meer konden verstaan, hebben we ons gesprek voortgezet op de veranda. Met uitzicht over een prachtig wijnveld. Oké, er waren wat muggen en niet alle levensvragen zijn beantwoord (waarom worden roze koeken gemaakt van luizenbloed en niet van mierenbloed), maar verder was het perfect 🩷
Van Jaspers heerlijke matrassen, met beddengoed van ongetwijfeld biologisch gesponnen linnen, naar een betonnen matras in een luchtdichte kamer met een dekbedovertrek van schuurpapier. Het scheelt dat er ook ijskoud water uit de douchekop spoot. Oftewel de dag begon verkreukeld. Ons ontbijt met vrienden, waar er al snel tarrels werden ontdekt in de smeerkaas, kwam de sfeer zeker ten goede.
Na de PowerPoint van Milan en Luc met een voorstel voor activiteiten deze week, vertrokken we om 11.00 uur naar de markt. Elke kraam met (dezelfde soort) sieraden moest uitgebreid worden bekeken door het vrouwelijke geslacht, onder luid gezucht van Luc. Ineens hoorde ik hem niet meer. Hij stond flink te scheppen bij de snoepkraam. Wanneer alle kinderen een zak vol suiker hebben afgerekend, keek de verkoper ons stralend aan (dagomzet verdubbeld) en stelde voor een foto van ons te nemen. Voor het eerst dat ik Luc daar niet over hoorde klagen 😉
De middag & avond werden gevuld met boodschappen, zwemmen, wandelen, borrelen, lezen, kletsen en heel veel lachen. Milan komt gezellig bij ons slapen en als hij concludeert dat onze matrassen echt harder zijn, dan slaap ik morgen in zijn bed 😂
Er schenen kleine streepjes zon door de kieren van ons rolluik.
Martijn heeft een geweldig ochtendritueel; verse broodjes halen. Er verscheen een vage regenboog aan de hemel. Eenmaal allemaal geïnstalleerd op het terras, is de zon weer achter de wolken verdwenen. Maar volhardend als we zijn, blijven we buiten zitten (rillen). Lange broeken en truien worden aangetrokken. Ook een aanrader voor als je gaat quad rijden. Dat stond op het ‘maandag-programma’ in de PowerPoint, so let’s go.
We waren iets te vroeg, dus alle tijd om vijf keer te plassen, foto’s te maken met sexy haarnetjes en Harm zijn fontanel in te spuiten met zonnebrand (terwijl daar een helm overheen ging).
Ik ging bij Marleen achterop de quad zitten en na het voorstelrondje gingen we oefenen. Daarna het echte werk; offroad.
Na een tijdje toeterde Luc, die wilde hard door een plas sjezen en reed zijn ketting eraf. Gelukkig zo gefixt en toen we even later stopten voor een groepsfoto, zag ik allemaal bruine vlekken op Luc zijn trui. Verbolgen vroeg ik of hij onderweg chocolade had gegeten (hoe had hij dat voor elkaar gekregen en hoezo had hij niks met ons gedeeld?). Het waren modderspetters…
Na de lunch gingen de kinderen zwemmen. Toen ze even later bibberend van de kou terugkwamen, dachten de oudjes ook wel een poging te kunnen wagen. Heel het zwembad heeft het geweten toen ik te water ging. Na een (eindelijk warme) douche zaten we heerlijk met z’n allen in de zon te borrelen. Nadat de chips naar binnen gewerkt was, vergingen de jongeren nog steeds van een hongerklop.
Op naar Sjors (zoals wij camping-manager George liefkozend noemen) voor burgers, friet en pizza. Er werd nog een poging tot tennis gedaan en luchtgitaar gespeeld, maar het echte avondprogramma moest nog beginnen. Voor ons terras ploften de volwassenen neer op de tuinstoelen en we probeerden diepgaande gesprekken te voeren, terwijl de wolken langzaam roze kleurden. Algauw galmde ons lachsalvo over de wuivende druivenranken.
Vandaag is het feest: Martijn is 50 jaar geworden! Wat geen feest is, is de wekker die om 6.15 uur gaat. Na weer een belabberde nacht. Maar we moeten nog een uurtje tuffen om te gaan canyoning (klimmen en springen in het bos en water). Dat vindt Martijn (en de rest) super leuk. Op dit tijdstip vind ik het alleen leuk om te slapen, maar alles voor de jarige.
Ik ben heel benieuwd hoe ik het ga vinden om zo’n natpak aan te hebben. Als ik iets goor vind, is het gevoel van natte kleren die aan mijn huid plakken. Uiteindelijk was ik er blij mee, want bergwater = ijswater. Het enige wat je warm hield was dat stinkende pak en je eigen pis in je soppende schoenen. Een ongekende ervaring. Onze gids Antoinne begeleidde ons door de bergen, liet ons van rotsen springen en vermaakte zich door foto’s en filmpjes te maken van mijn verwrongen gezicht, of onderkin, maar het liefste van allebei. Ik had een duikbril meegenomen om mijn lenzen veilig te stellen, maar dat had precies nul nut. We gleden, klommen en zwommen. Dronken water van druipende, drassige groene slierten (schimmel?) die uit de rotswanden groeiden. Omdat Antoinne het zei. Hoe snel je verandert in een kudde schapen (of berggeiten in dit geval).
Harm verzwikte zijn enkel, Martijn kreeg een blauwe kont voor zijn verjaardag, want stuiterde met zijn stuitje op een rotsblok en ik zag Marleen half stikkend vanuit het diepe water omhoog komen. Terwijl zij toch echt degene was die mij van tevoren al 78 keer had verteld/overtuigd hoe leuk dit is. Wel koud, soms eng, soms hoog, soms glad, erg nat, dag erna spierpijn, maar toch echt heeeel leuk. Om uit te glijden over glibberige rotsblokken, vanaf hoogtes te springen, waarbij je lenzen achterop je oogbal geslingerd werden, je zware sompige volgelopen schoenen over eigenlijk onbegaanbare paden omhoog hijsen. Ziplinend tegen een boom beuken, toch je hand verbranden aan de staaldraad en tollend de overkant bereiken. En die instructeurs (die liepen om de lastige stukken heen) maar lachen, dat wij als domme toeristen onze zakken laten leegkloppen door ons vrijwillig te laten martelen.
Was het dan de blauwe plekken niet waard? Zeker wel. Ik draag ze met trots. Wat waren we stoer en lachten we om ons eigen (en elkaars) geklaag. Jong en oud hielp elkaar. Keek naar elkaar om. Letterlijk. Zo lief. Eigenlijk was het gewoon een warm bad (achteraf gezien) 🩷
De dagen erna werd er nog gevist, gezwommen, gekart, gewinkeld, van rotsen gesprongen bij het strand en vooral veel gekletst, gegeten en gelachen.
Opruimen, inladen en uitchecken. Afscheid nemen van Sjors. ‘No problem’, was het standaard antwoord van Sjors (ook al spoten we zijn hele terrein vol met confetti tussen de dennennaalden). Konden we misschien ook onze immer hongerige pubers bij hem achterlaten? Ook dat was geen probleem. Graag in september weer ophalen. Hij had geen tijd om ze dan op de trein te zetten, dus hebben we de jongens toch maar ingeladen. We reden door naar de bakker voor een ontbijtje en proostten met een chocolade croissant op onze vriendschap. We knuffelden alsof we elkaar nooit meer zouden gaan zien. Het was dan ook echt gezellig. Eigenlijk precies zoals ik me had voorgesteld. Zoveel liefde voor deze mensen, die we tot familie hebben gedoopt🩷
Onze lieve vrienden reden door naar Spanje, wij tuften verder Frankrijk in. Als rasechte toerist kunnen we natuurlijk de Pont d’Arc niet overslaan. Luc sjokte als een dode hond achter ons aan. Echt een weggegooid kwartier van zijn leven. Had hij veel nuttiger kunnen besteden. Op TikTok kunnen scrollen bijvoorbeeld. Had hij even pech, want ik wilde ook zo’n lavendelveld weleens zien. Dus dat was de volgende stop.
Laten we het erop houden dat ik langer gekeken heb in het winkeltje dan in het half verdorde veld. Het rook nog wel lekker. En je kon er plassen (niet in het veld zelf, alhoewel, dat had Luc prima gekund). Dus we waren hierna helemaal klaar voor onze rit naar Dijon.
We komen om 17.00 uur aan bij een prachtig hotel met grote bedden, WiFi en voelen ons een beetje underdressed. Een ouder echtpaar zit heel gesoigneerd hun kopje thee weg te nippen in de tuin en er heerst een serene stilte. Het zwembad heeft mooie ronde vormen, maar nodigt niet uit om te duiken, bommetjes te maken of met luchtbedden in te plonzen.
Harm past zich makkelijk aan en vraagt of ik wat anders wil eten dan burgers of pizza en ik knik.
Hij is naar restaurants aan het zoeken en vraagt vertwijfeld ‘jij hebt zeker geen zin in runderwang?’.
‘Alleen als het gevuld is met eendenborst’, is mijn serieuze antwoord. Harm scrolt verder.
Half uur later: ‘waar heb je eigenlijk trek in?’
‘Risotto. Soep’, antwoord ik blij.
We rijden naar een Italiaans restaurant in Dijon, onderweg is er niks leuks te zien, alleen maar industrieterrein. Ik spot zelfs een Ikea! Nou heb ik nog wel wat nodig… Maar ik zie Harm al gefronst kijken, dus ik denk toch niet dat ik wat nodig heb.
De Italiaan blijkt in een groot overdekt winkelcentrum te zitten. Ik voel nieuwe energie door mijn lichaam stromen en huppel om de mannen heen. Het is toch zonde om niet heel even wat geld stuk te slaan hier? Harm trekt me mee, we zijn al laat.
Het eettentje blijkt een soort Happy Italy, maar hier zit je nog dichter op je buren. Het zit er ramvol mensen die wel de hele dag gewinkeld hebben. Ik moet me beheersen om niet in de tasjes naast me te kijken. Maar nog meer moet ik me inhouden om geen gillende kinderen een servet in hun mond te proppen. Leuk dat je met je vriendin en vier overprikkelde peuters nog een hapje wilt eten, maar dat constante gekrijs moet je doen besluiten om een doggybag te vragen en te vertrekken. Ik heb nog nooit zo snel hete pasta tegen mijn huig geprakt.
Heerlijk geslapen. Op naar huis! De drukte op de weg viel mee. Ik denk dat iedereen bij het tankstation in de rij stond voor de wc of een reepje chocolade van bijna tien euro. En ondertussen een paar krassen op de auto van Harm zijn collega maakte 😬. Na 7 uur rijden komen we thuis. Gezellig knuffelen & bijkletsen met Lientje. De was aan, toch weer friet halen en foto’s terugkijken. Wat hebben we het goed gehad 💗
Wat vind jij van deze blog?