Dag Noorwegen!

Dag 10

Inpakken en door naar Finnsnes (in Senja). 4,5 uur gereden in non stop regen. Alles om ons heen was lichtgrijs. We zagen de plek waar we van de week stopten om foto’s te maken van een brug. Geen vezel in mijn lichaam voelde nu ergens de behoefte om buiten ook maar iets vast te leggen. Vanachter mijn raam fotografeerde ik wel één van de helden die we onderweg tegenkwamen; een fietser.

Maar we zagen ook toeristen (een psychisch gezonde Noor zie je dat vast niet doen) wandelen. Niet op speciale wandelpaden, nee, die liepen levensmoe langs de vangrail. Met het hoofd gebogen, tegen de striemende slagregen. De rugzak volgepropt met klamme lappen, een vochtige slaapzak en natte tent. Die ze straks op een mooi drassig plekje op zouden gaan zetten, met uitzicht op een prachtig meertje, dat je niet kon zien doordat er vanuit de hemel met een legertje onuitputtelijke kärchers constant water naar beneden werd gespoten. Hoe idyllisch 🙈 Noem mij dan maar verwend. Harm achter het stuur, gezellige playlist op, beetje kletsen, lachen en ons bol etend aan ongezonde snacks. Leuke woorden opzoeken die we tegenkwamen zoals Sletbakken (de vlakte) en fiskestang (hengel). Ik boekte alvast een afspraak bij de kapper voor volgende week en maakte een boodschappenlijstje voor bij thuiskomst. Ik ben er denk ik klaar voor. Om naar huis te gaan 😊

Om 14.55 uur kwamen we aan bij Finnsnes Gaard. Er was geen receptie. In de papieren stond dat we de inlogcode voor ons huisje 48 uur voor ons verblijf hadden moeten krijgen. Das nie gebeurd. We belden met onze travel counselor. Die nam niet op. Het hoofdkantoor dan. Die kon niks vinden en zou ook contact opnemen met onze contactpersoon. Die belde even later dat hij naar het hoofdkantoor in Engeland zou bellen. Wachten in een auto terwijl je allemaal naar de wc moet en de regen tegen de ramen beukt, voelde alsof elke minuut er één teveel was. We belden de locatie zelf en na een uur wachten, kregen we eindelijk de code van het huisje. Na een sanitair bezoek concludeerden we, het is echt leuk hier. Houten huisje met uitzicht over de zee en lekkere benen-omhoog-stoelen, die ik uiteraard omdraaide, voor uitzicht over het water.

Lekker een taartje eten in de buurt. Fruene på Torget is kleurrijk en ouderwets tegelijkertijd, ik denk dat ze de kringloop om de hoek (die helaas gesloten was) hebben leeg gekocht. Heel knus.

Beetje door het winkelcentrum gelopen en geëindigd bij de Burger King. Het was droog! Luc opperde om de tortilla slap te doen. Oftewel, neem een slok water en sla omstebeurt met een tortilla iemand vol in zijn gezicht. Tenminste, dat dacht ik, dus ik stond al klaar om uit te delen, maar je bleek eerst ‘steen-papier-schaar’ te moeten doen. Hoe dat werkte begreep ik niet, ik had steen en Luc papier, maar ik dacht aan een presse-paper, oftewel je gebruikt een steen op papieren, zodat ze niet wegwaaien. Zo bleek dat niet te werken. Voelde ik aan de slag die Luc uitdeelde. Die greep zijn kans. Ik stikte bijna in mijn water. Mijn wang gloeide. De spelregels negerend ging ik ook achter Luc aan. Helaas braken de wraps vrij snel af, dus vlogen de stukjes hem om de oren. Harm dacht dat de meeuwen dat wel zouden lusten. Dus toen we allemaal gezegend waren met een brandend wangetje en nat van andermans uitgespuugde water, voerden we de vogels de tortilla’s. Hoefden ze zelf alleen nog een visje in te rollen, voor een viswrap, leek ons een uitgebalanceerde maaltijd.

Harm voelde nog even aan het zeewater en dacht wel dat hij hier morgen in kon zwemmen. Wordt vervolgd…

Dag 11

Niet echt lekker geslapen afgelopen nacht. Een houten huis is charmant, totdat er iemand (lees: Luc) boven je ‘slaapt’. Elke keer dat hij opstond om welke reden dan ook, leek het of hij met klompen aan de Horlepiep aan het dansen was. Ik lag op mijn rug naar het plafond te staren en luisterde naar het water wat buiten tegen de rotsen klotste en dacht aan Piet. Lag hij ook zo in bed naar de zee te luisteren toen hij in Noorwegen was? Piekerde hij, of genoot hij van het omringd zijn met water, goed gezelschap en prachtige natuur? Ik hoop het laatste.

Het werd zoals altijd vanzelf ochtend. En onze Fishermans Friend die op het terras stond had een zonnetje tevoorschijn getoverd. Dus niets stond Harm in de weg voor een verfrissende duik. Daar kon ik ook niet echt lekker van slapen, het idee dat hij op de rotsen zou klappen, kramp zou krijgen of een dodelijke kwal tegen het lijf zou zwemmen. Moest ik erachteraan duiken en dat Luc dan op de kant zijn beide ouders zou zien verdrinken? Wat was het noodnummer ook alweer? 113? Of kwam dan de dierenambulance de kwal reanimeren? Ik kan met dit soort gedachten een nachtvullend programma verzorgen. Terwijl Harm rustig heeft gezwommen en gewoon zonder hartaanval uit het water is gekomen. Een zeer goed begin van mijn dag kan ik je vertellen.

We moesten weer 2,5 uur rijden naar het vliegveld van Tromsø. We genoten van het mooie weer en van een hyper puber die ineens uit volle borst vanaf de achterbank gilde; ‘Hé Josti, lust jij een tosti?’ Ook hij had zin om naar huis te gaan. Nog wat laatste mooie foto’s maken onderweg naar een bijzondere bestemming voor mij. Vanmorgen nog weten te regelen, er was precies nog een momentje om 13.30 uur bij Tromsø Classic Tattoo. Het werd een tatoeage van een North Star.

‘De Nautische ster is de oudste ster die als tattoo wordt gezet. Het ontwerp is een combinatie van de punten van een kompas en de Poolster. Zeelieden gebruikten deze voor de navigatie op zee, en geloofden dat de tatoeage hen zou beschermen en veilig naar huis zou leiden.’

Deze tatoeage wilde ik eigenlijk zetten met Piet, maar ik heb het hem nooit durven vragen. Net na zijn overlijden heb ik eraan gedacht, maar toch niet gedaan. Gisteravond voelde ik ineens dat ik het heel graag wilde. Juist in Noorwegen. Waar hij zijn laatste mooie reis beleefde.  Ik heb het ontwerp iets aangepast. Hij doet me denken aan een kompas, (vallende) ster, water, sparkling, leven & dood, Piet, een traan, genieten, Noorwegen en onvergetelijke mensen en reizen.

We hebben deze dag nog geprobeerd een kaarsje aan te steken bij verschillende kerken, dat is niet gelukt (kerk gesloten of geen kaarsen). Maar het is oké. Want Piet was erbij. We zwommen in het water waar hij in heeft gevaren, liepen in zijn voetsporen, ademden dezelfde frisse zilte lucht en keken ’s avonds naar dezelfde roze kleurende hemel. Misschien gaan Harm en ik nog een keer terug in de winter, voor de orca’s en het noorderlicht. En dan nemen we je gewoon weer mee, lieve Piet. Je bent er altijd bij en zult dat altijd zijn. Voor nu is de cirkel rond. We gaan naar huis 💗

NoorwegenTipsvakantie