Gewoon zo’n dag

Zoals de meesten wel weten, staat ons huis te koop. Al ruim 2 jaar. Wat we extra kunnen doen om ons huis te verkopen? De makelaar heeft een goede tip: de prijs verlagen. Dat we daar niet eerder aan hebben gedacht! Wat zijn we toch dom. En aangezien we onze prijs al een keer hebben verlaagd, kunnen we het huis natuurlijk ook gratis weggeven. Bij een prijsvraag ofzo.

Dan zelf maar weer iets bedenken. 2 Jaar geleden met ons huis in Ariadne gestaan, die uiteindelijk niet vermeldden dat ons huis te koop stond. Afgelopen februari bij de TV makelaar geweest. Ook een leuke ervaring. Leverde 8.000 bezoekers op 1 dag op funda op en 1 bezichtiging. Eigenlijk niks dus. Adverteren levert ook niks op, dus hoe komen we dan weer eens met ons huis origineel onder de aandacht bij een groot publiek?

Toch maar weer een poging wagen bij een tijdschrift. Een paar keer gemaild met Wonen Landelijke Stijl en afgelopen maandag was het definitief. Ze zouden komen fotograferen. Op vrijdag. Een dag voor Harm zijn 40^e verjaardag en nog zoveel te doen. Maar ik laat me niet kennen. Ik maak elke nacht plannen van wat er allemaal nog moet gebeuren. Punt 1, foundation inslaan om mijn wallen dicht te smeren. Helaas lijkt in het holst van de nacht de lijst alleen maar langer te worden.

Dinsdag sleep ik mezelf naar mijn werk en neem ’s middags vrij. Tuincentrum be prepared. Hier sla ik planten en bloemen in voor binnen en buiten en negeer het bedrag op de kassa. Het doel heiligt de middelen. Naar huis racen en mijn hakken verwisselen voor mijn kaplaarzen met stipjes. Ik heb nog 2 uur en een hoop leilindes te snoeien. Alleen de toppen zijn te hoog. Dan snijden ze die maar van de foto af. Bijna donker, onze door wormen opgegeten buxusbollen in de kliko. Hophop, zomerheide erin. Dat is ook winterhard en de winterheide zag er al dood uit. Beetje raar om daar meer voor te betalen. Het is maar voor de foto.

Alle takken verdeeld over 4 groene bakken, bedankt lieve buren. Geen bezwaar ook tegen kattenpoep? Gelukkig werden ze woensdag al geleegd. Maar gauw weer mijn normale laarzen aan en op naar de crèche, kinderen meesleuren en weer naar huis. Ha, manlief kookt en ik ga verder met de planten in de binnenpotten. Ik voel mijn vingers niet meer. Mijn voeten ook niet trouwens. Je snapt natuurlijk wel dat ik op 1 been op ons hek balanceerde om met een handsnoeischaartje tak voor tak af te knippen. Ben kapot.

Woensdag verder met planten omzetten, zodat er straks weer nieuwe orchideeën in het raamkozijn staan. De oude waren plakkerig. Ik haat luizen. Ik haat het ook als mijn anti-luizenmiddel op is. Ik heb er maar op gegokt dat ze ook niet van antikalk houden. De planten en mijn bad glommen hierna. Top. What’s next? Eigenlijk ziet Luc zijn kamer er niet uit met 2 bedden en een commode tegen 1 wand. Geen gezicht op de foto. Dus dan zet ik zijn ledikant wel aan de kant vrijdag. Maar de spiegels boven zijn commode hangen er nu niet meer recht boven. Tijd voor wat anders. Spiegels naar het trappengat en hallo gele vierkanten op de witte houten muur. Waar is mijn kwast? Luc in bad en ik aan het verven. Kan ik gelijk nog wat plekjes op de salontafel bijwerken,  daar zaten nog wat uitgebeten plekken. Van ontplofte batterijen uit de afstandsbediening. Check. Het klepbankje in de keuken kan ik ook nog wel een beetje bijtippen. Het bed ook nog een likje, waar Luc graag de stukken verf afkrabt. Dan Luc zijn muur nog een keertje en klaar met de verfpot.

Nu is het wel wat kaal, wat kan ik daar nu hangen? En waar haal ik iets leuks op korte termijn? Eerst maar eens wat inspiratie opdoen in wat magazines. Het wordt een kort vlaggenlijntje, dat knutsel ik als Luc slaapt. Gelukkig is de verflucht alweer vervlogen. Hij pakt zijn uurtjes, moet een beetje uitrusten van onze gezamenlijke slapeloze nachten door zijn oorontsteking. Geeft mij ook mooi de tijd om een slingertje te maken met sterren. Kan ik misschien Hart & Huis ook nog een beetje promoten. Zal je zien, zetten ze straks heel zijn kamer niet op de foto. Niet aan denken, gewoon doorgaan. Luc is in ieder geval helemaal blij met zijn sterrenslinger. Die ander hang ik pas op op vrijdag. Anders trekt hij hem al van de muur af, voordat er nog maar een foto is genomen. Nu nog 4 wasjes vouwen en heel het huis stofzuigen.

Donderdag naar de zaak en ’s avonds verder. Keuken schoon, check. Nieuwe schalen met waxinelichthouders op tafel. Leuk. Dan nog wat opruimen en opruimen. Deze nacht verlang ik naar zondag, dan slaap ik uit en is alles achter de rug. Wie bedenkt zoiets? Vrijdagochtend Luc naar het kinderdagverblijf en Lina naar school gebracht. Nog even langs de supermarkt, verse croissantjes, appeltaartje, gevulde koeken, broodjes etc. ingeslagen. Hé, luiers in de aanbieding en wc papier, neem mee. Pfff, ik weet wel waar het geld blijft. Er kleeft in ieder geval stront aan…

Harm is gelukkig vrij, dus die stort zich op de badkamer. Ik sop de bovenverdieping, zet ramen open, maak bedden op, zet het aanrechtblad in de groene zeep en zet de puntjes op de i. Lekker hoor een extra gang die je vol kunt zetten. En de wc-verkleiner en badrekje verdwijnen in Lina’s kast. Sorry schat, het doel heiligt…

Respect voor alle mensen die meedoen aan zo’n ‘binnenkijker’, zeker met zo’n deadline. Alhoewel ik ze ervan verdenk een schoonmaakster te hebben. Op dit moment verlang ik er ook naar eentje. Maar voelt toch een beetje decadent. En van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan. Rare uitdrukking eigenlijk, ik denk juist dat daar veel mensen aan dood gaan. Ik voel me nu al halverwege.

Kwart over 10 rennen we naar boven en trekken iets fatsoenlijks aan. Half 11 gaat de bel, daar is Denise de fotograaf. Wat is ze aardig. Nog een keer de bel, daar is de interviewster. Gelukkig geen Ariadne praktijken dit keer. Geen meegenomen accessoires die ze fotograferen alsof ze de mijne zijn. Terwijl ik ze niet eens gratis zou willen hebben. Glitterkerstbomen bijvoorbeeld. Niet heel mijn huis ondersteboven, nat en onder de naalden. Dat trek ik nu echt niet. Gewoon op mijn gemak kletsen en ondertussen maakt Denise foto’s. Harm haalt de kinderen op van school, daar nog een foto van en ze zijn klaar. Denise eet een croissantje mee, de interviewster niet. Die is al op weg naar huis, het interview uitwerken. Ze hebben een strakke deadline. Ineens springt Denise op, ze is vergeten de badkamer te fotograferen en rent naar boven. Gelukkig maar. Harm veegt net een traan (zweet?) uit zijn ooghoek, hij heeft net een uur van zijn leven in dat kleine kamertje gestoken.

Als ook Denise  vertrokken is, laat ik me vallen op de bank. Waarom ben ik toch zo’n perfectionist? Nu nog taarten en toetjes uitzoeken voor Harm zijn verjaardag en hij gaat met Lientje op pad. Luc naast me op de bank. Nu even niks. Alleen maar duimen dat de plaatsing in nr. 1 van Wonen Landelijke stijl volgend jaar een koper oplevert. We hebben het verdiend.

Deel

doorjoyce

0

0 Comments

Ja, ik ben een hypochonder. Eigenlijk gewoon een combinatie van aanstelleritis/hoog-sensitiviteit/piekeren.

Ik vergeet nooit dat ik jaren geleden bij mijn accupuncturist op de tafel lag en hij me enorm liet schrikken. Hij ‘masseerde’ mijn lichaam en ontdekte zo fijne plekjes om wat naaldjes in te draaien. Tot dusver prima. Totdat hij aankwam bij mijn rechterzij. Hij voelde. Voelde nog eens en vroeg half aan zichzelf, half aan mij wat daar zat. In een combinatie van Chinees-Nederlands. Maar ik begreep hem meteen. Alarmbellen gingen af. Wat is wat? Hij voelde een bult onder mijn ribben en durfde er niet meer aan te komen. Ik des te meer. Ik heb heel die knobbel de rest van de dag van alle kanten betast. Hij werd er ook pijnlijker van. Ik maakte er bijna een paarse bult van. Dit was niet goed. In mijn hoofd nam ik al bijna afscheid. ’s Avonds was hij vertrokken. Met de noorderzon. Heel mijn lichaam bevoeld of hij ergens anders was opgedoken, mijn mysterieuze bult. Uiteraard kwam ik wat bobbels tegen op mijn weg, maar die lijken er toch te horen. Niet gerust ging ik slapen. Zwierf er nu een bobbel door mijn lichaam?

De volgende ochtend was ik bijna gerustgesteld dat hij er weer was. Nou ga ik zelden naar de dokter, maar ik geloof dat ik hier niet heel lang mee heb rond gelopen. Het bleek gewoon een zwevend rib te zijn. Al die zorgen voor niks. Maar goed, dat hoort een beetje bij me. Maar ondanks mijn hypochondrie, ga ik normaliter niet voor 1 klacht naar de dokter. Dat vind ik het vaak niet waard. Ik maak meestal een lijstje. In mijn hoofd. Bij meerdere klachten mag ik naar de dokter. Of als ik met de kinderen moet, want die neem ik wel serieus.

Zoals laatst bij de tandarts, Lina had pijn in haar tand en we gingen langs. Na wat foto’s constateerde hij nieuwe kiezen, onder de oude en dat gaf druk. Met het zweet in mijn handen vroeg ik wat ik kon doen tegen kapot tandvlees. Lina en de tandarts keken me walgend aan toen ik lekker plastisch beschreef hoe ik het vel van mijn tandvlees poetste. Hij wilde wel even kijken. Hij trok een gezicht bij de aanblik van mijn rauwe vlees waaruit ik weinig kon opmaken. Vond hij me een aansteller, of vond hij het er ook pijnlijk uitzien? Ik had al met een spiegel gekeken (die besloeg heel irritant) en foto’s geprobeerd te maken. Zeg maar niks, ik weet het. Maar blijkbaar moet het vanzelf genezen.

Vandaag moest ik dus voor iets anders naar de dokter en ik bedacht dat ik dan nog wel een vraag kon stellen. Ik heb namelijk een fantastische dokter. Mochten we ooit verhuizen, bied ik hem ons tuinhuisje aan. Altijd handig, zo’n dokter dicht in de buurt. Die je serieus neemt. En bereid is elke week een echo te maken, als je onzeker bent of het wel goed gaat met je ongeboren spruitje (in het verleden, rustig maar). Hij neemt alle tijd voor je, pakt er boeken bij en luistert naar je. Wat geniet ik daar van. Eigenlijk zou ik vaker langs moeten gaan. Ik vertelde hem dat ik zo’n 2 maanden geleden onze oude bbq naar de bedrijfs-afvalcontainer van de overbuurman heb gesjouwd. Mijn vingers stopte ik in de gaatjes waar normaal de roosters in horen. Dit was best scherp. Maar ik moest me gewoon eens niet zo aanstellen. Doorlopen. Toen ik hem neerzette voelde ik mijn vingertoppen niet meer. Het tintelde en ze zagen er vreemd paars uit. Maar de bbq werd ’s middags mooi opgehaald en dat voelde goed. Maar mijn vingers nog steeds niet zo. Vooral mijn middelvinger lijkt te slapen. Kan ik ook geen obscene gebaren maken. Maar aangezien ik heel netjes ben, doe ik dit zelden. En omdat mijn middelvingers krom zijn (ik denk aan artritis/artrose of reuma en jij?) en ik eerder het gevoel heb dat mensen me uitlachen als ik mijn middelvinger opsteek.

De dokter keek alleen maar even naar mijn arme vingertje en keek me hoofdschuddend aan. Je hebt je zenuwbanen flink beschadigd. Kijk maar naar de verkleuringen, wees hij aan. Dit duurt maanden om te herstellen. Als je koude handen hebt, gelijk handschoenen aan en warm houden. Ik beloofde hem geen bbq’s meer te tillen en mijn handen te warmen. Aan de buik van mijn man. ’s Nachts. Maar dat vertelde ik er niet bij   😉

Deel

doorjoyce

0

We zijn een week verder en nu willen we natuurlijk wel weten hoe het afloopt bij het programma ‘Wie trouwt mijn zoon’. We krijgen wat terugblikken te zien en het blijkt dat ik een hoop gemist heb. Veel bitchfights en bemoeizuchtige moeders en een vader. Deze vader heeft blijkbaar niks met donkere meisjes. Hij komt hierop terug, ze blijkt een leuke meid te zijn. Nee, ze heeft geen fles whisky voor hem meegenomen of de was gedaan voor zoonlief. Nee, hij vond haar de ideale schoondochter, omdat ze haar concurrente een teringhoer noemt. Sjiek. Stiekem hoopt hij misschien dat het kleurtje er wel af gaat, met douchen ofzo. De zoon duikt ondertussen in de zee en vergrijpt zich toch aan een ander. Na een preek van zijn vader, neemt Jesper zich voor om de anderen écht goed te leren kennen. Dit doet hij wederom door een vleeskeuring. Stuk voor stuk. Maar genoeg teruggekeken. Je moet niet in het verleden blijven hangen. Hij trekt vandaag zijn pak aan. Vader spreekt hem aan, hij heeft er geen vertrouwen in dat hij echt verliefd is.

Zoonlief staat voor de zaal met mensen die denken dat er een feestje is. De presentator maakt het lekker gênant door twee keer aan te halen dat hij grondig research heeft gedaan door van de een naar de ander te gaan. Hij mag kiezen voor zijn vader of het meisje in de trouwjurk. Hij vertelt haar dat ze alles in zich heeft. Maar hij is toch niet verliefd. Geen onderbuik gevoel zwamt hij. Misschien heeft hij de laatste dagen juist wel teveel naar zijn lage onderbuikgezwel uh gevoel geluisterd.

Vader en zoon druipen samen af. Zij mag ook nog wat zeggen; zijn vader zal waarschijnlijk zijn hele leven zijn onderbroeken wassen. Helemaal niet teleurgesteld briest ze; ‘Hij wil een dom varken met kutkarakter. Geen meisje met inhoud en klasse.’ Dan had hij misschien toch beter voor jou kunnen kiezen of niet, aardig wicht?

Volgende. We gaan terug naar het begin van een zoektocht voor mooiboy. Maar hij bleek onzeker. Dus koos moeder de vrouwen. Het gaat ook om het innerlijk blijft ze maar herhalen. Dit heeft hij onthouden. Het komt als een mantra terug bij de terugblikken. Ook in zijn lofrede aan Tessa. Moeder is er ook heel blij mee. Ze vindt dit het 1^e stapje naar volwassenheid toe. Hoe stoer voel je je dan als je moeder dat verklaard voor het publiek. Thanks ma. Hij krijgt alleen de deksel op zijn zwetende neus. Ze wil de ring wel, maar hem niet. Hij geeft haar bijna een kopstoot tijdens de afscheidszoen en geeft dan de ring aan zijn moeder. Dit had hij niet verwacht. Ik wel, dit kun je toch op je klompen aanvoelen jonguh!

We krijgen een deja vu van de homo. Sorry, maar ik kan (lees: wil) al die namen echt niet onthouden. Zijn moeder zag hem innig en gelukzalig dansen en trok hem van de dansvloer. Dan weer een  shot van moeder en zoon samen in bed (ik snap nu waarom hij homo is geworden). Het volgende moment zitten ze bij de psycholoog. Tranen met tuiten. Sorry, zegt moeders. Ook deze volwassen man wordt voor de ceremonie aangekleed door moeders. Met een knalroze strikje. Uiteraard. Zijn moeder is zijn alles en komt in minirok naar voren schrijden naast haar toekomstige schoonzoon. Ze is wel erg schattig. Blijkbaar was hij niet zijn eerste keuze. Maar zoals ze met elkaar tongworstelen daarna lijken ze voor elkaar gemaakt. Moeders staat ernaast en zegt letterlijk: En ikke en ikke? Wil ze ook een tongzoen? Mar als we haar later horen praten verheugd ze zich wel op de rust in haar leven. Gek is dat.

‘Mijn’ knulletje gaat met moeders in de auto naar het landhuis. Hij wordt bijna geil van de benzinegeur, want het voelt alsof hij in een Jeepje rijdt. We kijken terug naar het begin, hoe hij met toegeknepen stem een meisje complimenten geeft. Wat een lieverd. Maar ma stuurt het ene na het andere meisje weg. ‘Ma waarom doe je dat nou?’, roept hij uit als er bijna niemand meer over is. Moeder pest ook de grote liefde van hem weg. Hij huilt. Maar de liefde is sterker en ze komt terug. Zij was de vrouw die zijn kipkerrie met doperwtjes wel erg standaard vindt. Zij at liever meurende kaas. (Ik word misselijk van beiden). Maar we zijn weer terug in het landhuis. Hij begint te brabbelen. Helaas zat er geen ondertiteling bij. Maar hij ziet er zo schattig uit, in zijn kerstpakje. Om te knuffelen. Hij krijgt de ring aangereikt en zegt; Leonie ik wil jou deze ring geven. Punt. Presentator grijpt in, anders is er straks zendtijd over. Hij doet een nieuwe poging en schuift de ring om haar vinger. Geel goud. Daar hou ik niet van, dus het is goed zo. Ze krijgt 2 kuise kusjes op de wang en ze mogen nu samen de auto in. Hij meldt wel even dat hij eerst zijn Harley af moet maken, maar dat ze misschien zondag wel wat af kunnen spreken. Hoe romantisch.

De boerende zoon komt in zijn fluoshirt al bijna klaar in de auto. Hij zit al stuiterend op het witte leer. We kijken ook hier terug. Tijdens de speeddate gooit hij wat alcohol naar binnen en is hij zwaar onder de indruk van de voorgevel van een van de meisjes. Die blijkt een ‘geheim’ te hebben, waar mama niet blij mee is. Ze verdient haar geld met lapdances. Zijn reactie: ‘Meen je niet? Supervet.’ Nou snap ik die moeder niet helemaal. Wat verwacht je dan van deze anabole? Hij wil de psycholoog op zijn bek slaan, want deze teringlijer vindt zijn relatie niet normaal met zijn moeder. Hij geeft haar een kus op de mond, even laten zien dat ze volkomen normaal zijn. We zien hem nu zijn speech oefenen voor de spiegel. De zenuwen en het zweet breken hem uit. Dan staat hij voor haar. Giecheltje voelt vlinders in haar buikje en zwetend gaat hij op zijn knietjes. ‘Wou jij met mij trouwen?’ Ze zegt ja. Yes een happy end. Wie had dit nou willen missen?

Deel

doorjoyce

0

0 Comments

Wat ben ik stom zeg. Ik wilde in bad gaan. Maar ik hoor zoveel verhalen op de zaak over programma’s die ik allemaal ‘mis’. Zoals Boer zoekt vrouw en wie trouwt mijn zoon. Dus tvgidsje online gecheckt en ja hoor, ik heb mazzel. Vanavond zijn het de thuiswonende mannen die niet aan de vrouw kunnen komen. Kitkat erbij, ik zit er klaar voor.

Ik krijg wat voorstukjes te zien en het lijkt wel Tempation Island (haha, ja dat keek ik vroeger, toen ik nog jong was en tijd over had). Mijn aandacht heb ik erbij. Ik maak kennis met de sneue mannen en hilarische vrouwen. Maar wat er nou stom is? Ik ben verliefd geworden. Ben al getrouwd, wat nu? Ik zie zowaar mijn gelijke op tv. Sebastiaan. Een iel menneke dat door zijn ex-in-spé een restaurant in wordt gesleurd. De ober schenkt een glas wijn in. Knulletje kijkt ernaar en zij zucht ‘je moet proeven’. Arme jongen, zou hij van mij echt niet hoeven. Met mij mag hij gewoon ranja met een rietje drinken.

Dan komt het voorgerecht. Hij neemt een hapje van zijn zogenaamde Franse kaasje (gewoon brie, zou me niet verbazen als die uit Nederland komt). Hij kauwt en kauwt en probeert zijn gezicht in plooi te houden. Knap staaltje acteerwerk. Ik had allang mijn servet inhoud gegeven. Hij zegt voorzichtig dat hij het niet zo lekker vindt. ‘Dit hoort er wel bij’ antwoordt de bitch. Hij informeert of ze bedoelt bij de Franse keuken of …Hij durft zijn zin niet af te maken, maar ik dacht hetzelfde. Als hij voor haar kiest wordt hij dan elke avond verplicht om schimmelige kaas te eten tot hij erbij neervalt en smeekt om genade? Zij gaat nl zeker twee keer per week uit eten. Hij stamelt dat hij niet weet wat het kost om op jezelf te wonen, dus liever wat spaart. Hmm, dit is dan weer een minpuntje van deze droomman. Ik wil geen krenterigheid. We kunnen best samen nibbits eten op de bank en een theetje drinken, maar geld moet wel rollen. Zo denkt mevrouwtje Kaas er ook over en ik zie hem zenuwachtig gnuiven. Serieus, hij gooit zijn neusvleugels in de lucht, alsof hij wil ruiken of er nog meer kaas hun kant op komt.

Maar we zullen het nooit weten, want we schakelen naar een ander stel. Een moslimhomo (helemaal hip begreep ik uit de GTST verhalen) wauwelt over zijn toekomst. Ik hou van homo’s, ik snap alleen niet waarom deze op de harde stenen vloer elkaar liggen te aaien? Zoek een bed. Gelukkig krijgen we nu weer een blik op een übergelukkig stelletje op een boot. Hij schept op over zijn andere optie, dat valt niet goed. Gek. Gelukkig is zij volgens mij allang afgeknapt. Hij denkt namelijk alleen op zijn ballen te kunnen gaan zitten en dat zij om hem gaan vechten. No way.

Dan zien we weer een dronken stel, waarvan de zoon zijn vader toeroept zijn muil te moeten houden. Daar schrikken de meisjes van. Wat volwassen allemaal. Oh ja, deze ‘mannen’ wonen nog allemaal thuis. Dan zoent hij ze allebei in het zwembad. Het blondje neemt hij naar binnen in bad en kneedt haar pompons (netjes he). Dan hangt hij er hem lafjes in of tegenaan, dat is lastig te zien met zo’n stiekeme camera. Van deze vunzigheid hou ik niet, maar het kan erger.

De volgende man ontbijt nl mét zijn moeder ín bed. Je leest het goed. Hij boert nog net niet het hele alfabet en propt een banaan in zijn bakkes. Zou ik me nog op kunnen geven? Dit is zo aantrekkelijk allemaal. Ik zal geen woorden gebruiken waar mijn vader zich voor schaamt, maar nu weet je hoe ik me voel.

We krijgen sjappie weer in beeld. Hij vertelt zijn moeder dat ze zich moet aanpassen aan hem. Hmm, je woont nog thuis en jouw moeder moet zich aanpassen? Ik geloof dat ik nu toch afknap. Zij praat alsof ze de navelstreng nog in haar keel heeft zitten en deze is verroest. Hij vind het toch wat beklemmend. Ze geven elkaar een knuffel en ik waan me even bij ‘Het spijt me’, wat een mooie televisie. Komt het toch nog goed.

De boerende zoon komt weer in beeld en hij moet een ‘dame’ kiezen. Ik heb geen dames gezien, misschien dat zijn moeder daarom het woord neemt. Logisch, zij moet er mee verder??

Het meisje op de boot bazelt wat over de communicatiegestoorde jongen, ook wel ‘De god met de gouden piemel’ genoemd en ik verkneukel me. Ben zo blij dat ik niet in bad ben gegaan. Deze avond had zoveel meer voor mij in petto.

Het knulletje waarbij mijn verliefdheid toch wat bekoeld is (ze zijn aan het kamperen, need i say more?) moet nu kiezen. Kiest hij voor de spanning (kaasmeisje) of het vertrouwde (meisje dat houdt van kamperen). Hij bedankt het spannende meisje, dat ze hem een nieuwe wereld heeft laten kennen. Waar dan? Of met wat? Stinkkaas? Daar hoef je niet voor naar Frankrijk hoor druiloor! Ach hij kiest toch voor die ander. Dat vind ik stiekem toch fijn. Ik hou niet van mensen die je proberen blauwe kaas met rode wijn door de strot te duwen. Mooi.

Nu bekijken we het ventje dat alle walletjes heeft geprobeerd. Als zijn vader dit hoort, leest deze hem de les. Waar de meisjes bij zitten. Hij kiest voor het meisje wat hij een inwendig onderzoek heeft gegeven. Ze pinkt een traantje weg. Ze is nog steeds verbolgen dat hij het andere chickie ook aan zijn tong heeft laten knabbelen.

Nu kiest de homo. Hij geeft eerst een roos aan zijn moeder, de belangrijkste vrouw in zijn leven. En de ander is voor Dirk. Abdel huilt dikke tranen en ik voel het ook prikken achter mijn ogen.

Genadeloos kapt SBS6 het af en blikken we naar volgende week. Dan breekt het moment van de waarheid aan. Kiest de jongen echt voor het meisje (of jongen) of toch voor zijn moeder? Eigenlijk is dit niet boeiend. De vraag is? Zou het frauke echt zo dom zijn om die ring te accepteren, of is ze gewoon eerlijk. Ze wilde een gratis vakantie en nam Jan lul op de koop toe?

Deel

doorjoyce

0