Het was alweer even geleden dat we bij een concert zijn geweest. Ongeveer 5 jaar. Als ik het me goed herinner was dat bij John Legend. Het enige wat me daarvan is bijgebleven, is de stijve die hij kreeg van de mooie fan die na eindeloos geflirt eindelijk tegen hem aan mocht rijden. Niet handig in een witte linnen broek.
Toen Harm 40 werd gaf ik hem onder andere concertkaarten voor Mumford and Sons. Dat ging niet zonder slag of stoot. Ondanks dat ik al een uur in de wacht(rij) stond, viste ik achter het net. Binnen no time uitverkocht. Dus kocht ik via een wederverkoper met tranen in mijn ogen de 3x zo dure kaarten. Daarna ging ik de reviews lezen. Die logen er niet om. Maar dan kenden ze mij nog niet. Ik heb ze elke dag gebeld en gemaild, totdat ze gek van me werden. En ik uiteindelijk zelfs een upgrade van onze plaatsen kreeg. De tickets kwamen via de mail. Het meisje aan de telefoon vroeg nog wel ‘jij positief schrijven ons?’. Ik mompelde wat, maar ik kon niks positiefs vinden aan deze organisatie. Ja, ik heb betere kaarten ontvangen. Misschien ten koste van een ander. Misschien stuurden ze deze tickets wel naar meerdere personen door. Dus ik durfde ook geen negatieve review over Tickettribune te plaatsen.
Maar gisteren was het dan zover. Het concert begon om 20.00 uur. We zorgden ervoor dat we op tijd waren. Kwartover 6 sloten we achteraan de immense rij voor ingang Ring Zuid. Na een half uur koukleumen hoorden we de bliepjes van de kaartjes die werden gescand. Wie weet was er al iemand binnen met dezelfde kaarten als ons en zou de scanner ons niet binnenlaten. Met bezwete handen gaf ik mijn kaart aan het meisje. Blap. (Oké, hij deed ook bliep, maar wel een andere als bij de rest). Ik zag een rood kruis op de scanner van het meisje verschijnen. Paniek flitste door mijn hoofd. Maar ze verzocht ons om naar Ring Noord te lopen aan de andere kant van het gebouw. We keken elkaar aan, of ze echt bedoelde dat we in deze vrieskou nog even een rondje om de zaak zouden doen. We probeerden het maar gewoon bij de deur van Ring Noord ernaast (waar al die tijd géén rij had gestaan).
BLIEP. BLIEP. Ha, 2 groene vinkjes bij onze kaartjes. Al iets opgeluchter liepen we door. Toch raar. Dat vonden de andere medewerkers ook, toen we richting Ring Zuid wilden en we niet uit die rij kwamen. We kochten gauw muntjes, eten en drinken om met klotsende oksels onze plekken op te zoeken. Wie het eerst zit, doet niet mee aan de stoelendans, was ons motto. De Ziggo Dome stroomde langzaam vol. Naast me ging een reus zitten. Toen om half 8 het voorprogramma begon, hield hij het niet meer. Hij pakte zijn imaginaire drumsticks en sloeg er wild op los. Ik nam gepaste afstand en twijfelde of ik mijn beker Spa blauw wel op de grond zou laten staan. Elke keer als hij met zijn grote voet de maat aan wilde geven, klotste de inhoud van het bekertje over mijn tas.
Ik ben niet zo van een voorprogramma, daar kom ik niet voor. Ze konden fantastisch instrumenten bespelen en zingen, maar het was niet mijn genre. Dus hield ik papa Beer uit mijn ooghoeken in de gaten. Hij genoot wel met volle teugen. Hij keek ook vaak naar mij. Alsof hij ineens zijn enorme berentong over mijn wang zou laten gaan, om te kijken of ik naar honing smaak. Ik kreeg dit waanidee niet uit mijn hoofd en was opgelucht toen ik mijn desinfecterende gel in mijn tas vond. Waar zou ik zijn zonder?
Door het wachten krijg ik alle tijd om na te denken over die onzin. Maar 2 voorprogramma’s verder was de zaal vol en niemand had onze plekken opgeëist. Mumford en zijn zonen kwamen om 21.00 uur het podium oprennen om vol overgave ons een topavond te bezorgen. Ik vergat Mr. Bear naast me en schrok dan ook, toen hij met zijn gezin bleek te zijn en moeders opsprong en haar armen in de lucht gooide als een malle. Ze bewoog alsof ze in trance was en ik zag dat papa Beer haar probeerde te negeren. Gelukkig deed hij haar niet na. Anders had de rest van de zaal niks meer kunnen zien. We hadden uiteindelijk echt goede zitplekken. Ondanks dat we geen stalpoten hadden, konden we ook niet echt uit ons dak gaan op een stoel. Die behoefte was er wel. Ze braken de tent af. Ik zag ook van alles door de lucht vliegen. Mijn lichaam voelde ook de behoefte om ongecontroleerd te bewegen.
Het bleef bij klappen. Echt klappen. Dat je handpalmen ervan gloeien. Niet nep, zoals ik deed bij het voorprogramma. Luchtklappen, dus zonder dat mijn handen elkaar echt raken. Niet te onderscheiden van echt, maar dan zonder geluid. Valt niemand op. Zeker niet als er naast je een beer zit, die je trommelvlies gebruikt om op te fluiten. WTF. En als hij klapte, leek het alsof hij dat deed met mijn hoofd tussen zijn handen. Maar goed, hij genoot. Net als ons. Achter ons zaten gasten die dat op hun manier deden. Door te schreeuwen. Ik weet dat mijn meezingen ook zo opgevat kan worden, maar zij schreeuwden opmerkingen en probeerden terug te praten (lees gillen) als de artiesten wat zeiden. Dat wilden ze overstemmen. Ik durfde me niet om te draaien. Bang dat ze hun bier in mijn nek zouden kletsen. Zou papa Beer me dan redden?
Dat we niet bepaald in een klein intiem concert waren beland, zag ik heus wel als ik om me heen keek. Maar dat die 17.000 mensen soms hun smoel moeten houden is toch normaal? Als de band ineens midden in de zaal opduikt om met 1 microfoon een toegift te zingen, moet je je kop houden. Het geroezemoes klonk als miljoenen bijen in mijn oor. Ik hoorde mijn lievelingsnummer Reminder op de achtergrond en wilde schreeuwen dat iedereen zijn bek moest houden. Kom je hier nou voor de muziek of om bier te zuipen en te lallen alsof je op een festival bent? Nou? Gelukkig gaven ze de rest van hun toegift weg op het podium en duim ik maar dat er een DVD ‘Live in concert’ wordt uitgebracht. Want wat waren ze goed. Daar zou ik nou een stijve van krijgen, als het kon dan. I kneel down for you
doorjoyce
