Time flies when you’re having fun. Nou het tegenovergestelde is ook waar. De dagen rijgen zich aaneen. Als nibbitringetjes aan een dropveter. Dat klinkt dan wel weer lekker. Komt omdat ik weinig doe (werken en rusten), maar rampampam, tromgeroffel etc; dat heeft wel een positief effect op mijn herstel.
De rust helpt, de pijn is afgezwakt. Er zit een kastanje in mijn nek constant op mijn spier/zenuw te drukken, maar de tintelingen zijn afgenomen. En ik voel mijn wijsvinger weer! Hoezeer ik het ook haat om zo weinig te doen, het lijkt wel te werken. Ik krijg via via een hoop lieve tips; van acupunctuur, heftige medicatie en een gaatje in je nek laten boren en zo de uitstulping terug laten duwen. Hoe heerlijk dat ook allemaal klinkt, ik merk dat ik het fijnste vaar als ik mijn eigen koers bepaal. Ik overdenk wel alle opties. Probeerde een tijdje CBD olie (hielp niks). Heb getwijfeld om een ‘spiegel’ op te bouwen met paracetamol, maar 2 joekels van pillen per 4 uur vond ik nog heftig. Ik heb speciale tabletten van 1 gram bij de apotheek besteld, maar die waren zo nodig nog een slag groter. Ik heb een smal keelgat ofzo, want medicatie heeft bij mij de neiging om gezellig aan mijn huig te blijven plakken. Neh, ik sla even over.
Mijn lieve herni-maatje waar ik veel mee chat vraagt of een warmtekussen niks voor mij is. Dat doet mij denken aan het elektrische dekentje van mijn moeder vroeger. Die grillde ze alvast een half uur voor, voordat ze naar bed ging, waarbij ik jarenlang doodsbang ben geweest dat ik haar bij het krieken van de dag verkoold in bed zou aantreffen. Nooit gebeurd, dus wat houdt me tegen? Ik bestel er eentje met een nekkraag en de dag erna komt hij me verwarmen. Veels te groot voor mijn kippennekkie, maar ik trek hem er strak omheen en leg mijn koude hand erop. Zowaar ontdooit mijn ijsklompje en voel ik de warmte mijn rug omarmen. Zeker als ik er tegenaan ga zitten. Dit is mijn nieuwe ritueel als ik tegenwoordig vaak vermoeid en met hoofdpijn thuiskom van mijn werk. Nooit gedacht dat ik het van zo’n muf uitziend (en ruikend) ding zou zeggen, maar toch wel een van mijn beste aankopen ever!
Hoe gek het ook mag klinken, ik voelde me ook een stukje lichter na het schrijven van mijn vorige blog. Alsof ik het toeliet. Dat het echt is. Dat ik mezelf niet beter hoef voor te doen. Ook hielp het me meer uit te spreken naar mensen. Plus mijn gesprek met mijn coach. Terwijl ik met haar aan de telefoon zit, stuurt mijn chatmaatje me een psychologische uitleg over onze klacht uit het boek ‘ Zielsoorzaken van ziekte’. (Kort uitgelegd; als je rechtshandig bent en je hebt pijn in je linkerschouder staat dat voor een conflict tussen moeder/dochter en staat schuld centraal. Rechterschouder staat dan weer voor een conflict met de partner). Hoe bizar, daar had ik het net over met mijn coach. Het komt erop neer dat het fysiek vastgezette emotionele pijn is die eruit wil. Zonder er te diep op in te gaan, slaan het boek en de sessie de hamer op de zere plek en kan ik hier verder mee. Note to myself; doen wat goed voelt voor mij, uitspreken als me wat dwars zit en een kleinere tas kopen. Letterlijk en figuurlijk minder onnodige ballast op mijn schouders nemen. Theoretisch gezien, zou het kunnen dat ik die tas-opdracht erg serieus neem. Want waarom zou je genoegen nemen met één nieuwe tas ;-)?
Ondertussen ben ik overtreffende-trap-moe en heeeeel vergeetachtig. De kastanje maakt er soms een kastanjeboom van, uitwaaierend over mijn rug en arm. Maar daar hoef ik geen injectie voor in mijn lichaam te laten knallen. Ik heb daar geen goed gevoel bij. Wat als ik dan (even) compleet pijnvrij ben (hoezeer ik daar ook naar snak), hoe hard zal ik dan over mijn grenzen heen gaan? Want de pijn mag dan gemaskeerd worden, maar de hernia is niet weg. En ik ken mezelf, ik sta morgen gelijk een steigerhouten kast te zagen. De man met de hamer zal dan geduldig op mij wachten en als ik het dan totaal niet meer verwacht, BAM, toeslaan. Mokertje hard. Vol in mijn nek. Genoeg heb ik van die kuthamer, dus die pijnpolikliniek, die heb ik afgebeld. Dit gevecht doe ik op eigen kracht. Ik kan dit.
Ik ontvang een lief kaartje uit onverwachte hoek en mijn nichtje die ik eigenlijk nooit meer spreek, stuurt me een tip via Facebook. Hartverwarmend. Net als de lieve mensen om me heen die nog steeds vragen hoe het gaat, terwijl het antwoord echt niet altijd doorspekt is van vrolijke anekdotes. Lina die me helpt met koken, Harm die mijn verhalen tot in den treure aanhoort en Luc die dagelijks mijn ‘goede arm’ knuffelt. Daar put ik kracht uit. En voordat je denkt dat ik hier de hele dag lig te genieten, er zijn veel momenten dat ik baal, huil en hele hompen cake in mijn bodemloze put van zelfmedelijden kwak. Maar hè, ik doe mijn best.
Dus gun ik mezelf eindelijk een momentje floaten. Dat je dat aan kan schaffen via Groupon zegt waarschijnlijk al wel wat over de kwaliteit. Ik hou van een koopje, maar ook van luxe. Dat dat niet altijd samen gaat bleek maar weer eens. Of je moet van systeemplafonds, verkalkte douchekoppen en oranje mozaïk houden. Ik hoor je denken ‘zeg prinses, je doet je ogen dicht in dat vergeelde ei met ontbindende rubber randen, wat zeur je?’. Je hebt gelijk, excusez moi.
Waarom ik het licht in de ruimte uit deed? Geen idee, maar ik zag niks meer, behalve een streepje licht onder de deur. Het licht ging niet meer aan. De krent in mij wilde mijn kostbare tijd hier nu niet aan besteden en ging voorzichtig in het zoute bad zitten. Pfoe, nu nog de klep dicht doen. Ik keek omhoog en nou ben ik best een lange slungel, maar de functie van spaghetti armen staat tegenwoordig uitgeschakeld, dus ik moest al glibberend weer gaan staan. Ik greep het handvat en probeerde al zittend dat kreng dicht te trekken, waarbij ik uitgleed en er met gestrekt been in ging. Maar huts, de klep zat dicht. En nou deden allebei de schouders tenminste pijn, zo was ik weer eens in balans.
Een houding zoekend begon ik te piekeren. Na deze baddersessie had ik nog 10 minuten om onder andere te douchen had de medewerkster mij verteld. Maar hoe dan? De laatste tijd geniet ik eindelijk weer van de douche. Voelt het niet meer alsof het hete water over mijn opengereten arm stroomt. Dus een gemiddelde sessie kost me zeker 20 minuten. Nu moest ik ook nog het licht weer aan zien te krijgen, mijn haren wassen, al mijn zooi nog opruimen en mijn water drinken. Laat los Joyce, probeer te ontspannen. Ik heb het geprobeerd. Als mantra in mijn hoofd ‘laat het los’ gechant. Misschien zelfs wel gefluisterd. Voor ik het wist begon het lampje in het ei te knipperen en hoorde ik iets zachtjes door de intercom. Euh hallo, ik heb volgezogen oordoppen in! Gauw pulkte ik ze eruit. Het boeide me niks wat ze te zeggen had, ik snapte zo ook wel dat het voorbij was, maar wellicht kon ze me vertellen hoe ik het licht in de oranje kamer weer aan kreeg. Lichtknop naar rechts draaien. Oke.
Eerst maar eens uit die nagebootste baarmoeder proberen te komen. Had ik al gezegd dat de kracht in mijn handen tegenwoordig vergelijkbaar is met die van een natte kamerplant? Ik kreeg dat dichtgezogen ei niet open. Ondertussen had Truus van de intercom dat ding al op spoelstand gezet. Nee, ik werd niet in een draaikolk het putje in gezogen, maar fris voor mijn nakomer vond ik het niet, dus gaf ik een beuk tegen het deksel en voor ik het wist hing ik over de rand met het zoute water in mijn mond en ogen. Ik kroop eruit en vloekend ramde en draaide ik aan de lichtknop. En toen was er licht. Ik geloof dat ik me niet helemaal aan die 10 minuten heb gehouden. Uiteindelijk ben ik vliegensvlug langs de lieve receptioniste gespurt en kwam ik dampend aan in mijn auto. Zuchtend ging ik zitten. God, wat was ik moe. Nu moest ik nog autorijden ook. Dit had ik niet goed overdacht. Thuis kroop ik op de bank met mijn warmtedekentje in mijn nek en vroeg me af of ik deze niet-enorm-positieve-review zou plaatsen. Ik had immers in mijn enthousiasme gelijk 3 bonnen daar aangeschaft…
Anyway, zou ik het aanraden voor nekherniastrijders? Tsja, met alles geldt, volg je eigen gevoel. Ik vond het in eerste instantie erg pijnlijk, omdat ik juist op mijn nek rustte. Totdat ik besefte dat mijn achterhoofd dieper het water in moest. Mijn armen langs mijn lichaam deed extra pijn. Helaas ging het nl pijntechnisch twee dagen weer wat minder goed. Ook ik heb dipjes . Het is niet ineens over. Het komt en gaat. Maar het is altijd wel ergens aanwezig. Toch geloof ik in mijn herstel. In mijn eigen tempo. Op mijn manier. Dus doe jij dat ook vooral. Ik ga op zoek naar een luxe float-locatie. Met iemand erbij. Die me weerhoudt van lompe acties.
Omdat ik alles uitgeplozen wil hebben ga ik naar de huisarts met mijn MRI scan. Kan hij me uitleggen wat ik daarop zie? Dat mis ik en ik hoop dat zodra het inzichtelijk is, ik dit ook weer kan loslaten. Ik wil niks meer op mijn schouders hebben rusten. Alles loslaten. Op de scan zie je de lange donkere baan in het midden lopen (beenmerg), daaromheen zit een witte rand (vloeistof en vet) en die houdt de nekwervels op afstand van dat beenmerg. Bij de rode pijl zie je dat de witte lijn weg is en er weefsel/tussenwervel uitstulpt en in het beenmerg drukt ter hoogte van waar de zenuwen lopen die naar mijn arm uitstralen. Ik ben ‘blij’ dat ik er nu een plaatje bij heb. We hebben het over mijn herstel en hij is oprecht blij dat hij ziet dat het weer wat beter gaat. Of het wel verstandig is om volgende week weer volledig aan de slag te gaan? Vast wel. Rustig aan en anders weer een stapje terug. Ik ga dit namelijk overwinnen. Ik word het succesverhaal waar ik naar zocht op internet.
Want hè, I do it my way!
doorjoyce
