Straatkrantverkoper

Na de lunch besef je dat het toch wel fijn is, om morgen wel vers brood te eten. Snel sneak ik uit huis. Als Luc door heeft dat ik naar de supermarkt ga, moet hij mee. En voor ik het weet, sta ik roze koeken met spikkels, cars toetjes en zakken snoep af te rekenen, die we niet nodig hebben. Volgens mijn lijstje dan. Waarschijnlijk staat er nog wel meer op het lijstje van mijn kleine man. Ze verkopen er namelijk ook auto’s. Om hem daar rustig vandaan te halen, vereist creatieve tactieken en een grote dosis geduld. Aangezien ik dat laatste mis in mijn genenpakket, is het verstandig om even alleen te gaan.

De Emté is een prima supermarkt voor ‘vergeten’ boodschappen, maar boodschappen voor de hele week, haal ik toch liever bij de Appie. Ik weet het, ik ben verwend, maar wat een aanbod. Verse pasta’s zal je niet aantreffen in de Emté, maar een heel groot pluspunt wel; een sinaasappelsap-machine. Ideaal. Vers sap, zonder dat mijn snijplank drijft over het aanrecht, de spetters op mijn tegels zitten en alles plakt. De hele rimbam kan wel in de vaatwasser, maar je moet hem eigenlijk eerst voorspoelen, anders koeken de fliebers (vezels?) er hardnekkig aan vast. Wat een gedoe. En ik hou niet van gedoe. Daarom ga ik met plezier naar de Emté. Ze hebben er ook winkelwagentjes zonder muntje. Waar vind je dat nog? En elke dag staan ze er weer. Ze worden dus nooit gepikt. In de Randstad hebben de karretjes een enkelband en moet je er 10 euro in stoppen, anders nemen mensen ze mee naar huis. Zetten hem daar in de tuin met planten erin. Of ze geven hem vanuit het huis een zet. Zodat je er tegenop knalt als hij ineens opdoemt als je de straat in komt rijden.

Ook zo fijn van ‘onze’ supermarkt is het postkantoortje erin. Zelfs mijn te grote pakket accepteerden ze. De pakketbezorger die hem moest ophalen is dan ook een grote vriend van me. We zien elkaar onderhand dagelijks. Hij is zelfs wel eens achter me aan gereden, omdat hij een pakketje voor me had en mijn auto herkende. Top. De Emté bij ons heeft ook een soort apothekersgedeelte, een slijterij, je kunt er pinnen, kopiëren en heerlijke taarten halen. Tot dusver gaat het goed. Maar vandaag begon mijn bezoekje minder romantisch. Of juist enorm, het is maar hoe je het bekijkt. Ik draaf vlot naar binnen, want het miezert. Dat doet mijn pluizebol nooit goed. Ik zie een straatkrantverkoper en nog voor ik hem gedag heb gezegd, neemt hij het woord ‘Allo mevwouw’. Nee, het is geen Chinees. Ik kan zijn nationaliteit niet raden, maar daar gaat het ook niet om. Hij glimlacht breed naar me en ik doe hem na. Een breedbekkikker is er niets bij. En ik groet hem alsnog. Ik las ooit in hoogstaande literatuur (Viva of Flair) een interview met een straatkrantverkoopster en zij gaf aan dat ze het ergste vond om genegeerd te worden. En sindsdien heb ik me voorgenomen om deze mensen te groeten. Het zijn ook gewoon mensen. Geen stuk stront of vuilnis. Dus laten we zo ook niet behandelen.

Het lastige is wel altijd dat ik niet weet hoe ik verder met ze om moet gaan. Soms geef ik een euro, maar ik heb meestal geen kleingeld op zak. Hun krantje hoef ik niet. De kans is klein dat ik het ga lezen. Dat is ook zonde. Heb ik liever dat ze het ’s avonds als dekentje kunnen gebruiken. Of is dat een misvatting? Leven deze mensen eigenlijk wel op straat? Of rijden ze in luxe auto’s’, zoals je weleens hoort? Vaak staat er bij de Emté een jong meisje, tussen de 20 en 30 jaar, lastig een leeftijd bij te zien. In de winter zat ze daar, bij de uitgang te vernikkelen. Soms zelfs met een baby in een Maxi-Cosi naast haar. Het houdt me nu nog bezig. Was dat haar baby, of nam ze die mee om extra inkomsten te generen? Of moet ze op het kind passen, als extra verdienste en brengt ze de baby snipverkouden terug? Een gesprek aangaan om erachter te komen, gaat me te ver. Je weet nu onderhand wel hoe sociaal ik ben. Dus groeten en af en toe wat in de hand drukken met een gemompel van ‘fijn weekend’, is mijn limiet.

De nieuwe verkoper heeft geen limiet. ‘Mevwouw, mevwouw’, roept hij me. Nou moet ik hem wel aankijken. Het kutkarretje klemt ook aan de voorganger, dus ik richt me tot de verkoper. Hij wijst op zichzelf ‘Vwiktow’. Oh god, staat hij zich nou voor te stellen? Heeft hij geleerd dat dat een band schept en dat de mensen dan meer geven? ‘Viktor?’, herhaal ik hem in het Nederlands. Hij knikt, gelukkig dat ik hem begrijp. Hij wijst op mij. ‘Euh…Joyce’, antwoord ik aarzelend. Nadat hij het drie keer vervormd heeft herhaald knik ik maar. Ik ruk steeds harder aan het karretje. Als hij losschiet, roept Viktor me nog een keer. Ik draai me toch maar om. ‘Jij ben il mooi’, bazelt hij. Zou hij gedronken hebben? Ik bedank hem en schiet de winkel in. Bah, waarom doet hij nou zoiets? Alsof ik het compliment gemeend geloof. Nu ga je helemaal twijfelen of je geld moet geven. Hij denkt straks dat het een aanmoediging is om iedereen voortaan te complimenteren. Maar als ik niks geef, vindt hij me vast verwaand. Maar goed, dat vinden wel meer mensen. En die verwachten niet eens geld van me. In gedachten verzonken kijk ik naar de bossen bloemen. Ineens besef ik me, dat hij me vanaf zijn standplaats kan zien. Ik voel me bekeken en ga naar mijn geliefde sapjes-automaat.

Dat vind ik dus echt een nadeel aan die straatkrantverkopers, ze zien je met allerhande luxe artikelen de deur uit lopen. Langs hun heen. Zonder hun wat te geven. Had ik dan niet de magnums kunnen laten liggen en hun wat geld kunnen geven? Ik voel me dan schuldig, maar vind het ook belachelijk. Ik werk er immers hard genoeg voor, om in het weekend van een lekker puur chocolade ijsje te kunnen genieten. Maar dit is hun werk. En wie weet wat zij ervan kopen? Dilemma, keer op keer. Ik merk dat ik langer in de winkel blijf hangen. Bij het afrekenen zie ik dat ik alleen een tientje in mijn portemonnee heb zitten. En 10 euro voor een compliment is wel erg goed betaald, niet? Daar moet hij wel wat meer voor doen. Alhoewel ik daar ook niet op zit te wachten. Ik zorg dat alles in mijn meegenomen tas (heel milieubewust) past, zodat ik niet nog een keer terug hoef met mijn karretje. Al zwoegend met mijn tas zet ik de kar terug. ‘Mevwouw, iek vin jouw il mooi’, hoor ik Viktor. Jammer dat hij mijn naam nu al is vergeten. Anders had ie een magnum van me gekregen.