Sinterklaasfeest

Sinterklaasfeest. Ik hou er niet zo van. Vroeger vast wel. Op dat vlak was ik een redelijk normaal kind. Ik kan me herinneren (of zijn het alleen de foto’s van toen die ik voor me zie), dat we fris gedoucht in onze pyjamaatjes met een nette scheiding vol spanning zaten te wachten. Op de sint, of de buurman die hard op de deur bonkte en een zak cadeautjes neerzette. Nu pas weet ik wat hier allemaal aan vooraf gaat. Respect voor alle mama’s.

Lina gelooft niet meer. Wilde wel heel graag haar schoentje zetten. Harm keek me aan met die blik ‘je bent een harteloze moeder als je het niet doet’. Dus gisteravond stonden Lina’s laars en Luc’s kaplaarsje bij de open haard. Harm zat klaar met de videocamera, hoe ze een liedje zouden zingen. Dat werd ‘Zwarte Pieten Stijl’ en daar hoorde een dansje bij, dat eindigde in op elkaar springen en gillen. Sinterklaas kreeg er hoofdpijn van. Maar Lina had wel heel lief aan het paard gedacht. Aangezien de mandarijntjes op waren, stopte ze in beide laarzen een sinaasappel. Die van Luc kreeg ik er bijna niet uit. Leek wel aangestampt. Als tegengrapje leek het me leuk de sinaasappel te persen en dat terug te gieten in de laarzen. Een gezond cadeautje. Harm gaf me weer die blik en zuchtend stopte ik netjes chocolademunten in de laarzen.

Verder blijft het niet bij 1 keer feest vieren. Nee, het wordt gevierd op het kinderdagverblijf, school, thuis, bij Harm op het werk en bij mijn vader op zijn werk. Lina heeft de mazzel het ook nog bij haar vader te vieren. Vandaag hebben we het eerste feestje overleefd. Georganiseerd door Harm zijn werk. Een hele organisatie hoor, diep respect hiervoor. We moesten hiervoor uitwijken naar Bleiswijk. Bij aankomst om kwart voor 2 zat de kantine al helemaal vol. Ik fluisterde Harm in zijn oor; ‘zullen we weer gaan’ en hij gaf me een geruststellend klopje op mijn rug. Zucht, ik kan niet tegen al die prikkels. De drukte, het geluid, de geuren, alles zet me helemaal op scherp.

De eerste hobbel gelijk maar nemen, een hand geven aan Harm zijn leidinggevende. Luc rent weg en verlost me van een verplicht praatje. Als enorm sociaal dier kijk ik liever naar de grond. Op de wc. Alleen. Tot het is afgelopen. Maar dat doe je niet. Dus je keert terug naar de kantine, waar we luisteren naar een vriendelijke man op het podium. Ik denk dat hij een grapje maakt als hij vertelt dat Sinterklaas in Barendrecht staat in plaats van in Bleiswijk. Maar deze demente man heeft zijn briefing gewoon niet goed gelezen. Uiteraard. Gelukkig zijn er geweldige spelletjes te spelen voor de kinderen.

Een grote vier op een rij, blokken stapelen en boogschieten verder, begint het irritant te worden dat Luc de spelletjes niet snapt. En vindt hij eenmaal iets leuk, moet hij weg en leg dat maar eens uit aan een driejarige met de sterke wil van zijn moeder in zijn genen. Helaas ook mijn stemgeluid. Nog een slechte eigenschap waar hij nu al aan begint; emo-eten. Dan maar kruidnoten uit de vloerbedekking pulken. Waar ze net met zandzakken aan het gooien zijn. Tussendoor zijn we uiteraard weer overdreven paparazzi aan het spelen. Ik met digitale camera en videocamera, Harm met zijn spiegelreflexcamera. Standaard vragen mensen hem op feesten of partijen of hij nog wat foto’s wil maken. Vandaag geen uitzondering. Grrr. Maar goed, tussen het fotograferen van de kinderen van zijn collega’s door, probeert hij ook Luc in de gaten te houden, die wegrennen als nieuw spelletje op de kaart heeft gezet.

Ik wil Lina fotograferen als ze geschminkt wordt. Uiteraard is een clowntje niet meer van deze tijd. Nu ben je pas echt cool als je eruit ziet alsof je net met een mes hebt geknuffeld. De snijwond kwam op haar hand en ze was er megatrots op. De vlekken op haar shirt maakten het extra realistisch. Gelukkig zag je geen verschil tussen de afgegeven ‘bloed’vlekken en de ‘kijk-ik-kan-mijn-suikerspin-op-mijn-rug-houden’-vlekken. Top.

Om 4 uur zou die oude man ongeveer toch nog even langs komen. Dus met z’n allen terug in de kantine. Ik riskeer mijn leven, door een dansje te doen met Luc. De tegelvloer is spekglad. De fijngetrapte kruidnootjes en mijn hakken helpen daar niet aan mee. In mijn hoofd zet ik nieuwe platte laarzen op mijn prioriteitenlijstje. Eerst nog maar even een rondje draaien met Luc, die echt niet alleen durft te dansen, bij al die grote zwarte krullenbollen in de buurt. Als ze zijn bekertje vullen met snoepgoed, durft hij dat nog net aan, als ik hem back-up geef. Maar op het nummer van Kabouter Plop als een gans dansen, doet hij toch het liefste met zijn moeder. Tijdens het Hop-Hop-Hop pieten lied is ook hij er wel klaar mee. Hij klimt op het podium met een aantal andere vandalen om met pakjes te gaan gooien. Neppakjes wel te verstaan. Dat had ons heel wat overredingskracht gekost. Leg jij maar eens aan zo’n smurf uit dat ze nep zijn. Af en toe pakte hij er toch eentje op en rende er gauw mee weg. Hij mocht ze niet openmaken van ons. Dus dan maar zijn bendeleden opgetrommeld en een beetje rellen. Zucht, waar blijft die baardemans?

Laten we het erop houden dat het een flitsbezoek was. Hij was waarschijnlijk betaald tot half 5 en geen nephaar van zijn baard die eraan dacht om langer te blijven. Dus ik heb een foto dat hij aankomt. En een foto dat hij vertrekt. Daarna werden de bakken cadeaus op alfabet neergezet. Ze zouden netjes worden uitgedeeld door de pieten. Na zo’n middag waren de ouders zo op de proef gesteld, dat ze gewoon aanvielen op die bakken. Half in de verdrukking ontvingen wij onze cadeautjes en vluchtten naar onze statafel. Kinderen blij. Ik ook. Tijd om te gaan. Luc denkt hetzelfde en probeert zich met zijn dikke pispamper uit mijn armen te wurmen.

Nee hoor, er moet nog friet gegeten worden. De rij loopt denk ik door het hele bedrijf. No way, dat we daarachter gaan staan. Maar Lientje was er al heel snel in gaan staan en zoals een kind dat doet, neemt ze alleen een bakje voor zichzelf mee. Gelukkig mochten we ook een paar frietjes. Harm moest lachen om mijn gezicht. Ik had alles gegeven, maar nu was de batterij leeg. Ik werd vrijgelaten. Heel galant hielp Harm me in mijn jas. Doettie anders nooit. Maar toch fijn dat de ogen van zijn collega’s dit in hem naar boven brengen. Naar de uitgang snellend kregen de kinderen nog een tasje met versnaperingen. Buiten regende het. Uiteraard. Als echt gentleman rende Harm naar de auto. Gevolgd door Lina en daarachter mij, hijgend met Luc op mijn arm met een grote auto in zijn armen. Aan mijn andere arm een loodzware tas, met camera’s, luiers, drinken, 20 lippenbalsems (ja, strikt noodzakelijk!) en 8 extra batterijen voor de externe flitser van Harm zijn camera. Zodat hij extra veel foto’s van zijn collega’s kon maken. Ik geloof niet dat ik iets aardigs tegen hem zei, toen ik doorweekt aankwam bij de auto.

Ik plunderde Luc zijn tasje en vergreep me aan de mini tomaatjes en komkommertjes. Ondertussen probeerde Luc zijn afstandsbediening uit op Lina. Door de antenne in haar linkeroog te steken. Dit werd niet gewaardeerd door zijn mede passagiers. En dan omschrijf ik het nog netjes. Zijn pruillip was zijn schattige reactie hierop. En omdat de afstandsbediening nog niet werkt op zijn auto, dient hij een ander doel. Een hoger doel. Zijn moeder weer aan het lachen maken. Want weet je, die antenne past best in zijn rechterneusgat. Makkelijk!