Service kost niets

Soms heb je als je uit eten gaat alles mee; geweldige locatie, topservice, vermakelijk gezelschap, fantastisch eten en heerlijke stoelen. Soms heb je dat ook niet. Behalve het gezelschap dan. Dat ik met deze mensen een gezellige avond zou hebben, stond allang vast. Ooit waren we collega’s. We werkten samen en kletsten nog meer. Over van alles, van kinderen tot aan waar we mooie koopjes konden scoren. Ik heb er nog steeds een automatisch ronddraaiende swiffer aan overgehouden. Top ding. En super collega’s dus. Tot er na een nare dag, nog meer nare weken volgden en ik ze één voor één zag vertrekken. Reorganisatie. Alles op de schop. Fouten. Onmenselijk gedrag. Vreselijk. Het gemis was groot en we hielden contact. Via Facebook en zo’n 2 etentjes per jaar. Zoals gisteravond.

Wat er dan gisteren mis was met de overige factoren? Het begon al in de middag. Toen ik mijn huidige collega vertelde dat ik uit eten ging en vroeg of zij wist waar dat was. En zij spontaan haar thee over haar beeldscherm sproeide. Na een soort van reanimatie, was ze klaar met proesten. ‘Uit eten, ga je daar uit eten? Dat is de afhaal van Zaltbommel, haha’. Ik zag ons al aankomen en een wit plastic tasje in de handen gedrukt krijgen. En na het zien van onze sippe gezichten er nog wat extra sambalbij en een verjaarde kalender bij proppen. Alleen wist ik toch zeker dat het Italiaans was. Dat kan niet misgaan. Ik lust niet veel, maar pasta, lasagne en pizza gaan er altijd wel in. Dacht ik.

Bij aankomst zag ik een rood/wit/groene luifel en wuifde de lach van mijn collega in mijn oor weg. Ja, die man stond verse pizza’s te maken voor het raam en ja, deze kon je afhalen, maar dat leek me alleen maar fijn, als je hier in de buurt woonde. Dacht ik positief.
Ik meldde me bij het meisje achter de bar en vertelde dat we hadden gereserveerd. ‘Je kunt gaan zitten als je wilt’.
Tsja, blijven staan, zou ook wat ongemakkelijk zijn. Ze nam mijn jas niet aan, vermeed oogcontact en ging verder. Ik vroeg toch maar waar ze ons wilde hebben. ‘Daar achter’. Erg communicatief vaardig was ze niet. Ik liep door de zaak en het oogde niet bepaald alsof ze iets begrepen van styling. Of frisheid. Rob Geus zou hier waarschijnlijk huppelend met een mondkapje eindigen in een stuiptrekking. Ik ging aan het midden van de tafel zitten, lekker voor de verwarming. Jas over de stoel en wachten op de rest. Ik keek eens om me heen en zag dat de vloer er ook niet uitzag alsof je ervan kon eten. Niet dat ik die behoefte voelde, maar toch.

De serveerster kwam uiteindelijk toch naar me toe. Of ik de menukaart alvast wilde? Misschien bood ze het alleen aan, omdat ze in de smiezen had, dat ik foto’s aan het nemen was. Of niet, ze keek me nog steeds niet echt aan. Maar ik denk dat ze gewoon scheel was. Of verlegen. Handig, als je in de bediening werkt. Ze bracht de kaart en na een paar minuten kwam ze terug, of ik wat te drinken wilde. Alsof ze het nooit zou vragen. Nippend aan mijn ijsthee, sloeg ik de menukaart maar alvast open. Lachend maakte ik een foto van de eerste pagina. Grappig, hoe zij hun zaak zien. Ah, dus dit is nou sfeervol. Smakelijk. Gezellig. Oke.

Daar kwamen gelukkig al 2 ex-collega’s aan. Zij hingen hun jas aan de kapstok om de hoek van onze tafel. Oh, die was er dus wel. Ik vertelde hun over de reactie van mijn collega die middag en keek zo eens om me heen. Maar aangezien zij echte positievelingen zijn, vertelden ze over talloze tentjes in het buitenland. Waar de inrichting smaakvol was, als je houdt van plastic kuipstoeltjes en Tl-verlichting. Maar het eten was er verrukkelijk. Allebei knikten ze vol overgave en ik beaamde maar, dat het om het eten gaat. Of in mijn geval, om het gezelschap. We vroegen aan de kok of hij alvast wat brood kon brengen. Nadat mijn collega’s al bijna hun eerste glas (ijskoude) rode wijn hadden weggewerkt, zagen we de rest aankomen.

We zoenden, kirden opgewonden en gingen allemaal zitten. Na zo’n 20 minuten, werd er een mandje met kleine bolletjes neergezet. Mijn collega vroeg of er ook kruidenboter bij mocht. Vertelde de ober met een stalen gezicht dat daar niet om gevraagd was. Serieus? De kok en serveerster wisselden van blik en dropen af. Het bakje met kruidenboter werd zonder iets te zeggen op tafel gezet. Zonder mes. Maar een kniesoor die daarop let. De boter was trouwens niet te eten, dus misschien hadden ze het bewust achterwege gelaten.
De serveerster (het mag de naam niet hebben eigenlijk), kwam wel heel vaak vragen of we wat wilden drinken. Mijn collega bestelde alvast een nieuwe wijn en wanneer ze deze ontving, bitste de serveerster zonder naam, ‘mag ik je andere glas dan?’. Nee, was het antwoord, want hij was nog niet leeg. De naamloze keek ons vreemd aan en weg was ze. Ze snappen er hier echt helemaal niks van. Vriendelijkheid kost niets zou je zeggen.

Daar kwam de menukaart voor de rest van de tafel. Na 5 minuten stond dat mens alweer naast ons. We hadden hem nog niet eens opengeslagen. We kletsten honderduit en nadat ze voor de 3^e keer in een kwartier naast ons stond te zuchten, maakten we toch maar een keuze. We wisten van elkaar niet wat we aten, want we moesten het nummer opgeven, in plaats van het gerecht. Net als bij de afhaal, grapten we. Ze kon er niet om lachen. Ik wel. Met mijn gezelschap, om de slechte bediening en dito inrichting. Want als je dan toch een Italiaans restaurant bent, waarom hang je dan een Egyptisch bord op?

Het rare was, dat toen de eerste ‘gang’ werd opgediend, de warme gerechten als eerste kwamen. En de rest nog 10 minuten op hun salade moest wachten. Maar die van mij zag er prima uit. De basilicum was denk ik op, want er zat nu peterselie op mijn salade Caprese. Het scheelt dat ik gek ben op peterselie. Ondanks dat de pesto én dressing (why?) hoogstwaarschijnlijk uit een potje kwamen, smaakte het wel. Bij het opdienen van het hoofdgerecht hadden we een probleem. Ze kwam met twee borden en vroeg wie nummer 110 had. Weet jij het, weet ik? Niemand wist het. De ober kwam al met de volgende twee identiek ogende schaaltjes. Maar de ene bleek de cannelloni van mijn collega en de andere mijn flensjes gevuld met spinazie, ricotta en tomatensaus. De menukaart werd er bijgehaald om de cijfers bij de matchende borden van de anderen te zoeken.

Uiteindelijk denk ik dat ik ook gewoon een soort lasagne had. Ik heb geen spinazie of ricotta gevonden. Wel brokken droog gehakt in een tomatensaus die elk ander gerecht ook scheen op te fleuren. Dan maar even een toiletbezoekje. Die was helemaal in stijl van de rest van de zaak. Smakeloos dus. Maar goed, de nood was hoog en ik ben altijd snel klaar. Ik twijfelde alleen of ik mijn handen zou wassen. De gele kalkranden in het wasbakje wezen me op het zeeppompje. Het zag er wat smoezelig uit. Na een snelle overweging (wanneer krijg ik de schoonste handen), koos ik er toch voor om het pompje aan te raken. Geen beweging. Toen ik erop ramde nog niet. Mijn smetvrees overwonnen viel ik het pompje aan. Ik heb je aangeraakt, nou wil ik er zeep voor terug ook. Hij bleek leeg. In tegenstelling tot de borden, zag ik toen ik weer aan tafel schoof.

Wanneer er is afgeruimd, staat het meisje ineens weer heel snel bij ons. De rest van de zaak is leeg, maar dat zal je niet verbazen. Ze vraagt of we nog wat willen. Ik bestel een thee en vraag of ze er ook iets zoets bij hebben. Chocola, taart of muffin, maar geen ijs. Ze komt terug met de kaart en ik overhandig hem weer ongelezen. Of ik er nog wat uit wil bestellen. ‘Nee, er staat alleen ijs in en ik had juist gezegd dat ik geen ijs wil’, vertel ik haar glimlachend. Haar lach is allang verdwenen en ze vraagt of we meteen de rekening willen.
‘Wil je ons weghebben?’ vroeg mijn collega subtiel. Ze stamelde nee, maar heel haar lichaam smeekte erom. ROT OP. Doe niet zo moeilijk en veeleisend.
Maar we hebben ze echt wel een kans gegeven. Ze hebben hem niet gegrepen. Je tent hoeft niet luxe te zijn om service te bieden. Vriendelijkheid en een lach. Gelukkig hadden we elkaar en ben ik qua lachen niks tekort gekomen. Was te verwachten. Daarom blijf ik deze lieve mensen zien. Niet hier. Maar bij de Mac of Chinees. Erger kan het niet worden.