Rommelmarkt

Wij hebben best een groot huis. In ieder geval veel ruimte. Heerlijk natuurlijk, maar we stouwen het dan ook helemaal vol. Het staat te koop en hoe groot mijn vreugde ook zal zijn als we het verkopen, een stukje angstzweet komt daar wel bij kijken. Dan moeten we alles uitzoeken en inpakken. Vind ik heerlijk om te doen, maar omdat nu elk gaatje tot de nok gevuld zit, kunnen we hier rustig een paar maanden voor uittrekken. Dus af en toe maak ik alvast een beginnetje. En mik alle meuk weg. Of de goede spullen zet ik in een hoek in de kelder. Voor de rommelmarkt. Spullen waar je eerst nog iets voor wilt krijgen, voordat het anders naar de kringloop verdwijnt. Mijn moeder vertelde over de kofferbakverkoop in Hoek van Holland. Dat leek me wel wat. Alleen vroeg ik me af of ik nog ergens illegale neptassen of horloges in de kelder had verstopt. Ik bleek een ietwat verkeerd beeld te hebben bij het woord ‘kofferbakverkoop’. Je mag dan voor je auto zoveel rommel storten als je wilt. Dat klonk goed.

Zo gezegd zo gedaan, klinkt makkelijker dan het is. Hoek van Holland, ligt vanuit mijn woonplaats ook echt in een andere hoek van Holland. En aangezien je er wel vroeg bij moet zijn voor een plekje, moet je vroeg op pad. Ik sliep dus bij mijn moeder zaterdagavond. Want elke laatste zondag van de maand kun je voor je auto je zooi aan de man brengen. Mijn moeders vriendin en man zouden ook meegaan en daar spraken we af om 5 uur. Toen de wekker om 4 uur ging, vroeg ik me wel heel even af, waarom ik dit ook alweer deed en of ik het heel erg zou vinden als ze vannacht de spullen uit mijn auto zouden hebben gejat. Maar als echte bikkels zetten we door. En bleken we niet de enige te zijn die op dit bizarre tijdstip de drang voelde om de kofferbak te legen op een veldje. Ach, dat schept een band. Terwijl je één been buiten de deur steekt staat de eerste potentiele klant al voor je. ‘Jij heb mobiel? Of schoenen voor man?’. Dit bleek erg gewild, want tijdens het uitpakken van onze spullen, waren er zat mannen die bijna mee gingen helpen, op jacht naar mobieltjes. Tieft op, joh.

Ook jassen waren erg in trek. Nou was het ook echt stervenskoud, maar het bleek gewoon een trending topic te zijn. Mobieltjes, jassen en schoenen. Waarschijnlijk makkelijk te verpatsen. Van Luc hingen er 3 winterjassen, waarvan 1 echt een luxe exemplaar. Man met spraakprobleem schrok van de 5,- die ik ervoor vroeg. Hij had waarschijnlijk 0,50 in gedachten. Ik mompelde achter zijn rug ‘aan het einde van de dag, mag je hem hebben voor 4,50’. Mijn moeder lachte. Mijn gezicht sprak uiteraard weer eens boekdelen. Het was pas 6 uur en je wist gewoon dat de verdere dag zo zou verlopen. Driekwart van het publiek dat afdingt en zeurt. Bleh. Een uur later hipte ik van mijn moeders zeil naar mijn prullen. Heen en weer, om maar warm te blijven. Mijn moeders handen kleurden al aardig paars en af en toe moest je gewoon in de auto gaan zitten om de ijspegels aan je traanbuizen te laten ontdooien. Ik vond nog 1 handschoen in de auto en droeg hem met verve. Kon ik ook nog iemand de nek om draaien, zonder vingerafdrukken achter te laten. Ik heb die neiging nog wel eens moeten onderdrukken.

Van Hart & Huis had ik ook artikelen mee genomen, valt altijd te proberen toch? Maar aangezien het gros van het kwartjespubliek daar niet op berekend was, deinsden ze gewoon terug als ze de prijskaartjes eraan zagen (variërend van 0,25 tot 7,50). Alsof je ze in het gezicht spuugde en ze nog een klap nagaf. Ik hoorde ze zeggen hoe duur het was. Een stel kwam aanlopen. Type vale kleding en aan alle kanten grauw en zuur. De man vond mijn prijzen dan ook echt belachelijk. Ik legde uit dat het nieuwe artikelen zijn. ‘Ga toch weg’, was zijn antwoord en hij trok zijn vrouw achter zich aan. Goed zo, lompe boer, ga zelf weg! Eikel. Een nette vrouw kwam aan mijn kraam en verontschuldigend vertelde ik maar dat alles wat op de commode stond nieuw was. ‘Maar dat zie je toch zo’. Zij was heel aardig en werd ook moe van al dat rare publiek dat er liep. Ze kocht een fotolijstje voor haar aankomende kleinkind en ik voelde me weer een stuk beter. De koude wind beukte op ons in en ik besloot naar de wc te gaan. Niet in zo’n rood pishokje, maar bij het visrestaurant een stukje verderop. Ik moest even wachten en genoot er gewoon van. Binnen was het warm. En een forse wc juffrouw, speciaal anticiperend op deze dag, dweilde en poetste alsof ze niks liever deed. Daar vroeg ze dan ook 0,50 voor. Dat is best veel toch? Ik twijfelde of ik af zou dingen naar 20 cent en bedacht dat ik besmet was geraakt door de mensen vandaag. Toch maar niet gedaan dus.

Weer terug op mijn ‘kraam’ vragen een moeder en zoon (denk ik, hoop ik) wat de slofjes kostten. Ze zijn van echt leer en een soort bont, nooit gedragen en überschattig. Dus 4,50. Pakt dat joch die slofjes en blaast ertegen. In een soort Russisch accent hoor ik hem brabbelen dat het geen echt bont is en ze lopen door. Serieus? We hebben hier geen Russische winters van -20 graden hoor. En echt bont voor 4,50? Are-you-fucking-kidding-me?

Mijn moeder pakte het slimmer aan. Die had een groot groen zeil met overal hoopjes kleding. Met een soort tussenpaden, wat ze keer op keer tegen de langslopende vrouwen herhaalde. Die daar nog echt gebruik van maakten ook. Ze zakten op hun knieën en kropen al grabbelend rond. Ze kwijlden er nog net niet bij. Nou verkocht mijn moeder ook gewoon nieuwe spijkerbroeken voor 2,- en ging ze er nog in mee ook als ze wilden afdingen. Met afschuw keek ik ernaar. Dat zijn toch geen prijzen. Maar mijn moeder is niet gek en laat zich niet naaien. Ze had ook van iemand een zak kleding maat 50-60 meegekregen. Een dikke bruine vrouw stond een tent voor zich te houden en had al gehoord dat hij 2,- kostte. ‘Allo, 1 euro?’, riep ze naar mijn moeder. Gelukkig hield die nu haar poot stijf. Dikkertje stond met nog 2 volgepropte ganzen verdacht te doen met hun loopkarretjes. Voor je het wist, zou de broek daar ongezien in verdwijnen. We hielden ze nauwlettend in de gaten. Omdat mijn moeder onvermurwbaar bleek, kwakte de vrouw een handvol kleingeld in mijn moeders hand. Soms vertrouw je erop, maar nu dus niet. Ze gaf ook echt 5 cent te weinig. Hoe triest. Mijn moeder is het gaan halen. Mijn held!

De kraam van mijn moeder bood dan ook van alles, van een mobiel (binnen no time verkocht), bergen kleding, lampen, Laurel & Hardy videobanden, tot meisjesringetjes. Ze verkocht daar een aantal van aan een buitenlandse man, voor 4,-. Hij gaf haar een briefje van vijf en sprak de legendarische woorden ‘jij mij blij maken, ik jou blij maken’. Of hij de reputatie van afdingende buitenlanders wilde opkrikken, of gewoon een goede man was, we waren verbaasd. En fleurden er helemaal van op. Zo kan het dus ook! Nou verdient mijn moeder het ook gewoon. Dat is echt een weldoener eerste klas. Terwijl ik de mensen niet probeer aan te kijken en onder mijn kraam kruip, omdat ik deze dag al mijn sociale capaciteiten (zijn er weinig) moet aanboren, is mama übersociaal. Ze deelt stickers uit aan kinderen en muffins aan voorbijgangers. Mijn verkoopskills en sociale pogingen vreten energie. Dus na de muffin, is het nu tijd voor broodjes. Had ik al verteld dat eten in het openbaar ook geen favoriete bezigheid van me is? Het zal je niks verbazen. Eten en plein public is horror. Ik probeer mijn oogbollen binnenste buiten te draaien, waardoor het waarschijnlijk net lijk of ik met mijn ogen rol. Kom ik weer eens arrogant over. Zolang ze me maar even met rust laten. Want met de sesamzaadjes tussen mijn tanden en de eiersalade op mijn lippen, is het niet sjiek onderhandelen.

Qua weer, brak gelukkig op een gegeven moment de zon door en hoorde je een soort YEAH door de menigte galmen. We deden nog net geen wave. Bijna jammer, nu ik eraan denk. Maar we hadden het er te druk voor. Want het werd drukker. En ik verkocht lekker. Maar door de drukte had ik niet in de gaten dat er een fotolijstje van Hart & Huis werd gejat. Wat baalde ik toen ik erachter kwam. Ik hoop dat het glas ervan barst, als ze er een foto in willen stoppen. Dat ze hun vingers eraan snijden en het bloed op hun kleding en muren spuit. Maar de kans is klein dat ze het zelf houden. Het is denk ik voor doorverkoop. Ik heb namelijk ook een rondje over de markt gelopen en sommige kramen zijn verdacht. Wat doet een buitenlandse man achter een kraam met nieuwe artikelen, veelal enkele stuks. Een lipgloss van een goed merk, twee dezelfde kleuren nagellak (‘voor maar 1 knakie’roept hij), ik vertrouw het niet. Ook de gladde gasten achter hun tafel met nieuw parfum niet. Ik ben wel nieuwsgierig wat ze kosten en blijf een beetje hangen. Twee meisjes kletsen wat met de gozer en ik hoor hem fluisteren ‘jullie vaste klanten zijn, jullie krijgen twee voor 30’. Een parfum van rond de vijftig euro per stuk in de winkel kun je hier nooit zo goedkoop aanbieden.

Als ik terugkom bij onze staanplaatsen, zie ik mijn moeder als een eppo een dansje doen met een grote soepjurk voor zich. Een dikke vrouw kijkt haar bevreemd aan en kan er niet om lachen. We worden steeds meliger. Mijn moeder probeert haar kleding ook aan mij te slijten en dan ineens zie ik hem. De jurk! Die droeg mijn moeder vroeger met de kerst. Ik pas hem en voel me erin thuis. De lengte is niet bijster hip, maar hij mag niet weg. Dit zijn herinneringen, emotie, die gaat mee. Mijn moeder heeft zelf nog veel gevoel bij een door haar gemaakt rokje. Kostte haar bloed zweet en tranen om hem na te maken. Nu mag hij weg. Maar ik wed dat ze hem niet verkoopt, doet toch pijn. Mensen zien niet het werk dat ze erin heeft gestopt. De meeuwen ook niet. Die hebben er letterlijk schijt aan. De flats op het rokje, laat mij naar pen en papier grijpen (nadat ik mijn moeder vochtige doekjes had aangereikt).

Nadat ik klaar ben met aantekeningen maken voor dit verhaaltje, kijk ik naar de medeverkopers. Onze overbuurman intrigeert me. Terwijl wij per uur een kledingstuk uittrekken, zit hij stoïcijns de hele dag met zijn winterjas aan. Gelukkig heeft hij wel een bril met meekleurende bruine glazen. Ik bekijk zijn koopwaar. Van een afstand is niet te zien of zijn schilderijen gewoon goedkope kitsch zijn, iedereen kan schilderen-kunst, of puzzelstukjes. Wanstaltig in ieder geval. Verder ontwaar ik een oude videorecorder, twee verschillende bierglazen (those days are gone?) en een paar roestige kandelaars. De vreemde combinatie van de beat box op zijn auto trekt toch andere oude mannetjes aan. Ze knielen bij hem neer en graaien tussen de cd’s. Soort zoekt soort.

Ik heb ondertussen mijn Hart & Huis spullen weer netjes in mijn kratten gerangschikt en een bordje ‘Te koop’ aan de commode gehangen. Maar niemand heeft interesse. We krijgen oranje bedrukte zakken uitgedeeld, voor de kleding die we overhouden. Kan het door naar de gehandicaptenzorg. Daar hebben ze vast ook behoefte aan een commode. Zou hij in de zak passen? Mijn moeder denkt dat die mensen ook willen lachen om Laurel en Hardy, maar we houden ons toch maar netjes aan het voorschrift. Ik loop nog een laatste rondje en bekijk vanaf een afstandje een verhit vrouwtje. Ze staat met rode konen een vrouw met hoofddoekje uit te leggen dat een nieuw colbert voor 1,50 echt niet veel geld is. Ik geloof niet dat het aankomt. Glimlachend loop ik terug. Het is ook overal hetzelfde. Ik zal ze eens geil maken, die koopjesjagers. Met mijn stift schrijf ik 0,50 per stuk op een bordje en plant dat op mijn kleed. Iedereen die nu nog langsloopt wijs ik op de prijs. En ja hoor, het werkt. Hoewel ze nog steeds afdingen. Een Chinees vrouwtje wil 0,30 geven voor mijn zonnebril. Nee, 50 cent. Opzouten. Ze legt hem op de commode. Demonstratief pak ik hem weer op en leg hem terug op het kleed. Ik richt me tot mijn moeder en de Chinees tot mijn zonnebril. ’40 Cent?’. Ik herhaal mijn eerdere antwoord en ze pakt uiteindelijk toch haar portemonnee. Ze laat 0,45 in mijn hand vallen, want meer heeft ze niet, mompelt ze, terwijl haar portemonnee bol staat van het kleingeld. Mijn rood verbrande kop zwelt op. Ik lach een krakende lach. Draai me om en ga op zoek naar mijn handschoen. Het is tijd om hem te gebruiken…