Rariteitenkabinet

Alsof mijn vorige verhaaltje nog niet genoeg bewijst dat ik vrij angstig door het leven ga, hier nog eentje. Soms kan het namelijk ineens de kop opsteken. Zoals tijdens een weekendje weg met vrienden. Voor Harm zijn 40^e verjaardag. Zonder kindjes, dus alle tijd om bij te kletsen. Thuis bekeek ik alvast de site van het kasteel, wat gerund werd door Jan en Theo. Mijn verbeelding ging algauw met me aan de haal. Jan & Theo zou een homostel zijn met een stijlvol & hip kasteel. De inrichting van het kasteel in mijn hoofd kwam niet helemaal overeen met de afbeeldingen op de site. Geeft niks. Als het maar sfeer heeft.

Bij aankomst worden we verwelkomd door Jan…de vrouw des huizes. Tenminste, dat concludeerden we na drie keer kijken. ‘Haar’ stem en uiterlijk waren vrij
grof en mannelijk. Ze leek ook op haar man. Twee hele artistieke mensen in grote slobberige kleding. Mijn beeld van het hippe homostel viel aan gruzelementen. De rest van de inrichting eerlijk gezegd ook. We kregen een snelle rondleiding door de kamers van Theo. Jan (een vriend en écht deel uitmakend van een hip homostel) en ik keken elkaar aan bij iets wat door moest gaan als lampenkap. Een kleedje met een gat erin geknipt (of gescheurd, lijkt meer logisch hier) en dat over een glazen kap gedrapeerd. We lachten naar elkaar.

Harm en ik mochten als eerste een kamer kiezen. Aangezien de trap met mijn hakken niet normaal te belopen was, koos ik voor de enige kamer op de begane grond. Mét open haard. Harm zag zichzelf al lekker in het vuurtje porren. Helaas gooide Theo roet in zijn gedachten. Hij zou het vuurtje brandend houdend. We grapten al dat hij ’s nachts mocht overslaan. Eén woord bleef in mijn hoofd hangen na deze rondleiding; rariteitenkabinet. Je zou zo’n kasteel met oude elementen zo vol sfeer kunnen inrichten. Nu hing het aan elkaar van vreemde objecten, zoals onze wastafel met dito spiegeltje. Overal hingen hele oude landkaarten, heel gaaf, maar ook een plastic opblaasbare wereldbol aan een kroonluchter. Niet helemaal mijn ding.

We volgden een hele gezellige kookworkshop, gegeven door de dochter van het stel. In een ruime nette keuken. We hebben gelachen en geleerd. Want wie weet er wat gelardeerd betekent? Wij nu wel. Het was het woord van de avond. Het eten was heerlijk, met liefde bereid. Marleen is zwanger en ging rond half 12 naar bed. Een half uur later kwam de kok ons vertellen dat ze ook naar bed ging. Ik vond dit ook een mooi moment en pakte de koffer en liep naar buiten. De rest zou ook zo komen en nog een afzakkertje nemen bij ons op de kamer. Wat was het donker buiten. Het miezerde. Het kasteel had 2 deuren. Welke moest ik nemen? En als ik de verkeerde koos, stond ik dan in de slaapkamer van Jan & Theo?

Gelukkig koos ik de goede. Ineens vond ik de eigenaren eng en in mijn verbeelding werden het reuzen met pokdalige gezichten, enorme neuzen en enge ogen. Hadden ze gehoord dat een vriendin hun omgedoopt had tot Piggelmee? Ik draaide me om. Hoorde ik wat? Ik rende naar de kamer. De sleutel zat in het slot. Zo kon iedereen toch naar binnen komen? Wie weet zat er al iemand in die kamer op me te wachten. Met een hakbijl. Maar ik moest eigenlijk best nodig plassen. De man met de bijl moest zich maar even aansluiten bij de man met de hamer. Ik sjorde, trok, draaide en beukte en eindelijk ging de deur open. Gauw deed ik hem achter me dicht. Donker, donker. Waar is het lichtknopje. God, wat ben ik toch een poepdoos. Oh, ja, de wc. Terwijl ik op de wc zat keek ik eens om me heen. Waarom zat er nog een deur in de badkamer? Wie of wat zat daarachter? Een kast? Een lijk? Een andere kamer of gang? Zouden ze ook ineens naar binnen kunnen komen?

Je moet geen halve maatregelen nemen. Dus ik pakte een zwabber en zette deze deze onder de deurklink. BONK. Shit, waar kwam dat geluid vandaan? Van mijn zwangere vriendin? Zou ze ook bang zijn? Of zou ze al niet meer in leven zijn? Ahhhhh. Ik denk wat te zien achter de grote ramen en schuif de gordijnen gauw dicht. Ik stuur Harm een sms’je. Geen reactie. Zal ik bellen? What the hell, ik ben echt doodsbang en bel hem. Er wordt niet opgenomen. Zou er iets gebeurd zijn? Wat is het koud. De kachel is helemaal niet opgestookt. Wat als Theo dat zo nog komt doen…

NOKNOK. Er wordt hard op de deur geklopt. ‘Wie is daar?’ vraag ik piepend. Geen antwoord. Nog een keer hard geklop. Ik kijk om me heen naar een wapen en roep nogmaals ‘wie is daar?’. Gelach. Zouden ze het overleefd hebben? Voorzichtig open ik de deur en komen de vrienden lachend binnen. Gewapend. Met een fles wijn.