Oordeel niet te snel

Een beetje geduld svp. Mag het? Je kunt je neus wel in mijn kont duwen, maar daar ga ik niet sneller van. Daar word ik juist heel recalcitrant van. Krijg ik zin om uit te stappen. Maar daar vind ik het te koud voor. Dat is ook de reden dat ik rij als een slak in staking. Het is glad en dat vind ik eng. Ik kom er gewoon voor uit. De bejaarden racen me voorbij. Prima, hun leven is toch al bijna voorbij. Ik wil nog even mee. Dus als je de behoefte voelt, riskeer vooral je eigen leven en rij om me heen. Met een grote boog aub.

Voor de duidelijkheid, ik rij 9 maanden per jaar stevig door. Tijdens onze verhuizing naar Poederoijen heb ik mijn vader afgeschud alsof hij een achtervolger was. Just like that. Met 3 vingers in mijn neus. Ik hou wel van doorrijden en irriteer me aan de slomerikken die onnodig en traag links blijven rijden. Ik vreet mezelf op als een opoe op een werkdag in de spits 50 rijdt op een weg waar je (minimaal) 80 mag. Net als ieder ander. Maar de overige 3 maanden per jaar, verander ik hier zelf in. Met een reden.

We blikken terug. Woensdag 5 februari 2010 begint de ochtend normaal. Harm is in Berlijn, Luc ligt in de box en Lina moet naar school. De twijfel knaagt elke ochtend weer aan me. Neem ik Luc mee of niet? Sommigen van jullie vinden dit waarschijnlijk niet eens een vraagstuk, maar ik dus wel. Hij is nog geen 5 maanden oud en ligt na zijn eten zoet te soezen in de box. Moet ik hem nu uit zijn pyjama trekken, in zijn kleren hijsen, dikke jas aan en hop in de Maxi Cosi zetten? In de auto, dan weer uit de auto. Al dat gesjor, terwijl hij zo lekker in slaap kan vallen in ons warme huis in de box? Hij blijft thuis.

We gaan naar buiten, wat een mooi weer. Beetje koud, mooi zonnetje, prima. Lientje achterin, in haar kinderstoel en gaan. Muziekje hard aan, om de blowers te overstemmen, die mijn beslagen voorruit helder moet maken. We rijden op het gemak onze standaard route. De dijk af en richting kassen. Daar voel ik mijn banden glijden. Instant prikken mijn oksels en doe ik wat ik niet moet doen. Ik ga remmen. De auto gaat heen en weer. Links zie ik bomen, dus ik stuur de andere kant op. Ik herhaal Lina’s naam en weet dat dit niet goed is. We vliegen de bocht uit, de auto ramt zich in de berm en slaat op zijn kop.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verdooft en verbaasd hang ik ondersteboven. De gordel zit strakgetrokken om mijn lichaam. Ik wurm me eruit en doe Lina’s deur open. Ze kruipt eruit en ik hou haar vast. Ze heeft niks. Goddank, ze heeft niks. Ik veeg een stukje glas uit mijn oog en kom weer terug op aarde. De muziek knalt ongepast hard door de stille weilanden. Ik kruip terug in de auto en zet hem uit. Ik zoek mijn mobiel. Deze is uit mijn open tas geslingerd en vind ik tussen het glas. Ik had ook nog eens een tas vol lege flessen voor de glasbak voorin staan. Overal zie ik glas, cd’s en de inhoud van mijn tas. Ik raap de inhoud van mijn tas en mezelf bijeen en bel Helma.

Zij woont bij mij op de dijk en ze springt in haar kleren en auto om ons te komen halen. Ik loop om de auto heen. Dat wij hier levend uit zijn gekropen. Hoeveel engeltjes houden van ons? Dan zie ik de bijrijdersplek goed. Deze ruit is aan diggelen en ligt overal, op de plek, waar normaal Luc zit. Ik dank de engeltjes dat ik hem thuis heb gelaten. Hier was hij zeker niet ongeschonden, al dan niet levend uitgekomen. Helma ploetert zich door de berm en slaat haar armen om me heen. Dan komen de tranen. Ze neemt ons mee naar haar huis en Lina speelt met Brittje, terwijl ik naar huis loop. Bij de voordeur slaat de stilte me in mijn gezicht. Ik ren naar de box en daar ligt hij. Mijn engeltje. Te slapen, zo zacht en warm. Ik wrijf mijn handen warm en pak hem op. Ik heb nog nooit zo genoten van mijn neus in zijn nekje. Mijn mond op zijn hoofdje. Hij lacht naar me, ik huil en fluister vele kleine woordjes tegen hem. Mama is hier…