Geen suiker toegevoegd

Suiker is het nieuwe gif. Ik lees het overal. Dus wil je van je man af, kook zijn broccoli dan niet in arsenicum (dat is zó 2010), maar prak een gevulde koek door zijn eten. Ja, je kunt hem ook bij de koffie geven, maar het idee van het prakken staat me meer aan. Maar even serieus, suiker is slecht voor je. Per jaar nemen we per persoon een kleine 40 kilo suiker tot ons. Hoeveel pakken suiker zijn dat? Dit levert nog meer op dan een rottend gebit en prachtige welvaartsbuik:

Grotere consumptie van suiker berooft het lichaam van zijn reserves aan vitamines en mineralen waardoor ons lichaam uit balans gaat en er allerlei klachten kunnen ontstaan, zoals botontkalking en gebits- en botproblemen door demineralisering van onze botten, maar ook hypoglykemie, diabetes mellitus type 2, zwaarlijvigheid, gewrichtsinfecties, menstruatieproblemen, hartziekten, bloedarmoede enz.

Tevens creëert suiker een disbalans in de neurotransmitters in de hersenen, wat zowel mentaal als emotioneel tot een “niet lekker in je vel”-gevoel kan leiden. Suiker werkt verslavend en het draagt in hoge mate bij aan depressie, concentratieproblemen, onrust, een verzwakte kracht van de geest, geheugenverlies, nervositeit, zelfmedelijden, prikkelbaarheid enz.

Suiker is een dodelijk gif en jaarlijks sterven er meer mensen aan dan aan heroïne, auto-ongelukken en zelfmoorden bij elkaar.

Kijk, dat geeft de suikerverslaafde burger moed. Laat ik het gewoon over mezelf hebben. Ik eet vrij normaal, doe geen suiker in mijn thee, snoepjes doen me weinig, drink weinig dranken met toegevoegde suikers (of zoetstoffen), maar ben gek op onder andere koekjes en chocola. Jaja, we maken onszelf wijs dat een stukje (pure) chocolade gelukkig en gezond maakt. Maar de hoeveelheid pure chocotoffs die ik verorber, hebben niks met mijn gezondheid te maken. Meer met mijn gulzigheid. Het liefst zou ik een moestuintje aanleggen met cacaobonen en suikerbieten, maar dat geduld heb ik niet. Ik wil gewoon nú iets lekkers. Lees; suiker. Het liefste na het eten, als beloning, als troost of tijdens die bepaalde dagen van de maand (wat dus 3 weken ongelimiteerd snoepen inhoudt). En ik herken best wat van de klachten uit het schuingedrukte stukje tekst. Tijd voor een nieuw experimentje; een week zonder suiker. Een maand ging me iets te ver. Luc is ook binnenkort jarig en de eerste dagen afkicken zijn het moeilijkste. Daarna zien we wel weer verder.

Dag 1
Suikers schrappen is eigenlijk best vaag. Ik besluit daarom de volgende suikers toe te staan: natuurlijke suikers (in fruit) en de suiker in mijn sojayoghurt. Die eet ik alleen ’s ochtends een beetje, door mijn biologische muesli en die pakken ga ik niet weggooien. Dat is zonde. Dus dit blijft mijn ontbijt, in combinatie met fruit. So far so good. Op mijn werk eet ik altijd rond 10 en 3 uur een tussendoortje. Een biologische koek (met rietsuiker), fruit of een notenreep van Zonnatura. Daar blijkt honing in te zitten. Is eigenlijk ook suiker, dus om 10 uur bonken de repen in mijn la. Ik probeer ze te negeren, maar dat is lastig als mijn maag op de maat mee gaat knorren. Geen fruit bij me, stom. Gewoon hard doorwerken tot de lunch. Wanneer ik een leverancier probeer te bellen, geeft mijn telefoon er de brui aan. Ik ben in staat om hem door de kamer te gooien of op te eten. Wat word ik saggo van niet eten. Ik sleur mijn collega’s om 12 uur mee om te lunchen. Bij het buffet bedenk ik me, dat in brood natuurlijk ook suiker zit. En in kaas. In vleeswaren. O-ve-ral in dus. Zelfs de rieten mandjes waar het brood in ligt lijken me nu smakelijk. Maar ik mag best mild zijn. Het gaat mij er met name om, om in eerste instantie van mijn overmatige suikergebruik af te komen.

Dus ik eet 1 boterham met worst en maak een salade (jak) zonder dressing.
Tussen de middag een appel en mandarijn en als ik Harm aan de lijn heb, mag hij van mij geen kaassaus maken voor bij het eten. Dat is pas rommel. Ik drink de hele dag thee en water en rij dan naar de Appie. Ik gooi mijn wagen vol fruit en (snack)groenten, maar dan moet ik langs het broodschap. In de aanbieding: verse gevulde koeken en appeltaart. Zou eraan ruiken ook slecht zijn? Mijn darmen proberen zich uit te strekken en beuken aan de binnenkant van mijn buik om de koeken te grijpen. Ik geef ze een beuk terug en maak snel mijn rondje af. Ik heb wel een tijdschrift verdiend. Die ik ’s avonds niet eens lees, want als ik eenmaal (on)rustig op de bank zit, begin ik te stuiptrekken en schuimbekken. Knorrig ga ik vroeg naar bed.

Slapeloosheid is volgens mij ook een vaak genoemde klacht bij te veel suikerinname. Nou, bij te weinig, is het ook zoeken naar de schaapjes hoor. Dus telde ik de chocotoffs uit de la. Eenmaal gesmolten, smeerde ik mijn bovenlip ermee in. De zoete geur van verleiding was niet genoeg om knock-out te gaan. Daarom telde ik het aantal knorren in mijn maag per seconde.

De dagen die volgden leken gevuld te zijn met het gebrek aan lekkers. In mijn mond welteverstaan. De winkels liggen er vol mee. Met kruidnoten en consorten. ‘Vrienden’ plaatsten het zelfs op Facebook onder de noemer ‘wat ligt het er weer vroeg dit jaar’. Euh, niet, een week te laat Bolletje. Nu bleef het bij kijken kijken, niet kopen. Not my kind of style. Normaliter verhoog ik hun omzet met liefde. Kocht ik kleine zakjes voor de kinderen. Yeah right. Ik was al misselijk voordat die vent zijn baard uit de verkleedkist had gevist. Gewoon blijven proppen en aftoppen met gevuld speculaas en dan met name die knapperige randen. Het water loopt me gewoon al in de mond tijdens het typen. Krijg gewoon de behoefte om aan mijn laptop te likken.

Wat ook niet hielp waren de verjaardagen deze week. Op de zaak werden punten taart gesneden waar een heel derde wereld land van kon eten. Er zat ook rijst in, dus ze hadden er geen buikpijn van gekregen. Ik kreeg er wel krampen van, want ik moest het laten staan. Evenals de M&M’s die op mijn bureau gelegd werden. Arrrggghh. Spastisch gooide ik hem over mijn scherm en greep lekker naar de ‘snack’tomaatjes. Alsof dat ook echt snacken is. Als ik echt wild van verlanger werd, pakte ik een walnootje. Ongezouten. Whoehoe, maak me gek.

Zaterdag weer een verjaardag. Vriendinlief had weer een heerlijke kwarktaart gebakken. Met verse aardbeitjes, maar plus een pak suiker en Bastogne koeken als bodem. Een no go. Luc kwam gewoon op schoot zitten met een grote punt slagroomtaart. Tergend langzaam likte hij zijn vork af. Kwellend bijna. Na een hap zette hij de suikerbom voor me neer en rende weg om te gaan spelen. Harm deed ondertussen lekker uit de doeken hoe chagrijnig ik ben van ons suikerloze ‘dieet’. Ik likte voor de vorm aan de tafel. Doet het altijd goed op feesten en partijen. Een andere gast zette er een ondertitel onder; ‘even checken of het geen zoethout is’. En terwijl iedereen echt zat te snacken, pulkte ik de splinters uit mijn tong en dronk volop cactusthee. Alsof ik nog niet prikkelbaar genoeg was. Het gesprek kwam op Amber Albarda, de nieuwste dieetgoeroe, die het suiker-gif-idee onderstreept. Vriendinlief was zo lief om het boek aan me uit te lenen. Nu kan ik zonder suiker ook nog een zoutloos boek lezen. En goed dat ik me voel…

Vandaag ben ik zo druk geweest, dat ik het niet echt miste, behalve bij de eetmomenten. Geen chocola op brood, water drinken, dat soort geneuzel. Einde van de dag plof ik op de bank. Harm gaat een oer-Hollandse maaltijd klaarmaken, terwijl ik op Facebook een stuk chocoladetaart voorbij zie komen. Verschil moet er wezen. De groenteballetjes zijn prima, de kale aardappelen met stronken bloemkool brengen me niet tot een hoogtepunt. Al helemaal niet als Harm me halverwege vertelt dat hij nog een rups uit de bloemkool had gevist. De stukken bloemige kool kriebelen in mijn keel. Zijn het de pootjes van rupsje nooit genoeg, mijn alter ego? Harm geniet met volle teugen van het schouwspel. Elke hap wordt gecheckt. Had het achteraf verteld, of gewoon je mond gehouden. De kinderen eten een toetje. Zij wel. Schijnbaar is het heel moeilijk om die hap zonder omwegen in de mond te manoeuvreren, want Bruintje Beer is er niks bij. Ik moet mezelf bedwingen hun gezicht niet af te lebberen om zo toch aan mijn suikershot te komen.

Er is nu een week voorbij. Is het makkelijker geworden? Nee. Voel ik me gezonder? Nee. Lekkerder in mijn vel? Nee. Straal ik? Geenszins. Ik heb gewoon constant honger en lekkere trek. Ben onuitstaanbaar (ja, echt erger dan normaal) en krijg vreemde neigingen. Als dit nog langer doorgaat denk ik dat Harm ’s nachts stiekem een shot chocola mijn aderen in spuit. Ik hoop dat hij dit leest. Het is gewoon een hint. Want dit rupsje heeft echt nooit genoeg.