Frietje zonder

Helemaal ontspannen na een dag sauna is het vandaag D-day. Voor Harm. Na ruim 3 jaar ertegen aan hikken, ben ik maar zo vrij geweest om hem een handje te helpen bij zijn belofte om een afspraak voor zijn sterilisatie te maken. En dat als verrassing te geven op zijn 40^e verjaardag. Met nog 39 andere cadeautjes, dat dan weer wel. Toch vonden mensen het raar. In mijn wereld is weinig raar. Mensen doen er zo krampachtig over. Sterilisatie, poep, seks, mensen vermijden het om er over te praten. Maar we doen het allemaal. Ik ben er vrij open over. Harm kan dat wel waarderen. En stapt rustig naast me in de auto.

Op weg naar Den Bosch. We laten een patiëntenkaart aanmaken en belanden in dit enorme doolhof uiteindelijk in de juiste wachtkamer. Ik geef Harm het toestemmingsformulier. Hij leest nu pas voor het eerst wat er echt gaat gebeuren en zet zijn krabbel. Ondertussen kijk ik om me heen. Of ik mannen wijdbeens weg zie lopen. Dat niet echt, maar soms wel ongemakkelijk en half mank. Maar wie weet wat die verder mankeren. Of zou het toch van de ingreep zijn? Harm wordt opgeroepen en laat zich meenemen naar de slachtbank. Door een kordate dame op crocs. Ik zie dat ze van wanten weet. Daar kan ik Harm met een gerust hart aan toevertrouwen. Gelukkig is ze ook niet echt knap, anders had ik ze niet samen weg laten gaan natuurlijk.

Ik mocht namelijk niet mee. Dus helaas geen foto’s daarvan kunnen nemen. Ik las een boekje en keek nog eens rond. De vrouw van de manke man komt uit de behandelkamer en ze lopen samen weg. Hij was hier dus niet voor een ingreep. In ieder geval niet aan zijn zaakje. Wat duurt wachten lang. Zou het veel pijn doen? Ineens vind ik Harm zo zielig. Ik voel tranen opwellen. Waar blijft hij nou. Het zal toch wel goed gaan. Ik hou de deur nauwlettend in de gaten waar hij in is verdwenen. Hele kuddes zusters komen naar buiten. In groene pakjes, op crocs, klompjes, of ander waarschijnlijk gezondheidsschoeisel. Lelijk in ieder geval. Zouden ze allemaal even bij Harm zijn gaan kijken? Het blijkt gewoon een gang te zijn. Maar waar hangt Harm nou uit?

Ineens hoor ik zijn zware stem. Er is niks meer te zien van de roodverbrande kop van de zonnebank van gisteren. Hij ziet pips, mijn lieve man. Ik spring op, pak de spullen en loop met hem mee. Ik laat alle vragen op mijn lippen branden en kijk hoe hij loopt. Toch niet echt normaal. Een beetje als een pinguin. ‘Doet het pijn?’ vraag ik zacht. Blijkbaar nog niet, de verdoving werkt nog, maar voelt toch raar. Gelijk maar wat pijnstillers halen bij de apotheek. Hij heeft zich nog niet in de auto laten zakken of mijn vragenvuur begint. Hij moest zich uitkleden en op de pijnbank gaan liggen. De kordate zuster bleek inderdaad heel lief. Ze vroeg of hij allergisch was. Voor spuiten gaf hij aan. Ze raadde hem deze ingreep niet in te gaan zonder verdoving en smeerde alles eens lekker in met jodium.

Toen Harm de spuit zag voelde hij zich wegtrekken. In gedachten kotste hij ze allemaal onder terwijl ze in zijn zak (mis)knipten. Dat gebeurde niet. De dokter zette de prik vakkundig en vanaf zijn knieholtes begon het te tintelen. De dokter knipt zo’n 12 zakken op een dag open en verspilde geen tijd. Hij viel aan op de gevoelloze zak. Harm voelde zich een pop, toen de dokter iets te hard aan de zaadleider trok en Harm zijn been omhoogkwam. Al snel rook hij de geur van verbrand vlees. Het dicht schoeien was begonnen. De zuster trok hem zijn boxershort weer aan. Ik kreeg plaatsvervangend schaamte. Gelukkig is Harm heel nuchter ‘dat doet ze de hele dag’. Ja, maar dan toch liever niet bij mij. Ze hielp hem van het bed af, omdat ze zag hoe wit hij was. Gelukkig kon hij zich verder zelf aankleden. Hij kreeg de tip een hele strakke (zwem)broek aan te trekken en op de bank te gaan liggen. Met een zak erwtjes erop.

We lachten om mijn plan om nu te gaan winkelen, bioscoopje te pakken en uit eten te gaan. We zouden naar huis gaan en ik zou mijn zusterpakje opsnorren. Tomtom leidde me over tussenweggetjes richting Poederoijen. Totdat er een hek half in de berm stond, met verboden toegang erop. Wat nu? Ik zag een tractor ofzo op de weg rijden en er kwam een auto ons tegemoet gereden. Dan kunnen wij dat ook. Halverwege meldt Harm dat hij politie ziet. Dat kan nog van vanmorgen zijn, toen reden we hier inderdaad langs, toen er een ongeluk was gebeurd. Maar we worden aangehouden, of we het stopbord niet gezien hadden. We leggen het uit van de tegemoetkomende auto en hij zegt dat hij het begrijpt. Maar hij moet voor het einde van het jaar nog 25 boetes uitdelen, dus hij kan het niet door de vingers zien. Oké, dat laatste zei hij niet, maar ik zag het in zijn ogen. En hij schreef een bon uit. Harm mompelde iets over het ziekenhuis. Maar ik zou Harm zijn ingeknipte zak niet als excuses gebruiken. En wilde hem zeker niet voor lul (mooie woordspeling) zetten. Dus ik accepteerde mijn lot en stommiteit. Ik zou die 85,- nog wel aanvechten. Maar niet hier.

We keerden om en zochten een andere route. Ik vroeg Harm wat hij wilde eten vanavond (aangezien uit eten net van mijn lijstje was afgestreept). ‘Eigenlijk is het frietdag, dus moet je friet gaan halen’, zei hij met een grote glimlach. Dat vond hij wel een leuk verhaaltje. Dat ik daar sta en drie keer moet vragen wat ze zegt, omdat ze zo plat dialect praten daar. En een vieze frikadel speciaal moet bestellen, met een grote portie friet. Of Chinees. Haha, hij kwam niet meer bij. Klopt, dit doe ik nooit. Daar heb ik een man voor. Maar waarom moest hij er dan zo om lachen? ‘Omdat jij ook totaal niet in zo’n tent past, die ambiance daar kan jou niet bepaald bekoren’. Wat heerlijk als hij me aanspreekt met deze woorden, ik hou van die taal. Dat weet hij. En we lachen.

Ik zette Harm voorzichtig thuis af en reed door naar de supermarkt. Ik laadde mijn kar vol lekkere dingetjes voor Harm en zocht een zak erwten. Ook zocht ik de Playboy, om te kijken wat dat met zijn zaakje zou doen. Ik hoopte dat alles nog blij zou opveren. Maar helaas verkopen ze dit soort literatuur niet in zo’n rukdorp   😉

Weer thuis maak ik een lekkere lunch voor hem en overhandig de zak met erwtjes. Die verdween tussen de benen. ‘Die kunnen we vanavond wel eten’, grapt hij. ‘Als jij ze dan gelijk even kruidt’, is mijn antwoord. Gelukkig is het lachen hem nog niet vergaan.