Even ontspannen

Men zegt weleens dat je af en toe wat tijd voor jezelf moet nemen. Even niets doen. Tot rust komen. Ik vind dat lastig. Bedenk altijd wel dat er nog ergens werk op me ligt te wachten. Maar soms doe ik eens gek. En neem het ervan. Vond vandaag dat ik het wel ‘verdiend’ had. Maar mijn uurtje zon kwam me duur te staan…

Lina & Luc namen allebei iemand mee naar huis. Prima. Zo vervelen ze zich tenminste niet. En om mezelf niet helemaal gek te maken, besluit ik naar de speeltuin te gaan. Gelijk na het eten. Lina en haar vriendinnetje komen wat later, die wilden eerst hun haar verven. Met roze rommel, gekregen van iemand die waarschijnlijk zelf geen kinderen heeft. Bij het speeltuintje aangekomen, rennen de jongens uitgelaten rond. Jammer dat er geen bankjes staan, maar ik installeer me op lekkere warme rubberen matten. Ik bel Lientje en ik vraag of ze ook komen. ‘Ja, we komen eraan. Euh, er zit alleen wel verf op de vloer. En we krijgen het er niet vanaf…’. Rustig blijven Joyce. Rustig blijven. Laten we het erop houden dat ik er nog meer nadruk op legde dat het nu wel tijd was om ook naar het speeltuintje te komen. De jongens renden inmiddels over mij en de loopmatten heen, want niets is aantrekkelijker dan je te begeven waar een ander zich bevindt.

Na een gezellige middag in de speeltuin, heb ik weer eens lekker bijgekletst met de meiden en vrolijk wandelen we terug. Na het fruit eten, wordt Luc zijn vriendje opgehaald en brengt de moeder van het vriendinnetje haar streetdance spullen. Als ik de meiden bij dansles heb gebracht, heb ik een uurtje alleen met Luc. Zal ik? Ja, we gaan de tuin in. Ik met een boekje en Luc met tig auto’s. Hij speelt lief en ik geniet van de zon. Wat is het leven goed. Luc springt op schoot, bang voor de ‘wesps’ en schept ongemerkt een lading zand over me heen. Ach, het is toch tijd om naar binnen te gaan. Lina wordt rond 5 uur thuis gebracht.

Zo geschiedde. Ze wilde tv kijken, maar moest eerst douchen van me. Ik had zo’n voorgevoel dat het even zou duren voor het eten klaar zou zijn. En mijn gevoel bedriegt me zelden. Het begon ermee dat ik zag dat iedereen ineens het ‘oude’ brood eerst had opgegeten. Normaal vallen ze aan op vers brood, alsof ze dat nooit krijgen en nu was er van beiden weinig meer over. Het recept was eigenlijk bedoeld met Allison brood als bodem, maar speltbrood van een paar dagen oud leek me ook geschikt. Nu pakte ik 6 verse bammetjes en begon ze in de blender te versnipperen. Ik was nogal zelfingenomen met mijn blenderidee. In het pre-blender-tijdperk moest ik het brood met een staafmixer tot gort zien te malen, waardoor ik standaard daarna de keuken kon stofzuigen. Een eitje erbij. Iemand, ik noem geen namen, had de nieuwe witte (om te schilderen) eieren op mijn bruine scharreleieren gepositioneerd. Maar het was daarentegen mijn domme idee, dat ik dacht dat ik wel een ouder ei van de bodem van mijn stylish glazen bak kon grabbelen, zonder een ander kapot te maken. Met mijn prikvinger doorboorde ik een vers ei. Voordat ik alle eieren zou besmeuren, haalde ik ze er voorzichtig uit en legde ze bovenop de uien. Juist, in dezelfde stylish bak die ernaast stond.

Het gebroken ei, kon in de blender erbij. Nu nog 50 gr gesmolten boter. Na het wegen gauw in een bakje in de magnetron geschoven en aangezet. Nu de bak van de eieren schoonmaken. BAF. Verschrikt kijk ik in de magnetron. Alles onder de gesmolten boter. Wat nog in het bakje zit (heet heet heet) in de blender en mixen maar. Gelijk een doekje gepakt voor de magnetron, maar nu blijft de blender hangen. Die blijkt niet bestand tegen een kleine gortdroge substantie. Ik heb echt totaal geen zin meer om deze halve drek nu weer in een kleinere blenderkom te gieten. Ik schraap het uit de kom en druk het zo goed en zo kwaad als het kan in de bakvorm. De oven in en timer op 10 minuten.

Dan kan nu mooi Luc in bad. Voordat hij tegenargumenten kan bedenken, hangt hij al onder mijn oksel en sjezen we naar boven. Uiteraard hangt het bad vol met pisbroeken van Luc. Terwijl ik Luc sommeer om zich uit te kleden, verzamel ik nog meer los slingerend en zichzelf elke dag vermenigvuldigend wasgoed en prop het in de trommel. Luc staat ondertussen nog volledig aangekleed naar het bad te wijzen. En te piepen. Zijn speelgoed mag niet onderop de bodem liggen als het water erin gaat. Want dan komt het onder water te liggen. Ik ga de discussie een keer niet aan en kwak het uit het bad, trek zijn smoezelige kleren uit en zet ondertussen het bad aan. Volgens pieperd gebruik ik het verkeerde sop. Ik negeer hem en ik vind nog een gaatje in de wasmachine waar Luc zijn kleren in passen en druk hem aan. Luc glijdt al druppelend van de wc en trekt door. Ik pak hem onder zijn okseltjes en zet hem in bad, duimend dat het water niet te koud of te heet is voor onze koning. Als ik me omdraai om een lapje over de wc en vloer te halen twijfel ik. Luc had toch al doorgetrokken? Waarom drijft er dan een grote prop papier zo hoog in de pot? Duidelijk niet bij de les, druk ik nogmaals op de knop. Het water gaat de tegenovergestelde kant op en met tranen in mijn ogen duim ik dat hij niet overstroomt. Maar net onder het randje stopt het schuim. Ik moet verder en draai de kranen dicht bij Luc. Mijn blaas roept al een uur om verlichting en ik was bijna gaan zitten op de schuimkraag. Maar schuimende billen kan ik er nu echt niet bij hebben.

Beneden piept de oven. Ik zet hem uit en besluit dat ik nu lang genoeg gewacht heb. Ik moet nu echt plassen. Maar voordat ik rustig kan gaan zitten, eerst de bruine truien van Luc opruimen en de zwarte vingers door serieus heel de ruimte. Dat krijg je er nou van Joyce, als je het vriendje van Luc vraagt om zijn handen te wassen, voordat hij met zijn zwarte grauwklauwen een appeltje naar binnen werkt. Eigen schuld.

Ik haal de schaal uit de oven en de bodem borrelt. Mmm, zo hoort het er niet helemaal uit te zien, maar ach, wie ziet de bodem als de vulling er eenmaal in zit? Oh ja, de vulling moeten we nog even maken. Recept erbij. Twee uien. Die liggen nog onder de eieren. Eerst die bak schoonmaken en proberen me niet door mijn agressie af te laten leiden en de eieren er zachtjes in terugleggen. Luc roept vanaf boven. Denkt dat ik hem hoor. Het enige wat ik wel hoor in elke zin is MAMA, MAMA, MAMA. En iets met hekje en poppetje. Ik roep terug dat hij moet wachten, omdat ik aan het koken ben. Letterlijk en figuurlijk, denk ik erbij. Ik begin de uien te snijden en probeer Luc zijn steeds hardere gekrijs te negeren. Ik krijs terug en voel me slecht.  Lina snelt te hulp en stopt het gegil (zo hoort ze de tv niet, dus een klein stukje eigenbelang komt hier om de hoek) door Luc zijn hekje te maken op zijn boot. Ofzo. Uien in de pan en glazig bakken. Knoflook en ham erbij. Alles in de ovenschaal. Dan de verse doperwten erin. Mengsel van ei, slagroom en kaas erover en in de oven. Het is al 6 uur. Mijn maag rammelt. Wanneer heb ik iets voor het laatst gegeten? Dat half uurtje overleef ik nou ook nog wel.

Nu snel verder met de magnetron, waar de boter al lekker aan de bovenkant aan het stollen is en een gewoon doekje niet werkt tegen deze aangekoekte substantie. Terwijl ik tot 100 tel, neem ik me voor om voortaan pas in de zon te gaan zitten als het eten is voorbereid. Wat er dus op neer zal komen dat ik de komende tijd wit zal blijven zien. Maar dit werkt niet. Gelukkig was het eten heerlijk. Dan ben ik nu toch weer echt even aan beetje me-time toe. Maar eerst nog even de vaatwasser leeghalen, een kinderfeestje reserveren, de was ophangen, …