Beroemd

Vroeger wilde ik beroemd worden. Niet dat ik ergens enorm in uitblonk, maar daar moest ik nog even achterkomen. Ik vond bijvoorbeeld dat ik prima kon zingen. Totdat ik mezelf terughoorde op een cassettebandje. Wat een vreselijke stem. Nu snapte ik dat mijn ouders gek werden tijdens een helse autorit (zonder airco, maar mét twee ruziënde kinderen) richting Frankrijk. Waar ik doodleuk meezong met mijn walkman op mijn hoofd. Het was hard, vals en zeker geen Engels wat ik uitkraamde.

Actrice dan? Of model? Nou vond ik mezelf niet bepaald knap, maar er viel vast wat van te maken. Dus op mijn 18e toog ik naar Amsterdam om foto’s te laten maken. Mijn haar en make-up werden gedaan en daar kon ik best aan wennen. Waar ik niet aan kon wennen was het omkleden, totdat ik op een gegeven moment in een lang strak topje stond, waar geen lingerie onder mocht, in verband met randjes ofzo. Ga dan maar eens gemakkelijk op een stoel zitten. Er werden geen tips gegeven, ik moest zelf houdingen aannemen om te kijken of ik er talent voor had. Als een houten hark probeerde ik zwoel in de lens te kijken. Bij de volgende afspraak kreeg ik de foto’s te zien en zag ik dat ik gewoon scheel keek. Hoe sensueel. Na die afspraak besloot ik dat dit niet mijn ding was. Naast een lege portemonnee heb ik er wel iets waardevols aan over gehouden. Een lading dia’s, waar ik dus ineens lange slanke benen ontwaarde in plaats van de spichtige bonenstaken met knokige knieën die ik altijd in gedachten had. Dus ik heb zeker wat gewonnen hiermee.

Eigenlijk maakte het niet zoveel uit waar ik beroemd mee zou worden. Ik wilde gewoon graag gezien worden. Maar toch ook eigenlijk ook weer niet. Kroop nog liever in het riool dan dat ik in het middelpunt ging staan. Maar erover fantaseren deed ik nog een lange tijd. Het gewone leven ging door en hoe ouder ik werd, hoe meer ik besefte wat de nadelen zijn van het BN’er-schap. Zo zag ik Frans Bauer eens in de Makro met Mariska, die een stuk achter hem aanliep. Beiden met het gezicht op standje oorwurm. Tsja, echt lekker ondergoed kopen doe je niet als bekende Nederlander. En ruzie maken gaat ook niet heel fijn als mensen je ‘kennen’. De volgende dag lig je in scheiding volgens de roddelbladen. En dan ook nog met een boxershort met Tweety erop in je handen.

Als klein meisje kijk je nog op tegen beroemde mensen, maar die tijd gaat (gelukkig) voorbij. Het voelt voor mij net zo rot om een ‘bekende’ tegen te komen, dan een onbekende. Want ik vind nieuwe mensen ontmoeten gewoon vreselijk. Dus toen Lieke van Lexmond voor het programma TV makelaar bij ons thuis aanbelde, was ik net zo nerveus, als toen de cameraman voor de deur stond. En zolang je maar bedenkt dat deze mensen ook gewoon moeten poepen, worden ze ineens een stuk gewoner. Verder niet te lang over nadenken. Maar Lieke was écht leuk. Of ze kan fantastisch acteren. Of beide. Maar het is ook maar gewoon een mens. Na twee dagen met haar doorgebracht te hebben, kan ze voor mij in ieder geval niet meer stuk.

In de Euromast werd Lieke door een hoop mensen aangesproken en toen wist ik, beroemd zijn is echt niets voor mij. Nog niet misschien dat ik het fijn vind, als er mensen naar me kijken, laat staan me aanspreken. Zij ging er heel professioneel mee om. Net als Olcay Gulsen bij het concert van Beyonce. Nam rustig de tijd om op de foto te gaan met fans. Die daarvoor in de rij gingen staan. Ik had plaatsvervangende schaamte. Laat die vrouw toch met rust. Ze is ook gewoon een avondje uit. Dit gevoel overviel me afgelopen zondag weer. Harm had een afspraak met Lili en Wilfred Genee in dierenpark Amersfoort. Het was prachtig weer, dus Luc en ik gingen mee. We hielpen Harm met het snijden van fruit en begroetten Lili. Tegenover het restaurant waren de apen en nu het rustig was, wilden we die op het gemakje bekijken. Ik vroeg me af waarom die beesten een ongezonde rode kop (te lang onder de zonnebank?) hadden, maar Luc boeide het niet. Die zwaaide naar hartenlust. En terwijl ik een beetje misselijk werd van de uitpuilende darmen-kont van die beesten, hoorde ik andere mensen zeggen ‘kijk daar heb je Wilfred Genee.’ Hoezo aapjes kijken? Ik zag hem met zijn kinderen langslopen en had medelijden. Loop je daar op je vrije dag een beetje apen te kijken, word je zelf bekeken. Hoe leuk is dat voor de kinderen? Eenmaal binnen kletsten we even over de kinderen, die nu met hun au pair buiten liepen en weer dacht ik: dat zou niks voor mij zijn. Uiteraard wel handig, een constante oppas om je heen, daar teken ik voor. Maar waar is je privacy?

Toch denk ik de laatste tijd weleens; wat als mijn boek ineens een succes wordt? Harm grapte al; dan kopen we ook een huisje in Portugal. En natuurlijk maakt één goed boek mij nog geen bekende Nederlander. Dus ik wil wel graag de waardering, maar nog steeds rustig door een dierentuin kunnen lopen. Nou probeer ik in openbare gelegenheden het viswijf in mij wel thuis te laten, maar ik zit echt niet op pottenkijkers te wachten als ik mijn kinderen in het openbaar corrigeer.

Zo’n vaart zal het allemaal niet lopen. Ik heb van 1 uitgeverij een afwijzing ontvangen. De andere twee is nog even afwachten. Misschien nog maar wat extra uitgeverijen aanschrijven? Want nu word ik al blij van ‘likes’ en reacties op mijn blog, maar hoe cool zou het zijn als ‘vreemden’ mijn boeken (ja, nummer 2 is al in de maak) zouden kopen én waarderen? Het aandachtsbeluste meisje in me begint te stralen. Ziet haar boek al verfilmd worden. Met zorgvuldig aangebrachte make-up en bijpassende jurk over de rode loper flaneren. Tsja, je kan het meisje uit de fantasie halen, maar niet de fantasie uit het meisje…