Asociaal

Bij het woord asociaal denk ik toch meestal aan een soort ma Flodder. Een vadsige vrouw, met ongewassen haar, of juist gewassen in frituurvet. In haar mondhoek een zelfgedraaide slappe peuk en uit haar kontzak steekt een pakje zware shag. Alles bungelt los in het flodderige shirt en als ze bukt, krijg je aan alle kanten ongevraagd inkijk. De tattoo van tijgetje aan de binnenkant van haar harige dijbeen is het netste wat je er ziet. Ze heeft standaard ruzie met de buren, door de keiharde muziek tot diep in de nacht en de bierblikjes in de tuin en op het dak. Zelfs zonder zatte kop poept ze in de tuin. Op het gras. Van de buren. Afijn, je krijgt een beeld.

Nou herken ik me niet helemaal in dit beeld. Toch ben ik asociaal. Niet sociaal. Ik ben een einzelgänger en graag alleen. Als ik me dan toch onder de mensen moet begeven, dan toch het liefste mensen die ik al langer ken. Liever niet in groepen, dan klap ik dicht. Mensen die me al langer kennen snappen hier niks van. Ik klets toch altijd honderduit? Ze herinnerden vast onze eerste kennismaking niet. Hoe ik met hangende schouders schichtig de veters uit mijn laarzen staarde. Ik gaf vast een stevige (ietwat klamme) hand, omdat ik weet dat dat een goede indruk maakt. Verder glimlach ik af en toe, maar blijf ik op de achtergrond. Laat je me langzaam ontdooien en geef je me de tijd om los te komen, ben ik je eeuwig dankbaar. En zal ik de oren van je kop kletsen.

Verwacht niet dat ik op je afstap. Dit doe ik niet. Nooit. Niet omdat ik denk dat je niet aardig bent, maar omdat ik niet durf. Mijn dank is groot, als jij de eerste stap neemt. Ik bewaar dus bewust afstand. Dit is al zo vaak verwart met arrogantie. Degene die me dit eerlijk opbiechtte, heeft me laten inzien dat mijn verlegenheid vaak verkeerd wordt opgevat. Ik heb bij nader inzien inderdaad best een arrogante kop. En omdat ik niemand een blik waardig gun, denken ze vaak dat ik me beter voel. Geloof me, ik voel me minder, veel minder. Een platgetrapte worm tussen de groeven van de laars van een reus. En daarom ga ik liever niet naar feestjes of andere groepen. Risico-vermijdend noemt mijn vriendin zulk gedrag. Klopt. Ik krijg van tevoren al kolkende oksels, bulten in mijn nek en jeukende oorlellen. De tijd is voorbij dat ik bij mijn moeder achter (of onder) haar rok kon kruipen. Dat je iedereen een handje moest geven bij binnenkomst. Én bij het weggaan. En sommige mensen moest ik dan ook nog kussen, zoals mijn stiefoma, met witte behaarde wangen. Een soort sneeuwwolf. Tegenwoordig zwaai ik even snel in de ruimte, niemand aankijkend en sluip ik soms zonder gedag te zeggen naar buiten. Hoe asociaal. Maar het geeft maar weer eens aan hoe ik geniet van feestjes. Helaas kom ik er niet altijd onderuit.

Maar alleen ga ik niet. Als Harm bij me is, krijgt hij ook vooraf de opdracht mij niet langer dan 5 seconden uit het oog te verliezen. Doet hij dat wel, dan maakt hij bij thuiskomst kans om zijn beide ogen te verliezen. Daar maakt hij namelijk geen vrienden mee. Nou maak ik ook zelden zelf nieuwe vrienden. Daar komt zoveel bij kijken. Uitnodigingen voor verjaardagen en dergelijke. Ik kom nu misschien over als kluizenaar, maar ik heb een vriendinnetje van de basisschool en die heeft dus al jaren ervaring met mijn gedrag. Ze voelt zich ook totaal niet beledigd als ik niet op haar verjaardag kom. Ze laat me daarin vrij. Het heeft ook een hele tijd geduurd voordat we met onze vriendjes erbij afspraken. Wat als de mannen het niet konden vinden samen? Als het gesprek stil viel. Arrggghhh horror. Maar omdat dat (afspreken) er wel een beetje bij hoort, heb ik de stap gewaagd. En spreken we tegenwoordig een paar keer per jaar af om met elkaar te eten. Koken we vaak Italiaans voor elkaar en houden ze zonder morren rekening met mijn eetgedrag. Echt fantastisch lieve vrienden dus.

En zo ken ik er nu wel meer hoor, ik ben geen totale holbewoner. Maar nieuwe mensen ontmoeten blijft lastig. Maar ik ontkom er niet altijd aan. Zoals wanneer ik mijn dochtertje moet ophalen bij vreemden. Als ze met haar vader op een verjaardag van een tante is bijvoorbeeld. Zelfs als ik die 8 jaar geleden weleens heb gezien, maakt dat het niet makkelijker. Als ik naar boven loop en wacht in het portaal, heb ik al 400 keer mijn mantra herhaald ‘feliciteer de mensen Joyce’. Maar als de deur opengaat en ik nog een trap omhoog moet heb ik al spijt van mijn hakken. Voorzichtig beklim ik de steile trap en kijk omhoog. Daar staat iedereen verzamelt om het traphekje. Het helpt ook niet dat daar 2 hondjes tegen op springen en keffen alsof ik een lekker mals bot ben. Ik besluit het hekje toch maar open te doen en kijk schaapachtig naar de keffertjes die tegen me opspringen. Hun nageltjes trekken een haaltje in mij sjaal en ik trek hem zenuwachtig omhoog. Lina moet nog even plassen en eigenlijk moet ik ook, maar de wc is in de gang. Waar iedereen staat. Straks horen ze me klateren. No way. Ik zoek koortsachtig naar woorden en bazel wat, in de trant van ‘ik ben bang dat ik de hond zo van de trap afschop’. Wie zegt nou zoiets? Ik dus. Als we eenmaal buiten het portiek staan haal ik opgelucht adem. Weer overleeft. Kut, nog niemand gefeliciteerd. Ik stamel tegen mijn ex, of hij het wil doen, als hij weer naar boven loopt. Zucht, wat maak ik weer een lekkere indruk. Asociaal. Zo gaat het iedere keer. Het liefste blijf ik op de mat staan. De rest van mijn leven.

Omdat dit niet kan gaf een collega mij de tip om de training (ik werk bij een opleidingsinstituut) ‘Het kleine gesprek te volgen’. Ik wuif het weg, nee hoor, ik vind het prima zo. Maar later bedenk ik dat mijn angst voor mensen en nieuwe situaties niet helemaal gezond is, dus kijk ik toch maar even op de site. Maar het is meer een training voor small talk. Praten over koetjes en onzin kan ik prima. Ook wil ik best de diepte met je ingaan. Maar contact maken kan ik niet. En omdat ik oogcontact ook vaak vermijd, denken bekenden wel eens dat ik ze bewust negeer als ik in een winkelcentrum/ons grand café op de zaak of in de auto in mijn tunnelvisie verblijf. Alleen de weg voor me bestudeer ik met oogkleppen op. Als ik niemand zie, zien ze mij ook niet. Ik ben er niet. Echt niet. Zucht.

Maar als je de moeite neemt om toenadering te zoeken, ben ik na een tijdje best open en gezellig. Als ik je mag dan. Ik ben natuurlijk wel arrogant   😉