Snob volgens Job?

Soms voel ik me zo’n snob. Als ik bijvoorbeeld kijk hoe ik mijn neus ophaal voor de sportschool waar Lina danst. En waarom? Omdat het niet ingericht is naar mijn smaak? Alsof de lessen minder goed zijn omdat de vloerbedekking (groen) niet matcht met het behang (oranje/geel gestreept). Waar komt mijn snobisme eigenlijk vandaan? En ben ik eigenlijk wel een snob? Even googelen vertelt me dat snob het volgende betekent:

• Iemand die doet alsof hij belangstelling heeft voor cultuur enz. om belangrijk te willen lijken -> hahaha, nog niet misschien dat dit van toepassing is op mij
• 1)Artistieke poen 2) Aansteller 3) Aanstellerig mens 4) Die kakker kreeg weer een klap -> huh? Dat laatste negerend, ja ik ben een aansteller. Nee, ik heb geen poen.
• Een snob is in het algemeen iemand die denkt dat hij in wezen meer is dan anderen op grond van afkomst, kennis, intellect of rijkdom. Deze superioriteit uit zich over het algemeen in een (eventueel denkbeeldige) verfijnde smaak. De snob behoort meestal niet tot de elite, doch probeert zich toegang tot deze kring. -> Elite? Welke elite? In welke tijd leven we? Even verduidelijken; mijn afkomst is simpel, niks geen adel of zoiets. Mijn kennis gaat niet verder dan wat RTL Boulevard me vertelt. Intellect, wat is dat? Rijkdom? Juist. Geen reden dus om me beter te voelen dan een ander. Nou vind ik wel dat ik een verfijnde smaak heb, maar wie weet is hij denkbeeldig. Dat laat ik graag aan een ander over
• Snob is een historisch merk van motorfietsen -> hier haak ik even af

Twee van de 4 punten kan ik me gedeeltelijk in vinden. Mmm, misschien ben ik dan toch ‘gewoon kritisch’. Toen we in Poederoijen gingen wonen, was mijn nieuwe woonkamer onderhand net zo groot als mijn totale appartement (oké ietwat overdreven, maar je begrijpt waar ik heen wil). Harm had al een schoonmaakster in zijn vorige huis en stelde voor om er in Poederoijen ook eentje te zoeken. Buiten het feit dat ik het raar vind dat een vreemde in mijn huis loopt, danwel poetst, vond ik dat ik het niet kon maken. Ik was 24, werkte parttime en dan zou ik een vrouwtje van tegen de 50 met haar roestige knietjes mijn voegen met een tandenborstel laten schrobben? Dan voelde ik me pas echt een snob. (Nu ben ik inmiddels 31 en zou ik er een moord voor doen om een halve bejaarde mijn huis te laten soppen, maar dat terzijde).

Ik herinner me nog wel dat een oud-collega mij een hockey meisje vond. Na mijn vorige blog snappen jullie dat ik van mijn leven nog nooit op een hockey veld ben geweest. Niemand wil mij daar ook. Ze zijn hun leven niet moe. Deze motorisch gestoorde nep-snob zou de stick op plaatsen brengen, waar hij niet thuis hoort, zeg maar. Misschien dat ik er wel uit zag als zo’n meisje, met mijn bloesjes en (nep) parel oorbellen. Schijn bedriegt. Mijn arrogante kop wekt ook een verwend idee. Nou gedraag ik me wel verwend, maar ben het niet. Ik heb al jong geleerd dat als ik iets wil hebben, ik ervoor moet werken.

Op mijn 12^e nam ik op aandringen van mijn ouders een krantenwijk op naam van mijn broertje. Heb je enig idee hoe fucking zwaar die fietstassen dan zijn? Ik schat een kilootje of 50, schoon aan de haak. Toentertijd woog ik misschien 40. Even voor het vergelijk. Als ik niet als tegengewicht op die kutfiets ging zitten, steigerde het gevaarte en viel om. Uiteraard was je dan net vergeten het riempje van de tas dicht te maken en lag de helft van je kranten in een plas. Na één keer mijn ronde gedaan te hebben, had ik het al wel gezien. Voor die habbekrats wilde ik eigenlijk mijn bed niet uit komen. Na een paar weken belandde ik in de herfst. Met rode stompjes, waar ooit mijn vingers zaten, probeerde ik de fiets ergens tegenaan te zetten, zodat hij niet omklapte. Om vervolgens een stapel kleffe krantjes door dichtgeroeste brievenbussen te proppen. Soms kwam je zo’n bronzen geval tegen. Laag bij de grond en alleen bestemd voor een gekrompen perkamentrol. Als je niet oppaste bij het naar binnen proppen, trok die klep je nagel uit het verkleumde stompje. Totdat op een dag zwarte wolken door de lucht werden gejaagd en de eerste regendruppels mijn nek inliepen. Ik was het zo zat. Ik heb mijn tassen geleegd in de enige klep waar ik ze makkelijk inkreeg; die van de papiercontainer. Ik voelde me nog goed ook, niemand miste het krantje en zo werd het tenminste nog gerecycled. Je had namelijk drie wijkkrantjes in dezelfde regio. Ik liep het slappe aftreksel van de andere twee. Het krantje werd linea recta het konijnenhok ingeschoven als pisvanger. Het was zelfs te min om de open haard mee aan te maken. Maar het voelde niet goed om wel geld te ontvangen en er niets voor te doen. Dus stopte ik ermee. Tot groot ongenoegen van mijn ouders. Ik hoefde namelijk nog maar een paar weken, voordat ik met kaartjes langs de deuren mocht om een aalmoes op te halen. Ik peinsde er niet over. Ik bezat toen nog helemaal geen social skills.

Baantje nummer 2 heb ik volgens mij al wel eens eerder aangehaald, omdat het smeuïg blijft. Ik was 13 en via het uitzendbureau kwam ik met mijn broer en vriendinnetje terecht bij een wasserette. We stonden aan een tafel waar een stortkoker boven hing, waar een hete brij vale bejaardenslabbers en onderbroeken uit kwam. Gelukkig was het ‘schone’ was. De poep en kotsvlekken negerend, deden we een wedstrijdje onderbroeken vouwen. Betaalde in onze ogen best leuk, denk aan 3,50 (gulden!) per uur. Op mijn 14^e en 15^e had ik baantjes in de kassen. Bloembolletjes in aarde prakken, houtsnippers bij de orchideeën proppen en zakjes om de bakkies vouwen. Ook de komkommerkwekerij was een leuke ervaring. Zo leerde ik dat de grote opgezwollen gele puskomkommers in de linkerbak moesten, dat was koeienvoer én werd gebruikt voor huidverzorgingsproducten. De mooie komkommers rolden over elkaar heen op de lopende band en stopten we op grootte tussen een paars vel in dozen. Muziekje aan en niet denken aan de verrotte smurrie onder je nagels en gáán.

Op mijn 16^e begon ik bij de Xenos in Leidschehage. We bouwden hem met z’n allen op. Het schepte een band. Ik leerde rekenen, want er was geen scanner en mensen moesten toen nog bijbetalen voor pinnen. De codes van de artikelen kende ik uit mijn hoofd, sommigen vergeet ik nooit meer. 830 was voor snoep bijvoorbeeld. Het belangrijkste was dat ik de ruimte kreeg voor mijn creativiteit (ik mocht stellingen en etalages inrichten) en dat ik mijn social skills kon gaan ontwikkelen. Ik heb in de drie jaar dat ik daar werkte ook nog een uitstapje gemaakt naar een sieradenleverancier en ondanks de kortingen op al dat moois, hield ik het er net een maand uit. Ik was 17 en nog niet toe aan gesprekken over waar de luiers in de aanbieding zijn, welk wasmiddel zijn werk écht doet en softbaltrainingen. Gaap. Ik ontmoette er wel mijn eerste date, maar aangezien dat geen vervolg kreeg, was het helemaal fijn dat ik zo weer terug kon naar de Xenos. Dozen met kaarsen tillen, stellingen met de seizoenen mee veranderen en nieuwsgierig de nieuwe vracht openscheuren. Het was een mooie tijd en ik liep er rond met een groot shirt, met in mijn uitpuilende borstzakje een lippenbalsem, pen en stanleymesje. Na de hele dag dozen sjouwen en uitpakken, kwam ik stoffig, maar met spierballen thuis.

Mijn oude baantjes laten dus wel zien dat ik me (toen) nergens te goed voor voelde. Doe ik dat dan nu wel? Ik besluit mijn collega zijn mening te vragen. We zeiken graag elkaar en de rest van de mensheid af. Als iemand eerlijk is over mijn snobisme, is hij het wel. Even appen.

21:03 30 okt. – Joyce: Kun je me laten weten waarom ik geen snob ben?

21:04 30 okt. – Job: Oei waarom je géén snob bent

21:39 30 okt. – Job: Ok ik ben er uit

21:41 30 okt. – Joyce: En?

21:40 30 okt. – Job: Een snob is in het algemeen iemand die denkt dat hij in wezen meer is dan anderen op grond van afkomst, kennis, intellect of rijkdom.

21:40 30 okt. – Job: Ok 1) jij denkt niet dat je beter bent dan anderen

21:41 30 okt. – Job: 2) een snob wil graag tot de elite behoren

21:41 30 okt. – Job: Dat wil jij niet want jij wil nergens bij horen want je hebt een hekel aan mensen

21:43 30 okt. – Joyce: Stop maar. Dit heb ik ook online gevonden

21:42 30 okt. – Job: Ik heb het gewoon van wiki. En dan pas ik het toe op jou

21:42 30 okt. – Job: Logisch toch?

21:44 30 okt. – Joyce: En hekel is een groot woord

21:44 30 okt. – Joyce: Grondige haat, komt dichter in de buurt   😉

21:42 30 okt. – Job: Hahaha

21:43 30 okt. – Job: 3) een snob houdt van dure dingen en geeft graag geld uit

21:43 30 okt. – Job: Jij houdt ook van luxe maar dat hoeft geen dure luxe te zijn en daarbij ben je een koopjes jager

21:43 30 okt. – Job: En je hebt een android telefoon ipv iPhone :p

21:44 30 okt. – Job: Een snob heeft zeker een iPhone, no doubt

21:45 30 okt. – Joyce: Die vond ik niet online   😉

21:44 30 okt. – Job: Oh nog een… Een snob imiteert gedrag van de bovenklasse

21:45 30 okt. – Job: Jij hebt het over natte zuignappen, zaad en zegt “domme kut” als je ophangt :p

21:47 30 okt. – Joyce: Ik was bezig met een blog of ik een snob ben en kwam er niet uit

21:45 30 okt. – Job: Ohhhhh Zeg dat dan. Nee geen snob

21:46 30 okt. – Job: Gewoon een verwend nest met drang tot luxe

Dussssss