Nieuwe buren

Het huis naast ons heeft 6 jaar te koop gestaan. Nou was het ook gruwelijk duur en moest er nog het een en ander aan gebeuren. De vorige bewoners kochten het huis als relatielijm. Iedereen weet dat dat nooit gaat werken. Al helemaal niet als de superlijm van je secretaresse beter hecht. Naarmate de jaren verstreken werd de rieten kap steeds groener. Het mos vermenigvuldigde zich als fruitvliegen op een rotte banaan. Ook de tuin werd een oerwoud. De hovenier stopte met snoeien, toen de buurman stopte met betalen. Kinderen vonden het er wel spannend. Ik ook toen Harms konijn was ontsnapt richting bosschage van de buurman. Nou was er niet veel liefde van mijn kant voor het beestje, het was wél Harm zijn konijn. Toen wij ons huis kochten, kocht ik voor Winky (…het konijn) ook een nieuw onderkomen. Alleen waar laat je zo’n lelijke grote plastic bak? Hij begon in de keuken, maar dat vond ik ranzig. Hij verhuisde naar de gang, achter de deur. Niet handig en binnenkomen met de geur van ammonia (ongesteld konijn) vermengd met stapels keutels, was een iets te warm welkom. Winky verdween naar een kek buitenhok. Tijdens het verschonen rook ze haar vrijheid. Eigenlijk had ik blij moeten zijn. Maar ik was bang dat Harm dacht dat ik het expres had gedaan en we flappie verscheurd door een kat terug zouden vinden. Nou keek niemand naar het beestje om, behalve ik, tijdens het uitmesten van het hok, maar zo’n einde wenste ik zelfs stinkie winky niet toe. Na uren zoeken, kwam een andere buurman me helpen. Ik verdenk hem ervan vaker op konijnen te jagen, want hij liep er recht op af. Greep het beestje in zijn nekvel en zette hem weer terug in zijn schone hok. Nahuilend belde ik Harm. Die had het prima gevonden om zijn ‘zo geliefde’ Winky in de vrije natuur te laten. Lekker dan.

Alles aan het huis naast ons verslonsde. Zo ook de prijs. Die zakte drastisch en na 6 jaar zou het geveild worden. De nieuwe kopers waren er net op tijd bij. De oude eigenaren kwamen met tranen in de ogen afscheid nemen. Van opluchting en verdriet. De een zijn dood, de ander zijn brood. En we zagen steeds meer mensen het huis in gaan. Met grof gereedschap. Alles werd aangepakt. We zagen de nieuwe buurman toen we net weg wilden gaan. Even een handje schudden en voorstellen. De dagen, weken en maanden daarna zagen we een ontbossing van jewelste. Geen boom bleef staan. Luc vond het prachtig en keek zijn ogen uit. Net als mijn schoonvader. Die paste op donderdag op en was ook in onze tuin bezig. Als hij de werklui en de vader van de buurman zag, maakte hij standaard een kletspraatje. Dat zorgde ervoor dat hij al drie keer een rondleiding had gekregen, terwijl wij nog niks gezien hadden. Mijn schoonmoeder had zelfs meer gezien. Die liep als een speurneus met haar neus tegen het raam naar binnen te kijken, totdat ze met een platte neus bij de keuken stond. Daar zaten de nieuwe buren te eten en vroegen mijn schoonmoeder of ze wat zocht. Awkward. Ik bleef dus op gepaste afstand. Een keer kletste ik met de broer en vader van de buurman en de rest hoorde ik wel van mijn schoonvader.

Maar het grote klussen stopte en mijn schoonouders ook met oppassen, dus de informatiestroom eindigde. Luc blijkt over dezelfde social skills te beschikken als zijn opa. Dit werd weer eens goed duidelijk toen Luc vanaf zijn zandbak iets zag bewegen in de tuin naast ons. Hij stak zijn neusje net als Jip door de heg ‘wat doe je?’. Janneke vond hij niet. Wel de buurman die zijn nieuwe terras aan het vegen en inrichten was. Voor hij met zijn ogen kon knipperen had Luc de klink van hun tuindeur al in zijn hand. Hij mocht de buurman helpen met de stoelen. Ik hoorde Luc druk kletsen en liep er toch maar naartoe. Kan me voorstellen dat je na een dag werken niet de behoefte voelt om alle grote levensvragen (waarom…,waarom dan?) van je nieuwe buurjongetje te beantwoorden. Ik stelde me nog maar even netjes voor en wilde hem verlossen, maar hij vond het wel gezellig. En waar moet je het dan over hebben? Juist het weer. Warm hè. Lekker hoor, behalve als je wilt slapen. Hij vertelde dat het bij hun binnen koel was. En dat mocht ik ervaren. Wat is een rondleiding door een ander huis toch fijn. Een soort 3D funda. Luc huppelde er eerst nog achteraan, maar die voelde zich zo thuis dat hij de tour algauw op zich nam. Als een echte gids leidde hij ons naar boven. In de badkamer prijkte een enorme jacuzzi. Terwijl ik lekker om me heen keek en genoot van alle mozaïek steentjes die ik gelukkig niet schoon hoef te houden, bekeek Luc geïnteresseerd het luxe bubbelbad. Lafjes bewoog hij de leren hoofdsteunen heen en weer ‘deze wil ik wel voor mijn verjaardag’. Tuurlijk joh. Vraag er gelijk een thuisbioscoop bij. Weer in de keuken aanbeland wordt ons iets te drinken aangeboden. Kies ik bescheiden water, Luc trekt gelijk een chocomelk uit de koelkast. Er blijken ook chocolaatjes te liggen. Luc bedenkt zich geen moment en heeft de milky way nog net niet in zijn mond zitten. Terwijl ik pedagogisch opvoedkundig probeer te zijn, lacht de buurman dat het goed is.

Buiten zit Luc letterlijk op zijn praatstoel. Hij breekt ons ijs. Dat is wel fijn. Zoals je weet ben ik zelf niet zo’n held met nieuwe contacten. Er komen zelfs nog meer mannen aanwaaien. Ik blijf gewoon zitten, wat een aardige mensen. Luc vindt de buurman ook heel aardig ‘kom je bij mij slapen?’. Heel schattig. Dan leunt Luc eens lekker achterover en kijkt de buurman aan ‘hè speknek, heb je nog een chocomelk?’. Ik spuug mijn water bijna in het gezicht van de man naast me. Mijn god, waar haalt ie het vandaan. Ze zullen wel denken, dat we elkaar zo noemen thuis. Dat is geenszins het geval. Ik noem Harm lampekap en hij mij zuignap. Grapje grapje. Ik schaamde me kapot en daar zat ik dan met mijn goede gedrag. Tijd om Luc op bed te leggen. Het weekend erop speelde hij weer in de tuin. Toen ik daar aankwam hoorde ik hem wel kletsen, maar zag hem niet. Zucht. Zachtjes open ik de tuindeur van de buren. En ja hoor, daar zit ie prinsheerlijk op ‘zijn’ stoel. Verontschuldigend til ik hem op. De buren en hun visite half negerend. Je schaamt je kapot. Zitten ze lekker op hun vrije zondag te brunchen met vrienden, komt het buurjongetje er in zijn boxershort bij zitten. Oh ja, ik had me nog helemaal niet voorgesteld, snel geef ik de buurvrouw een hand. Het is dat ik haar naam al kende, anders was ik hem direct weer vergeten. Mijn hersenen blokkeren gewoon in dit soort situaties.

Ze verzekeren me dat ze het echt niet erg vinden en ik zie dat ze al een grote beker limonade voor hem hebben ingeschonken en dat er een milky way naast ligt. Ze vinden het gezellig, dus ik zet hem weer terug op zijn troon. Ik sluit de deur weer achter me en ruim onze tuin op. Ik hoor dat Luc het hoogste woord voert. Mijn tenen krommen zich en maken putjes in het nieuwe gras. En Harm maar denken dat we last hebben van een mol. Was ik maar een wat relaxter persoon. Wees blij dat jij daar niet zit en dat ze Luc leuk vinden. En ik had wel drie keer herhaald, dat als ze hem zat waren, ze hem terug moesten sturen. Hij kwam uiteindelijk uit zichzelf terug. Hij had zijn boxer volgepoept. Ik hoop dat ze al klaar waren met eten.

Ik voel me natuurlijk bezwaard en heb niet het idee dat we een goede indruk hebben achtergelaten. Vroeger bakte men een appeltaart of een mandje muffins voor nieuwbakken buren, maar ze zien me aankomen. Nou hoorde ik de buurvrouw (ik had tijdens het opruimen van de tuin mijn oren gespitst) tegen Luc zeggen dat ze gek is op hartjes. Tadaa, laat ik die nou graag maken. Dat is my piece of cake wat ik ze kan geven. Maar ik ga toch niet aanbellen, om vervolgens toe te kijken hoe ze het open maken. Tenenkrommend. No way. Harm vond het wel wat voor mij om het gewoon met de post te laten bezorgen. Doe niet zo gek. Hij stelde voor om het dan voor de deur te leggen, aan te bellen en dan weg te rennen. Leuk hoor, de draak steken met mijn verlegenheid. Ik besluit het hartje met een kaartje in de brievenbus te stoppen, voordat ik ga werken. Kleine kans dat ze dan aan de deur staan om te bedanken. Erg hè. Maar hoe schrijf je eigenlijk hun namen? Shit. Ah, ik weet al wat; voor de familie Speknek.