Elk jaar nemen we voor om er vroeg aan te beginnen. Het boeken van de zomervakantie. Als de eerste kerstkransjes in de winkel liggen (tegenwoordig al in september), kruipen wij achter de laptop en vergapen ons aan mooie vakantieplaatjes. Zonovergoten zwembaden, kinderen die knuffelen met een of ander pluizig groot beest (waarvan je weet dat er een zwetend mens in zit), cocktails en zonsondergangen. Het aanbod is enorm. Niet moeilijk om een keuze te maken zou je denken.
Helaas. Want bij het lezen van die reviews, kom je erachter dat de vloerbedekking in het ene oord beschimmeld is, bij de andere het brood, weer een ander lijkt het niet zo nauw te nemen met de algehele voedsel hygiëne en variatie. Maar soms prik ik door de klaagzangen heen. Want juist de zeikerds plaatsen graag een review. Waarschijnlijk stond de kleur van de zonsondergang ze ook niet aan. En dat je elke dag hetzelfde eten krijgt in een all inclusive resort, daar ben ik inmiddels aan gewend. Om de broccoli van de dag ervoor, vandaag weer door de salade heen te zien, is no big deal. Moeten ze het weggooien dan?
Waar haak ik dan toch af? Eerlijk gezegd ben ik gewoon een verwend nest. Ik vind het raar om een jaar keihard te werken en thuis in een heerlijk bed te liggen, om vervolgens tijdens je vakantie op een luchtbed te kruipen. IN-EEN-TENT! Of caravan, geloof me, dat is mij om het even. Om primitief macaroni met tomatensaus op een gasbrandertje te maken. Ik lust dat niet en wil ook niet elke dag bbq-en. Ik hou niet van vlees en na 1 dag sla, heb ik dat ook wel gezien. Ik wil trouwens niet koken tijdens mijn vakantie. Dat doe ik het hele jaar al.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat nou precies de definitie van vakantie is. Dikke van Dale zegt:
va·kan·tie (de; v; meervoud: vakanties)
1. periode waarin geen lessen worden gegeven
2. jaarlijks toegekende vrije tijd voor werkenden
3. reis naar en verblijf elders voor zijn plezier: op vakantie gaan
Lessen leer ik nog elke dag, maar punt 2 & 3: need I say more? Vrije tijd en plezier = ontspanning. Dus kamperen valt af. Dat doet het al jaren. Ik blijf van iedereen maar horen hoe leuk het is voor de kinderen. Ben ik dan echt egoïstisch, als ik denk, maar het moet ook leuk zijn voor mij? En dat betekent dus niet met je auto volgeladen met kaas, hagelslag, krentenbollen en voor alle weergetijden kleding in koffers gepropt tussen de kinderen in, op weg naar een kartonnen huisje op wielen. Wij gaan al jaren naar all inclusive resorts. Dat waar iedereen tegenaan schopt (zoals ik tegen een camping), maar wat ideaal blijkt met kinderen. Lina kan de hele dag ijsjes en drinken halen en ’s avonds is er altijd wel iets bij het buffet wat ze lust. Wat resulteert in komkommer en spaghetti op een stokbroodje en 4 toetjes, maar hé het is vakantie.
Ook een animatieteam is nodig voor Lina. Zichzelf vermaken & vriendjes maken blijft lastig. En na een uurtje zeemeermin spelen, verander ik vanzelf in Cruella de zeeheks. Dus er moet vermaak zijn. En graag airco in de slaapkamer. Ik vind dat we niet heel veeleisend zijn. En toch is het elk jaar weer een crime om iets (betaalbaars) te vinden. Dus dachten we 3 jaar geleden, om toch maar eens naar een stacaravan te gaan. Na al die enthousiaste verhalen van mensen met kinderen. Luc was nog geen 1 en voor hem zou het vast ook heel fijn zijn. Dus we boekten; een nieuwe stacaravan met airco, 3 slaapkamers, badkamer, keuken en woonkamer. Veranda met BBQ en op loopafstand van het zwembad en animatieteam. In Zuid Frankrijk. Harm beloofde veel te koken en vol goede moed gingen we op weg. Laten we het erop houden dat de reis lang duurde, ondanks onze weinige stops (rij nou maar door, des te eerder zijn we er!). Maar vanaf de bijrijdersstoel een strontluier verschonen terwijl je zoon zich wil omdraaien in zijn kinderstoel en de ramen van een bruine zonwerende laag wil voorzien, is niet relaxed. Pap maken met poeder en kokend water terwijl je man net iets te hard een drempel pakt ook niet. Denken dat de kinderen slapen als we vroeg gaan rijden, is ook een illusie. Dus totaal verknatst kwamen we aan. De donderwolken hingen letterlijk boven onze hoofden. En begon dag 1 met een hele dag zeikregen. (Zo zie je het nooit in de brochures). We maakten een uitje naar de supermarkt ver weg (fijn, weer lekker lang in de auto) en kochten een hoop lekkers om te proberen mijn chagrijnige bui weg te eten.
De rest van de vakantie wisselden buien en een flauw zonnetje zich af. Fijn als het zwembad niet verwarmd blijkt te zien. En je zoontje paarse lippen heeft op zijn vakantiekiekjes in het zwembad. Waar je niet in mocht duiken, of met speelgoed in mocht spelen. Wat de lol voor Lina weer bedierf. Die zwom het liefste binnen, daar was het tenminste warm. Ik haat jeukerige binnenbaden. En koude buitenbaden. En regen op mijn vakantie. En mieren koloniën in mijn kartonnen keukentje. De kou ’s nachts, waardoor Luc gillend wakker werd en ik duimde dat hij zijn enige joggingbroek (!!!) ’s nachts niet zou bevuilen. De bergen wasgoed. Wetende dat je na deze 2 helse weken weer een jaar moest werken voor de volgende vakantie.
Dus het jaar erop gingen we naar Kreta. Waar Luc 2 dagen voor vertrek oorontsteking kreeg. Het zwembad op zijn gemakje leegdronk en daarvoor in de plaats een hoop diarree produceerde. Wat niet ongezien langs zijn benen droop. Drie keer per dag. Verder liep hij zelf ook graag weg, naar de zee of de straat, in de ban van de auto’s. Ook heel ontspannen. Gelukkig had Lina de animatie en een vriendinnetje. Nu vermaakte zij zich wel, maar ontspanden wij alsnog niet. Je kon geen kant op kijken of Luc ging de hort op. Gaf vreemde mensen een handje en liep zo met ze mee. Gek werden we ervan. Maar de zon scheen, ik hoefde niet te koken en elke dag kregen we schone handdoeken, ook voor naar het zwembad. Zoiets zochten we vorig jaar weer. Maar we waren te laat en last minutes schijnen niet meer te bestaan. Voor dezelfde reis als het jaar ervoor betaalde je zo € 1000, – extra. Ammenooitniet. Dus bleven we thuis. En gingen om de dag naar het strand. Je wist op een gegeven moment niet meer of het zand in je bilnaad vers was, of verdwaald was ondanks het douchen.
Dus dat was ook niet ideaal, geen echt vakantie gevoel. Je blijft toch klusjes, het huishouden en boodschappen doen. Bleh. Dus dit jaar moeten we echt weg. En zo lezen we avond aan avond slechte reviews (want die blijven je bij) en klappen met een zucht de laptop dicht. Nee, ik wil niet naast een discotheek slapen in een gehorige kamer met 2 kinderen. Ook wil ik vanaf het vliegveld geen 4 uur rijden in een klamme bus met geïrriteerde medepassagiers (lees: mijn kinderen). Een half uur lopen en bijna rotsen moeten beklimmen om bij het zwembad te komen, lijkt me ook niet ideaal. Arrgghh, het kan toch niet echt zo moeilijk zijn? En dan ineens, een paar avonden geleden, zegt Harm het gevonden te hebben. Hij wijst naar plaatjes met zwembaden en glijbanen, veel kinderanimatie en een redelijk bedrag (wat is tegenwoordig nog wel betaalbaar?). Ik vertrouw het niet en speur internet af. Op zoek, naar het addertje (of salamandertje in dit geval) onder het gras. Na lang speuren vind ik één iemand die een beschimmeld matras had. Verder is iedereen overdreven positief. Ik geloof het bijna niet. Harm wil niet langer treuzelen, straks vissen we achter het net. Dus zo komt het, dat we boeken. 10 dagen naar Kos. Met airco, (Nederlands sprekend) animatieteam, all inclusive, handdoekenservice, laagbouw, nieuw waterpark met glijbanen, strand op 1,5 km en het centrum op 2,5 km afstand. En gratis een boottochtje en 3 dagen fietsen. Klinkt wel erg goed, toch?
Ik kijk er nu al naar uit. Ben wel benieuwd hoe mijn review er uit ziet over een paar maanden. Eerst maar eens op zoek naar een halsband & diarree-dichte zwembroeken voor Luc…
doorjoyce