Vandaag was het dan zover, Luc gaat voor het eerst naar school. Nou ja, hij is er al heel vaak geweest, als we Lientje gingen ophalen en dook dan de speelhoek al in, maar vandaag gaat hij voor het echie. Ik keek er stiekem een beetje naar uit, om straks de woensdagochtend helemaal voor mezelf te hebben. Maar hoe dichterbij deze maandag kwam, hoe meer de twijfel toesloeg. Hij is nog geen 4 jaar en altijd al wat klein voor zijn leeftijd. Gelukkig is hij wel op tijd zindelijk. Dat was wel een doelstelling die ik moest behalen voor zijn schoolgang.
Maar op school kun je niet gewoon opspringen en naar de wc rennen. Dan moet je het vragen en een ketting omhangen en dan mag je pas. Redt hij dat wel? Of piest hij al bij het vragen zijn broek onder? En volgens mij vindt hij het ook best een beetje spannend. Gisteren was hij heel huilerig. Hij had bijvoorbeeld niet genoeg vlokken naar zijn mening over zijn vla. Nou zag je de vla niet eens meer, dus hij had pech. Als grapje zei ik ‘anders eet ik je toetje wel op hoor’. Hij stortte zich ter aarde en lag vervolgens hysterisch schuimbekkend met zijn bol op de grond. Gillend als een speenvarken raapte ik hem van de grond. Ik nam zijn bevlekte gezichtje in mijn handen en kuste heel zijn bol. Nog nasnikkend at hij zijn toetje, terwijl ik hem stevig tegen me aandrukte. Mijn schatje. Mijn baby. Met zijn tere hartje. Nog helemaal niet klaar voor de harde boze buitenwereld.
’s Nachts komt hij er ook nog eens uit, zodat wij ’s ochtends geradbraakt zijn. Maar Lina staat al in vol ornaat fris en fruitig om half 7 naast mijn bed te jumpen ‘ik ben klaaaahaaar’. Ze keek zo uit naar deze dag. Want groep 7 is het moeilijkste, je krijgt Engels en mag meespelen met de musical. Ze had er nu al zin in. Ik niet. Ik sleepte mezelf naar de douche. Toen ik aangekleed was, hoorde ik Luc zijn dribbelvoetjes die met zijn slaapkopje de deur opentrok. Lina stortte zich op hem ‘je gaat naar school VANDAAG!’. Blij pakte hij zijn nieuwe tas van het haakje. Hij zou zo door zijn gelopen in zijn boxershortje. Eerst maar gewoon even aankleden. Nieuwe broek aan en ik had een shirt gekocht met ‘I’m the boss’, zodat de juf voorbereid zou zijn, maar die wilde hij niet aan. Lina had haar ‘apenshirt’ (van Paul Frank, zo’n grote apenkop) aan en wilde dat Luc die ook aan zou trekken. Maar kritisch om een goede eerste indruk te maken koos hij een nette donkerblauwe polo. Zijn mooie door Lina aangebrachte nagellak paste er prima bij. Daar dacht papa anders over, dus die boende ik er nog maar even af. Hij gaat zowaar akkoord om gympen aan te trekken. Zonder sokken, maar goed, je moet ergens beginnen.
Broodtrommeltje, pakjes drinken, (schone kleren), gymschoentjes en de tekening voor de juf mee. Op school rent hij gelijk de speelhoek in. Zachtjes dirigeren wij hem de klas in. Je ziet hem verbaasd kijken. School = spelen toch? Ondanks onze uitleg wat je er echt doet, heeft hij zijn eigen beeld gevormd. Maar hij past zich aan en geeft zijn tekening aan de juf. Hij zoekt een stoeltje uit en Harm & ik fotograferen alsof hij net is geboren. We zijn ook de enige paparazzi. Boeiend. ‘Ik moet plassen’, schalt er ineens door de klas. Juf Mariska wijst op de kettingen ‘eerst een ketting omhangen’. Alsof het de normaalste zaak is, hangt Luc hem om en laat ik hem zien waar de wc is. Als hij op de mini wc kruipt, ketst de grote blauwe kralenketting tegen zijn slurfje. Wat is hij toch nog klein. Lucje dan he, niet zijn piemel. Die is natuurlijk enorm…
Netjes hangt hij de pisketting terug aan het haakje, om vervolgens aan de juf te vragen waarom ze geen rode ketting heeft. Daar heeft ze geen antwoord op. Dat begint al goed. En wij maar zeggen bij moeilijke vragen ‘vraag maar aan de juf’. De bel gaat. Luc hangt relaxt achterover op zijn stoeltje. Maar als we weggaan, rent hij toch nog even terug voor een knuffel en een kus. Ik hield me groot en heb niet gehuild. Een prestatie. Maar wat verheugde ik me erop om hem ’s middags weer uit school te halen. Normaal praat ik niet veel over mijn kinderen tegen mijn (kinderloze) collega’s, maar dit moment moest ik even met ze delen. En natuurlijk vertellen dat ik eerder weg zou gaan om de kinderen zelf uit school te halen.
Na de lunch ontvang ik van mijn vriendin (ook eigenares van het kinderdagverblijf) een appje ‘ken jij dit kindje op de foto?’. Ik weet niet hoe snel ik haar moet bellen. Overblijven doen ze toch op school?
‘Wat doet Luc nou bij jullie?’
‘Hahahaha eten, hij was al om 12 uur uit.’
‘Neeeeeeeee, hoe kan dat nou? Maar ze zijn toch op vrijdagochtend vrij? En Lientje, is die ook al vrij?’
‘Nee, die is wel gewoon om 3 uur uit, maar groep 1 is op maandagmiddag blijkbaar vrij. Ze hadden je nog gebeld, maar kregen je niet te pakken’.
‘…ik was lunchen’, zeg ik onnozel. Want dan laat ik mijn telefoon op mijn bureau liggen. Stom stom. Schaam schaam.
‘Wij stonden er toch en hebben Luc meegenomen. Je wist het niet he? Je had je zo verheugd om hem op te halen he?’
‘Ja’, piep ik.
Ik stel nog voor dat ze hem weer mee naar school nemen als ik toch Lina ga halen. Ze moet lachen en stelt me gerust. Luc vond het prima. Ook al had ie tot 3 uur op het schoolplein moeten spelen, had ie ook prima gevonden.
Weet ik wel. Maar ik vind het niet prima. Dit had ik moeten weten. Ik wist niet dat ze in plaats van de vrijdagochtend de maandagmiddag vrij waren. Heb ik vast ook ergens over heen gelezen. Hoe stom. En zo niks voor mij. Wat baal ik hier van. En als het dan eindelijk half 3 is, spring ik in de auto en komen ze alsnog. De tranen.
Ik ben te vroeg op het schoolplein, dat dan weer wel. Gelukkig hing niemand een bordje ‘slechte moeder’ om mijn nek en bekogelden ze me met tomaten en rotte eieren. Ik probeer nog bij de moeders te polsen ‘vroeger waren ze toch op vrijdagochtend vrij in plaats van maandagmiddag?’
‘Nee, joh’.
Dan zit het gewoon in mijn hoofd. Vind het eigenlijk ook logischer. Maar ik moet het nu niet op de school afschuiven. Het is dus gewoon mijn stommiteit. Lina komt uit school rennen ‘zullen we bij Luc gaan kijken?’. Wat fijn, zij wist het ook niet.
Gelukkig pakte de juf het ook relaxt op. Een andere moeder van een kindje uit groep 2 bleek geen brood aan haar kind mee te hebben gegeven, omdat ze nog in het ritme van groep 1 zat. En tijdens het praten kwam een moeder zich verontschuldigen dat ze haar kind vanmorgen te laat bracht. En ineens hangt er een aapje aan mijn been. Het kinderdagverblijf moest toch kinderen ophalen en heeft Lucje weer meegenomen. Ik knuffel hem tot stikkingsgevaar dreigt. Dan wurmt hij zich los om te klimmen.
Thuis vraag ik wat hij heeft gedaan vandaag. ‘Niks’, is natuurlijk het enige gepaste antwoord. Na zijn banaan kiest hij een zakje met snoepjes. Hij klimt weer bij me op schoot en stopt een snoepje in mijn mond ‘jij ben lieffie’, zegt hij erbij. Terwijl mijn ogen weer op sap gaan, vraag ik of hij dus toch nog van mij houdt.
‘Jahaaa, zoveeeeeeeeeeeeel. Mag ik nu de iPad?’
pieter
juli 15, 2014wauw …wat een aandoenlijk verhaal…en ja je bent lang van stof ,but it is worth it!
joyce
augustus 9, 2014Bedankt Pieter, soms twijfel ik of ik niet te langdradig ben, maar ik druk me het beste uit in details. Mijn nieuwste vakantie blog is nog langer. Daar moet je gewoon een uurtje voor uittrekken